Το πρωί αντί για το ξυπνητήρι με ξύπνησε ένα μήνυμα. Πήρα το κινητό και είδα ότι πριν ένα λεπτό μου είχε στείλει η Χριστίνα.

Σήμερα

Από : Χριστίνα
Καλημέρα αγάπη♡ Θες να πάμε μαζί στο σχολείο σήμερα?

Προς : Χριστίνα
Φυσικά γιατί όχι. Έλα από δω σε μισή ωρίτσα ♡

Από : Χριστίνα
Οκευυ τα λέμε

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και αφού πλύθηκα άνοιξα τη ντουλάπα μου. Φόρεσα ένα φλοραλ φόρεμα με μια τζιν ζακέτα και τις μπορντό πλατφόρμες μου.

Άφησα τα μαλλιά μου στο φυσικό τους σπαστό και κατέβηκα στη κουζίνα. Η μαμά μου έφτιαχνε καφέ, ενώ ο μπαμπάς μου κοιμόταν ακόμα. Σήμερα έχει ρεπό ο τυχερούλης.

"Καλημέρα μαμά. Θα πάω με τη Χριστίνα σχολείο σήμερα." την ενημέρωσα και πήρα τη κούπα με τον καφέ στα χέρια μου.

"Εντάξει. Δε μου λες, πως τα πάει ο Αχιλλέας?" τώρα τι ήταν αυτό?

"Τι?" ρώτησα και καλά ανήξερη και ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου.

"Μη προσποιείσαι ότι δεν άκουσες. Απλά ρώτησα τι κάνει ο Αχιλλέας." τι την έπιασε πρωί πρωί? Λες και έχω όρεξη να μιλήσω για τον Αχιλλέα...

"Ξέρω γω... Καλά μάλλον..." είπα αδιάφορα και την ίδια στιγμή χτύπησε το κουδούνι.

"Ήρθε η Χριστίνα φεύγω." σηκώθηκα βιαστικά από τη καρέκλα και έτρεξα ως τη πόρτα. Δεν έχω καμία όρεξη για τον κατακλυσμό ερωτήσεων της.

Άνοιξα τη πόρτα και τη πήρα μια μεγάλη αγκαλιά.

"Πάμε?" ρώτησε και εγώ έγνεψα καταφατικά.

Σε όλη τη διαδρομή ή Χριστίνα χάζευε το κινητό της, ενώ εγώ κοιτούσα τα παπούτσια μου.

"Και για πες, με τον Νίκο μιλάτε καθόλου?" ρώτησε και εγώ αμέσως νευρίασα στη θύμηση του μαλάκα.

"Αυτός ο μαλάκας να πάει να γαμηθεί. Για ποιο λόγο να μιλάω μαζί του?" ρώτησα ειρωνικά και την κοίταξα.

"Ξέρω γω... Δύο ολόκληροι μήνες περάσανε και ακόμα του κρατάς μούτρα?" τώρα τι κόλλημα είναι αυτό με τον Νίκο?

"Χριστίνα μου κατάλαβε κάτι. Δεν πρόκειται να του μιλήσω, ούτε να τον συγχωρήσω ποτέ. Γαμώ τη μάνα του θυμάσαι τι μου έκανε?!" άντε και νευρίασα πρωινιάτικα.

"Απλά λέω μωρέ... Σκέψου ότι αν ο Αχιλλέας δεν έβγαζε τα μάτια του με εκείνο το τσουλάκι, εσένα δεν θα σε είχαν βιάσει..." οι αναμνήσεις από εκείνη τη μέρα ξύπνησαν πάλι. Δεν αντέχω. Νιώθω ότι όλο αυτό συμβαίνει ξανά...

"Χριστίνα μη μπλέκεις τον Αχιλλέα με αυτό το θέμα. Εξάλλου δεν φταίει αυτός που με βίασαν." φτάσαμε στο σχολείο και εκεί σταμάτησε η κουβέντα.

