13: Welcome Home

#TCS13: Welcome Home

Amythee Hope's POV

"H'wag ka munang pumasok, Ate Hopie, pagaling ka muna." Umupo sa kamang kinahihigaan ko si Biblee. Malungkot ang mukha nito at punong puno nang pag-aalala. I smiled at her to ease her worry.

"You know me, Biblee, lalo akong hindi gagaling kapag nakahiga lang." I told her as I chuckled lightly. She pouted. Couldn't help but sat down and pinch her cute cheeks. I don't want her nagging.

"Pero, Ate kasi hindi ka pa fully healed." Nanlulumong saad nito.

"Hala sya oh, masyadong concern sa Ate n'ya. Kaya ko na Biblee, ang kulit eh." Natatawang sagot ko sa kaniya. She crossed her arms, ayaw talaga paawat. Sinimangutan ko siya.

Sakto namang natanaw ko si Theon na kumakatok sa nakabukas na pinto. "Theon!" I called him lively. May mga band aid ito sa noo at pisngi at saka cuts sa ilang bahagi ng braso pero ang gwapo pa rin.

"Hey, you should rest." He told me. Grabe naman, 'yon talaga agad ang bungad? Hindi ba pwedeng kamustahin muna ako? Kasi ang kulit kulit nilang lahat sabi ngang okay na ako. Kung makapag-react naman sila parang kukunin na ako ni Lord. My gosh, h'wag naman muna. Marami pa akong pangarap sa buhay.

"Nooo. Why do I get these nags?" I said while pouting. Theon chuckled as he went near my ned, Biblee automatically stood up.

"Kuya, ikaw na bahala r'yan kay Ate, sabi ko naman magpahinga na s'ya para naman hindi s'ya hinang-hina sa pag-alis natin mamayang hapon dito." Kamot ulong sumbong ni Biblee. I hissed at her.

Binato ko siya pabiro ng unan pero nasalo niya 'yon at binato pabalik sa pwesto ko, nasalo 'yon ni Theon at saka marahang binababa sa kama. Biblee run out as fast as she could, that brat, tsk tsk tsk.

"Ano? Pagagalitan mo rin ako?" Mataray na biro ko kay Theon. Dalawang araw na akong nakakulong sa kwartong 'to. Ayaw ako paalisin ng mga 'to. Lalong lalo na ni Biblee at Liam. Kapag walang klase 'yung mga kapatid kong 'yun nandito 'yun nagbabantay sa akin.

"No." Iling ni Theon at saka marahang umupo sa kama. "We are leaving later to see our parents. Hindi ba pwedeng intayin mo na lang 'yun?" He asked softly.

I shook my head lightly. "Two whole days na akong nasa bed rest, Theon. Okay na naman ako. Gusto ko lang umattend ng klase ngayong maga. I just want to see how things are going." I explained to convince him.

I even showed him my arms even though I have no absolute muscles. Gusto ko na talaga umalis. Bakit ba ang kulit nila?

I don't really remember how I got beaten. It was blurry and vague. All I could remember was Sven's intimidating aura and playful smirk. And that's it. The rest—black out.

They told me that Sven and I fought and I lost. Plus, because of Sven's strength I lost consciousness too. Okay, I admit that Sven is powerful, but to knock me out like that... I don't really think that I just got beaten by strength. For some reason, it felt like they are lying to me.

But couldn't dare to ask or even bring up that game. Everyone seems happy and contented about the result. They only thing that matters to them at this moment is that... we could go back to our parents.

Oo nga pala, sana naman hindi nabaliw sina Tatay at Nanay dahil sa tagal naming nawala. Halos mag-iisang buwan na rin 'yun. Dahil tatlong linggo na kami rito sa Empire.

"Ang daya naman." Angal ko kay Theon at saka nag-iwas ng tingin sa kaniya.

"Anong madaya?" He answered with a gentle voice. Hindi ko siya hinarap kasi naiinis ako, bakit siya kahit halos bugbog okay lang na lumabas, at saka umattend ng klase? Hindi lang s'ya pati kaya sina Akira, Pierce, Thorn at ang Trio. Kahit may konting galos sila okay lang, bakit ako hindi? Tss!

