Ik was zojuist klaar met dineren toen iemand op de deur klopte.
'Meneer Tasraki, ik was naar u op zoek. Ik heb een brief voor u.'
De koerier was even snel vertrokken als dat hij was verschenen.

Ik ontving niet vaak post op de laatste uren van de dag. Dat was geen reden om de brief niet te lezen. Voor hetzelfde geld was er een serie moorden gaande, waarvan ik de dader op moest sporen.
Nee, het ging om een inbraak. Ik dacht dat ik die binnen drie dagen op zou kunnen lossen. Toen las ik verder. Het was niet het geval dat het huis overhoop was gehaald op zoek naar waardevolle spullen, nee, het hele huis was leeggehaald, met geen broodkruimel die achterbleef. Dat klonk als een aparte afwisseling van de normale gang van zaken.

Ik besloot te gaan slapen, om de volgende dag eens bij het slachtoffer op bezoek te gaan. Lang over deze zaak doen mocht ik niet, het slachtoffer had niks meer. Verder hadden de daders het huis in minder dag acht uur leeggehaald, zonder dat iemand het merkte. Het risico nemen dat er straks nog een huis helemaal leeg is, wilde ik niet.