Tanya's POV

Iminulat ko ang mga mata ko at mukha ni Wayne ang una kong nakita. Nakapikit ang mga mata niya at mahimbing siyang natutulog. Hinayaan ko muna ang sarili kong panoorin siya ng ilang minuto. Hindi ko mahiwalay ang tingin ko sa maamo niyang mukha. Tumaas ang isang kamay ko para haplusin ang pisngi niya.

Siya ang unang lalaking minahal ko at sigurado akong siya din ang huli. I couldn't see myself loving any other guy but him. Hindi ko alam kung ano ang mga pwedeng mangyari, maraming bagay ang walang kasiguraduhan pero ang sigurado ko lang mahal ko si Wayne, siya lang ang lalaking mamahalin ko. Siya ang sumagip sa akin at sa nanay ko. Minahal niya ako sa kung ano ako at sa kung ano ang inisip niyang ako. Minahal niya ako ng walang kapalit.

Lumingon ako sa orasan na nakapatong sa bedside table. Ten thirty na ng gabi. Maingat kong tinanggal ang bisig niya na nakapulupot sa baywang ko. Dahan-dahan akong bumaba sa kama. Pinulot ko ang mga damit ko at sinuot ang mga iyon. Hindi ko na siya ginising dahil ayoko maistorbo siya sa pagtulog at saka maaga pa naman, pwede pa akong magcommute pauwi.

Dinampian ko siya ng halik sa pisngi bago ako umalis. Nagjeep ako pauwi. Pagdating ko sa apartment, hindi pa ako nakakalapit sa pinto namin nang salubingin ako ng kapitbahay. Isa sa mga kaibigan ni nanay.

"Tanya, kanina ka pa namin sinusubukan tawagan." Sabi ni aling Chona. Agad akong kinabahan sa reaksyon ng mukha niya, dun pa lang malalaman mong may nangyaring hindi maganda.

"Bakit po?" Agad na tanong ko. Naramdaman kong bumilis ang pagtibok ng puso ko.

"Ang nanay mo sinugod sa ospital. Nahihirapan huminga."

"P-po?!" Parang nanlambot ang mga tuhod ko sa sinabi niya at napahawak ako sa dingding para hindi ako tuluyang mabuwal.

"Kasama siya ng kaibigan mong lalaki, yung palagi mong kasama dati kasama yung isa mo pang kaibigan... si... si... ano nga bang pangalan nun?"

"Si Luis po?"

"Oo, yun nga yata." Sagot ni aling Chona.

Wala sa sariling napakuyom ang mga nanginginig na palad ko. Lalo akong kinabahan. Alam kong may kinalaman si Luis sa nangyari kay nanay, alam ko na ang dahilan kung bakit siya nasa ospital ngayon.

"S-saan pong ospital dinala si nanay?"

"Sa Sta. Ana siya dinala. Dalian mo at puntahan mo na ang nanay mo. Kailangan ka niya."

Agad akong umalis pagkasabi niya. Pumunta ako sa ospital at ipinagtanong sa information ng emergency room kung nasaan ang nanay. May ibinigay silang room number sa akin. Nang naglalakad ako papunta sa kwartong iyon, nakita ko si Luis na nakaupo sa tabi ng pinto. Tumayo siya ng makita ako at lumapit sa akin.

"Tanya..." Sinubukan niya akong yakapin pero mabilis akong nakaiwas.

"Huwag kang lalapit sa akin at huwag na huwag mo kong hahawaka!" Mariin na sabi ko habang naniningkit ang mga mata ko sa galit na nakatingin sa kanya. "Masaya ka na ba ha?"

"Hindi ko sinasadya... hindi ko akalain..." Isinuklay niya ang daliri niya sa buhok niya. "Maniwala ka, hindi 'to ang gusto kong mangyari."

"Nakiusap ako sa'yo, Luis! Alam mo ang kalagayan ni nanay, sana naisip mo iyon." Nangingilid ang luhang sabi ko. Itinulak ko siya sa dibdib. "Umalis ka na dito! Ayoko nang makita ang pagmumukha mo kahit kailan! Akala ko kaibigan kita... tapos ikaw pa ang gagawa sa akin ng ganito!"

Tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko at humagulgol ako. Nanginginig ang buong katawan ko, hindi ko alam kung dahil ba sa sobrang galit o sa takot para sa nanay ko o pareho.

Hinawakan ako ni Luis sa magkabilang kamay ko. "Maniwala ka sa akin, Tanya, hindi ko talaga sinasadya. Gusto ko lang naman na lumayo ka kay Wayne."

Marahas na binawi ko ang mga kamay ko mula sa kanya. "Kapag may nangyari kay nanay, hinding-hindi kita mapapatawad sa ginawa mo!"

Pinahid ko ang mga luha ko bago ako tumalikod sa kanya at pumasok sa kwarto. Isang public room iyon. May mga nadaanan akong ibang mga pasyenteng nakahiga sa hospital bed. May iba malakas, ang iba naman nanghihina na, iba't ibang pasyente, iba't ibang sakit at mga puting tela lang ang pumapagitna sa kanila.

Halos sa pinakadulo na ang pwesto ni nanay. Nakapikit ang mga mata niya at may oxygen mask na nakakabit sa kanya. Umupo ako sa gilid ng kama. Pigil na pigil ang luha ko. Bata pa lang ako iyakin na ako at ayaw na ayaw ni nanay na nakikita akong umiiyak. Lalong lalo na kung siya ang dahilan.

Kinuha ko ang isang kamay niya at hinawakan ko iyon sa dalawang kamay ko. Binuksan niya ang mga mata niya at ngumiti ang mga mata niya sa akin.

"Nay, kamusta na po kayo?" Sinubukan kong huwag manginig ang boses ko dahil sa pagpigil ng mga luha ko.

"Okay lang ako." Tinanggal niya ang oxygen mask niya bago magsalita.

"Nay, ibalik niyo po iyan baka mahirapan po kayong huminga." Sabi ko at nang tangkain kong ibalik iyon ay umiwas siya.

"Huwag kang mag-alala. Maayos na ang lagay ko."

Napanatag naman ang loob ko sa sinabi niya.

"Magpahinga lang po kayo, nay, ha?" Umangat ang isang kamay ko sa buhok niya at hinaplos haplos iyon.

Naramdaman kong pinisil ni nanay ang kamay kong nakahawak pa rin sa kanya at lumamlam ang mga mata niya. "Totoo ba ang sinabi ni Luis?"

"Nay..." Nagbaba ako ng tingin at napakagat sa pang-ibabang labi ko. "Mas makakabuti kung magpahinga po muna kayo."

"Totoo bang ibinenta mo ang sarili mo?" Lalong lumakas ang boses ni nanay kahit halatang hirap siya sa pagsasalita. Alam kong hindi niya palalampasin ito ngayon.

"Totoo po..." Mahinang sabi ko. Pakiramdam ko nanuyo ang lalamunan ko kaya lumunok ako.

"Bakit mo ginawa iyon? Nagsinungaling ka sa akin." May halong hinanakit na sabi niya. "Ang akala ko nobyo mo si Wayne, yun pala..." Umiling-iling siya.

"Nay, mahal po ako ni Wayne at mahal ko din siya. Opo, ibinenta ko po ang sarili ko sa kanya pero nirespeto niya ako. Alam niyang kailangan ko ng tulong niya at hindi niya sinamantala iyon. Tinulungan niya po ako, tinulungan niya po tayo." Halos humihikbing sabi ko.

"Anak, hindi mo pa rin dapat ginawa iyon." Bakas sa mukha niya ang disappointment.

"Gipit na gipit na po kasi tayo sa pera. Hindi po sapat yung sinuweldo ko sa pagtatrabaho sa fast food chain at saka natanggalan po ako ng scholarship sa school. Iyon lang po kasi ang naisip kong paraan."

