Νίκος

Το σχέδιο μου έπιασε. Τώρα η Έλλη μισεί τον Αχιλλέα, όπως και ο Αχιλλέας μισεί την Έλλη.

Εγώ στο είπα αδερφέ μου ότι μόνο ένας μπορεί να έχει την Έλλη.

Στο σχολείο μόλις με είδε, ήρθε γρήγορα κοντά μου και με αγκάλιασε.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ξαφνιάστηκα αλλά μετά θυμήθηκα το σχέδιο, και την αγκάλιασα και εγώ.

Την ίδια στιγμή περνούσε από δίπλα μας ο Αχιλλέας, και όταν είδε ότι η Έλλη βρισκόταν στην αγκαλιά μου τσιτώθηκε.

"Έφυγε?" μου ψιθύρισε στο αυτί αλλά εγώ δεν απάντησα.

"Νίκο φτάνει. Άσε με." άρχισε να με σπρώχνει ελαφρά για να φύγει από την αγκαλιά μου, αλλά εγώ είμαι πολύ πιο δυνατός και δεν κουνήθηκε καθόλου.

"ΝΙΚΟ." αυτή τη φορά φώναξε, με αποτέλεσμα όλα τα βλέμματα να πέσουν πάνω μας, έτσι την άφησα.

"Είπαμε ότι όλο αυτό γίνεται για τους σκοπούς μας και μόνο. Μην το παρατραβάς!"

"Είσαι κακιά, μ'αρέσει..."

Flashback

Έλλη

Όταν ο Αχιλλέας έφυγε από το σπίτι, έστειλα κατευθείαν στον Νίκο. Θα σε κάνω να μου το πληρώσεις Αχιλλέα.

Σήμερα

1:36

Προς : Νίκος
Χρειάζομαι τη βοήθεια σου.

1:36

Από : Νίκος
Εσύ θες τη βοήθεια μου? Θα είναι σοβαρό.

1:37

Προς : Νίκος
Σκάσε. Το ξέρεις ότι με το ζόρι σε βοήθησα για να πληγωθεί ο Αχιλλέας. Τώρα μπορείς να μου το ξεπληρώσεις.

1:37

Από : Νίκος
Πφφφφφ... Άντε λέγε...

1:38

Προς : Νίκος
Θέλω να προσποιηθούμε πως είμαστε μαζί. ΑΛΛΑ όχι φιλιά και μαλακίες. Μόνο τα σαχλά hold hands και αγκαλίτσες...

1:38

Από : Νίκος
Μου αρέσει αυτό το σχέδιο ;)
Άσε που έτσι θα πονέσει δίπλα... Είμαι μέσα.

1:39

Προς : Νίκος
Σιγά που δεν θα ήσουν... Από αύριο ξεκινάμε. Γεια.

Αμέσως μετά το έκλεισα. Από τη μία λυπάμαι τον Αχιλλέα γιατί του έχουν συμβεί πολλά αυτές τις μέρες... Από την άλλη όμως, μου έχει κάνει τη ζωή κόλαση. Του αξίζει να πονέσει, όσο πόνεσα και γω.

End of flashback

Ο Αχιλλέας έχει γίνει πύραυλος. Συνέχεια 'κατά τύχη' εγώ με τον Νίκο περνάμε αγκαλιασμένοι από δίπλα του και το παίζουμε το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής...

Είχαμε καινό στη βιολογία, έτσι μείναμε στο προαύλιο. Ο Νίκος συνέχεια μου έλεγε γλυκόλογα, ενώ εγώ τον πουτσοέγραφα...

Σε κάποια φάση ο Αχιλλέας πέρασε από μπροστά μας και την ίδια στιγμή ο Νίκος με άρπαξε και με φίλησε.

Εγώ αμέσως αηδίασα και προσπάθησα να αντισταθώ αλλά είναι πιο δυνατός από μένα, έτσι αφέθηκα στο αηδιαστικό φιλί του.

Προσπάθησε να εισχωρήσει τη γλώσσα του στο στόμα μου, αλλά εγώ του δάγκωσα δυνατά το κάτω χείλος και με άφησε.

Το βλέμμα του Αχιλλέα με καίει και ανησύχησα γιατί μπόρεσα να καταλάβω πόσο οργισμένος είναι.