Naramdaman ko na lang na hinawakan ni Theon ang kamay ko kaya naman nagulat ako. Sa totoo lang ang laki ng pagbabago ni Theon simula nang magising ako at matapos ang larong 'yun.

Liam would tell me how Theon would be here while I'm sleeping —that he wouldn't leave my side. That was strange. Because Theon never really showed me this level of concern. Agh, he is really making me curious to what really happened that night.

"Amythee, please..." He pleaded, binawi ko 'yung kamay ko sa pagkakahawak niya at saka tumndig para bumababa sa kama. I showed him that I am not that weak. Oo hindi ako kasing lakas nila, pero hindi naman ako bata na para ituring nilang ganito.

"Why?" I questioned. Silently asking why he is reacting like this, but he avoided my gaze.

"I'll go and attend some classes today before we go back to our homes, with or without your permission." I declared firmly, then walked to the bathroom. Napansin ko na napabuntong hininga si Theon at saka napahawak sa tungki ng ilong n'ya.

Hindi ko na lang siya pinansin at saka inihanda ang sarili para pumasok. Why are they so overprotective of me? Isa ako sa pinakamatanda sa grupo pero kung ituring nila ako para akong bunso. Wala ba silang tiwala sa kakayahan ko?

WALA silang nagawa nung makita nila akong handa para sumama sa kanila sa klase. Hindi na rin sila nakaangal kaya nagtungo kami sa klase ni Mrs. Kiseki. 'Yung teacher na laging binubully ng mga students dito.

Nang makarating kami sa classroom nandoon na 'yung iba naming kaklase. Hindi tulad dati na kung makatingin sila akala mo kung sino kaming mga basura ngayon umiiwas na lang sila.

So... this is one of the results of our win? I don't know if it is a good thing or not. They are not bothering us, but they are still badmouthing us. Guess, we are still talk of the town.

"Amythee!" Nagulat ako sa sumigaw kaya naman napalingon ako. I couldn't help but smile as I saw Luna waving at me. S'ya lang yata 'yung tuwang tuwa na nakalabas na ako 'nung bahay.

"Oh my gee! I told you kasi na palabasin n'yo na 'tong si Rapunzel n'yo!" Natatawang sabi nito kayna Theon.

"But still. Hindi pa magaling si Ate." Sagot naman ni Biblee.

"Panong gagaling eh, ginagawa n'yong lantang gulay? My gosh!" Luna answered. I high fived her, look she understands how I feel.

"Aalis na naman kami mamaya para makauwi, dapat nagpahinga ka na lang, Ate Amythee." Art told me with full of concern. Hay, gusto ko sanang mainis kaso sinong maiinis kay Art? She's a pure angel.

"Yeah, Ate what if experience headache and you might also faints, it's not good." Honoka added lovingly.

"I agree that she should rest, but she's already here and she seems fine. Ate knows herself and her own body better." Harper chimed in elegantly. Napangiti ako sa inabi n'ya.

"Harper's right, guys. Overprotective lang talaga kayo, I bet hindi pa nadadapuan ng lamok 'tong mga balat ng mga prinsesa n'yo." Natatawang sabi ni Luna sa mga lalaki. They frowned.

"Oy, hindi kaya!" Biblee protested. "Eh, tinulak nga ako dati nitong si Cleon sa putikan, tapos 'tong si Thorn gawan ba naman ako ng ritwal para raw hindi na ako mabaho!" She narrated, high pitched.

Natawa tuloy kami ng wala sa oras. Lalo na si Luna hagalpak na ng tawa.

"Hahaha! Aba matitinde talaga ang trip n'yo sa buhay ano?" Luna told us, and we agreed without any hesitation.

Those days were fun. Kumpleto pa kami no'n. Kaso kulang na ngayon...

Umupo si Luna sa bakanteng upuan sa harap ko, na kahanay nina Pierce, Thorn at Akira. "Pano pala parents n'yo? Hindi ba magagalit 'yung mga 'yun kasi halos one month kayong nawala?" She asked.

My heart beat automatically doubled. Silence roared in the air. Kinakabahan na talaga kami kapag ito ang usapan, hindi lang halata.

