Όταν άνοιξα τα μάτια μου, δεν βρισκόμουν στο δωμάτιο μου.
Κι όμως κάτι μου θυμίζει αυτό το δωμάτιο...

Διάολε, έχω τρομερό πονοκέφαλο. Τι σκατά έγινε χθες?

Πήγα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι. Γιατί όλα γυρνάνε?

Σωριάστηκα στο άνετο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου, μήπως ηρεμήσω από αυτό το βασανιστήριο.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ξεπρόβαλε ο Αχιλλέας, μόνο με μια γκρι φόρμα. Γαμώτο γιατί μου το κάνει αυτό πρωί πρωί?

"Ωπ ξύπνησε η ωραία κοιμωμένη?"

"Χα-χα-χα... Τι ώρα είναι?"

"10 και κάτι..."

Είπε αδιάφορα και ανασήκωσε τους ώμους του ενώ εγώ γούρλωσα τα μάτια μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι, αγνοώντας τον φριχτό πονοκέφαλο.

"ΤΙΙΙ?!? ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ!"

"Πρώτον, δεν είσαι η μόνη που άργησες."

Είπε δείχνοντας τον εαυτό του.

"Δεύτερον, ξέχασες πως έχουμε τριήμερη?"

Γαμώτο, το είχα ξεχάσει αυτό. Τώρα αυτό θα έχει γραφτεί στον φάκελο μου και θα καταστρέψει την εικόνα που έχω σχηματίσει στους καθηγητές!

"Γαμώτο γιατί μου το θύμησες?"

Είπα απογοητευμένη με τον εαυτό μου, και θυμωμένη που εξαιτίας του μαλάκα πήρα την πρώτη μου αποβολή, και μάλιστα τριήμερη!

"Ειι σιγά δεν έγινε και τίποτα..."

"Πως βρέθηκα εδώ?"

Μάλλον δεν το περίμενε να αλλάξω τόσο απότομα το θέμα, γιατί με κοίταξε σαστισμένος και μπερδεμένος.

"Εε?"

"Έψιλον. Πως... Βρέθηκα... Εδώ..."

"Εεεμ σε είδα χθες το βράδυ και επειδή κατάλαβα ότι ήσουν μεθυσμένη, σε έφερα εδώ."

"Μάλιστα... Δεν έκανα καμία βλακεία έτσι?"

"Εεεμ δ-δεν...ο-όχι... Δ-δεν..."

"Με δικά σου λόγια."

"Όχι. Δεν έκανες τίποτα."

Τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν και οι γροθιές του έσφιξαν. Πριν λίγα δευτερόλεπτα ήταν αγχωμένος και τώρα μου νευρίασε? Διπολικός είναι?!

"Καλά ντε μη νευριάζεις, θα σκίσεις κανένα καλσόν."

Γέλασα με το σχόλιο μου, αντίθετα με τον Αχιλλέα που αν μπορούσε θα έβγαζε καπνούς από τα αυτιά.

Με πλησίασε απειλητικά και έπιασε σφιχτά τους καρπούς μου, ενώ με κόλλησε στον τοίχο.

"Για άκου εδώ κοριτσάκι. Εμένα δεν θα μου μιλάς σαν αν είμαι καμιά από τι τις πουτάνες τις φίλες σου. Κατάλαβες?"

"Τις φίλες μου δεν θα τις ξαναπιάσεις στο στόμα σου κατάλαβες ρε μαλάκα?"

Είπα και τον έφτυσα. Σορρυ κιόλας αλλά όταν κάποιος βρίζει τις φίλες μου, δεν τη γλιτώνει τόσο εύκολα.

Αυτός θύμωσε περισσότερο από πριν, γιατί με το ένα του χέρι σήκωσε τους καρπούς μου πάνω από το κεφάλι μου, ενώ με το άλλο με έπιασε από τον λαιμό.

"Τι? Θα χτυπήσεις κορίτσι? Τόσο πούστης είσαι ρε?"

"Γαμώ τη πουτάνα μου βούλωσε το!"

Είπε και έσφιξε τη λαβή στον λαιμό μου.

"Δεν θα μου πεις εσύ τι να κάνω ρε μαλάκα."

Το χέρι του με έσφιξε κι άλλο, ενώ το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει.

"Έλα ρε συνέχισε! Δεν σε φοβάμαι ρε μαλάκα κατάλαβε το!"

Η λαβή έσφιξε περισσότερο από πριν και πλέον μου ήταν λίγο δύσκολο να αναπνεύσω. Αλλά όχι, δεν θα του δώσω τη χαρά να του δείξω ότι τον φοβάμαι, γιατί όντως τώρα τον φοβάμαι.

"Έλα ρε! Πνίξε με αν τολμάς!"

Ξαφνικά όλα άρχισαν να θολώνουν και εγώ χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να χτυπιέμαι για να με αφήσει.