"Bakit ngayon mo lang sinabi sa akin ang mga ito? Dapat may nagawa ako." May pagsisisi sa boses niya. "Hindi dapat ganito ang buhay mo."

"Nay, huwag niyo na po alalahanin iyon. Tapos na po iyon. Ang mahalaga okay ka po ngayon."

Matagal kaming nag-usap ni nanay. Ipinaliwanag ko sa kanya ang sitwasyon namin ni Wayne na madali niya naman naintindihan. Napalapit na din kasi ang loob ni nanay sa kanya kaya hindi na siya nahirapan tanggapin.

"Huwag mong sisihin si Luis, anak." Sabi ni nanay. "Hindi niya kasalanan kung bakit ako nandito. Mahina na talaga ang katawan ko."

Humikab na siya pagkasabi nun at ipinikit ang mga mata niya. Ikinabit ko ulit ang oxygen mask sa kanya at hinalikan siya sa noo. Tahimik kong pinanood si nanay habang natutulog siya. Ilang minuto ang lumipas bago dumating ang doktor para suriin siya. Kinuha ang temperature niya, ang heartbeat at kung anu-ano pa.

"Doc, ano pong problema kay nanay?" Tanong ko nang matapos niya itong i-check up.

"May coronary artery disease ang pasyente." Paliwanag ng doktor. Alam kong matagal nang may sakit sa puso si nanay kaya hindi na ako nabigla doon. "Numinipis ang daluyan ng dugo sa puso ng nanay mo, yun ang dahilan kung bakit nahirapan siyang huminga kanina."

"Magiging okay naman po siya, di ba?"

"Stable na ang kundisyon niya pero kailangan niya pa rin mag-stay sa ospital para maobserbahan namin siya." Sabi ng doktor.

Nagpasalamat ako sa kanya bago siya umalis at bumalik ako sa tabi ni nanay. Kinuha ko ang kamay niya at hinilig ang ulo ko doon.

Wayne's POV

I moved my arm over next to me hoping to warm myself up against Tanya's skin but was dissapointed when it only came into contact with the cold matress. Even though my lids were still heavy, I forced my eyes open. There was no Tanya beside me. I grabbed the pillow next to me and my arms wrapped around it as I would do to her if she was here with me. It smelled of her. The scent of her skin on the pillow drove me crazy. Her natural scent filling my nosetril, the aroma reflecting her gentle charm and soft nature. indulged myself for a moment, just breathing her while a picture of the hot, passionate love making we had last night formed in my mind.

It was already six am when I looked at the clock on the bedside table. I figured she must've already gone home. I grabbed my phone and saw her name on the screen.

10:23 pm

Hindi na ko nagpaalam sayo kasi ang himbing ng tulog mo. I love you, Wayne. <3

I couldn't help but smile after I had read her message. My fingers instantly typed a reply.

Just woke up. I love you too, angel. Thank you for last night, you were wonderful. Hope you got home safe. Text me back as soon as you read this message.

Though you'd know she was inexperienced, she was a natural in bed. The good thing about her was that she was willing to learn and explore.

Not a minute later my phone vibrated. I looked at the screen and Tanya's name popped up. I eagerly opened her message.

Good morning. Nakatulog ka ba ng maayos? Hindi na ako nakauwi sa bahay, dumiretso agad ako sa ospital.

My heart felt like it dropped in the pit of my stomach as I read her last text message. Worry took over me.

What are you doing at the hospital? Is everything okay?

I just looked at my phone after sending the message to her and waited for her reply. That one minute it took for her to reply felt like a whole hour.

Si nanay sinugod sa ospital kagabi. Okay na siya ngayon pero kailangan pa daw namin magstay kasi inoobserbahan pa siya ng mga doktor.

I typed in a reply.

What hospital are you at?

She texted me the hospital. I jumped out of my bed and went straight into the bathroom to take a quick shower.

It took me less than thirty minutes to get to the hospital. They were in the room along with 10 or more sick patients. I found Tanya sitting on a chair next to tita Esther's bed, her head resting on the edge of the bed next to her mother's hand. They were both asleep when I came in.

