Ik kijk naar Hailey die knock-out op de bank ligt.
Ik zie overal flessen drinken en bekers liggen.

Er ligt eten op de grond en er zijn verschillende onverklaarbare vlekken op de grond.
Mijn mond valt open.
Wat een tering bende!

Ik kijk op naar iemand die ik zie bewegen in de keuken.
Twee blauwe ogen kijken net zo verbaasd naar mij als ik naar hem.

"Wat the fuck doe jij hier?" Vraag ik.

Hij fronst.
"Ik help je deze zooi op te ruimen maar je mag ook alles alleen doen als je wilt." Mompelt hij chagrijnig.

Ik kijk nog een keer naar de rotzooi.
"Wat is hier gebeurd?" Vraag ik.

"Wat er altijd gebeurd. Drama, ruzie, dronken mensen die knoeien." Zegt hij.

Ik schud afkeurend mijn hoofd.
"Ik snap echt niet wat daar leuk aan is." Zeg ik afkeurend.

"Ik ook niet." Stemt hij in.

"Waarom ben je hier dan?" Vraag ik.

"Ze nodigde me uit." Zegt hij schouderophalend.

"Dus? Ze vroeg mij ook maar ik besloot me erbuiten te houden vandaag." Zeg ik.

"Grote meid hoor. Ik ben trots op je." Zegt hij sarcastisch.

Ik knijp mijn ogen fijn en ik kijk hem scherp aan.

Ik steek mijn middelvinger uit naar hem en dan besluit ik eerst naar het toilet te gaan voor ik ook maar iets ga opruimen.

Nadat ik klaar ben pak ik een vuilniszak en kijk ik Austin aan.
"Zou je Hailey naar haar kamer kunnen brengen?" Vraag ik.

Hij fronst.
"Hoezo?"

"Zodat ze niet wakker wordt, jij kan haar wel tillen." Zeg ik.

Hij kijkt een beetje moeilijk maar dan besluit hij het te doen. Ik open haar kamer deur en ik kijk toe hoe hij haar heel voorzichtig op pakt en haar zachtjes op bed legt. Hij legt een deken over haar heen.

Ze mompelt zacht iets.
"Beste man ooit." Klinkt het.

Austin grinnikt zacht en dan loopt hij weg uit haar kamer. Ik begin de kamer op te ruimen. Alle bekers en al het eten gooi ik in de vuilniszak. Een hele hoop schoonmaak doekjes zijn nodig om alle vlekken weg te krijgen en als laatste ga ik nog met een bezem en dweil door de kamer heen. Stofzuigen lijkt me niet echt een goed plan op dit tijdstip.

Austin helpt me met de afwas en de tafel schoon maken.

"Moet je niet slapen?" Vraagt hij als we tevreden naar de schone woonkamer kijken.

"Ik weet het niet." Zeg ik.

"Hoezo?" Vraagt hij.

Ik kijk hem aan en ik schud mijn hoofd.
"Dat gaat jou niks aan."

Hij steekt onschuldig zijn handen omhoog.
"Ik kom in vrede."

Ik rol mijn ogen.
"Waarom ben je niet gewoon naar huis gegaan?" Vraag ik.

"En jou hier met die rotzooi achter laten? Dat kan ik je toch niet aandoen." Lacht hij.

"Alsof jij enige inlevingsvermogen hebt." Zeg ik uitdagend.

"Alsof jij ooit een vriend zal krijgen." Kaatst hij terug.

"Alsof ik een vriend wil." Antwoord ik meteen.

Hij kijkt me peilend aan maar ik geef geen kick.
Ik pak een glas water voor mezelf en ik draai me naar hem om.

"Wil je ook?" Vraag ik.

Hij knikt.
Ik schenk hem een glas in en ik geef het aan hem.

We kijken elkaar aan. Zijn blauwe ogen maken me verlegen. Ik heb dit nog nooit eerder gehad. Zelfs niet met mijn ex.
Iets aan hem geeft me een raar gevoel. Het zal wel zijn omdat hij erg onbereikbaar en irritant is...

"Pizza als ontbijt?" Vraagt hij dan.

Ik stik bijna in mijn water.
"Wat zeg je me nou? Er is toch niks waar je nu een pizza kunt halen?" Zeg ik.

Hij grijnst uitdagend.
"Als ik pizza regel, ga jij vanavond met mij mee naar de club." Zegt hij.

Ik lach, overtuigt dat er absoluut geen winkels open zijn om zes uur 's morgens en de pizzeria niet meer bezorgd.
"Deal."

Hij grijnst breed. Iets te breed.

Hij pakt zijn telefoon en hij begint te bellen. Hij kijkt me treiterend aan terwijl hij een pizza salami besteld en hem op dit adres laat bezorgen.

Ik besef me langzaam dat ik mijn kennis over fastfood bezorging moet bijwerken voor ik ooit nog een keer zo'n weddenschap aan ga.

"Dus pop, ik hoop dat je gepaste kleding hebt voor vanavond." Zegt hij.

Kwal.

"Ten eerste, noem me geen pop. Ik ben verre van een pop. Ten tweede, ik ga alleen mee omdat ik van mijn ego me aan mijn woord moet houden. Ik kleed me zoals ik wil dus je hebt pech als je het niet mooi vindt." Zeg ik eigenwijs.

Hij kijkt naar mijn pyjama.
Ja ik sta in mijn pyjama, who cares? Ik woon hier...

"Prima." Zegt hij veel te zelfverzekerd.

Urgh, verschrikkelijk.

Zou hij het merken als ik Hailey stuur?

We discussiëren nog over een aantal dingetjes en dan komt de pizza.
Als ik de pizza aanneem van de bezorger, kruipt de overheerlijke geur in mijn neus. Mijn maag begint luidruchtig te knorren en Austin lacht.

"Honger?"

"Ja, omdat ik het al zo lang met jou in een ruimte vol houd." Zegt ik bitchy.

Hij grijnst. Ik rol met mijn ogen en ik pak een stukje pizza uit de doos.
Hij doet hetzelfde en we gaan op de bank zitten.

"Bedankt voor de pizza." Zeg ik als we alles op hebben.

Hij lacht klein.
"Geen dank."

"Bedankt voor je hulp met opruimen. Ik was nog wel even bezig als ik alles alleen had moeten doen." Zeg ik.

"Graag gedaan pop. Ik vond het zielig om je in die zooi achter te laten." Zegt hij grijnzend.

"Ik ben geen pop!" Zeg ik gefrustreerd.

Hij lacht.
"Popje, ik vind het wel bij je passen." Zegt hij.

"Oké genoeg geweest. Wegwezen." Zeg ik.

We staan op en ik loop achter hem aan naar de deur.

"Ik ben er om tien uur, zorg dat je klaar bent." Zegt hij.

"Dat bepaal ik zelf wel." Mopper ik eigenwijs.

"Tot vanavond popje."

"Doei."

Ik doe de deur dicht en ik draai hem op slot.
Ik zet de lampen uit en zie dat het al licht is buiten. Ik loop naar mijn slaapkamer en ik kruip mijn bed in.

Voor ik het weet val ik in slaap.