"Γαμώ τη μάνα σου ρε μαλάκα!
Α-άσε με!!! Πο-πονάω γαμώτο!"

Εκείνος ξαφνικά χαλάρωσε τη λαβή του. Το ύφος του άλλαξε. Τα μάτια του θόλωσαν, βασικά είμαι αρκετά σίγουρη πως βούρκωσε.

Άφησε τον λαιμό και τα χέρια μου και απομακρύνθηκε.

"Φύγε."

Ήταν το μόνο που είπε. Η φωνή του ήταν ψυχρή και κενή, ενώ στο τέλος έσπασε. Τι έπαθε έτσι ξαφνικά?

"Τ-τι?"

Ακόμα δυσκολευόμουν να βρω την ανάσα μου. Όσο με κρατούσε, είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου.

"ΦΥΓΕ ΕΙΠΑ!!!"

"Τι έπαθες τώρα?!?"

"Μα τη παναγία αν δεν φύγεις τώρα από το σπίτι μου, θα σε σκοτώσω. Φύγε τώρα!!!!"

Πρέπει να το παραδεχτώ ότι τρομοκρατήθηκα. Όσες φορές και να έχουμε τσακωθεί, ποτέ δεν τον είδα έτσι.

Αποφάσισα να υποχωρήσω αυτή τη φορά. Ειιι δεν το έκανα για αυτόν. Απλά τη θέλω τη ζωή μου!

Πήρα τα παπούτσια μου από το πάτωμα και τα φόρεσα με γρήγορες κινήσεις. Αυτή η σιωπή μου προκαλούσε μεγάλη αμηχανία.

Σηκώθηκα όρθια και έστρεψα το βλέμμα μου σε αυτόν. Είχε σταθεί στο παράθυρο και κοιτούσε ανέκφραστος τον έξω κόσμο. Μα γιατί φαινόταν τόσο μελαγχολικός?

"Μπ-μπορώ να πάω στο
μπ-μπάνιο για να κ-καλύψω τις κ-κοκκινίλες?"

Τώρα δεν τραύλισα γιατί δεν έχω αρκετό οξυγόνο. Απλά φοβόμουν την αντίδραση του. Ναι... Πρώτη φορά φοβάμαι την αντίδραση του Αχιλλέα.

Με κοίταξε χωρίς κανένα συναίσθημα και γύρισε ξανά προς το παράθυρο.

"Δεν με νοιάζει."

Ήταν το μόνο που είπε. Εγώ θα το πάρω ως ναι... Πήρα τη τσάντα μου και βγήκα από το δωμάτιο.

Άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια για να βρω το μπάνιο. Έφτασα σε μια φθαρμένη πόρτα και την πλησίασα.

Έκανα κίνηση να την ανοίξω αλλά ήταν κλειδωμένη. Την ίδια στιγμή ο Αχιλλέας βγήκε από το δωμάτιο και με πλησίασε απειλητικά -ξανά-.

"Τι κάνεις εδώ?!"

"Ψ-ψάχνω τ-το μπάνιο?"

Αυτό ακούστηκε περισσότερο σαν ερώτηση...

Μπράβο Έλλη. Πάρτα να μη στα χρωστάω.

"ΜΗΝ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?"

"Συγγνώμη..."

Έσκυψα το κεφάλι μου ενώ η φωνή μου ακούστηκε σαν ψίθυρος. Ίσα που την άκουσα εγώ η ίδια.

Έκανα πίσω βήματα και αφού κατέβηκα τις σκάλες, έφτασα στην εξώπορτα. Την άνοιξα και την έκλεισα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Είχα φοβηθεί πολύ αυτή τη στιγμή μαζί του. Τι έπαθε έτσι ξαφνικά?

Ευτυχώς για μένα, υπήρχε ένας μεγάλος καθρέφτης τοίχου δίπλα από τη πόρτα, και αποφάσισα να καλύψω τα σημάδια εδώ.

Μετά από πολύ προσπάθεια, κατάφερα και κάλυψα τα σημάδια στον λαιμό μου. Όσο να αφορά αυτά στα χέρια μου, ελπίζω να μην τα προσέξει κανένας...

Έστειλα μήνυμα στην ομαδική με τα κορίτσια, για να τους πω να κάνουν κοπάνα, έτσι κι αλλιώς δεν πειράζει, τις τελευταίες ώρες οι περισσότεροι φεύγουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Προς : Bitches♡
Κορίτσια είναι ανάγκη. Πλιιιζ κάντε κοπάνα. Πρέπει να μιλήσουμε.

Ευτυχώς το διάβασαν αμέσως και οι τρεις. Λογικά τις πέτυχα σε διάλειμμα.

Από : Bitches♡
Έγινε κάτι?