"Είσαι μαλάκας?!? Νόμιζα ότι σου είπα πως δεν θα ανταλλάζουμε φιλιά!"

"Αλλαγή σχεδίων γλύκα." Πήγε να με ξαναφιλήσει αλλά τον χαστούκισα και έφυγα.

Τώρα πρέπει να βρω επειγόντως τον Αχιλλέα.

Το πρώτο μέρος που πήγα ήταν η πίσω αυλή, η οποία δυστυχώς ήταν άδεια.

Μετά πήγα στον εγκαταλελειμμένο κήπο, όπου επίσης δεν υπήρχε κανένας.

Το ίδιο και στη καφετέρια...

Το μόνο μέρος που μου έχει μείνει και δεν ήθελα καθόλου να ψάξω, είναι οι τουαλέτες...

Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στις γυναικείες. Ευτυχώς έχει ησυχία εδώ, οπότε σίγουρα δεν είναι εδώ.

Σειρά έχουν οι αντρικές... Έκανα τον σταυρό μου και μπήκα μέσα.

Βογκητά ακούγονταν από τη τελευταία τουαλέτα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά.

Μπήκα μέσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και όταν έφτασα έξω από τη πόρτα, την άνοιξα απότομα.

Το θέαμα φυσικά και με σόκαρε... Ο καθηγητής της βιολογίας έκανε σεξ με την καθηγήτρια της γλώσσας!!!

"ΘΕΕ ΜΟΥ!" έκλεισα απότομα τη πόρτα και βγήκα τρέχοντας από τις τουαλέτες.

Μόλις απέκτησα ψυχολογικά τραύματα... Τα μαθήματα βιολογίας και γλώσσας δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια για μένα.

Τα καλά νέα είναι ότι τα βογκητά δεν ήταν του Αχιλλέα και καμιάς τσουλαρίας...

Μιας και έψαξα όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να βρίσκεται και δεν τον βρήκα πουθενά, υπέθεσα ότι θα έκανε κοπάνα.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω πήρα τη τσάντα μου και βγήκα από τη πίσω πόρτα του σχολείου.

Όσο προχωρούσα, προσπαθούσα να θυμηθώ τον δρόμο για το σπίτι του.

Μπορεί να πέρασα το ίδιο στενό 7 φορές, αλλά τελικά βρήκα τον σωστό δρόμο και λίγο αργότερα, βρέθηκα μπροστά στο σπίτι του Αχιλλέα.

Λίγο πριν χτυπήσω το κουδούνι, ακούστηκαν δύο αντρικές φωνές από μέσα.

Κοίταξα διακριτικά μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο και μπορώ να πω ότι πόνεσα μέχρι και εγώ.

Την ίδια στιγμή που κοίταξα μέσα, ένας σχετικά μεγάλος άντρας έριξε μια δυνατή γροθιά στη κοιλιά του Αχιλλέα, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω.

"Πόσο μαλακας είσαι αγόρι μου? Νόμιζα στο είχα πει ότι δεν θα πεις σε κανέναν το παρελθόν σου! Τώρα αν μας πιάσουν, θα φταις εσύ μπάσταρδε." αμέσως μετά τον κλώτσησε στα πλευρά και τον έφτυσε.

Ο Αχιλλέας παρά το ξύλο που έφαγε, κατάφερε να σηκωθεί και έδειχνε έτοιμος να παίξει ξύλο.

"Αλλά όχι... Έπρεπε να ανοίξεις το στόμα σου και να ξεράσεις όλα σε μια πουτάνα!" η γροθιά του προσγειώθηκε στο πρόσωπο του Αχιλλέα, και έπεσε ξανά κάτω.

"ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ!!!"

Πάρτα ηλίθια πάρτα!

Δεν φταίω εγώ! Μου ξέφυγε! Ο μαλάκας χτύπησε το όμορφο προσωπάκι του Αχιλλέα!!!

Ο άντρας έστρεψε τη προσοχή του στο παράθυρο. Μιας και είμαι τόσο fail, κρύφτηκα πίσω από έναν θάμνο ΑΦΟΥ με είδε ο άντρας.

Η πόρτα άνοιξε και τα βαριά του βήματα ακούγονταν όλο και περισσότερο κοντά μου.

