Η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να με ταρακουνάει για να ξυπνήσω.

"Ρε μαμά σου έχω ξαναπεί να μη με ξυπνάς έτσι γαμώ τη τύχη μου!"

"Κοπέλα μου, προσπαθώ να σε ξυπνήσω εδώ και 20 λεπτά! Δεν ξυπνούσες με τίποτα!"

"Τι ώρα είναι?!"

"7:30! Τελείωνε σήκω!"

Πετάχτηκα από το κρεβάτι σαν να με χτύπησε ηλεκτροσόκ και κυριολεκτικά άρπαξα ότι ρούχα βρήκα μπροστά μου.

Ντύθηκα σε ταχύτητα φωτός και πήγα σφαίρα στο μπάνιο. Αφού πλύθηκα, κατέβηκα στη κουζίνα και είδα ότι η ώρα ήταν 7:20...

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Η μαμά μου ήρθε τρέχοντας στη κουζίνα και με κοίταξε γεμάτη απορία.

"Τι έπαθες γλυκιά μου?!"

"ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ 7:30!"

"Δεν είπα ότι είναι 7:30... Είπα ότι κοντεύει 7:30."

"Μαμά θυμάμαι πολύ καλά τι είπες και είπες ότι είναι 7:30!!!"

"Ααα για να σου πω. Δεν θα με βγάλεις και τρελή τώρα! Θυμάμαι ακριβώς τι είπα και είπα ότι ΚΟΝΤΕΥΕΙ 7:30. Τώρα κάτσε να φας."

Θεέ μου δώσε μου δύναμη. Κάθε φορά η ίδια γαμημένη συζήτηση! ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ!

Έκατσα στη καρέκλα του τραπεζιού και έβαλα μια βάφλα στο πιάτο μου, ενώ η μάμα μου έδωσε τον καφέ μου.

Αφού έφαγα πήρα όλα τα απαραίτητα και ξεκίνησα για το σχολείο.

Όσο περπατούσα άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου, αλλά το αγνόησα. Λογικά θα είναι κανένας από τους παλιούς που είχα κοιμηθεί και έχει ξανά ορεξούλες.

Όταν η φωνή δυνάμωσε, κατάλαβα ποιος ήταν και γύρισα αμέσως.

"Νίκο!!!"

"Καλημέρα Έλλη."

Είπε και μου έδωσε μια γεύση από το λαμπερό χαμόγελο του. Ίσως έχει δίκαιο η Ξένια... Καλό θα ήταν να σοβαρευτούμε στο θέμα των αγοριών. Θέλω τον Νίκο δικό μου και μόνο δικό μου.

"Εεεμ... Τι κάνεις?"

"Μια χαρά... Βασικά ήθελα να σου πω 2 πράγματα. Πρώτον, θες να πάμε μαζί στο σχολείο? Και δεύτερον, αν θες μπορούμε να κανονίσουμε μια βόλτα σήμερα, μιας και δεν βγήκαμε τελικά το Σαββατοκύριακο."

"Ναι, γιατί όχι."

Μπορεί να το παίζω άνετη μπροστά του, αλλά μέσα μου τσιρίζω και χορεύω σαν δαιμονισμένο.

Σε όλη τη διαδρομή επικρατούσε αμήχανη σιωπή, την οποία κανένας δεν τόλμησε να σπάσει.

"Έχεις κοπέλα?"

Κάποιος να με χτυπήσει με τηγάνι... Στο κεφάλι... Δυνατά...

Σοβαρά τώρα?!? Τόσες ωραίες ερωτήσεις υπάρχουν! Αυτή βρήκα να διαλέξω?! Όπως για παράδειγμα, ο καιρός! Δεν είναι πολύ ζεστός σήμερα?!?

"Ναι. Όχι! Είναι περίπλοκο βασικά... Έχουμε μαλώσει λίγο και δεν μου μιλάει."

Τι κρίμαααα. Στεναχωρήθηκα τώρα...

"Μάλιστα..."

"Εσύ έχεις αγόρι? Βασικά τι λέω... Δεν είσαι των σχέσεων..."

Μπορούσα να καταλάβω έναν τόνο θλίψης και απογοήτευσης στη φωνή του. Βρε λες?!

"Για την ακρίβεια... Δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον κατάλληλο."

Εκείνος με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Έχει ένα γαλάζιο μεθυστικό χρώμα. Τόσο σκοτεινό και συνάμα τόσο φωτεινό... Αλλά δεν είναι σαν του Αχιλλέα.

Εεεεεεεεεε τι ήταν αυτό?! Για μαζέψου!