"Guess, attend ka na lang ng funeral namin, Luna." Cleon told her, and Luna started to laugh hysterically.

"Hahahaha! May kinakatakutan din pala kayo ano?" She joked. But it was not a joke for us. Wala naman talaga kaming kinatatakutan madalas, pero ibang usapan na 'yon kapag parents na naman ang kasali.

"Seryoso, Luna kapag hindi na kami bumalik dito, mamimiss ka namin!" Biblee said to her.

"Yeah, thank you for everything, Luna." Pierce seconded.

"Oy! Walang ganyanan. Wala pa nga akong nagiging jowa sa inyo, tapos hindi na kayo babalik?" She answered laughingly.

Natawa tuloy kami. Baliw talaga 'tong si Luna. Alam na alam kung paano gagawing magaan 'yung mabigat na sitwasyon.

"Pray that we will be back. Our parents are no joke." Thorn voiced out softly.

"Sure? Papapigil kayo gawa ng parents n'yo? Akala ko ba may hinahanap kayo riyo at tumakas kayo sa kanila kasi desidido kayong hanapin 'yung hinahanap n'yo? Where's the passion and determination, my pasaways?" Natigilan kaming lahat dahil sa sinagot ni Luna.

We thought that we'd get a joke like always, but... suddenly... our purpose for coming in here, lit a blur flame in my heart. I might feel nervous because of our parents, but I will never back down, until I meet them again.

"Now we are talking, Luna." Harper stated. "Wait for us, we will surely step turn this place upside down after our short vacation." She added confidently and smiled regally.

"Truth! I never wanna let go of the excitement that I felt in here!" Art popped in giddily.

"And we will surely find the ones we are looking for!" Honoka added to hype Harper and Art.

"Decision was final. Just be ready once we are back." Akira stated with a smile.

Nag-apir apir kaming lahat dahil sa sinabi nila. Ibig sabihin, habulin man kami sa impiyerno ng parents namin, babalik at babalik kami sa lugar na 'to. Why? Because this is the only lead for us to find...

...the Evans.

Ilang saglit pa ay pumasok na si Mrs. Kiseki. Natigilan kami sa pag-iingay pati na rin 'yung mga kaklase namin. Which is kind of new, they never respected this poor old teacher.

"Ah—" Biglang napa-aray 'yung teacher namin dahil sa biglang nangyari. Mali pala ako. Akala ko wala na silang gagawin sa kawawang teacher na 'to meron pala.

Akala ko sa estudyante lang nangyayari 'yung bullying, pero sa teacher din pala.

Mrs. Kiseki was greeted by a knife. Dumaplis sa braso n'ya 'yung knife kaya naman nabahiran agad ng kulay pulang likido 'yung puti n'yang blouse. Kitang kita mo rin kung paano nagtawanan ng palihim 'yung mga kaklase namin.

I saw how pissed of the guys were, but the girls were quick to react para hindi sumabat 'yung mga lalaki. Gustuhin man naming tulungan 'yung teacher, wala pa kaming kapangyarihan para gawin 'yun.

Worse comes to worst kapag sumabat kami at ang makakatanggap ng parusa ay 'yung mga mas nakababata sa amin. We are still commoners. Nanalo man kami, ang nakuha lang namin ay pass para makaalis ng ilang araw rito, at 'yun lang, wala ng iba.

Napalingon ako sa direksyon kung saan nanggaling 'yung kutsilyo. Sa likod kung saan iisang babae lang ang nakaupo. She looks innocent with her baby face like appearance, and her straight hair with full bangs.

Nagbabasa lang din s'ya ng libro. My forehead crinkled. I was so sure, it was from her direction. Even though it was fast and precise, my eyes caught it like it was slow motion.

Napa-iking na lang ako. No, that girl... hindi n'ya naman magagawa 'yun sa teacher na 'to.

"Sinadya." Maikling sambit ni Theon. "Ha?" I reacted.

"The one who threw the knife, that person intended on missing the target, but still precise enough to be scratched from it." He explained, I nodded in agreement.

"Sino naman kaya?" Bulong ni Cleon kay Theon.

