Author

Ποιος να το 'λεγε ότι όντως η σχέση της Έλλης και του Αχιλλέα όντως θα τελείωνε οριστικά.

Φαντάζει απίστευτο σε όλους.

Κι όμως τα δύο αυτά παιδιά άντεξαν ο ένας μακρυά από τον άλλον.

Μακάρι να ήταν ακόμα παιδιά όμως...

Πέρασαν περίπου 10 χρόνια από τη μέρα που αυτοί οι δύο χώρισαν.

Περίπου 10 χρόνια προσποιούμενοι πως η γνωριμία τους δεν υπήρξε ποτέ.

Ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο.

Ο ένας βέβαια επέλεξε τον χειρότερο.

Μαντέψτε όμως ποιος.

Η Έλλη.

Μετά από τον χωρισμό τους, η ταλαιπωρημένη κοπέλα προσποιήθηκε πως τον ξεπέρασε.

Πως δεν τον είχε πια ανάγκη.

Μα κάθε μέρα, της έλειπε όλο και περισσότερο.

Μετά από τον ξαφνικό θάνατο των γονιών της, η ζωή της πήγε από το κακό στο χειρότερο.

Ζωή.

Αυτή ήταν η μόνη της οικογένεια πλέον.

Το μόνο άτομο που της είχε απομείνει, και την αγαπούσε αληθινά.

Όλοι οι άλλοι την εγκατέλειψαν.

Για ασήμαντους λόγους μεν.

Αλλά την εγκατέλειψαν.

Η μεγάλη παρέα διαλύθηκε.

Ξέκοψαν όλοι μεταξύ τους και ο καθένας ασχολήθηκε με τη ζωή του.

Η Έλλη δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο που πάντα ήθελε να πάρει.

Δεν πέρασε σε καμία σχολή.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα, για να ζήσει ασχολείται με τη πορνεία.

Δεν είναι χαρούμενη.

Δεν είναι περήφανη για τον εαυτό της.

Δεν κατάφερε να κάνει αυτό που ήθελε από μικρή.

Και όλα εξαιτίας εκείνου.

Ο Αχιλλέας από την άλλη, κάνει χρυσή ζωή.

Έχει φτάσει 30 χρονών σχεδόν και ακόμα ασχολείται με τις παλιές κλασσικές του συνήθειες.

Δεν το δέχεται ότι έχει μεγαλώσει.

Ότι έχει ωριμάσει.

Από εκείνη τη μέρα δεν ξαναμίλησε στην Έλλη.

Όχι επειδή δεν ήθελε.

Δεν είχε τα κότσια.

Φοβόταν να τη κοιτάξει.

Αυτός ήταν ο λόγος που την απέφευγε.

Είχε το θράσος να πάει στη 'δουλειά' της Έλλης.

Απλά για να ικανοποιήσει τον εαυτό του.

Μα μόλις πέρασε τις βρώμικες πόρτες του μαγαζιού και την κοίταξε, όλα πάγωσαν.

Όχι για αυτόν.

Για εκείνη.

Εκείνος δεν τη θυμόταν καν.

Ήταν μόνο μια γρήγορη ματιά.

Δεν πρόλαβε να την επεξεργαστεί.

Μα εκείνη πρόλαβε.

Μέσα σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, πρόλαβε να αναγνωρίσει τον άντρα -πλέον- που της κατέστρεψε τη ζωή.

Όχι με τη κακή έννοια.

Της κατέστρεψε τη ζωή εντάξει, αλλά όλοι αξίζουν να νιώσουν μια τέτοια καταστροφή.

Γλυκιά.

Μόλις κοίταξε τα μάτια του, κάτι έσπασε μέσα της.

Αχ αυτά τα μάτια του.

Ήταν μία από τις αιτίες που τον ερωτεύτηκε.

Γαλάζια σαν τον καλοκαιρινό ουρανό.

Χαμογέλασε στη κοπέλα που από στιγμή σε στιγμή θα βρισκόταν από κάτω του και η Έλλη κόλλησε το βλέμμα της εκεί.

Στο χαμόγελο του.

Ο δεύτερος λόγος που τον ερωτεύτηκε.

Μόνο με ένα μικρό γελάκι του, κατάφερνε να φωτίσει όλο τον χώρο.

Μέχρι που μια μέρα έφυγε.

Και ο γαλάζιος της ουρανός έγινε γκρίζος, ενώ ο κάθε χώρος που πήγαινε, ήταν σκοτεινός.

Δεν τον ξέχασε όμως.

Εκείνος όμως την ξέχασε.

Ξέχασε το μόνο άτομο που τον αγάπησε αληθινά.

Αλλά βέβαια έτσι πάει.

Εκείνος την ξέχασε.

Εκείνη τον έχασε.

Έλλη

Τον είδα.

Μετά από τόσα χρόνια τον είδα.

Μου είναι δύσκολο να το πιστέψω ότι όντως είναι αυτός.

Δεν έχει αλλάξει καθόλου.

Είναι όπως ακριβώς τον θυμόμουν.

Το βλέμμα του έπεσε στιγμιαία πάνω μου και αναμνήσεις κατέκλυσαν το μυαλό μου.

Με αγνόησε όμως.

Σαν να μη με θυμάται.

