Τι σκατά να θέλει να μου πει ο Νίκος και μάλιστα στο σπίτι του Αχιλλέα? Άλλη όρεξη δεν είχα να δω τη μάπα του. Άσε που φοβάμαι μπας και έχει φέρει και καμιά γκόμενα εκεί...

Και αν ο Νίκος με πήρε επίτηδες τηλέφωνο και δεν είναι στον Αχιλλέα?! 

Και αν ο Αχιλλέας του ζήτησε να με πάρει τηλέφωνο απλά για να πάω και να μου πει ότι μου έκαναν πλάκα?!

Με όλες αυτές τις σκέψεις ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε έξω από τη πόρτα του.

"Σίγουρα θες να μπούμε? Έχω ένα προαίσθημα ότι δεν θα μας βγει σε καλό όλο αυτό..." είπε η Ζωή και με τράβηξε προς το μέρος της.

"Είμαι σίγουρη. Δεν θα κάνω εγώ πίσω για χάρη του δελφινιού." απάντησα αποφασιστικά και πήγα να χτυπήσω το κουδούνι.

"Ακόμα να μου εξηγήσεις από που βγήκε αυτό το παρατσούκλι..." είπε παραπονιάρικα και σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό.

"Είναι μεγάλη ιστορία.." μουρμούρισα και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα.

"Μεγάλη σαν τον Αχιλλέα Jb?" πετάχτηκε το γαϊδούρι και σήκωσα το χέρι μου για να τον χαστουκίσω αλλά με πρόλαβε και το έκλεισε στο κράτημα του.

Με έσπρωξε προς το μέρος του και το στήθος μου κόλλησε στο στέρνο του. Η παγωμένη του ανάσα χτύπησε το μέτωπο μου, κάνοντας με να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Τόλμα να μου υψώσεις ξανά το χεράκι σου και θα στο βγάλω." γρύλισε και με άφησε απότομα.

"Όπα ρε άντρα βαρύ και ασήκωτε μας έμαθες και απειλές." επιτέθηκα και τον προσπέρασα με γρήγορα βήματα.

Εν το μεταξύ η Ζωή όλη αυτή την ώρα μας κοιτούσε λες και παρακολουθούσε σίριαλ ή κάτι τέτοιο. Μόνο το ποπκόρν της έλειπε.

Ανέβηκα τις σκάλες και πήγα στο δωμάτιο του Αχιλλέα με την ελπίδα να είναι μέσα ο Νίκος. Το θέμα είναι ότι αντί να βρω τον Νίκο μέσα σε αυτό το αχούρι, βρήκα μια τσίτσιδη γκόμενα.

"Ρουχαλάκια δεεεν?" είπα ειρωνικά και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου.

Όχι που θα κάτσω εγώ να στεναχωριέμαι για χάρη του μαλάκα. Την επιλογή του την έκανε και απ'ότι κατάλαβα θέλει να κολλήσει Aids.

 Κατέβηκα δυο-δυο τα σκαλοπάτια και πήγα στη κουζίνα. Και φυσικά η Ζωή έψαχνε το ψυγείο.

"Πάλι θα φας?" ρώτησα και έκατσα σε μια καρέκλα.

"Το φαγητό δεν είναι ποτέ αρκετό." απάντησε και έβγαλε από το ψυγείο ένα κομμάτι πίτσα που ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια είναι εκεί μέσα.

"Σίγουρα θες να το φας αυτό?" κοίταξα με αηδία τη πίτσα και μετά τη χαμογελαστή φάτσα της κολλητής μου.

Για απάντηση πήρα μια μεγάλη μπουκιά και μου ξέφυγε ένα γελάκι. Τελικά η μόνη που αξίζει εδώ πέρα είναι η Ζωή.

Κανένας άλλος.

 Ακούστηκαν βήματα από τις σκάλες και ο Αχιλλέας με τη πατσαβούρα μπήκαν στη κουζίνα.

"Κορίτσια, να σας συστήσω την Άννα." είπε περήφανα και την αγκάλιασε από τη μέση. 