Την επόμενη στιγμή βρέθηκα να με κουβαλάει σηκωτή μέσα στο σπίτι, ενώ εγώ τον χτυπούσα ασταμάτητα στη πλάτη.

Με άφησε στο πάτωμα και με κοίταξε υποτιμητικά.

"Ώστε λοιπόν εσύ είσαι το πουτανάκι που έμαθες την αλήθεια για τον γιο μου... Νομίζω πρέπει να σου δώσω ένα μάθημα." το χέρι του υψώθηκε στον αέρα, έτοιμο να με χτυπήσει και εγώ έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.

"Μην τολμήσεις να την ακουμπήσεις!" ακούστηκε η βραχνή αλλά δυνατή φωνή του Αχιλλέα και άνοιξα αμέσως τα μάτια μου.

Ο Αχιλλέας είχε ανέβει πάνω στον λιπόθυμο πλέον 'πατέρα' του και δεν σταμάτησε να τον χτυπάει αλύπητα.

Εγώ πήγα κοντά του και προσπάθησα να τον πείσω να σταματήσει, μάταια όμως.

Έκανε σαν να μην υπάρχω, και συνέχισε να τον βαράει ανενόχλητος.

"ΑΧΙΛΛΕΑ!" φώναξα για να με ακούσει, και σαν να ξύπνησε από τον βαθύ του υπνωτισμό, σταμάτησε απότομα να τον χτυπάει και με κοίταξε με τα πονεμένα του μάτια.

Η εικόνα του πληρωμένου του προσώπου με έκανε να τον λυπηθώ, έτσι τον βοήθησα να σηκωθεί και ανεβήκαμε στο δωμάτιο του.

Παραξενεύτηκα όταν είδα ότι ήταν πεντακάθαρο. Καμία σχέση με τη πρώτη φορά που βρέθηκα εδώ μέσα.

Τον έβαλα να κάτσει στο κρεβάτι και εγώ πήγα στο μπάνιο για να πάρω τα απαραίτητα, έτσι ώστε να περιποιηθώ τις πληγές του.

Μπήκα πάλι στο δωμάτιο και τον είδα στην ίδια κατάσταση που τον άφησα.

Αφηρημένος, σιωπηλός, πονεμένος... Μια αφηρημένη τέχνη στεκόταν μπροστά μου.

Αφηρημένη τέχνη... Ο Αχιλλέας είναι πανέμορφος, μια ζωντανή τέχνη. Κρύβει τόσα πολλά πράγματα μέσα του, τα οποία δεν βγάζουν νόημα. Αλλά αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα καταλάβεις ότι στη πραγματικότητα, όλος αυτός ο χαμός, έχει ένα βαθύ νόημα. Απλά πρέπει να είσαι παρατηρητικός για να το δεις. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον Αχιλλέα, σίγουρα θα ήταν μια αφηρημένη τέχνη.

Έκατσα δίπλα του και πήρα λίγο βαμβάκι. Έριξα λίγο μπενταντίν πάνω, και το ακούμπησα απαλά στο ματωμένο του μάγουλο.

Αυτός έκανε έναν μορφασμό πόνου αλλά δεν μίλησε και με άφησε να συνεχίσω.

Όταν είδα τα σκισμένα του χείλη, πόνεσα. Είναι κρίμα ένα τέτοιο ζευγάρι χείλη να καταντήσει έτσι.

Πήγα να ακουμπήσω το βαμβάκι στα σκισμένα του χείλη αλλά έπιασε απότομα το χέρι μου και με σταμάτησε.

"Μην τολμήσεις να το ακουμπήσεις αυτό στα χείλη μου." μου είπε με ένα σοβαρό ύφος και τον κοίταξα ευθεία στα μάτια.

"Μ-μα θα μολυνθεί..." τι τον έπιασε τώρα?

"Χέστηκα. Αυτό δεν θα το ακουμπήσεις στα χείλη μου. Πάει και τελείωσε." είπε κοιτώντας με αποφασιστικά.

"Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι. Θες να πάθεις τίποτα?" προσπάθησα πάλι να ακουμπήσω το βαμβάκι αλλά με σταμάτησε ξανά.