"Who knows, maybe the guy infront of the girl with full bangs." Theon answered. Napalingon ulit ako ro'n. Siguro nga 'yung lalaki. Ang imposible naman kasi na 'yung babae, kasi... ngayon ko lang nakita 'yung babae na 'yan.

Humarap sa likod si Luna at saka kumunot ang noo para bang hinahanap 'yung salarin sa may gawa nun kay Mrs. Kiseki, tapos napakingon sya sa gawing tingnan ko. Natahimik ito.

Pinagmasdan ko ang klase at saka ko napansin na iniisa sa kanila walang nagtangkang lumingon sa likod at alamin kung sino ang may gawa no'n. Weird. In a typical day, they would be nosy about these trivial things, and they would also follow those crummy and low leveled acts.

Hawak hawak ni Mrs. Kiseki 'yung braso n'ya at halata mong iniinda nito 'yung hapdi. Kumuha s'ya ng benda sa may first aid kit sa teacher table. Lahat ng classroom dito may mga first aid kit at medical kit. Hindi nawawalan, niisa. Just how to prove that every class can be dangerous as hell.

Matapos niyang gamutin ang sarili. No one acted the hideous acts of bullying her. In a daily basis, they would do such lousy things each and every time just to send her out of the class. But today is different.

Bago magsimulang magturo si Mrs. Kiseki. Nagsalita ito. "You can take back your knife." Nagulat ako sa sinabi nito. Hala?

Murmurs and mumbles spread across the room. This is the first time Mrs. Kiseki did this. 'Yun bang tipong maghamon sa mga students kung sino may gawa sa kanya non, though, medyo halata mong medyo hindi ito condifent sa sinabi niya.

She might get in trouble with this.

Ilang saglit lang ay natahimik ang lahat. Nakatingin sa unahan, tila naghihintay kung sinong magsasalita o kukuha ng kutsilyo nakatarak sa may board. In that silence, I heard someone moved the chair.

"That's my knife!" Someone announced sounding so innocent. It does not seem an act by the voice. It seems like real. Na parang ngayon nya lang napansin na kanya pala yung knife sa unahan.

Seriously? People in here are really something else.

No one dared expect me to look at that owner of the voice.

My eyes widened and my jaw dropped as a saw the person who's slowly walking in front nonchalantly.

Sobrang tahimik. Walang nagtangkang magsalita. Walang nagtangkang pumigil sa kaniya sa paglalakad patungong unahan. At saka ko napansin na ang lahat ay nakatungo. Kami lang yatang barkada ang nakatingin sa kaniya.

No one dared... no one dared to look at her! All are bowing their heads to avoid anything about her!

I felt goosebumps all over me as I realized the situation.

These good for nothing students... are afraid, terrified, and obedient towards her.

"Looks like my knife slipped from my hand. I'll be careful next time." Her soft sounding melody echoed through the room. Then she returned back to her seat.

The poor teacher in front did not even dare to answer back and started her lecture as if nothing happened.

I glanced again at the girl. That innocent looking girl.

She looks familiar... who is she?

AFTER that class, we proceeded to the next ones, until afternoon came. Naghanda na kaming lahat para makauwi. Luna helped us in preparing. Sabi n'ya alam na raw ng mga guards na pwede kaming umalis kaya naman wala na kaming dapat alalahanin.

"Finally! After how many years! Kahit naman takot ako kayna Nanay at Tatay namiss ko talaga sila!" Masayang sabi ni Biblee habang nakatingin sa kisame at nakahiga sa kama.

"Hey! Help us!" I demanded, and I got a chuckle instead of help.

"Me too, Ate. I miss Nanay's dishes." Masiglang sabi naman ni Liam.

"And Tatay's hugs!" Masayang dugtong ko naman. Nagkatawanan kaming tatlong magkakapatid.

Takot kami sa mangyayari mamaya, pero mangyari na ang mangyari basta makasama ulit namin sila. Panigurado namang matapos ang sermon at mga kung ano ano pa, namiss din naman siguro nila kami.

Lumabas kami pagkatapos namin maghanda. Nandoon na rin silang lahat na magkakapatid at handang handa nang umalis.