Βρήκαμε τη Ζωή και τη Ξένια να κάθονται στο παγκάκι και να μιλάνε.

Αμέσως τις χαιρετήσαμε και καθίσαμε δίπλα τους. Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, μέχρι που η Χριστίνα σηκώθηκε από το παγκάκι.

"Πάω λίγο τουαλέτα και ξανάρχομαι." είπε και έφυγε βιαστικά προς τις τουαλέτες.

Την βλέπω πολύ αγχωμένη για κάποιο λόγο...

Χριστίνα

Μπήκα στις αντρικές τουαλέτες και εκεί βρήκα τον Νίκο. Τον πλησίασα και του έδωσα το κινητό μου.

"Όλα είναι εδώ. Το καλό που σου θέλω να κάνεις καλή δουλειά. Εντάξει?" ειλικρινά αν δεν βγει πειστικό το αποτέλεσμα, δεν μου τη γλιτώνει.

"Μην ανησυχείς μωρό, έχω ξαναδουλέψει με τέτοια. Μέχρι αύριο θα είναι έτοιμο." χαμογέλασε αυτάρεσκα και εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Πιο γρήγορα δε γίνεται?" πως θα περιμένω μέχρι αύριο? Είμαι λίγο βιαστική σε αυτό το θέμα.

"Θες να βγει πειστικό ναι ή όχι? Υπομονή μέχρι αύριο." απάντησε βαριεστημένα και με προσπέρασε για να βγει από τις τουαλέτες.

Ο Αχιλλέας θα γίνει δικός μου επιτέλους.

Την επόμενη μέρα

Αχιλλέας

Καθόμαστε με τη παρέα μου στη πίσω αυλή και μιλάμε. Βασικά εκείνοι μιλάνε, εγώ κάθομαι ήσυχος και μόλις άναψα το τρίτο μου τσιγάρο.

Από μακριά βλέπω τη Χριστίνα να μας πλησιάζει και αμέσως τσιτώθηκα. Τι θέλει αυτή τη φορά η παλιοπουτάνα?

"Αχιλλέα μπορώ να σου μιλήσω λίγο ιδιαιτέρως?" ρώτησε ναζιάρικα αλλά εγώ την αγνόησα.

"Αχιλλέα!" είπε λίγο πιο φωναχτά και εγώ τη κοίταξα με μίσος.

"Τι στο πούτσο θες αυτή τη φορά? Να μου κάτσεις? Λυπάμαι αλλά σήμερα έχω ρεπό." είπα ειρωνικά και όλοι άρχισαν να γελάνε.

"Όχι φυσικά! Για την ώρα δηλαδή..." τη τελευταία πρόταση τη μουρμούρησε με αποτέλεσμα να μην ακούσω τι είπε.

"Τότε τι θες?" ρώτησα θυμωμένος και σηκώθηκα όρθιος. Της ρίχνω δυόμισι κεφάλια οπότε με φοβάται αρκετά.

"Σου είπα ότι θέλω να μιλήσουμε ιδιαιτέρως. Είναι σημαντικό..." μου είπε ήρεμα και εγώ ξεφύσηξα.

Έκανα νεύμα στα παιδιά ότι έρχομαι σε λίγο και ακολούθησα τη Χριστίνα μέχρι την αποθήκη του επιστάτη.

"Λοιπόν... Το ξέρω ότι ακόμα έχεις αυτό το κολληματάκι με την Έλλη, και δεν αντέχω να σε βλέπω σε αυτή τη κατάσταση κάθε μέρα οπότε--"

"Πολύ μιλάς. Λέγε τι θες επιτέλους." θα με φέρει στα όρια μου αυτή η κοπέλα...

"Καλά... Απλά ήθελα να σου ανοίξω τα μάτια." την ίδια στιγμή έβγαλε το κινητό της από τη τσάντα και μπήκε σε ένα αρχείο. Το πάτησε και το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν η φωνή της Έλλης.

