Τα χέρια του κύλησαν απαλά κάτω από τη μπλούζα μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω.

Διάολε, ακόμα και τώρα μπορεί να με αναστατώσει απλά και μόνο με το άγγιγμα του.

Ένιωσα να πιάνει το ύφασμα της μπλούζας μου και ήταν έτοιμος να μου τη βγάλει, αλλά το κινητό του χτύπησε, κάνοντας και τους δυο μας να 'ξυπνήσουμε'.

Απομακρύνθηκα γρήγορα από κοντά του και έστρωσα καλύτερα τη μπλούζα πάνω στο σώμα μου.

Αυτός με κοίταξε ενοχλημένος και απάντησε σχετικά θυμωμένα στον κακομοίρη που τον πήρε τηλέφωνο.

"Έλα Λουκά.." ήταν το μόνο που κατάφερα να ακούσω, αφού μετά σηκώθηκε και ανέβηκε σε ένα από τα δωμάτια.

Να πηγαίνω και γω τότε. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω εδώ άλλωστε?

Ανέβηκα βιαστικά τα σκαλιά για να ειδοποιήσω τον Αχιλλέα ότι φεύγω αλλά με το που πήγα να χτυπήσω, εκείνος την άνοιξε απότομα και με κοίταξε σοκαρισμένος.

"Έγινε κάτι?" ρώτησα και με έσυρε από το χέρι μέχρι τη σκάλα.

Αυτό που με τραβολογάει όπου θέλει χωρίς να του έχω δώσει την άδεια με ξεπερνάει πάντως...

"Θα μου πεις που πάμε αυτή τη φορά ή είναι έκπληξη?" ρώτησα ειρωνικά και προσπάθησα να τον πείσω να με αφήσει.

"Στου Λουκά. Κάτι μου λέει ότι αυτό που έχει να πει στη παρέα πρέπει να το ακούσεις." είπε βιαστικά και αυτό το πουτανάκι το προαίσθημα χτύπησε κόκκινο, σημάδι ότι αυτό που θα μάθω δεν θα μου αρέσει καθόλου.

[...]

Με το που φτάσαμε ο Αχιλλέας χτύπησε το κουδούνι και η πόρτα άνοιξε αμέσως. Από το σαλόνι πρόσεξα ότι όλοι ήταν εκεί.

Ο Μιχάλης, ο Σταύρος, η Ξένια, η Ζωή, ακόμα και η Χριστίνα.

Βρε λες να κανόνισαν reunion και μου το κρατούσαν μυστικούλι?

Φυσικά και όχι.

"Κάθισε." είπαν όλοι μαζί απευθυνόμενοι σε μένα και πρέπει να το παραδεχτώ ότι έχω αρχίσει να φρικάρω.

"Παιδιά με τρομάζετε. Έγινε κάτι? Πέθανε η Χριστίνα? Ώπα λάθος εδώ είναι...δυστυχώς." είπα ειρωνικά και την κοίταξα με μισό μάτι.

Να σου κάτσει στο λαιμό η τσίχλα παλιοκατσίκα του στάβλου.

"Καλύτερα να μη παίζεις με τη τύχη σου Γαληνέα. Δεν θες να με δεις θυμωμένη." είπε απειλητικά και γέλασα πνιχτά.

"Βασικά σε έχω δει και για να είμαι ειλικρινής δεν εντυπωσιάστηκα και τόσο." γέλασα πιο δυνατά από πριν.

"Φτάνει. Ο Λουκάς μας είπε να συναντηθούμε όλοι εδώ γιατί είχε κάτι σημαντικό να μας πει. Αν πρόκειται να παίξετε ξύλο καλύτερα να φύγετε από το σπίτι γράφοντας στα αρχίδια σας τον φίλο σας." είπε σαν να μας μαλώνει ο Σταύρος και κοιτάξαμε και οι δύο κάτω.

"Λοιπόν. Ήθελα να είστε όλοι παρόντες στην ανακοίνωση που έχω να σας κάνω και θα σας παρακαλούσα να μην υπάρξουν περιττά σχόλια." είπε και μας κοίταξε όλους παρακλητικά.

Αφού όλοι γνέψαμε καταφατικά, μας έριξε ένα χαμόγελο και πήγε στον διάδρομο του σαλονιού, αφήνοντας μας όλους με την αγωνία.

Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και στην αγκαλιά του κρατούσε..

Μαντέψτε.

"Παιδιά, να σας δείξω το αγόρι μου." είπε χαρούμενος και με το βλέμμα του έδειξε τον Νίκο.

Όλοι μείναμε με ορθάνοιχτα τα μάτια και το στόμα, χαζεύοντας σαν καθυστερημένα το ζευγάρι που στεκόταν μπροστά μας.

"Ο Λουκάς ήταν αυτός που βγήκε με τον Νίκο και φασώθηκαν?" ρώτησα τον Αχιλλέα ψιθυριστά χωρίς να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω τους.