"Are going back home to Mommy and Daddy?" Blithe asked her brothers.

"Oo naman, Princess namin. Ang kaso lang maghahanda tayong bugahan ng apoy ni Mader Dragon." Sagot ni Altair sa kapatid.

Agad siyang nakatanggap ng dalawang batok mula sa mga kapatid. "Kung ano anong sinasabi mo rito kay Blithe." Saway ni Thorn sa kapatid.

"But that's the truth my brotha!" Katwiran ni Altair.

"But still can you filter those words? Mommy's really going to spit fire because of you." Pierce told his brother. Natawa kami dahil sa kanila.

Oh noes! Tita Dyosa surely spits fire when she's angry, like nonstop fire! Mas madaldal pa siya kay Biblee at mas maingay pa siya sa aming lahat —combined.

"Mommy's too beautiful to spit fire, Kuyas!" Nakasimangot na sagot ni Blithe sa mga kapatid.

"Hahahaha! Hindi ka pa kasi nakkaranas ng matinding sermon kay Mommy!" Halakhak ni Altair sa bunso nila.

"Susumbong kita!" Blithe told him. Nanlaki ang mga mata ni Altair.

"Joke lang, Princess! Sabihin mo kay Mommy ang sabi ko siya lang ang nag-iisang Dyosa sa angkan natin. Sabihin mo rin, manang mana ako sa kanya kasi ubod ng gwapo ko. Like mother, like son. Gano'n report mo kay Mommy, hindi na kita aawayin." Altair traded. Because Blithe's innocent and really child like she agreed.

"You won't get my Princess stuffs na?" She asked her brother.

"Oh man! Altair? Seriously?! Kinukuha mo mga Princess stuffs ni Blithe?!" Cloen blurted out with exaggeration, which made us all laughed out loud.

"Dude, kahit ano ka man, tanggap ka namin. Nandito lang kami kahit itakwil ka ni Tita Dyosa." Akira seconded while giggling.

"Hayaan mo, sis, huwag mo na agawan si Blithe ng mga stuffs, bibigay ko sa 'yo 'yung mga amin dati ni Ate Hopie." Biblee added fuel to the fire.

"Ooooyyy! Anong sinasabi n'yo?!" Altair protested loudly.

"Hindi ako bakla! Hindi ko inaagawa si Blithe ng mga 'yon! Inaasar ko lang kaya ko tinatago! Ang cute kasi kapag naiinis at naiyak!" He shouted in defense. But we laughed at him.

"Bading-ding-ding ka pala, Altair ah. Kaya pala iba ka makatingin kay Ate Harper ah, kasi naiingit ka sa kagandahan n'ya." Dagdag pa ni Athena habang halos sumakit na ang tyan sa kakatawa.

"Don't worry, you are still denial and kind of confused, Altair you'll get to it." Harper giggled playfully.

"Ate Harp naman, pati ba naman ikaw? Ikaw kaya 'yung crush ko!" Nanlulumong saad ni Altair.

"Wala kang pag-asa kay Ate Harp, Altair." Natatawang sagot ni Athena.

"Tsh! Tomboy!" Pang-aasar ni Altair kay Athena.

"Sorry but I am just tougher than you." Athena answered.

"Tama na, guys, tara na baka mahuli pa tayo." Awat ni Pierce sa kanila.

"Yup! Tara na! Basta kung ano man ang mangyari mamaya, hindi tayo magwawatak watak. We'll get through this together, alright?" Nakangiting imik ko sa kanila.

"Alright!" They all chorused.

Hawak hawak ni Athen si Ais habang naglalakad sila papuntang labas, at nakasunod sa kanila si Art habang nakangiti. May dala namang ibang gamit sina Theon at Cleon habang masayang pinagmamasdan ang tatlo nilang prinsesa.

Nauna ang mga Morbelque na sumakay sa sasakyan.

Sinundan iyon ng mga Williams na naguusap usap ng kanila. Mukhang inaasar ni Akira si Nicholas na kanina ay pinagkakatuwaan si Altair. Barakada kasi sina Nicholas, Athena at Altair.