"Θα συνεχίσεις για πολύ? Το πείσμα σου καταντάει σπαστικό."
είπε φανερά αγανακτισμένος.

"Καλά... Τότε θα το κάνω μάκια να περάσει." δεν τον άφησα να πει τίποτα άλλο και έδωσα ένα πεταχτό φιλί πάνω στη πληγή.

Τότε κατάλαβα τι έκανα και γούρλωσα τα μάτια μου, ενώ σηκώθηκα απότομα από δίπλα του.

"Πρέπει να φύγω!" του γύρισα τη πλάτη και βγήκα σφαίρα από το δωμάτιο του.

Ο πατέρας του ήταν ακόμα λιπόθυμος και γεμάτος αίματα, στο πάτωμα.

"Καλά να πάθεις μαλάκα, που χτύπησες τον Αχιλλέα μου." μονολόγησα και βγήκα από το σπίτι.

Λίγη ώρα αργότερα έφτασα σπίτι και άνοιξα τη πόρτα. Οι γονείς μου έτρεχαν κυριολεκτικά μέσα στο σπίτι. Τι έγινε?

"Μαμά? Μπαμπά? Τι στο καλό κάνετε?" τους είπα και σταμάτησαν απότομα ότι έκαναν.

"Γλυκιά μου, έχεις ακούσει στις ειδήσεις για την εβδομαδιαία απεργία?" είπε η μαμά μου κάπως βιαστικά.

"Ναι νομίζω το θυμάμαι... Και που κολλάει αυτό?"

"Με την μαμά σου κανονίσαμε να πάμε διακοπές μιας και θα έχουμε μια εβδομάδα καινή. Θα μπορέσεις να μείνεις μόνη σου στο σπίτι για μια βδομάδα?"

"Φυσικά δεν υπάρχει πρόβλημα. Που θα πάτε?" ρώτησα ενθουσιασμένη κυρίως για το γεγονός ότι θα μείνω μια ολόκληρη βδομάδα μόνη μου.

"Λέγαμε για Ιταλία... Έτσι δεν είναι γλυκέ μου?" είπε η μαμά μου και έκανε τα γλυκά ματάκια στον μπαμπά μου.

"Εεε ναι... Φυσικά..." άντε και καλό κουράγιο μπαμπά.

[...]

Όταν άκουσα την εξώπορτα μα κλείνει, σηκώθηκα από το κρεβάτι και έκανα ένα ιδιωτικό πάρτι δωματίου.

Ωω ναι. Μια βδομάδα μόνη μου, χωρίς σχολείο, χωρίς μαθήματα.
Μονάχα εγώ, το σπίτι και--

Το κουδούνι διέκοψε το πάρτι μου και κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες για να ανοίξω τη πόρτα στον ανυπόμονο επισκέπτη.

Λογικά θα είναι οι γονείς μου. Στοίχημα θα ξέχασαν να πάρουν τα εισιτήρια... ΠΑΛΙ.

Μόλις άνοιξα τη πόρτα έμεινα να κοιτάζω το άτομο που μου χτυπούσε το κουδούνι τόση ώρα.

"Μπορώ να μείνω εδώ μόνο για αυτή τη βδομάδα?"

"Αχιλλέα?!"

Holla 😅

Πως είστε? Ζεσταίνεστε εεε? Μι του 😥

Απλά έχω να σας πω ότι δεν είμαι πολύ proud για αυτό το κεφάλαιο 😔

Τεσπα... Τι βλέπουν τα μπιρμπιλοτα μου μάτια?!? Τα παιδάκια φιλήθηκαν!!!!!! Καλά αυτό δεν θεωρείται ακριβώς φιλί... ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ! 😱😱😱

Σας έκανα τη χάρη να σας δώσω ένα μικρό kiss 😏😏

Spoiler : Η απάντηση της Έλλης 😈

Τα λέμε αύριο πιτσουλες 🍕🍕🍕

P.S. Αν μπορείτε τσεκάρετε την ιστορία μου Addicted😇 Πιστεύω θα σας αρέσει. Μέχρι τώρα έχει 3 κεφάλαια και αύριο θα ανεβάσω το επόμενο 😶

Θενξ αν τη τσεκάρετε 💘

Μπιμπι ✌

-Σταυρούλα, το τεακι 💁