I touched Tanya's shoulder, she instantly flinched and looked up at me.

"Wayne, kanina ka pa ba nandito?" She asked.

I gave her a kiss on the forehead. "I actually just got here." I gazed at tita Esther, she was still asleep with an oxygen mask on her. Tita Esther doesn't look too well. Her face was pale and she looked like she had aged a few years. "How's tita Esther?"

"Sa awa naman ng Diyos, stable daw ang kundisyon niya pero inoobserbahan pa." She explained.

"We'll move her to a private room." I said.

"Hindi na. Inoobserbahan na lang si nanay, baka palabasin na din naman kami ng doktor niya."

"Hangga't hindi pa siya pinalalabas, I want her in a private room. Baka mahawa pa sa ibang may sakit dito si tita Esther at magtagal pa siya lalo dito."

Her eyes softened as she looked at me and she gave me a smile of resignation. And then her expression soon shifted into a different one.

"Wayne, alam na ni nanay." She said, almost in a whisper. "Sinabi sa kanya ni Luis at sinabi niya kay nanay ang tungkol sa atin."

I felt a surge of anxiety. "And what did she say?"

"Syempre, hindi siya natuwa." She sighed. "Pero ipinaliwanag ko naman sa kanya ang lahat."

I lightly carressed her soft, pinkish cheek with the back of my hand. "I hope she doesn't hate me."

"Wag kang mag-alala, hindi galit sa'yo ang nanay." She took my hand that was carressing her cheek and brought it to her lips to give it a gentle kiss.

"Did you bring her here?" I asked.

She shook her head. "Pag-uwi ko, sinabi sa akin nang kapitbahay na nasa ospital na si nanay. Si Luis ang kasama niya dito kagabi."

"Was this Luis' fault? Siya ba ang dahilan kung bakit nandito si tita Esther sa ospital?" I asked with an involuntary growl.

"Hindi daw natin dapat isisi kay Luis ang nangyari." There was sadness in her tone and eyes as she looked at her mother. "Sa totoo lang, wala na akong pakialam. Ang mahalaga okay si nanay ngayon. Sana lang gumaling na siya."

"She will get better. I'll do everything in my power to make sure of that." I promised.

They moved tita Esther into a private suite just as I asked them to. She was in a vulnerable condition and being around other sick people wouldn't do her any good. The room had a hospital bed, and a couch you could pull out and it turns into a bed.

"Salamat, Wayne." Sabi ni Tanya habang magkatabi kami sa couch at nakatingin siya kay tita Esther. "Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka sa tabi ko."

I protectively wrapped an arm around Tanya, she snuggled closer to me. "I wouldn't know what to do without you too. You don't know this but you saved me..."

"Saved you? Saan?" She looked up at me with eyes as innocent as a baby's, you could see the innocence and tenderness in it. She was so soft and I, well... I was hardened. I never had a strong stable supportive relationship, even with my parents. I had never let my guards down until I met her and it felt so good to finally have someone know the real you, in all your vulnerability. She gave me the stability and support that I needed but hadn't gotten from anyone, even from my own family. Before her I felt like I was just being blown away, everything was just tossing and turning me about and then she happened and I felt like I'd finally found my solid ground.

"From myself." I said, as I played with a few strands of her hair with my fingers. "I'm not sure how it happened but all I know is that when you came into my life you changed everything. You made me feel like I have a purpose. You made the bad seem bearable and the good so much better that I could ever imagine. I love you, Tanya, and I'll never get tired of telling you that."

"I love you too, Wayne. Mahal na mahal na mahal kita." She gave me a peck on my jaw.

I didn't notice that we both fell asleep while we were cuddled together until the sound of the door opening woke me up. My eyes fluttered open and I saw a head peaking through the door. I blinked, trying to focus my still dazed vision. When I saw who it was, my spine straightened stiffly.

I instantly stood to my feet and my sudden movement woke Tanya up. I charged at Luis before he could even step inside the room. I shoved him out of the room and closed the door behind me.