Tahimik naman na tatawa tawa sa dalawang kapatid na lalaki si Honoka. Inakbayan siya nung dalawa habang naglalakad. Ginulo ni Akira ang buhok ni Honoka, at si Nicholas naman ay tinawanan ang Ate niya.

They look happy and peaceful. Though they really have that aura that can't be bothered. Hindi ko nga malaman kung paanong para silang mga mababait pero kapag titingnan mong maiigi ang mga mata parang nag-aapoy ang mga 'yun.

Parang si Tita Shana. Ang kinaibahan lang Tita Shana looks fierce. More on kay Tito Jacob kasi na mukhang mabait talaga nagmana ang hitsura nung tatlo. Pero ang aura at kilos kay Tita Shana talaga.

Sumakay na rin sa sasakyan nila ang mga Sy. Nagkakatuwaan pa rin sila at maririnig mo ang ingay nila. Kahit naman sobrang bait ni Thorn at Pierce maingay sila kapag silang nagkakapatid ang magkakasama.

Ang lakas din kasi mang-asar ni Altair kahit pikon talo siya kaya naman hindi maiwasan na maging madaldal ang mga kapatid nyang santo. Yung apat na magkakapatid na yun parang mga model maglakad sa totoo lang. They have that star aura, you'll just admire them. Kaya nga malay ko ba kung bakit hindi makita kita yun nung mga estudyante rito eh.

Aristle and Harper went to their car walking while talking. Elegante at ang lakas talaga ng dating. Alam na alam mo talagang si Tita Tiara ang nanay ng dalawang yan dahil sa taglay na karisma.

Tumungo na rin kaming magkakapatid sa kotseng dala namin dati.

Nang umandar ang kotse ng mga Morbelque ay sumunod na kaming lahat. Tahimik lang kami sa byahe minsan nag-iingay pero mukhang pagod sina Biblee at Liam dahil kapwa rin silang nakatulog matapos ang ilang minuto.

After the ride which took like two hours, nasa entrance na rin kami ng subdivision kung saan kami nakatira. Doon ko talaga naramdaman ang matinding matinding kabog ng puso ko.

This is it, this is really it.

"Hey, gising na malapit na tayo." I spoke. Saka ko marahang inalog si Biblee habang nasa manibela ang isang kamay.

Naalimpungatan siya at saka tiningnan ang oras. It's already six in the evening. Hindi pa naman ganon kadilim pero palubog na ang araw. Ginising din niya si Liam sa back seat.

Medyo five minutes pa bago kami makarating sa bahay ng may matanggap kaming text galing kay Nanay.

Proceed at our house.

Nanlaki ang mga mata ko at saka ako napatingin kay Biblee. Biblee was shocked too, and I saw how she gulped in nervousness. Goodness yun pa lang sinasabi ni Nanay parang maiihi na ako sa kaba.

"Hala, Ate nawala yung excitement ko, natakot ako bigla." Pagsasabi ng totoo ni Biblee.

"Hindi lang ikaw." I told her.

"Why?" Liam asked.

"Nanay knew that we are heading home, she told us to proceed at our home immediately." I explained to Liam. Napatulala at natahimik si Liam sa sinabi namin. Ramdam niya rin siguro ang kaba.

Nanay maybe sweet and caring most of the time, but when things get real, it gets so serious.

Parang ang bagal ng oras kahit ang bilis naming nakarating sa harap ng bahay namin. Parang ayaw ko patuloy bumabab dahil sa kaba. Napabuntong hininga na lang ako, at natawa ako nung sabay sabay naming ginawa yung magkakapatid.

"Gosh, still nervous." Biblee uttered.

"Sina Nanay yan, don't worry." Liam comforted us.

"Yun na nga eh, sina Nanay, patay tayo, pano natin ieexplain 'tong nangyari kay Ate Hopie, may benda pa rin sya oh." Biblee answered while shaking in fear.

Hinawakan ko na lang ang kamay ng mga kapatid ko at saka ngumiti. "Kaya natin 'to, tayo pa ba?"