"Μη μπλέκεις τον Αχιλλέα με αυτό το θέμα. Αυτός ο μαλάκας να πάει να γαμηθεί."

"Ακόμα του κρατάς μούτρα?"

"Αυτός φταίει που με βίασαν. Δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ. Γαμώ τη μάνα του."

Αλήθεια τα είπε όλα αυτά η Έλλη?

"Λες ψέματα Χριστίνα. Η Έλλη δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο.
Κ-και πότε δεν θ-θα έβριζε τη μάνα μου." όχι. Αποκλείεται να έβρισε τη μαμά μου.

Αφού της το είχα πει ρε γαμώτο... Θυμάμαι ότι μου είχε ζητήσει συγγνώμη... Το θυμάμαι...

"Αχιλλέα μου, αυτή ήταν ή δεν ήταν η φωνή της Έλλης?" ρώτησε ειρωνικά και εγώ έπιασα το κεφάλι μου. Δεν γίνεται να ήταν η Έλλη...

"Ήταν η φωνή της Έλλης, αλλά ήταν και η δική σου." διαπίστωσα και τη κοίταξα εξεταστικά.

"Κακό είναι που μιλούσα με τη κολλητή μου?" ένα μοχθηρό γελάκι ξέφυγε από το στόμα της και με το ζόρι κρατήθηκα να μη τη χτυπήσω.

Έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Από μικρός δεν μπορούσα να ελέγξω τον θυμό μου.

Η Χριστίνα με έφερε στα όρια μου. Βασικά, όχι μόνο η Χριστίνα... Και η Έλλη. Με κατηγόρησε για τον βιασμό της.

Εγώ τι δουλειά είχα με τον βιασμό της? Ούτε που ήξερα τι είχε γίνει.

Δηλαδή τώρα μου λέει ότι εγώ φταίω? Εγώ φταίω για τις μαλακίες τις δικές της και του Νίκου?

"Χριστίνα, ευχαριστώ που μου έδειξες την αλήθεια." της είπα και την έπιασα φιλικά στον ώμο.

"Εγώ έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Δεν μπορούσα να την αφήσω να σε βρίζει έτσι πισώπλατα." είπε αθώα και εγώ της χαμογέλασα πονηρά.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ, όρμησα στα χείλη της άγρια. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τη μέση της, ενώ εκείνη τα άφησε πάνω στους ώμους μου.

Σιγά σιγά, άρχισα να τα κατεβάζω, μέχρι που έφτασα στον σφιχτό της κώλο. Άρχισα να τη ζουλάω δυνατά, και τα μικρά της βογκητά έκαναν την εμφάνιση τους.

Τη φιλούσα διψασμένα, αλλά κυρίως θυμωμένα. Θέλω να ξεσπάσω. Να εκφράσω κάπως τον θυμό μου. Το ξύλο αποκλείεται. Ο Νίκος δεν ήρθε σήμερα σχολείο για να τις φάει, οπότε μας έμεινε η δεύτερη λύση.

Την σήκωσα με όλη μου τη δύναμη και την άφησα πάνω σε μια μεγάλη κούτα, που ήταν γεμάτη με παλιά βιβλία.

Της έβγαλα τη ζακέτα και εκείνη με τη σειρά της μου έβγαλε τη μπλούζα.

Η Έλλη μας τελείωσε.

Εεεμμμ.... Γεια 😶

Τι μου κάνετε?

Όπως υποσχέθηκα, ορίστε το κεφάλαιο 😃 Καιιι το σχέδιο του ζευγαριού της μαλακίας 🔫

Δεν έχω κάτι άλλο να πω... Είμαι εξίσου άφωνη με εσάς...

Μη ξεχάσετε τη ψηφοφορία στο Twitter 😄 και φυσικά ότι μπορείτε να ψηφίσετε όσες ιστορίες θέλετε όσες φορές θέλετε 💘

Spoiler : Αυτό που καταλάβατε 😇

Αντιος πιτσουλες 🍕

-Σταυρούλα, το τεακι 💁