Από : Bitches♡
Είναι σοβαρό?

Από : Bitches♡
Είσαι καλά?

Προς : Bitches♡
Ναι, ίσως, δεν ξέρω.

Από : Bitches♡
Ερχόμαστε. Πήγαινε Starbucks.

Όλες στείλανε ταυτόχρονα το ίδιο και γέλασα.

Σταμάτησα ένα ταξί και μπήκα μέσα. Ο οδηγός ήταν σχετικά νέος, αλλά φαινόταν από μακριά πως είναι κόπανος.

"Καλημέρα όμορφη. Που πάμε?"

"Στη μάνα σου..."

Είπα ψιθυριστά, ενώ βαθιά μέσα μου ευχόμουν να μην το άκουσε.

"Ορίστε?"

"Στα Starbucks της πλατείας."

Είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην φαίνομαι τόσο ξινή.

Έγνεψε και ξεκίνησε το αμάξι. Σε σχεδόν όλη τη διαδρομή με κοιτούσε μέσω του καθρέφτη ενώ προσπαθούσε να μου ανοίξει κουβέντα.

"Και για πες... Έχεις αγόρι όμορφη?"

"Ναι."

Του είπα ψέματα. Σιγά μην έχω ποτέ εγώ αγόρι. Δεν είμαι για σχέσεις εγώ... Απλά δεν ήθελα να αρχίσει να μου τη πέφτει.

"Κρίμα γαμώτο..."

Αγνόησα το πικρόχολο σχόλιο του και όταν συνειδητοποίησα ότι περάσαμε τα Starbucks άρχισα να του φωνάζω.

"Έλεος ρε μαλάκα τα πέρασες! Σταμάτα το αμάξι! Και φυσικά δεν σε πληρώνω παραπάνω για τη μαλακία σου!"

Του πέταξα τα λεφτά στη μούρη και βγήκα από το ταξί.

Σε ένα εξωτερικό γωνιακό τραπέζι ήταν μαζεμένες οι κολλητές μου και μόλις με είδαν με χαιρέτησαν.

Φόρεσα το καλύτερο ψεύτικο μου χαμόγελο και τις πλησίασα.

"Επ τι κάνετε κοριτσάρες μου?"

"Εμείς καλά είμαστε, εσύ δεν μου φαίνεσαι καλά."

Είπε η Χριστίνα και με το βλέμμα της μου έδειξε τα χέρια μου. Γαμώτο είδαν τις μελανιές...

"Αγάπη μου ποιος το έκανε αυτό?!?"

Είπε η Ζωή, γεμάτη ενδιαφέρον αλλά μπορούσα να διακρίνω το άγχος στη φωνή της.

"Ο Αχιλλέας..."

Όλες με κοίταξαν σαν να είμαι πάπια που κάνει ζογκλερικά, ενώ το στόμα τους είχε σχηματίσει ένα τεράστιο 'Ο'

"ΤΙ??? ΓΙΑΤΊ?!?!"

Είπαν και οι τρεις ταυτόχρονα, ενώ όλο το μαγαζί είχε γυρίσει και μας κοίταζε. Εγώ κάθισα στη κενή θέση, δίπλα από τη Ξένια και πήρα το cappuccino που μου είχαν παραγγείλει τα κορίτσια, στα χέρια μου.

"Είναι μεγάλη ιστορία."

Αφού τους εξήγησα τι έγινε στο σπίτι του Αχιλλέα, πήρα μια βαθιά ανάσα και ρούφηξα άλλη μια γερή γουλιά από το γλυκό μου cappuccino.

"Δεν μας είπες τι έγινε στο club όμορφη..."

Είπε η Ζωή για πλάκα και εγώ σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό.

"Ρε κορίτσια δεν θυμάμαι... Θυμάμαι ότι στο club ήπια ότι ποτό υπήρχε, και μετά κατέληξα στις τουαλέτες πρώτα με τον μπάρμαν και μετά με έναν Οδυσσέα... Μετά όλα θόλωσαν."

"Ρε χαζή 2 φορές μέσα σε ένα βράδυ?"

"Βασικά μιάμιση... Ο μπάρμαν με άφησε στη μέση γιατί κατάλαθος φώναξα το όνομα του Αχιλλέα αντί για το δικό του."

Μόλις κατάλαβα τι μαλακία πέταξα, έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου, ενώ οι κολλητές μου είχαν όλες ένα διαβολικό, κακιασμένο, πονηρό και χαζοχαρούμενο χαμόγελο.

"ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ!!!"

Αυτή τη φορά κυριολεκτικά, όλο το μαγαζί μας κοιτούσε τρομαγμένο, ενώ εγώ είχα κρύψει το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. Τι ντροπή Θεέ μου...

"Γαμώτο σκάστε! Αν είναι εδώ κανένα παιδί από το σχολείο?! Ή ακόμα χειρότερα, από τη παρέα του?!?!"