"Από που βγαίνει? Από το Πουτάννα?" είπα σιγανά και ο Αχιλλέας με κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα. Σου θίξαμε τη γκόμενα αγάπη μου?

"Όχι από το Άννα-Μαρία. Απλά με φωνάζουν Άννα γιατί είναι πιο ωραίο." είπε χαρωπά η τύπισσα και μου ήρθε να σκάσω στα γέλια.

"Δεν το ήξερα ότι είσαι τόσο απελπισμένος για να πηδάς και καθυστερημένες." απευθύνθηκα στον Αχιλλέα και άρχισα να γελάω ασταμάτητα.

"Αχιλλέαα!! Πες της κάτιι!!" γκρίνιαξε η ηλίθια από δίπλα και εγώ άρχισα να γελάω ακόμα πιο δυνατά από πριν.

"Ναι Αχιλλέαα! Πες μου κάτιι!" τη μιμήθηκα και η Ζωή άρχισε να γελάει μαζί μου.

Ένα χαστούκι έπεσε στο μάγουλο μου και αμέσως μας κόπηκε το γέλιο.

"Σε ποια έριξες χαστούκι μωρή?" γρύλισα και κοίταξα με μίσος τη Πουτάννα.

"Σε σένα. Νταα?" είπε σαν να είναι κάτι το αυτονόητο και την πλησίασα με ένα πλατύ χαμογελο.

"Έμαθες να σηκώνεις και χέρι ρε? Με τόσο ανοιγμένες τρύπες νόμιζα θα σου είχε μπει πολύς αέρας στο ανύπαρκτο μυαλό σου." είπα και όλοι με κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια.

"Γιατί? Ψέματα λέω?" συνέχισα και έσπρωξα προς τα πίσω τη γκόμενα.

Πρόσεξα ότι ο Αχιλλέας με κοιτούσε χαμογελαστός, λες και απολαμβάνει τον μίνι τσακωμό μας.

"Θα τα πω όλα στον πατέρα μου και θα σας κανονίσει όλους!" είπε με τη τσιριχτή φωνή της και έφυγε από το σπίτι. Επιτέλους δηλαδή...

Με το που έκλεισε η πόρτα ο Αχιλλέας ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια και τον κοίταξα τρομαγμένη.

"Τώρα εσύ γιατί γελάς?!" φώναξα και του γύρισα τη πλάτη.

"Είχα ξεχάσει πόσο επιθετική μπορείς να γίνεις." είπε με δυσκολία αλλά ξαφνικά σταμάτησε να γελάει.

"Είχες ξεχάσει πολλά..." είπα με σκυμμένο κεφάλι και έφυγα από τη κουζίνα.

"Ζωή πάμε?" συνέχισα και γύρισα να τη κοιτάξω.

"Και ο Νίκος?" ρώτησε και σηκώθηκε.

"Απ'ότι φαίνεται δεν είναι εδώ οπότε τσάμπα ήρθαμε." πήρα τη τσάντα μου και κατευθύνθηκα στην εξώπορτα.

Λίγο πριν βγω έξω πρόσεξα ότι στη τσέπη της φόρμας του Αχιλλέα προεξείχε ένα από τα καλά μου εσώρουχα.

Πως γίνεται να το ξέχασα αυτό?

"Αχιλλέα, τι σκατά κάνεις με το εσώρουχο μου?" ρώτησα αγχωμένη και πήγα να του το πάρω άλλα αποτραβήχτηκε.

"Δικό σου είναι?" είπε πονηρά και μου χαμογέλασε στραβά.

"Αχιλλέα τέλειωνε και δώστο μου!" χτύπησα το πόδι μου στο πάτωμα αλλά το μόνο που έκανε ήταν να μου γνέψει αρνητικά.

"Να σου πέσει το πουλί στο πάτωμα εύχομαι." μουρμούρησα αλλά πριν κατέβω το σκαλί με τράβηξε απότομα μέσα και έκλεισε τη Ζωή απ'έξω.

