Θενια POV
Λίγο...
Λίγο ακόμα...
Λίγο ακόμα και ο πόνος μου θα τελειώσει.
Λίγο ακόμα και όλα θα είναι όπως πριν.
Θα είναι;
-"Θενια δεν θα έρθεις; Πρέπει να ανοίξουμε την πύλη." είπε η Ειρήνη με λυπημένη φωνή, καθώς μπήκε στο δωμάτιο μου.
-"Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ." είπα καθώς αγκάλιασα το μαξιλάρι μου πιο σφιχτά με μερικά δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια μου.
Εκείνη δεν απάντησε. Άκουσα τα βήματά της να πλησιάζουν και μετά το κρεβάτι να βουλιάζει λίγο κάνοντας με να καταλάβω ότι κάθισε πάνω του. Ένα χέρι άρχισε να χαϊδεύει απαλά τα να μαλλιά μου κάνοντάς με να ηρεμήσω λίγο.
-"Το ξέρω ότι πονάς. Όλες μας πονάμε. Όμως δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε για πάντα εδώ. Είναι ενάντια στους κανόνες." είπε η Ειρήνη ήρεμα.
-"Μα δεν θέλω να τον χάσω. Πρώτη φορά βρήκα κάποιον να αγαπώ με όλη την καρδιά μου και τώρα τον χάνω." είπα καθώς έκλαιγα πιο πολύ.
-"Μάλλον ξεχνάς ότι έχεις ακόμα εμάς." είπε η Εσμεραλντα που μόλις είχε μπει στο δωμάτιο μου.
-"Και να ήθελε δεν μπορεί να το ξεχάσει αυτό." είπε η Ειρήνη και γελάσαμε λίγο όλες μας.
Ύστερα από αυτό σκούπισα τα δάκρυα μου και κάθισα στο κρεβάτι κοιτώντας τις δύο κοπέλες μπροστά μου. Η Εσμεραλντα καθόταν και αυτή πλέον στο κρεβάτι έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο, ενώ η Ειρήνη κοιτούσε τα χέρια της λυπημένη.
-"Ξέρετε περάσαμε πολλά τον τελευταίο μήνα." μουρμούρισα καθώς τις κοιτούσα.
-"Όντως. Κάναμε λάθη τα οποία ευτυχώς διορθώσαμε." είπε η Ειρήνη και αναστέναξε.
-"Πήραμε λάθος αποφάσεις, οι οποίες ευτυχώς άλλαξαν." είπε η Εσμεραλντα.
-"Και αποκτήσαμε αναμνήσεις, οι οποίες θα μείνουν αξέχαστες." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.
-"Ακριβώς! Γιατί να κλαίμε πάνω σε αυτές τις αναμνήσεις, ενώ μπορούμε να γελάμε; Μπορούμε να σκεφτόμαστε πόσο ωραία περάσαμε, να χαμογελάμε, να ελπίζουμε για περισσότερα και καλύτερα. Έτσι γιατί να μείνουμε κολλημένες στο παρελθόν, ενώ μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον; " είπε η Εσμεραλντα χαμογελώντας.
-"Έχεις δίκαιο. Ήμαστε επιστήμονες. Ξέρουμε να φτιάχνουμε μηχανήματα, τα οποία είναι αδύνατον για τους άλλους. Μπορούμε να φτιάξουμε κάτι, το οποίο θα μας δώσει την διπλάσια χαρά." είπε η Ειρήνη ενθουσιασμενη.
-"Και αν αποτύχουμε;" τις ρώτησα με ένα λυπημένο βλέμμα.
-"Που πήγε η Θενια που σκέφτεται μόνο θετικά;" με ρώτησε η Εσμεραλντα σταυρονοντας τα χέρια της.
-"Σωστά. Θέλουμε θετικές σκέψεις." είπε η Ειρήνη χαμογελώντας.
-"Έχετε δίκαιο." είπα χαμογελώντας.-"Ήμαστε επιστήμονες! Εάν αποτύχουμε θα δοκιμάσουμε ξανά!"
-"Έτσι μπράβο! Αυτό ήθελα να ακούσω!" είπα η Εσμεραλντα ενθουσιασμενη.
-"Λοιπόν πρέπει να ετοιμαστείς. Η πύλη θα έχει αρκετή ενέργεια σε λίγο για να ανοίξει." είπε η Ειρήνη χαμογελώντας.
-"Αλλάζω ρούχα και έρχομαι!" είπα χαμογελώντας καθώς πήρα μερικά ρούχα και πήγα στο μπάνιο να αλλάξω
Έρχομαι για την τελευταία μας συνάντηση... Kakashi.