Εκείνες κοιταχτήκανε μεταξύ τους και είπαν ένα σιγανό 'Ουπς'.

"Και δεν τον γουστάρω! Απλά μου ήρθε και είπα το όνομα του, γιατί με πρήζει συνέχεια και μου έχει μείνει!"

"Ναι καλά... Τώρα εξηγούνται πολλά. Να γιατί μισείτε ο ένας τον άλλον! Γιατί αγαπιέστε!!!!"

Είπε η Ξένια και την κοίταξα με μισό μάτι.

"Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα... Καταρχήν ο Αχιλλέας με μισεί θανάσιμα. Ρε πήγε να με πνίξει σας λέω! Πως γίνεται να με γουστάρει?!?"

"Πήγε να σε πνίξει γιατί και εσύ το παρατράβηξες το σκοινί..."

"Δεν τράβηξα κανένα σκοινί. Του άξιζαν όλα όσα του είπα και με το παραπάνω."

"Ρε Έλλη μην μιλάς έτσι για κάποιον που δεν ξέρεις... Που ξες εσύ τι έχει περάσει?"

Η Χριστίνα είναι η 'έξυπνη' της παρέας. Βασικά χωρίς αυτή, θα είχαμε μπει σε μεγάλους μπελάδες εδώ και καιρό.

"Μα φαίνεται! Είναι ένας αληταράς που το μόνο που τον νοιάζει είναι να χώσει κάπου τον φίλο του για την ευχαρίστηση του!!!"

Οι άνθρωποι μας κοίταξαν για τρίτη φορά αλλά αυτή τη φορά ήταν αηδιασμένοι. Ίσως δεν έπρεπε να το πω δυνατά αυτό...

"Ρε χαζή. Αφού σου λέμε, σε γουστάρει και τον γουστάρεις, γιατί δεν τα φτιάχνετε?!?"

"Ίσως γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο?! Μόνες σας τα βγάζετε τα συμπεράσματα Ξένια!"

"Όχι ότι θα σε χάλαγε ένα βράδυ με τον Αχιλλέα εδώ που τα λέμε..."

Κοίταξα την Χριστίνα με γουρλωμένα μάτια. ΙΟΥΥΥ εγώ με τον Αχιλλέα?!?! Ούτε και αν με πληρώνανε!!!!

"Ιου ιου ιου Χριστίνα πας καλά?! Δεν θέλω να κολλήσω AIDS! Ούτε ο Θεός ξέρει με πόσες έχει πάει ο Αχιλλέας! Ικανό τον έχω να πάει με σκυλί αν η γκόμενα δεν του κάτσει!"

"Μα πρέπει να το παραδεχτείς, είναι μανάρι, με σωματάρα, και όσες έχουν πάει μαζί του, λένε ότι είναι το κάτι άλλο."

Μου κλείσανε όλες το μάτι, ενώ εγώ χτύπησα το κεφάλι μου με το χέρι μου.

"Χέστηκα τι λένε οι άλλες! Έτσι κι αλλιώς οι πουτάνες με όποιον και να πάνε, θα πουν ότι ήταν υπέροχος..."

"Μην ξεχνάς ότι και εμείς είμαστε σαν αυτές που λες..."

"Εμείς τουλάχιστον έχουνε και ένα όριο! Οι άλλες πάνε με ό,τι αναπνέει και είναι αρσενικό!"

"Νταξει έχεις και ένα δίκαιο αλλά παράδεξου το. Θα ήθελες πολύ μια νύχτα με τον Αχιλλέα."

"Όπως σας είπα και πριν... Όχι."

"Γιατί όχι παρακαλώ?"

Μια αντρική φωνή μου ψιθύρισε στο αυτί και ανατρίχιασα ολόκληρη. Γύρισα για να σιγουρευτώ ότι όντως ήταν αυτός και δυστυχώς για μένα, ήταν. Ωω Θεέ μου γιατί σε μένα?

"Αχιλλέα?!?"

Χελοου κουριτσαρες μουυυ 😂

Καινούριο κεφάλαιο!!! Ωω ναι. Βλέπω έχουμε αποκαλύψεις εε? 😏 όντως η Έλλη με τον Αχιλλέα αγαπιούνται??? Χμμ και δεν τους τοχα, αλλά θα δείξει 😂

Τι έπαθε ο Αχιλλέας έτσι ξαφνικά? Εγώ πάντως έχω αρχίσει να πιστεύω πως όντως είναι διπολικός 😐

Λογικά σήμερα θα βάλω και δεύτερο εδώ γιατί μου ήρθε η έμπνευση κατακέφαλα 😂😂

Μπιμπι πιτσουλες μου 🍕🍕🍕 (ναι έτσι θα σας λέω 😆😂💘)