"Η ζωή είναι άδικη καμιά φορά." είπε ψιθυριστά στο αυτί μου και το δάγκωσε.

"Εσύ είσαι πιο άδικος..." είπα σιγανά χωρίς να διακόψω τις κινήσεις του.

"Κρίμα σου..."

Κατέβηκε στον λαιμό μου και μόλις τα χείλη του άγγιξαν το δέρμα μου ένα ρίγος με διαπέρασε.

Γιατί το κάνει αυτό γαμώτο? Ξεθάβει τόσα πολλά συναισθήματα που με το ζόρι κάλυψα...

"Η Ζωή είναι μόνη της έξω.." προσπάθησα να ελευθερωθώ από το κράτημα του αλλά αντ'αυτού με έριξε στον καναπέ και ήρθε από πάνω μου.

"Ξέρει τον δρόμο για το σπίτι." το πρόσωπο του ήρθε πάνω από το δικό μου, αφήνοντας με να θαυμάσω για ακόμα μια φορά τα μάτια του.

Αυτά τα ψύχρα και άκαρδα μάτια που είχα ερωτευτεί.

Σιγά-σιγά άρχισε να πλησιάζει τα χείλη μου.

Ήταν σε απόσταση αναπνοής πριν με φιλήσει αλλά τελευταία στιγμή έστριψα προς το πλάι.

"Αλήθεια νόμιζες ότι θα σε άφηνα έτσι απλά να με πηδήξεις?" είπα τσαντισμένη και τον έσπρωξα από πάνω μου.

"Τι σκατά?" φώναξε και σηκώθηκε εντελώς από πάνω μου.

"Δεν είμαι χαζή Αχιλλέα! Ένιωθα τον φιλαράκο σου πάνω στη κοιλιά μου. Αλλά φαίνεται ότι πολλές αγαμίες σε έχουν χτυπήσει κατακέφαλα." έφτιαξα καλύτερα τη μπλούζα μου και τον προσπέρασα.

"Και γω που νόμιζα ότι όντως ένιωθες ακόμα κάτι για μένα. Έστω κάτι μικρό." είπα με βουρκωμένα μάτια και αφού βγήκα από το σπίτι κοπάνησα τη πόρτα πίσω μου.

Γιοο

Γιατί έχω το προαίσθημα ότι αρκετές με ξεχάσατε? Επικρατούσε μια νέκρα στο προηγούμενο κεφάλαιο:(

Εν το μεταξύ το μισό κεφάλαιο το έγραψα από υπολογιστή 😭 Νομίζω αξίζω χειροκρότημα για το κατόρθωμα μου 😔

Τεσπα έχω καλά νέα και κακά νέα.

Τα καλά νέα είναι ότι πήρα πίσω το κινητό οπότε τα κεφαλαία θα ανεβαίνουν ξανά κάθε βδομάδαα

Τα κακά νέα είναι ότι περίπου σε 8 κεφαλαία το βιβλίο τελειώνει..

Πιστεύω έχει καταντήσει κουραστικό. Αν προσθέσετε τα κεφάλαια του πρώτου με το 2ο βιβλίο βγαίνουν πάνω από 60.
Συν ότι η έμπνευση αρχίζει να τελειώνει:(

ΑΛΛΑ θα ξεκινήσω καινούριο βιβλίο οπότε ναι...

Κάτι άλλο.

Το βιβλίο μου δεν είναι κοπι κανενός οκ? Αν είναι παρόμοιο με κάποιο άλλο δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Προσωπικά δεν έχω ξαναδιαβάσει παρόμοιο όποτε όσα βλέπετε ίδια με αυτό πιθανόν να είναι εκείνα κοπι.

Βτγ αν δείτε παρόμοιο με το δικό μου πείτε το μου. Θενξ:)

Νομίζω τελείωσα τώρα.

Spoiler : κάποιος θα μας βγει κουνιστουλης 😭

Τα λέμε μπιτσακιααα

-Σταυρούλα, το τεακι που έχει ξυλιασει από το κρύο 💁😢