Πως μου ήρθε τώρα ο Αχιλλέας?!? Και μόλις συνειδητοποίησα κάτι. ΕΙΠΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ -και πιθανόν με γουστάρει- ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ?!?!?

Πάρτα, πάρτα, πάρτα...

Γαμώτο κι αν ποδοπάτησα την ευκαιρία μου να τα φτιάξω μαζί του?

Φτάσαμε στο σχολείο και μπήκαμε μαζί μέσα. Σε μια άκρη στεκόταν ο Αχιλλέας μαζί με τη παρέα του και κάτι άλλα τσουλάκια, και μας κάρφωνε. Δηλαδή, εμένα κάρφωνε.

Μια ξανθιά του τριβόταν ασταμάτητα και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω να της βγάλω ένα-ένα τα εξτένσιον.

Ηρέμησε Έλλη. Κράτα επίπεδο...

"Τέλος πάντων, πρέπει να πάω στη παρέα μου. Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα που θα βγούμε! Τα λέμε Έλλη!"

Γιατί μου μιλάει τόσο φωναχτά?

Όταν εσύ άρχισες να του μιλάς λες και είναι κουφός ήταν καλύτερο?

Πήγα στα κορίτσια και κάθισα δίπλα στη Χριστίνα, χωρίς να πω κουβέντα.

"Έλλη μου... Είσαι καλά? Γιατί δεν μου φαίνεσαι καθόλου καλά."

Είπε η Ζώη και έκατσε δίπλα μου.

"Καλέ, εσύ έχεις μαύρους κύκλους! Δεν κοιμήθηκες το βράδυ?"

"Όχι... Αλλά δεν είναι για αυτό που νομίζετε. Έκλαιγα όλο το βράδυ."

"Ποιος σε έκανε να κλάψεις να πάω να τον θάψω!"

Αν μια από εμάς είναι πληγωμένη από κάποιο αγόρι, η Ξένια θα κάνει τα πάντα για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

"Ο... Ο Αχιλλέας..."

Με κοίταξαν όλες ξαφνιασμένες, αλλά ταυτόχρονα θυμωμένες με τον Αχιλλέα.

"Τι άλλο σου έκανε αυτός ο μπάσταρδος να πάω να τον πνίξω?!"

"Χθες που ήρθε για την εργασία... Είπε κάτι που με πλήγωσε πολύ, και μετά έφυγε."

"Τι σου είπε?"

"Υπόσχεστε να μην με σχολιάσετε?"

"Ναι."

Είπαν όλες μαζί και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Μου είπε ότι... Ότι δεν θα με φιλούσε ποτέ. Και το φιλί που μου έδωσε εκείνο το βράδυ, ήταν ψεύτικο. Δεν το ήθελε. Και σήμερα είδα μια ξανθόψειρα να του τρίβεται ασύστολα..."

"Μου επιτρέπεις να πω τη γνώμη μου?"

"Όχι Ξένια. Ξέρω ποια είναι η γνώμη σας. Και δεν μου αρέσει καθόλου! Ίσως όντως γουστάρω τον Αχιλλέα αλλά δεν θέλω να το δεχτώ. Μα ρε πούστη εμένα ο Νίκος μου αρέσει! Όχι ο Αχιλλέας! Εκείνον τον μισώ εδώ και πόσα χρόνια!"

"Αγάπη μου... Δεν μπορείς να ελέγξεις ποιον θα ερωτευτείς. Αλλά να σου πω κάτι που ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα?"

"Πες το Ζώη... Άντε να δω τι άλλο θα ακούσω."

"Ίσως είναι απλά ένας ενθουσιασμός. Σε μια βδομάδα θα σου έχει περάσει στάνταρ. Λογικά τα λες αυτά γιατί τώρα τελευταία μιλάτε περισσότερο λόγω της εργασίας."

"Έχεις δίκαιο. Σήμερα θα βγω με τον Νίκο και θα ξεχάσω τον Αχιλλέα."

Το κουδούνι χτύπησε και πρώτη ώρα έχουμε εικαστικά. Τέλεια...
Ελπίζω να καταλάβατε τον σαρκασμό...

Μπήκα στη αίθουσα και έκατσα στο γρουσούζικο θρανίο, ενώ λίγο αργότερα ο ακατανόμαστος έκανε την εμφάνιση του.

Έκατσε δίπλα μου και στήριξε το πρόσωπο του στο αριστερό του χέρι.

"Ώστε λοιπόν... Θα βγεις με τον χλεχλε εε? Τυχερούλα."

"Μπορείς να μην τον κοροϊδεύεις? Αυτός τουλάχιστον είναι καλύτερος από εσένα!"

"Δεν έχεις ιδέα για αυτόν. Το μόνο που ξέρεις είναι η μάπα του και ο χαρακτήρας του."