Bumababa kaming tatlo at bilang nagdatingan at nagpuntahan sa amin ang buong barkada. "Oh? Bakit hindi pa kayo dumiretso sa inyo? Paniguradong—" Hindi ko na naituloy ang sinasabi ko nang magsalita si Theon.

"Tita Lian texted us to proceed in here." So... lahat pala kami. We are really in deep trouble.

Before we could even voice out our fears and opinions, the gate automatically opened. Halos sabay sabay kaming napalunok at nagkatinginan sa isa't-isa.

Ito na talaga.

Wala kaming nagawa kung hindi ang humakbang sa pathway na papuntang garden. We were so quiet like a mouse. Takot kaming gumawa ng ingay.

Nanlalamig ako at nanunuyo ang lalamunan ko. Ngayon lang yata ako nakaranas ngganitong kaba na pakiramdam ko may mga cold sweat na ako sa noo! Hindi naman ganito katindi yung kaba ko kay Sven! My gosh!

Konti na lang. Konting-konti na lang...

At sa wakas...

"You've got a lot of explaining to do." Nanay's voice echoed firmly when she saw us.

We stood in there like a statue. We could not even breathe! Like seriously! This tension is killing all of us!

We slowly looked at the garden, and what we saw made our heart stopped. I held my breath and stared in shock!

What the actual freak?!

"What the?!" I heard someone reacted.

All of our parents are sitting down. Ang daming pagkain, parang may fiesta! May barbecue rin sa isang tabi at may mga maids na nag-aasikaso sa mga pagkain.

That was the first shocker in this evening.

Then, when our eyes flew to the door leading to the inside of the house...

"I am not dreaming, right?" Hindi makapaniwalang sabi ni Biblee. Halos magutal utal na dahil sa pagkakatitig sa direksyon na yun.

"Seryoso ba 'to? Damn!" Cleon muttered under his breath.

The second shocker of the night!

"T-Tita... T-tito..." Halos walang boses na lumabas sa bibig ko at basag na basag ito. My eyes started to blur and sting because of the tears I am holding up.

They walked slowly to where our parents are...

"Hey, welcome home, kids." Tita Incess greeted while smiling widely.

"Took you some time to come back home, huh?" Tito Gabriel added with a huge grin painted on his face.

Gustuhin man naming magtatakbo papunta kayna Tita Incess at Tito Gab. Hindi namin magawa.

Bakit?

Why?

Because of the third and final shocker of the night!

"What are they doing here?!" Mahina ang pagkakasabi ni Theon pero ramdam mo ron ang panggigigil at matinding pagtatakha.

Our parents stood up from their seat. Smiled at us lovingly.

But that just made us more confused.

"What are they doing here?" I questioned almost out of breath.

"To welcome you home..." One of them uttered.

Guess who...?

"Kellon..." Pierce whispered the name of the one who said that he is welcoming us home.

"What the heck? What is that monster doing here?!" Medyo malakas na tanong ni Theon. Nakayukom na ang mga kamao.

"You should relax, and loosen up a little you know?" Natatawang sagot naman ng isa.

"Shut up you, monster!" Sigaw ni Biblee sa kaniya.

"Oh, and welcome home by the way." Sarkastikong sagot niya.

Walang iba kung hindi si Sven!

What the heck? What the heck? What the heck? Anong ginagawa nila rito?!

Akala ko silang dalawa lang pero may isa pang sumulpot mula sa pinto nakinatatayuan kanina nina Tita Incess at Tito Gab.

"Oh, they are here." She stated the obvious.

"Why are you frozen in there? Masamang pinaghihintay ang grasya." She added while smiling brightly.

Goodness. Everything about this night just made me question who and what are the identity of these people! And most of of! It made me question my whole existence!

And this girl...

Who is she? She's the one who threw a knife at Mrs. Kiseki earlier.

What is she doing here? Sino sya?

Ang dami kong tanong nangpagkakataong iyon, pero niisang sagot wala akong nakuha.

Basta ang alam ko lang...

The only thing I knew was...

This is only the start of the great surprises in our lives!

***

Sorry for all the errors! UNEDITED.
Thank you at sorry sa paghihintay! Sana naenjoy nyo. Comments are highly appreciated!

26.27

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top