Δεν τον αδικώ όμως.

Σε αντίθεση με αυτόν, έχω αλλάξει αρκετά.

Το καστανόξανθο μαλλί μου, το έβαψα κόκκινο, ενώ το πρόσωπο μου έχει 'σπάσει' από όλη αυτή τη στεναχώρια.

Δεν έχω περάσει και λίγα άλλωστε τα τελευταία χρόνια...

Οι γονείς μου πέθαναν και οι δύο πριν 3 χρόνια.

Ο μπαμπάς μου από καρκίνο στους πνεύμονες και η μαμά μου από στεναχώρια.

Η Ξένια και η Χριστίνα έγιναν κολλητές και ξέγραψαν για τα καλά εμένα και τη Ζωή.

Ο Σταύρος και η Ζωή χώρισαν γιατί εκείνος την απάτησε με κάποια άλλη, ενώ ο Μιχάλης, βασικά κάνεις δεν ξέρει για τον Μιχάλη. Δεν έχει δώσει σημεία ζωής εδώ και αρκετό καιρό.

Από την άλλη όμως, ο Νίκος και ο Λουκάς το σκέφτονται σοβαρά για γάμο.

Φαίνεται αυτοί οι δύο είναι οι μόνοι που χαίρονται τη ζωή τους.

Η μόνη ζωή που έχω εγώ πλέον, είναι η κολλητή μου.

Αν δεν ήταν αυτή, πιθανόν να μην ζούσα εδώ και καιρό.

Είναι η μόνη που με καταλαβαίνει ακόμα, και χαίρομαι τόσο για εκείνη.

Κατάφερε να γίνει αυτό που πάντα ήθελε. Δικηγόρος.

Όσο να αφορά τον Αχιλλέα, δεν έχω ιδέα...

Αχιλλέας

Με το που μπήκα στο μαγαζί το βλέμμα μου έπεσε πάνω της.

Με κοίταξε επίμονα, περιμένοντας να κάνω κίνηση να τη χαιρετήσω.

Δεν το έκανα.

Φυσικά και την αναγνώρισα.

Την αναγνώρισα πριν καν μπω στο κτήριο.

Το άρωμα της μύρισε από μακρυά.

Βανίλια.

Ούτε πολύ έντονο, ούτε πολύ ελαφρύ.

Πάντα κάπου στο ενδιάμεσο.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να τη χαιρετήσω.

Μα δεν θα ήθελε να με δει.

Στοίχημα ότι ούτε να μου μιλήσει δεν θα ήθελε.

Δείλιασα.

Author

"Πάντα ήμουν ένας δειλός."

"Πάντα ήμουν τόσο δειλή."

"Νόμιζα ότι θα είμαι χαρούμενος τώρα."

"Είναι χαρούμενος και χωρίς εμένα."

"Γαμώτο μου λείπει."

"Στοίχημα ότι δεν του λείπω καν."

"Μα την έχασα..."

"Μα τον αγαπώ ακόμα..."

Ψιθύρισαν στους εαυτούς τους και τα βλέμματα τους χωρίστηκαν ολοκληρωτικά.

Τέλος

Νομίζω κλαίω...

Το αγαπημένο μου κεφάλαιο σε ολόκληρη τη σειρά...

Έστω και μικρό, έβαλα τα δυνατά μου για να βγει υπέροχο, και νομίζω τα κατάφερα.

Και με το υπέροχο δεν εννοώ χαρούμενο.

Εννοώ όμορφο και ρεαλιστικό.

Τα happy end είναι κλασσικοί επίλογοι σχεδόν όλων των βιβλίων στο wattpad.

Δεν ήθελα το βιβλίο μου να είναι ένα από αυτά.

Ήθελα να ανήκει στα ξεχωριστά.

Αυτά που πλέον σπάνια διαβάζεις.

Και όχι δεν έδωσα κακό τέλος.

Έδωσα ρεαλιστικό τέλος.

Ελπίζω να καταλαβαίνετε τη διαφορά μεταξύ κακού και ρεαλισμού.

Ο,τι έγινε, μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Αυτό το τέλος είναι κάτι που έπρεπε να γράψω, για να σας δείξω ότι δεν γίνεται η ζωή μας να έχει happy end.

Η ζωή μας δεν είναι βιβλίο εφηβικής φαντασίας.

Είναι κάτι αληθινό.

Θα έχει τις καλές και τις κακές της στιγμές.

Ποτέ δεν θα υπάρξει κανένας άνθρωπος σαν τους χαρακτήρες αυτών των βιβλίων όμως πάντα θα υπάρχουν παρόμοια περιστατικά, είτε όμορφα, είτε άσχημα.

Θα μου λείψουν όλοι οι χαρακτήρες γιατί ο καθένας ξεχωριστά βοήθησε στην εξέλιξη του βιβλίου.

Τέλος πάντων ελπίζω να συγκρατήσατε κάτι από όλα αυτά που έγραψα (εκτός και αν βαρεθήκατε, δεν σας κατηγορώ και γω θα βαριόμουν)

Αντίο μπιτσιζ

-Σταυρούλα, το τεακι

PS : Το καινούριο βιβλίο δημοσιεύθηκε πάτε να το δείτε 😈