OMG GUYS 1K LEZERS!!! Ik ben echt SUPER blij😍 Echt super erg bedankt voor de reacties en de stemmen en natuurlijk dat jullie mijn boek blijven lezen! Het betekent superveel voor me! Laat me weten wat je tot nu toe van het boek vind, want ik hou echt heel erg van reacties zoals jullie weten! Ik reageer ook onder jullie😊 xx O

Pov. Kyara

Eerst moest ik nog een manier vinden om Livia op te sporen. Sinds onze aanval op Kratta hadden we niks meer gehoord van hen.
"Misschien moeten we een reis maken?" stelde Sterrelyn voor. Ik keek naar buiten, terwijl ik nadacht.
"Dat hoeft niet. Ik kan hun opsporen, terwijl wij hier zijn. Geen reis voor nodig," merkte Gerwina op.
"Hoe?" vroeg ik.
"Ik ben een boself. Ik heb een band met de natuur, dus ik kan via dieren hun ogen kijken waar ze zijn," vertelde Gerwina en ging op een bankje in de kamer zitten.
"Dus jij kan door de ogen van dieren kijken?" vroeg Sterrelyn verbaasd en Gerwina knikte.
"En nu even stil. Ik heb rust nodig. Dit kost me veel energie en concentratie," legde de boself uit.
Ze sloot haar ogen en ademde diep in en uit.
Het duurde best wel lang en met de tijd werd ik ongeduldiger.
"Ik zie ze!" zei Gerwina.
"In welk dier ben je?" vroeg Sterrelyn.
"Een hert. Ze zijn in een bos. Het is er warm en ik ruik... ik ruik... zwavel... de vuurbergen!" zei Gerwina.
"Wat doen ze daar?" vroeg ik.
"Ik zie... wacht... laat me goed kij-... nee! Nee!" riep Gerwina uit en opende snel haar ogen.
"Wat gebeurde er?" vroeg Sterrelyn geschrokken.
"Een wolf viel het hert aan. Ik heb niet kunnen zien wat ze bij zich hadden," zei Gerwina teleurgesteld. "Maar ze leven in ieder geval nog,".
Toen kwam Ewelynia binnen gestormd.
"Majesteit?" zei Gerwina verbaasd.
"Het rijk van de mensen met dieren ligt compleet plat. De demons hebben hen aangevallen. Ze zijn allemaal dood," vertelde de elfenkoningin.
"Nee..." zei ik zacht.
Sterrelyn vertelde dat Livia en de wolven nog leefden en dat ze gezien waren bij de vuurbergen.
De koningin keek niet blij en ik moest alleen maar denken aan dat zij met Yacco samen... laat maar.
"Het is voorbij," zei Ewelynia. "Het Duister gaat winnen,".
Ze zag geen hoop meer.
"Uwe majesteit!" hoorden we een wachter zeggen die binnenkwam. "Argon staat voor de poort. Hij is gewond. Mogen we hem binnenkaten?" vroeg hij en Ewelynia schrok. "Tuurlijk! Laat hem binnen en sluit de poort dan onmiddelijk!" zei ze en keek ons alledrie aan.
"Bereid je voor op onze ondergang. Het zal niet lang duren voor Kratta zijn demons weer op ons af stuurt," zei ze en liep snel de kamer weer uit.

Pov. Livia

Een van de wolven had een hert te gevangen en terwijl Dean in zijn mensengedaante de hert vilde zochten Farah en ik naar takken om een vuur te maken. Het werd langzamerhand schemerig.
Ze trok takken van struiken en ik vond eetbare bessen die ik in mijn zak stopte.
"Hoor je dat?" vroeg ik en Farah keek op. We waren meters van de rest vandaan.
We stonden bij een rivier en zagen kringels in het water.
"Er is iets in dat water," zei Farah en klom op een grote steen.
Een reuzenvis kwam boven water en gromde naar ons.
"Pas op Farah!" riep ik. Het was een donkerpaarse vis met vlijmscherpe tanden. Plots sprong het omhoog richting de steen waar Farah op stond en ineens stortte zich een bliksemschicht op de reuzenvis. Het beest was in één klap dood en viel op de oever. Door de flits was ik omgevallen en klom overeind. "Gaat het?" vroeg ik paniekerig. Farah sprong van de steen af en knikte.
"Wat was dat? Het onweert niet eens," zei ik verbaasd en keek naar de lucht.
"Dat was geen onweer... dat was ik," zei Farah en bekeek haar handpalmen. Er zaten vage zwarte vlekken op alsof ze houtskool had vastgepakt.
"Jij?" vroeg ik. "Heb jij... krachten?".
"Ik wist niet dat ik dat kon," zei ze en haar handen trilden.
Ik keek naar de vis en zag brandplekken in zijn schubben.
"We hebben in ieder geval ook vis vanavond voor de liefhebbers," zei ik en tilde de zware vis op. Farah pakte de takken.

De anderen hadden de klap gehoord en waren bezorgd om ons geraakt. Farah legde uit dat zij dat was en dat ze blijkbaar krachten bezat.
"Hebben je ouders ook krachten?" vroeg Dean en Farah schudde haar hoofd. "Niet dat ik weet,".
Ik vilde de vis en Dean bakte het vlees en de vis boven het vuur.

Pov. Kyara

Het werd langzamerhand avond en ik stond op het balkon van een slaapkamer in het paleis. Ik keek naar de maan die vol was en dacht na aan vroeger. De tijden waren toen zo onschuldig.
Yacco spookte ook door mijn hoofd rond en ik hoorde geklop achter me.
"Binnen!" riep ik en ik staarde weer voor me uit.
Iemand kwam naast me staan en ik keek op. "Yacco wat doe je hier?" vroeg ik.
"Ik wilde weten hoe het met je gaat," zei hij.
"Wat kan jou het schelen," zei ik.
"Omdat je nogal jaloers klonk vanmiddag,"

"Ik? Jaloers?"

"Waarom maak je anders zo'n opmerking?"

"Omdat het voelt alsof je ons bent vergeten,"

"Ben ik niet,"

"Dat laat je anders niet merken,"

Ik keek Yacco aan en voelde weer de reden waarom ik zo verliefd op hem was geworden. Hij kwam iets dichterbij en boog zich een klein beetje voorover.
Ik legde mijn hand op zijn borst.
"Dit kan niet," zei ik en draaide me om.
"Hoezo?"

"Omdat jij koos voor je ouders,"

"Ik snap het niet,"

"Jij koos ervoor om mij te laten gaan voor die onnozele redenen waarom wij niet bij elkaar konden zijn. Vuur en water was niet gewoon,"

"Ze hadden toch gelijk Kyara? Vuur en water is ook een vreemde combinatie?"

"Moeten onze krachten bepalen bij wie we wel en niet mogen zijn? Liefde bepaalt dat! In ieder geval, je hebt me laten zien voor wie je echt koos,".

Ik keek weer naar de sterren en zag de element sterren er tussen staan.
"Wat?" merkte ik op.
"Wat is er?" vroeg Yacco.
"Kijk! Er is een ster bij gekomen!" riep Kyara uit. "Er is een Element Elf bijgekomen!"

"Hoe kan dat nou? Er bestaan toch niet meer elementen?" zei Yacco verbaasd.
"Het is een gele ster! Waarschijnlijk een elf met licht kracht of donder kracht!" zei ik en uit enthousiasme rende ik de kamer uit en zocht naar Gerwina en Sterrelyn om het nieuws te vertellen.