"Hindi ka pa ba nakuntento sa ginawa mo? You even have the guts to come here?" I said in a controlled voice as I didn't want to draw any attention from the medical staff.

"Hindi ikaw ang binisita ko dito, si tita Esther." He said in a harsh tone.

"Fuck you! Kung hindi dahil sa kagaguhan mo, wala siya dito!" My teeth were grinding against each other, trying to control my anger. If we weren't in the hospital and tita Esther wasn't in the room behind me, i would have beaten him into pulp.

"Hindi ba pareho lang naman tayo?" He said looking at me with eyes narrowed into slits. "Kung makapagsalita ka akala mo napakalinis mo."

"You knew her condition. Alam mong makakasama sa kanya iyon. You did this to her, you fucker."

"Sinabi ko iyon kasi kailangan niyang malaman ang totoo. Kailangan niyang malaman na hindi ka kasing bait ng inaakala niya, na ginagamit mo lang parausan si Tanya—"

"Don't you fucking talk about Tanya like that." I said as I slammed my fist into his jaw.

Sinapo niya ang mukha niya bago tumingin sa akin. His eyes were burning with anger and threw back at him an equally menacing glare. His hand raised up to punch me back but I was quick to block his punch with my arm.

The door opened and Tanya came out of it, quietly closing the door behind her. She got in between us and pushed us away from each other.

"Ano ba kayong dalawa? Hanggang dito ba naman sa ospital?" She said glancing at Luis and me. "Please lang kahit ngayon lang, huwag naman kayong mag-away. Pag nalaman ni nanay 'to baka lalo siyang ma stress."

"I'm sorry, Tanya... gusto ko lang naman masigurong ligtas si tita Esther." Luis' voice softened. I sneered at him as he acted like an innocent sheep in front of my girlfriend.

"Okay na si nanay. Pwede bang umuwi ka na lang muna, Luis." Tanya politely asked.

"Bago ako umalis, gusto ko muna sanang magpaliwanag." He took in a deep breath, his eyes looking like they were begging her. "Gusto kong malaman mo na hindi ko intensyon na masama. Pumunta ako sa inyo para humingi ng tawad. Alam kong iniisip mo na ako ang may kasalanan sa pagkalat ng blue book sa eskwelahan pero hindi ako iyon. Wala akong alam doon. Mahal kita, alam mong hindi kita kayang ipahamak ng ganon."

"Then who the fuck did it huh?" I snarled at him, having enough of it.

"Si Margaux, ang ex mo!" He looked at me with dagger eyes. "Noong gabing sinundo mo si Tanya sa school at nang makita mong kasama niya ako, nilapitan niya ako pagkaalis niyo. Narinig niya ang away natin at nagtanong siya ng mag bagay tungkol kay Tanya. Sabi niya tutulungan niya akong mapaglayo kayo. Sabi niya siya na ang bahala at gagawa siya nang paraan kaya napilitan akong sabihin ang tungkol sa blue book."

Margaux must've followed me that night. She tried to talk to me as I was leaving the school to pick Tanya up but I kind of just shrugged her off.

He gazed at her, his expression changing."Tanya, maniwala ka sa akin. Gusto ko lang talagang humingi ng tawad sa'yo kaso 'di ko napigilan sabihin kay tita Esther ang totoo. Naisip ko rin na baka pag sinabi ko may magawa siya. Hindi ko akalain na hahantong sa ganito."

I saw how Tanya's hard face softened as she listened to Luis' explanations. I knew Tanya too well. She was too forgiving, too gentle, too naive, too fragile for this world.

"Kung gusto mo, lumuhod ako sa'yo, kay tita Esther... gagawin ko." Luis said.

"Leave." I said in a hard, firm tone. "Just fucking leave."

Tanya took in a deep breath. "Umalis ka na, Luis. Please, iwan mo na kami."

Luis bowed his head, his shoulders sagging as he turned his back to us and walked away. I encircled my arms around Tanya and kissed her.

"Everything will be okay." I murmured against the soft skin of the side of her head.