Αφού φόρεσα τα ρούχα, κατευθύνθηκα στον καθρέφτη του δωματίου.

Το μακιγιάζ μου είχε απλωθεί σε όλο μου το πρόσωπο από τα δάκρυα, ενώ τα χείλη μου ήταν ακόμα λίγο ματωμένα και πρησμένα.

Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι συνέβη πριν λίγο...

Και ο μαλάκας ο Αχιλλέας νόμιζε ότι ήταν ένα απλό πήδημα...

Για τον Νίκο ίσως ήταν ένα απλό πήδημα, όμως για μένα ήταν ολόκληρος βιασμός.

Και γιατί αντέδρασε έτσι μόλις μας είδε?

Έσπασε τον Νίκο στο ξύλο, γιατί μπήκαμε σε αυτό το δωμάτιο. Τι έχει αυτό το δωμάτιο και είναι τόσο σημαντικό για αυτόν?!

Βρήκα κάτι μαντηλάκια σε μια άκρη και τα πήρα στα χέρια μου.

Άρχισα να τρίβω με μανία το πρόσωπο μου για να το καθαριστώ από τις μουντζούρες.

Όσο έτριβα το πρόσωπο μου, πρόσεξα μια κορνίζα με μια φωτογραφία μέσα.

Την κοίταξα καλύτερα και είδα ότι η φωτογραφία απεικόνιζε μια σχετικά μεγάλη κυρία με ένα αγοράκι στα πόδια της.

Και οι δυο μοιάζουν πολύ. Πάρα πολύ.

Το αγόρι έχει γαλανά ματάκια και καστανά μαλλιά, ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχει και η κυρία.

Τώρα που ξαναβλέπω το αγόρι, θα έλεγα ότι μοιάζει πολύ στον Αχιλλέα.

Λες να... Ωω Θεέ μου!

Αυτό ήταν το δωμάτιο της μητέρας του!

Γι'αυτό αντέδρασε έτσι όταν μας είδε εδώ μέσα!

Γι'αυτό δεν με είχε αφήσει να ανοίξω τη πόρτα εκείνη τη μέρα!

Αφού ο Νίκος το ήξερε, για ποιο γαμημένο λόγο μας έβαλε εδώ?!

Τώρα νιώθω πολύ άσχημα...

Κατέβηκα με γρήγορες κινήσεις τα σκαλιά και έφτασα στο σαλόνι. Η μουσική είναι το ίδιο δυνατή με πριν και τα παιδιά συνεχίζουν να χορεύουν ξέφρενα στον ρυθμό της.

Μόνο που εγώ δεν βλέπω πουθενά τον Αχιλλέα...

Μακάρι να μην είναι σε κανένα δωμάτιο και βγάζει τα μάτια του με καμιά χαζογκόμενα Παναγία μου...

Βγήκα στο μπαλκόνι και δεν τον βρήκα πουθενά. Ανέβηκα στα δωμάτια και ευτυχώς μέσα υπήρχαν μόνο άγνωστα για μένα ζευγάρια.

Καλά όχι κι όλα... Σε ένα δωμάτιο βρισκόταν η Ξένια με τον Μιχάλη και κάνανε, αυτό που ξέρουν καλύτερα τέλος πάντων...

Κατέβηκα πάλι στο σαλόνι, μόνο που αυτή τη φορά πρόσεξα μια μικρή πόρτα κοντά στη κουζίνα.

Τη πλησίασα και την άνοιξα.

Μέσα υπήρχε μια στενή σκάλα, που έδειχνε να φτάνει μέχρι το υπόγειο.

Άρχισα να την κατεβαίνω δειλά-δειλά, και κάπου στη μέση άκουσα θορύβους. Σαν κάτι να συγκρούεται με κάτι άλλο.

Κατέβηκα όλα τα σκαλιά και λίγο πιο βαθιά πρόσεξα έναν ιδρωμένο Αχιλλέα να χτυπάει με μανία έναν σάκο του μποξ, χωρίς να φοράει γάντια.

Στάθηκα για λίγο στη θέση μου και έμεινα να τον κοιτάζω. Μικρά σταγονίδια του ιδρώτα του πετάγονται από δω και από κει, εξαιτίας της υπερκινητικότητας του.

"Θα μείνεις για πολύ ακόμα να με κοιτάζεις σαν ψυχάκιας?" τον άκουσα να λέει λαχανιασμένα και τινάχτηκα από τη θέση μου.

"Εεεεμμ... Ααα...." ντάξει Έλλη, τα ξέρουμε τα φωνήεντα δεν χρειάζεται να μας τα λες...

"Άστο κατάλαβα..." είπε και έδωσε μια δυνατή γροθιά στον μαύρο σάκο.

"Το δωμάτιο ήταν της μαμάς σου?" καιρός να μάθω επιτέλους τι παίζει με τη συμπεριφορά του!

"Ναι." αυτή η γροθιά ήταν τόσο δυνατή που ο σάκος έφτασε μέχρι την οροφή από τη μεγάλη πίεση.

