Ειρηνης POV 

 Που μπορει να ειναι ο Luffy?

Ψάχνω εδω και εκει χωρίς να τον βρίσκουν τα μάτια μου. Ύστερα από λίγο όμως βρήκα κάποιον με μαύρα μαλλιά κάτω από κάτι ερείπια κάνοντας με να τρέξω κοντά του. Μόλις έφτασα διπλα του και αρχισα να μετακινω καποιες πέτρες από πάνω του.

 -''Πως καλιφτικες ετσι!?" μουρμούρισα μόλις είδα τον Luffy από κάτω και άρχισα να μετακινώ τα περισσοτερα βασιζομενη στην δυναμη μου.

 -''O saitama οταν πολεμουσε με τον Bοris τον ερειξε κατα εδω και ενω ημουν ήδη πεσμενος επεσαν και αυτα πανω μου.!" ψυθιρισε αδύναμος.

 -''Πρώτον μην μιλας ηλιθιε, κουραζεσε! Και δευτερον ειναι BOROS οχι BORIS'' του ειπα εκνευρισμενη. 

 Τον μετακοινησα λιγο ποιο κοντα μου και εκατσα διπλα του λαχανιασμενη, λες και έτρεχα.

Εβαλα το κεφαλι του πανω στα ποδια μου και αναστεναξα. 

Συγκεντρώνοντας την ενεργεια μου, εκανα focus στην θεραπεία των πληγων του!

 To σωμα του χαλαρωσε λιγακι και μου χαμογελασε ελαφρά.

 Ένιωσα το χερι του στο μαγουλο μου και τον κοιταξα χαμογελοντας.

 -'' Τώρα εισαι ασφαλείς.'' ειπε και του χαμογελασα ακομα θεραπευοντας τον. 

 Δεν να είχε περασει πολυ ωρα οταν ενιωσα το χερι του να πιανει δυνατα τα δικα μου κανοντας με να τον κοιταξω απορημενη.

 Εκείνος σηκωθηκε αποτομα και ενωσε τα χείλη του με τα δικα μου κάνοντας με να ανταποδώσω αμέσως.

 -'' Ειρηνη γινε μελος του πληρωματος μου και η κοπελα μου.'' ειπε αποτομα σταματοντας το φιλι μας.

 Έμεινα ακινητη για λιγο προσπαθώντας να κατανοήσω αυτο που μου ειπε.

Αναστέναξα και κοιταξα αλλου.

 -'' Αυτο δεν γινετε Luffy!'' του είπα λυπημένη.

 -''Τι?! Γιατι?" με ρωτησε κοιτώντας με εντονα.

 - '' Δεν μπορω να εγκαταλιψω τα κοριτσια Luffy. Όπως εσυ τα παιδια'' είπα και τον κοιταξα στα ματια.

 Και οι δυο κοιταξαμε αλλου, ενιωσα τα ματια μου να βουρκονουν και ενα κομπο να μου σφιγει την καρδια.

 Πήρα μια βαθια ανασα που με εκανε να αναστεναξω ταυτοχρονα. 

 Ο Luffy με αγκαλιασε και έβαλα το κεφαλι μου στον λαιμο του.

 -'' Μην κλαις. Είμαι εγώ εδω.'' ειπε και μου χαιδεψε τα μαλλια.

 - ''Για τωρα!'' του απαντησα και αναστεναξα.

 Με έβγαλε αποτομα απο την αγκαλια του και ενωσε τα χιλια μας βίαια, κάνοντας καποια δάκρυα να κυλήσουν ενω ανταποκρινομουν στο φιλι του.  

  Θενια POV

 Ήμασταν όλοι σπίτι. 

Μετά από αυτή την κουραστική μάχη είχαμε επιστρέψει όλοι σπίτι, στο νησί μας, στο μόνο μέρος που δεν θα μας έβρισκε κάνεις.

 Οι κακοί ήταν αιχμάλωτοι για την ώρα. 

Δεν τους αφήναμε να μείνουν ξύπνιοι καθώς αέριο υπνοτισμου ήταν το μόνο που υπήρχε στον κλειστό χώρο που βρίσκονταν.

 Όμως ο Zeref ήταν ο μόνος που ήταν σχεδόν ελεύθερος.

 Η Εσμεραλντα ήθελε πάρα πολύ να τον έχει δίπλα της τις τελευταίες στιγμές πριν φύγει και δεν μπορούσα να της το αρνηθώ αυτό.

 Όμως φυσικά δεν τον άφησα έτσι. 

Του βάλαμε ένα βραχιόλι εντοπισμού και μείωση δύναμης σε περίπτωση που επιχειρήσει κάτι. Όσο για την Ειρήνη περνάει και αυτή τον χρόνο της με τον Luffy.

 Αν και τις περισσότερες φορές προσπαθεί να τον κρατήσει μακριά από το ψυγείο, έχουν και αυτοί τρυφερές στιγμές. 

Στιγμές που θα πληγώσουν πολύ αργότερα την Ειρήνη.

 Όσο για μένα περνάω τον χρόνο μου σε ένα εργαστήριο. 

Φτιάχνω την μηχανή που θα τους στείλει πίσω στον κόσμο τους.

 Φτιάχνω κάτι που θα καταστρέψει τις δικές μου στιγμές. 

