„Konfrontacja"

– Czego ode mnie chcesz!? – Wrzasnęłam rozżalona, tuż po tym jak dwóch Edeniarzy zawlokło mnie siłą do biura Jacoba.

Jacob odprawił swoich ludzi i zamknął za nimi drzwi. Oparł się o biurko i zapytał:

– Jak się czujesz?

Myślałam, że niedosłyszałam. Parsknęłam gromkim, ironicznym śmiechem i oznajmiłam:

– Jesteś nienormalny. Wszyscy jesteście! Masz jeszcze czelność udawać, że interesuje Cię moje zdrowie i samopoczucie? Pierdol się, Jacob.

Mężczyzna zacisnął usta i niechętnie zerkając w stronę drzwi, zbliżył się do mnie i szepnął:

– Myślisz, że jestem z tego powodu zadowolony? Z tego, że przejmuję się Tobą mimo, że powinienem był już dawno Cię zabić. Miałem tyle okazji, Ann... A tego nie zrobiłem.

– To na co czekasz? – Zapytałam prowokacyjnie.

Jacob przyjrzał mi się uważnie po czym odgarnął kosmyk włosów z mojej twarzy. Już miałam coś rzec, kiedy usłyszałam kroki za korytarzu. Ktoś się zbliżał.

– Ann... – Zaczął nerwowo Jacob. – Obiecuję, że to ostatni raz.

– Co? – Zapytałam tępo, lecz wtedy dostrzegłam pozytywkę w jego dłoniach.

Spojrzałam na niego wyzywająco, czując gromadzące się w oczach łzy.

– To jedyny sposób... – Zaczął Jacob, lecz nie było dane mu dokończyć.

Do pomieszczenia wszedł Joseph. Ojciec uśmiechnął się na mój widok i rzekł do Jacoba:

– Zakończmy to, bracie. Wyzwólmy ten region od buntowników sprzeciwiających się woli Boga.