[...]

-"Με το τρία πατήστε τα κουμπιά!" φώναξα και τα άλλα δύο κορίτσια κούνησαν θετικά το κεφάλι τους.
Μόλις ήμουν σίγουρη πως ήμασταν έτοιμες έδωσα το σύνθημα και όλες πατήσαμε τα κουμπιά ταυτόχρονα. Η ενέργεια πήγε στο μηχάνημα που ήταν στο κέντρο ανοίγοντας την πύλη για τον κόσμο των anime. Όλοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν από την χαρά τους, καθώς ένα χαμόγελο απόλαυσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
-"Η πύλη θα μείνει ανοιχτή για 5 λεπτά τουλάχιστον. Θα μπαίνετε ένας ένας." τους προειδοποίησε η Ειρήνη αυστηρά και όλοι κουνησαν θετικά το κεφάλι τους.
Εγώ στάθηκα λίγο ακίνητη να κοιτάω τα χέρια μου χαμένη στις σκέψεις μου όταν ξαφνικά στο άλλα χέρια έπιασαν τα δικά μου κρατώντας τα στοργικά.
-"Δεν θα με αποχαιρετησεις;" με ρώτησε ο Kakashi, καθώς στεκόταν μπροστά μου.
-"Δεν ξέρω τι να πω." μουρμούρισα καθώς ήμουν έτοιμη να κλάψω.
Τότε τα δυνατά του χέρια τυλίχθηκαν γύρο μου αγκαλιάζοντας με για τελευταία φορά. Αμέσως τον αγκάλιασα και εγώ προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα πίσω. Ένιωσα την μυρωδιά του πάνω μου κάτι που με έκανε να χαλαρώσω και να νιώσω ασφαλής. Ένιωθα υπέροχα.
-"Ξέρεις αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ από σένα είναι οι αγκαλιές σου. Ταιριάζεις υπέροχα ανάμεσα στα χέρια μου και είσαι τόσο ζέστη. Θα μου λείψει πολύ αυτό." είπε καθώς να φίλησε στο κεφάλι.
Ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν σε αυτό, καθώς προσπάθησα να κρύψω το κεφάλι μου στο στήθος του κάτι που τον έκανε να γελάσει λίγο.
-"Ξέρεις δεν έφερα τίποτα μαζί μου, όμως και πάλι κατάφερα να βρω ένα δώρο για σένα." είπε καθώς σήκωσε το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω στα μάτια.
Την αμέσως επόμενη στιγμή ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου μοιράζοντας ένα παθιασμένο φίλο μαζί του. Ένα φιλί... το τελευταίο μας. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στο συναίσθημα, καθώς όμορφες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου.
Όμως σύντομα χωριστηκαμε για να πάρουμε ανάσες, καθώς το οξυγόνο μας είχε τελειώσει. Τον κοίταξα μέσα στα μάτια και χαμογέλασα.
-"Θα προσπαθήσω να σε επισκεφτώ όσο πιο γρήγορα γίνεται." είπα χαμογελώντας.
-"Και εγώ θα σε περιμένω. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, γιατί για μερικούς ανθρώπους αξίζει να περιμένεις." είπε καθώς χαϊδεψε απαλά το μάγουλο μου.
Εγώ χαμογέλασα και τον αγκάλιασα για τελευταία φορά πριν τον αφήσω να προχωρήσει στην πύλη για να μπει μέσα φεύγοντας από τον κόσμο μου και πηγαίνοντας στον δικό του. Και καθώς το έκανε αυτό ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του γεμάτο πόνο. Πιο πολύ από αυτόν που ένιωθα.

Φτασαμε στο τελευταιο κεφαλαιο.

 Βεβαια ειπαμε να το κοψουμε στα δυο

γιατι ειναι ενα αρκετα μεγαλο κεφαλαιο.

Στο επομενο μερος θα ειναι και ο επιλογος.

Thenia_16

Lucy__Heartifilia