"Ναιπ.." απάντησε μονολεκτικά, και το πρόσωπο του βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με το δικό μου.

Αυτό και αν ήταν plot twist...

[...]

Εδώ και λίγη ώρα φύγαμε από το σπίτι του Λουκά, και ο Αχιλλέας κατάφερε να με πείσει για να με συνοδέψει ως το σπίτι μου.

Ο αέρας έχει γίνει πιο ψυχρός, και το λεπτό μπλουζάκι μου δεν βοηθάει καθόλου τη κατάσταση.

Εκείνος μάλλον πρόσεξε ότι άρχισα να μετατρέπομαι σε κινούμενο παγάκι, και έβγαλε το δερμάτινο του για να μου το φορέσει.

"Πας καλά?" τον ρώτησα και κοίταξα τα γυμνά του μπράτσα. Ποιος λογικός άνθρωπος θα κυκλοφορούσε με κοντομάνικο τέτοια εποχή, μέσα στη νύχτα?

Προφανώς και όχι ο Αχιλλέας. Αφού αυτός δεν είναι λογικός άνθρωπος.

Φτάσαμε στην εξώπορτα μου και σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον.

Το φως του δρόμου που τρεμόπαιζε, δεν βοηθούσε στο να χαζέψω το πρόσωπο του. Τα μάτια του.

"Να πηγαίνω καλύτερα." είπα μετά από λίγο, μιας και κανένας από τους δύο δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει.

"Ναι.." απάντησε αδιάφορα και με έκανε να νευριάσω.

"Αλήθεια τώρα? 'Ναι'?! Μόνο αυτό έχεις να πεις?" είπα και τον έσπρωξα από το στέρνο.

"Θες να πω και κάτι άλλο?" ρώτησε κάνοντας τον ανήξερο και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

"Δεν σε πιστεύω ρε Αχιλλέα. Πριν λίγες ώρες ήσουν τόσο γλυκός. Με άφησες να δω λίγο από τον παλιό σου εαυτό. Θα το κάναμε για μια τελευταία φορά όπως μου είπες. Τι σκατά έπαθες από τη μία στιγμή στην άλλη?!" τα μάτια μου βούρκωσαν και τον κοίταξα με παράπονο. Γίνεται τόσο άδικος και δεν το καταλαβαίνει καν.

"Αν θες να ξέρεις καταλάθος άφησα τον γλυκό μου εαυτό να βγει σε σένα. Και για το ότι ήθελα να σε πηδήξω, ήταν καθαρά λόγω ζήλιας. Ήξερα ότι έβγαινες με τον Νίκο. Ήξερα ότι τον άφηνες να σε ακουμπάει, οπότε τώρα που δεν σε έχει πια, είχα βάλει στόχο να σε ακουμπήσω για μια ακόμη φορά." τα λόγια του έβγαιναν τόσο αδιάφορα.

Σαν να είναι όλα φυσιολογικά και καθημερινά καλέ.

"Αχιλλέα ακούς τι λες?" η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά από το άγχος. Ήθελε να με γαμήσει απλά και μόνο ως 'τρόπαιο'?

"Τι εννοούσες όταν είπες ότι μου έδειξες τον γλυκό εαυτό σου καταλάθος?" συνέχισα αλλά παρέμεινε σιωπηλός.

"ΓΑΜΩΤΟ ΜΙΛΑ. ΤΙ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ ΑΧΙΛΛΕΑ?" φώναξα και με κοίταξε απαξιωτικά.

"Την αλήθεια θες? Την αλήθεια θα πάρεις." είπε ειρωνικά και έκανε ένα βήμα προς τα μένα.

Το χειρότερο κεφάλαιο στην ιστορία σίγουρα.

Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι το ανέβασα 1:30 το βράδυ και ο εγκέφαλος δεν έχει τόση έμπνευση...

Συν το ότι το κεφάλαιο ήταν σχετικά μικρούλι.

Παιδιά αυτό είναι το 3ο κεφάλαιο από το τέλος... Με πιο απλά λόγια, σε δύο κεφάλαια το βιβλίο τελειώνει...

Κυριολεκτικά δεν έχω ιδέα τι άλλο πρέπει να γράψω για να έχω κάτι να ανεβάσω για σας.

Το τέλος το έχω ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου, οπότε τα επόμενα 2 κεφάλαια πιστεύω θα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που γράφτηκαν πρόσφατα...

Το επόμενο θα ανέβει σχετικά γρήγορα απλά για να ξέρετε.

Spoiler : ο Αχιλλέας θα μας πει ένα μεγάλο μυστικό που έκρυβε σε ολόκληρο το βιβλίο 😨

Τα λέμε μπιτσιζζ

-Σταυρούλα, το τεακι που αυτή τη στιγμή θέλει να κοιμηθεί για πάντα 💁😪😪