Er moesten ooggetuigen zijn. Het was onmogelijk om een heel huis via de voordeur leeg te roven zonder minstens één keer gezien te worden.
Het was ook onmogelijk om dat alles door de stadspoort te krijgen zonder opgemerkt te worden. En niet alles paste door de rioolingang, dus daarlangs waren ze de stad ook niet uitgegaan. Ze waren of gespot of nog in de stad, of aan het samenzweren met de wacht.

Geen huis liet ik alleen. Overal aankloppen. Ik heb iedereen gevraagd of ze mensen met meubilair hebben zien zeulen. Inwoners noch wachters hebben iets gezien.

Elk huis in de buurt was ik binnen geweest. Het kon niet anders dan dat de spullen nog in de stad waren. Ik ging op zoek naar huiskamers met veel meer meubilair dan nodig was, zolders vol met 'ongebruikt' servies of meubilair, kelders volgestouwd met volle kratten en ik ging op zoek naar armere huishoudens die veel meer kostbaarheden hadden dan van hun stand te verwachten was. Niet gevonden.

Het was een nutteloze dag. Het nuttigste dat ik had gedaan was de wachters de opdracht geven direct bericht te geven wanneer mensen leken te verhuizen. Dat was het enige excuus dat ik kon bedenken waarmee je zonder verdacht te lijken de stad kon verlaten.