Και γιατί το κάνω; Δεν ξέρω.

 Ίσως θέλω να φύγουν πριν λυγίσω και αρχίσω να κλαίω.

 Πριν οι αναμνήσεις πάρουν τον έλεγχο και δεν θα μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

 -"Πάλι εδώ είσαι;" με ρώτησε μία γνώριμη φωνή και χαμογέλασα λίγο.

 -"Συγνώμη, αλλά κάποιος πρέπει να το τελειώσει." είπα καθώς γύρισα να κοιτάξω τον Kakashi.

 -"Κάνεις λες και θες να φύγουμε αμέσως τώρα." είπε ο Kakashi λυπημένος.

 -"Δεν είναι αυτό... απλά... απλά φοβάμαι." είπα καθώς κοίταξα κάτω λυπημένη.

 -"Τι φοβάσαι;" με ρώτησε καθώς σας πλησίασε και στάθηκε μπροστά μου.

 -"Φοβάμαι ότι εάν δεν φύγετε τώρα οι αναμνήσεις θα πάρουν τον έλεγχο και θα τρελαθώ." είπα καθώς τον κοίταξα να βουρκωμενα μάτια. 

 Ο Kakashi αμέσως με αγκάλιασε και εγώ άρχισα να κλαίω αφήνοντας τα δάκρυα να λερώσουν την μπλούζα του. 

Νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να σταματήσει στην σκέψη ότι θα μείνω μόνη. 

Η αγάπη πονάει, όμως αυτός ο πόνος που νιώθω εγώ είναι ανυπόφορος. 

 -"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Θα σε σκέφτομαι κάθε μέρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο.Να ξέρεις ότι όταν θα κοιτάω τον ουρανό θα βλέπω εσένα να μου χαμογελάς. Θα θυμάμαι εμάς." είπε καθώς σκούπισε τα δάκρυα μου.

 -"Σε ευχαριστώ." είπα και τον αγκάλιασα σφιχτά.

 -"Σου υπόσχομαι ότι θα βρω κάποιον τρόπο να έρθω. Τώρα μπορεί να μην γνωρίζω πως, όμως στο μέλλον θα σκεφτώ κάτι στα σίγουρα."

 -"Τότε θα σε περιμένω." είπε και με φίλησε απαλά στα χείλη. 

 Αμέσως ανταπέδωσα το φιλί νιώθοντας πως είναι το τελευταίο μας.

 Είναι οι τελευταίες μας στιγμές.

 Αναμνήσεις που θα με στοιχειώνουν αργότερα. 

Εσμεραλντας POV

Από τότε που νικήσαμε τους κακούς είμαι μαζί με τον Zeref για να είμαστε για λίγο μόνοι μας να έχουμε στιγμές που στο τέλος όταν φύγει θα με πονέσουν πολύ.

Τον θέλω δίπλα μου,  κοντά μου, να είναι για πάντα στην ζωή μου, δεν θέλω να φύγει.

Γιατί η ζωή πρέπει να είναι τόσο δύσκολη; γιατί πάντα κάτι καλό σε εμένα να καταστρέφεται;

Απλά γιατί;

Τον κοιτούσα όπως και αυτός,  έβλεπα την χαρά που είχε ενώ με έβλεπε, άλλα βαθιά μέσα του ήταν ραγισμενος και πληγωμένος γιατί θα εφευγε και θα με αφηνε.

Κάτι που θα τον πονεσει αφάνταστα.

''δεν θέλω να σε αφήσω μόνη σου εδώ, θέλω να σε πάρω μαζί μου, να ζήσουμε μαζί άλλα... εσύ ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο, ενώ εγώ όχι. Αν μείνω εδω μπορεί να καταστρέψω τα πάντα και δεν το θέλω αυτό.' Είπε με κοφτή φωνή ενω ένα δάκρυ έπεσε κάτω και μετά ακολούθησαν πολλά.

Δεν ήξερα τι να του πω, ήμουν τόσο πληγωμένη όσο εκείνος!

Σκούπισα τα δάκρυα του και του χαμογέλασα γλύκα.

''Το ξέρω ότι σε πονάει όλο αυτό. Με πονάει και εμένα, σε θέλω κοντά μου, κάθε λεπτό άλλα αυτό δεν γίνεται. Ανήκουμε και οι δύο σε διαφορετικούς κόσμους ομως ειμαι σιγουρη πως η αγάπη μας είναι δυνατή και  κάποια μέρα στο μέλλον θα ξαναβρεθούμε. Είμαι σίγουρη για αυτό στο υπόσχομαι!"Με κοιτούσε ενώ του έλεγα αυτά και χαμογέλασε .

Εφερε το κεφάλι του πιο κοντά στο δικό μου , με φίλησε γλύκα ενώ ήμασταν στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και ζούσαμε στιγμές ευτυχισμένες για  όσο χρόνο μας είχε απομείνει!!

Ένα πράγμα θέλω να θυμάται... Οτι θα τον θυμάμαι για πάντα κι ας μην συναντηθούμε ποτέ ξανά...!

Θα τον αγαπώ για όλη μου την ζωή!!!

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΔΡΙΜΗΤΕΡΕΣ ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ χαχ

Thenia_16

@Lucy__heartifilia