"Αυτά δηλαδή δεν αρκούν κύριε 'τα ξέρω όλα'?!"

"Όχι φυσικά! Πρέπει να ξέρεις το παρελθόν του, και τους σκοπούςπου έχει στο παρόν!"

"Βλέπω εσύ ξέρεις πολύ καλά από αυτά εε?"

"Φυσικά! Περίμενε..."

"Αρκετά άκουσα... Επειδή τον ζηλεύεις δεν σημαίνει ότι θα μου απαγορεύσεις να βγω μαζί του! Τώρα σκάσε και ζωγράφισε αυτό που λέει η καθηγήτρια!"

"Δεν θα μου πεις εσύ τι να κάνω."

"Και ποιος θα σου πει? Η μάνα σου? Α ναι ξέχασα ότι αυτή σε παράτησε από μικρό, τέτοιο κωλόπαιδο που είσαι!"

Τα μάτια του από αυτό το κρυστάλλινο μπλε, έγιναν μαύρα, και οι γροθιές του έσφιξαν. Κοπανίσε το θρανίο με τόση δύναμη, που είμαι αρκετά σίγουρη ότι θα ακούστηκε μέχρι τις επάνω τάξεις. Εντάξει. Είμαι πλέον σίγουρη ότι είναι διπολικός.

Πήρε τη τσάντα του και βγήκε από τη τάξη, χτυπώντας τη πόρτα πίσω του με δύναμη.

Θυμάμαι πώς κατέληξα τη προηγούμενη φορά που νευρίασε έτσι, και δεν μου βγήκε σε καλό οπότε το καλύτερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, είναι να κάτσω στα αυγά μου.

Όταν το κουδούνι χτύπησε, σηκώθηκα από τη θέση μου και έσκυψα να πάρω τη τσάντα μου, μέχρι που είδα ένα χαρτάκι.

Το σήκωσα και παρατήρησα ότι ήταν μια φωτογραφία με ένα παιδάκι και μια κυρία. Το παιδάκι μοιάζει πολύ στον... Στον Νίκο?! Γιατί ι Αχιλλέας να έχει μια φωτογραφία του Νίκου?

Βρε λες να είναι γκέι και να ζηλεύει που θα βγω μαζί του? Μπααα αφού αυτός μόνο με κοπέλες πάει. Συγκεκριμένα με όλες της κοπέλες του σχολείου.

Γύρισα το χαρτάκι από τη πίσω πλευρά και είδα ένα σημείωμα.

'Γιατί μαμά?'

Οκευ... Τώρα έχω αρχίσει να φρικάρω. Μόνο εγώ πιστεύω ότι όλη αυτή η κατάσταση είναι creepy?!

Βγήκα από τη τάξη και άρχισα να ψάχνω με μανία τον Αχιλλέα. Πρέπει να τον ρωτήσω. Πήγα στη παρέα του και μου είπαν ότι δεν τον έχουν δει καθόλου από το πρωί.

Ανησυχώ. Αν έχει πάθει κάτι? Αν από τα νεύρα του έφυγε από το σχολείο και τον χτύπησαν? Αν τον πάτησε νταλίκα?! Αν τον απήγαγε καμία τρελή ψυχοπαθής παλιά γκόμενα?!?!?

Έχω ψάξει σε όλα τα πιθανά σημεία που μπορεί να έχει πάει, έκτος από ένα σημείο, τον εγκαταλελειμμένο κήπο.

Ναι, οι καθηγητές είχαν τη φαεινή ιδέα να φυτέψουμε έναν μικρό κήπο, 'για να χαρίσουμε ζωή στο σχολείο μας'.

Πλησίασα και τον είδα καθισμένο στο έδαφος, κρατώντας στο χέρι του ένα τσιγάρο.

Πλησίασα δειλά και αφού στάθηκα σε ασφαλή απόσταση, μίλησα.

"Εεμ... Γεια..."

Καμία απάντηση.

"Σ-συγγνώμη για πριν..."

Παρέμεινε σιωπηλός, κοιτώντας το κενό. Ήρθα κοντά του και έκατσα δίπλα του κάτω.

Μου έδειξε τα τσιγάρα του και εγώ πήρα ένα, ενώ εκείνος μου το άναψε.

"Α-αυτό είναι δ-δικό σου?"

Του έδειξα τη φωτογραφία και αυτός την άρπαξε απότομα και την έχωσε στη τσάντα του, χωρίς να μου μιλήσει.

Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, άκουσα τη βραχνή φωνή του.

"Που τη βρήκες?"

"Π-ποια?"

"Τη φωτογραφία γαμώτο!"

"Στη τάξη. Μάλλον σου έπεσε."