"Μάλιστα..." είπα και δάγκωσα τα χείλια μου από την αμηχανία.

"Τουλάχιστον το κρεβάτι ήταν καλό? Λέω σας βόλεψε ρε παιδί μου?" διακρίνω έναν τόνο ειρωνείας στη φωνή του.

"Είσαι μαλάκας Αχιλλέα... Ειλικρινά δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερος μαλάκας από σένα..." έριξε μια τελευταία γροθιά στον σάκο και σταμάτησε.

Όχι για τίποτα άλλο, απλά ο γάντζος που ήταν κρεμασμένος ο σάκος, έσπασε και έπεσαν κάτω.

"Εγώ είμαι μαλάκας ή εσύ και ο φίλος σου?!?!" έριξε μια δυνατή κλοτσιά στον σωριασμένο σάκο και θα ορκιζόμουν ότι άκουσα ένα μικρό 'κρακ'.

"ΜΕ ΒΙΑΣΕ ΑΧΙΛΛΕΑ!" δεν άντεξα και φώναξα, ενώ ένιωσα πάλι τα δάκρυα να παίρνουν θέση στα κόκκινα μου μάτια.

Ο Αχιλλέας πάγωσε στη θέση του και με κοίταξε σοκαρισμένος.

"Τ-τι?" τραυλίζει... Ο Αχιλλέας, τραυλίζει. Να σημειωθεί η ημερομηνία παρακαλώ.

"Αυτό που άκουσες. Εγώ με τον Νίκο δεν είμαστε μαζί. Εκείνη τη μέρα στη ταράτσα, μαλακίες σου έλεγε. Και σήμερα ό,τι είδες, δεν ήταν ένα απλό πήδημα... Ήταν βιασμός." είπα χωρίς να τον κοιτάξω.

"ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΜΕ ΒΙΑΣΕ ΑΧΙΛΛΕΑ! ΜΕ ΒΙΑΣΕ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ. ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ ΗΤΑΝ ΑΡΓΑ ΑΧΙΛΛΕΑ." τα δάκρυα έτρεχαν σαν καταρράκτες από τα μάτια μου. Οι εικόνες έρχονται ξανά στο μυαλό μου και ανατριχιάζω ολόκληρη.

Όταν τελικά κοίταξα τον Αχιλλέα, μερικά δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του, κάνοντας τα να λάμπουν κάτω από το λιγοστό φως που τρεμοπαίζει.

"Συγγνώμη... Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί... Είμαι μαλάκας... Ένας άχρηστος μαλάκας..." η φωνή του έσπασε στο τέλος και εμένα μου ξέφυγε ένας λυγμός.

Το φως έκανε έναν περίεργο ήχο σαν βουητό, και αμέσως μετά έκλεισε.

Δεν μπορώ να δω τίποτα γύρω μου, όπου και να κοιτάξω βλέπω σκοτάδι.

Για λίγο επικρατεί ησυχία. Αρχίζω να φοβάμαι...

Ξαφνικά ένιωσα ένα ζευγάρι χείλη να ενώνεται με τα δικά μου. Δεν αντιστέκομαι αυτή τη φορά. Το χρειάζομαι...

Ταιριάζουν τόσο μεταξύ τους, ενώνονται σαν δυο σταγόνες νερό.

Τα χείλια μας είναι και τα δύο ταλαιπωρημένα και ματωμένα, τα δικά μου εξαιτίας του Νίκου, και τα δικά του εξαιτίας... Πάλι του Νίκου.

Αυτό όμως είναι το τελευταίο πράγμα μου μας νοιάζει. Βασικά, δίνει μια άλλη αίσθηση στο φιλί.

Έβαλα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον έσπρωξα περισσότερο πάνω στα χείλη μου. Τον θέλω τόσο πολύ...

Αυτός έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και ένωσε τα σώματα μας. Δεν ξέρω αν γίνεται να ενωθούμε περισσότερο.

Άρχισα να τραβάω τα μαλλιά του ελαφρά για να βαθύνει το φιλί, κάτι που κατάφερα.

Δάγκωσε απαλά το κάτω χείλος μου -όχι σαν τον μαλάκα τον Νίκο- και εγώ άνοιξα το στόμα μου, δίνοντας του πλήρη πρόσβαση στη γλώσσα μου.

Η γλώσσα του έκοβε βόλτες μέσα στο στόμα μου, ψάχνοντας απεγνωσμένα τη δική μου, και η γεύση μέντας με κατέκλεισε.

Την ένιωσα να φτάνει στον ουρανίσκο μου και άρχισε να με 'χαϊδεύει'.

Το συναίσθημα αυτό ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Με γαργαλούσε αλλά ταυτόχρονα με ανατρίχιαζε.

Οι γλώσσες μας ενώθηκαν δημιουργώντας ένα άγριο παιχνίδι κυριαρχίας.

Το ένα του χέρι χάιδεψε το μάγουλο μου, ενώ το άλλο κατέβηκε στα οπίσθια μου.

Εν το μεταξύ όλο αυτό γίνεται μέσα στα σκοτάδια, αφού το φως δε λέει να ανοίξει.

"Σε θέλω τόσο γαμημένα πολύ γαμώτο..." τον άκουσα να λέει και μου ξέφυγε ένα βογγητό. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να τον δω με αναστατώνει με την καλή έννοια.

Δεν τον βλέπω, αλλά τον αισθάνομαι. Τον αισθάνομαι να ακουμπάει όλο μου το σώμα και μου αρέσει.

Λίγο αργότερα διέκοψα το φιλί. Μόνο οι κοφτές μας ανάσες ακούγονταν στο δωμάτιο.

Τα χέρια του δεν με είχαν αφήσει από την αγκαλιά του. Καλύτερα έτσι. Νιώθω ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του.

"Με συγχωρείς?" είπε και εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Ναι... Λες και μπορεί να σε δει...

"Γιατί δεν απαντάς?" είπε αγχωμένα και εγώ γέλασα σιγανά.

"Σε συγχωρώ." είπα και τον έσφιξα στη δικιά μου αγκαλιά.

Τότε το φως άνοιξε δια μαγείας και εγώ με τον Αχιλλέα κοιταχτήκαμε.

"Κοκκίνισες." διαπίστωσε και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο.

"Έπρεπε να ανοίξουν τα φώτα γαμώτο?" είπα περισσότερο στον εαυτό μου και τον άκουσα να γελάει.

Τότε πρόσεξα τα χέρια του, ήταν ματωμένα και πρησμένα, λογικά από τις γροθιές που είχε ρίξει πριν.

"Πάντως συνεχίζεις να είσαι μαλάκας... Γιατί δεν φόρεσες γάντια?" τον μάλωσα. Αυτός γέλασε πίκρα και κοίταξε τον πεσμένο σάκο.

"Γιατί ήθελα να πονέσω..." είπε μονότονα και εγώ τον κοίταξα μπερδεμένη.

"Μα γιατί?" δεν θέλω να τον βλέπω πληγωμένο.

"Γιατί δεν κατάφερα να προστατέψω τη μαμά μου... Από τη μέρα που πέθανε, έλεγα ότι το πνεύμα της είχε μείνει σε αυτό το δωμάτιο, από τη στιγμή που περνούσαμε τον περισσότερο χρόνο μας εκεί μέσα. Όταν είδα ότι εσύ και ο πούστης βρισκόσασταν εκεί μέσα, τα πάντα θόλωσαν για μένα. Γαμώτο έπρεπε να το καταλάβω ότι σου είχε κάνει κακό. Έκλαιγες γαμώτο!!!" έσφιξε τις γροθιές του και εγώ κοίταξα το πάτωμα.

"Αυτά που θέλω να σου κάνω είναι πολλά..." συνέχισε.

"Όπως?" του είπα χωρίς να τον κοιτάξω.

"Θέλω να σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου. Θέλω να φιλήσω τα χείλη σου σαν να μην υπάρχει αύριο. Θέλω όταν κάνουμε έρωτα, να είσαι από κάτω μου και να τρέμεις μέσα στα χέρια μου." είπε χωρίς να πάρει ανάσα και εγώ τον κοίταξα βουρκωμένη.

Αμέσως έπεσα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα με όλη μου τη δύναμη.

Αλήθεια είπε αυτά τα λόγια ο Αχιλλέας? Μου είναι δύσκολο να το πιστέψω...

"Υποσχέσου μου ότι δεν θα με αφήσεις να πάθω ποτέ ξανά κάτι τέτοιο γαμώτο." είπα εννοώντας το περιστατικό με τον Νίκο, ενώ τα δάκρυα μου είχαν μουσκέψει την σχετικά ιδρωμένη του μπλούζα.

"Στο υπόσχομαι."

Νωρίς νωρίς σήμερα 😂😂

Νομίζω επανόρθωσα για το προηγούμενο κεφάλαιο :")

Αχου μωλε αυτό το κεφάλαιο ήταν πολύ κιουυυτ 😢😢😢

Παίζει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου 😍

Μη χαίρεστε δεν θα είναι όλα μέλι γάλα για πάντα 😇

Μουαχαχαχα είμαι σατανικια 😈

Spoiler : γιατί η Έλλη είχε πει το μυστικό του Αχιλλέα 😏

Σι γιου στο επόμενο πιτσουλες 🍕🍕

Μπιμπι ✌

Σταυρούλα, το τεακι 💁

P.S. Μιας και γράφω δύο ιστορίες και δεν ξέρω σε ποια να πρωτοανεβασω, θα σας πω μια ιδέα που είχα.

Θα γράφετε εδώ σε ποια ιστορία θέλετε να βάλω νεξτ π.χ.

Βάλε στο Addicted

Βάλε στο The bitch and the player

*Καλό θα ήταν να τη τσεκάρετε όσες δεν την έχετε διαβάσει, γιατί προβλέπω ότι όλες θα πείτε να ανεβάσω εδώ 😂😂*