Δεν είπε τίποτα άλλο. Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι, αλλά κανείς μας δεν έκανε κίνηση να σηκωθεί.

"Δεν θα πας στη τάξη?"

Μου είπε χωρίς να με κοιτάξει.

"Όχι. Θα κάτσω να σου κάνω παρέα."

"Μάλιστα... Τότε θα πάω εγώ."

Είπε και αφού σηκώθηκε, πάτησε το τσιγάρο, πήρε τη τσάντα του και έφυγε.

Όταν εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο, ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου.
Ποιος ξέρει πόσα δάκρυα έχω χύσει για αυτόν...

Η ώρα πέρασε και χωρίς να το καταλάβω, το κουδούνι για το επόμενο διάλειμμα χτύπησε.

Δεν έκανα καμία κίνηση να σηκωθώ. Άλλωστε δεν ένιωθα τα πόδια μου.

Ένιωσα μια αντρική φιγούρα να με κοιτάζει από μακριά, αλλά δεν έδωσα σημασία. Μετά από λίγο έφυγε.

Τόση ώρα πονούσα αλλά προσπαθούσα να μην δώσω σημασία στα αισθήματα μου, μέχρι που ήρθε το αγόρι που με κοίταζε. Όταν έφυγε ξέσπασα σε λυγμούς, γιατί κατάλαβα ότι δεν ήταν οποίος κι όποιος. Ήταν ο Αχιλλέας... Με είδε που έκλαιγα και παρόλα αυτά, δεν έκανε τίποτα. Αντιθέτως, γέλασε αυτάρεσκα και έφυγε.

Φαίνεται του αρέσει να με πληγώνει. Δεν τον κατηγορώ εδώ που τα λέμε. Τον έχω πληγώσει πάνω από 3 φορές και είδα τον θυμωμένο του εαυτό.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον θυμό του Αχιλλέα με μια λέξη, αυτή θα ήταν σίγουρα η λέξη 'τρομακτικός'.

Σηκώθηκα από το έδαφος και πήρα τη τσάντα μου. Χωρίς να ειδοποιήσω τα κορίτσια έφυγα από το σχολείο. Δεν έχω καμία όρεξη για μάθημα.

Τώρα θα μου πείτε, ποιος θα είχε όρεξη για μάθημα αν η ψυχολογία του ήταν ΣΚΑΤΑ?!

Άρχισα να περπατάω έχοντας κατεβασμένο το κεφάλι. Κάποια στιγμή ένιωσα μικρές σταγονίτσες να πέφτουν στα καστανόξανθα μαλλιά μου, και
φόρεσα τη κουκούλα της ζακέτας μου.

Τι ωραίος που είναι ο καιρός... Ταιριάζει απόλυτα με τη ψυχολογία μου.

Η βροχή άρχισε να δυναμώνει, με αποτέλεσμα να γίνω μούσκεμα. Όσο περπατούσα, γλίστρησα και πήγα να πέσω μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη νερό, αλλά τελευταία στιγμή βρήκα την ισορροπία μου.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν έπεσα στη λακκούβα. Τα κακά νέα είναι ότι Τηξ ίδια στιγμή πέρασε ένα αμάξι με έκανε μούσκεμα από τη μέση και κάτω.

Και ναι... Η τύχη δεν είναι με το μέρος μου σήμερα... Βασικά, ποτέ δεν είναι με το μέρος μου.

Ο αέρας άρχισε να δυναμώνει, με αποτέλεσμα εγώ να μην μπορώνα σταματήσω να τρέμω από το κρύο.

Λίγη ώρα αργότερα έφτασα στο σπίτι και ξεκλείδωσα τη πόρτα. Μπήκα μέσα και αφού πέταξα τη τσάντα κάτω, ανέβηκα με βαριά βήματα τις σκάλες, αφήνοντας νερουλές πατημασιές σε κάθε μου βήμα.

Μπήκα στο μπάνιο και έβγαλα όσο πιο γρήγορα μπορώ να ρούχα μου. Γέμισα τη μπανιέρα με ζεστό νερό, και μπήκα μέσα.

Κάτι τέτοιο χρειάζομαι αυτή τη στιγμή...

Χελλοου💁

Τι κάνετε? Εγώ ζεσταίνομαι και βαριέμαι τη ζωή μου. 😪

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το κεφάλαιο μου φάνηκε πολύ καταθλιπτικό.😧

Spoiler : Βόλτα της Έλλης και του Νίκου 😈

Δεν έχω κάτι άλλο να πω... Βασικά έχω. Περιμένω σχόλια και αστεράκια! ⭐

Τα λέμε πιτσουλες μουυυ 🍕🍕🍕❤❤❤