Seconden vliegen voorbij en Austin en Ilias zijn heftig in gesprek.
Het gaat niet op een vriendelijke manier.

"Je laat Rose met rust vanaf nu." Zegt Austin.

"Dat bepaal ik zelf wel. Rosey is nog steeds mijn vriendin. Ze is van mij en ik wil mijn vriendin zien." Zegt Ilias eigenwijs.

Ik zie Austin zijn vuisten ballen. Normaal zou ik hem tegen houden maar ik laat hem gaan nu. Ik hoop maar dat hij wint als het zo ver komt.

"Rose is van niemand. Ik zou weg gaan voor er vervelende dingen gebeuren." Dreigt Austin.

Ilias zijn bui slaat totaal om.
Van enigszins normaal draait hij om in psycho mode.

"Bedreig je me nou?" Vraagt hij sissend terwijl hij een stap dichterbij Austin zet.

"Dat hoorde je goed ja. Ik geef je een laatste kans om weg te lopen en anders zorg ik dat je niet meer kan lopen." Zegt Austin.

Zijn donkere en dreigende stem vibreert door mijn lichaam en ik gris snel mijn telefoon van de grond. Ik stap ver weg van de twee heren als ik zie dat Ilias de eerste rake klap uitdeelt.

Austin twijfelt geen seconde en hij deelt zelf meteen een goede rake klap uit. Ik zie hoe gespannen hij is. Ik zou willen dat hij dit niet hoefde te doen.
Misschien had ik toch beter de politie kunnen bellen.
Ik voel me rot dat ik hem hiermee belast.

Austin is duidelijk beter in dit gevecht en al snel vallen er veel rake klappen.
Ik zie hoe hij Ilias onderuit trapt en vervolgens nog een vuist in zijn maag plant.

Ilias gaat naar de grond terwijl hij naar lucht hapt. Austin wilt nog een keer uithalen maar dan stopt hij. Hij realiseert zich dat hij gewonnen heeft. Hij pakt mijn boodschappen bij elkaar en hij kijkt walgend naar Ilias.

"Laat ik je hier niet nog een keer zien." Zegt hij en dan loopt hij naar me toe.

Ik zit bibberend op de rand van de stoep aan de andere kant op de weg. Austin pakt mijn hand en hij kijkt me aan.
"Ga maar naar binnen Rose. Je bent veilig nu." Zegt hij zacht.

Ik zie dat zijn knokkels kapot zijn geschaafd.

"Kom je mee naar binnen?" Vraag ik klein.

Hij glimlacht geruststellend.
"Natuurlijk. Ik zet de auto even weg en dan kom ik eraan." Zegt hij.

Ik knik klein en ik pak de boodschappentas van hem over. Ik loop naar de deur en ik pak met trillende handen mijn sleutel en het duurt even voordat ik hem in het gat krijg.

Ik werp een laatste blik op Ilias die op de grond ligt te creperen van de pijn. Hij kijkt ook naar mij.
"Ik krijg je nog wel." Mompelt hij.

Ik ga snel naar binnen en ik wacht daar tot Austin zijn auto geparkeerd heeft en bij de deur is. We lopen in stilte naar mijn woning en eenmaal binnen laat ik een diepe zucht horen als ik de deur op slot heb gedraaid.

Ik zet de tas neer op het aanrecht en ik pak met mijn nog trillende handen een glas water. Ik neem een paar slokken om zo hopelijk een beetje te kalmeren en ik zet het glas weer weg.

Ik pak mijn mobieltje. Hopelijk doet het toestel het nog.
Ik zucht gefrustreerd als ik bijna het ding uit mijn handen laat vallen.

Dan voel ik zacht Austin's hand op de mijne.

Ik kijk naar zijn kapotte knokkels en ik slik.
"Sorry dat je dit moest oplossen." Zeg ik zacht.

Hij legt een hand op mijn kin en dwingt me om hem aan te kijken.

"Rose, niet je excuses aanbieden. Ik ben blij dat je belde. Toen ik opnam en ik hem hoorde praten zei mijn gevoel dat ik langs moest gaan om te kijken of alles in orde was. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik wil er graag voor je zijn." Zegt hij.

Zijn doordringende ogen kijken me aan. Ik zie medeleven in zijn ogen. Ik wil niet dat hij me zielig vindt. Ik wil dat ik niemand speciaal ben. Dat ik weer hele dagen rustig kan werken en me daarna kan opsluiten in mijn kamertje.
Ik wil terug naar de rust.

"Waarom hebben we de afgelopen week geen contact gehad? Ik dacht dat je me gewoon als een spel zag. Een uitdaging om in je bed te krijgen." Zeg ik een beetje beschaamd.

"Het spijt me. Ik had je moeten bellen. Ik wist niet hoe. Je brengt mijn hoofd in de war Rose. Ik weet niet wat het is." Zegt hij.

"Waarom kwam je gister naar de kroeg?" Vraag ik.

"Omdat ik me zorgen maakte. Je klonk zo dronken en ik wil niet dat iemand misbruik van je maakt." Zegt hij zacht, een beetje beschaamd.

"Ik had me heus wel gered alleen." Zeg ik een beetje eigenwijs.

Hij glimlacht kort.
"Ja dat geloof ik wel."

We kijken kort naar onze handen en dan schraapt hij zijn keel en trekt hij zijn hand terug.
"Dus. Nu ik je vriendelijke ex heb ontmoet, ben je me wel wat eten verschuldigd." Zegt hij.

Ik lach en ik richt me op de tas met boodschappen. Ik trek daar een pak koekjes uit en ik overhandig het aan hem.

"Hier, leef je uit." Lach ik.

Hij glimlacht en trekt het pak open en stopt zich vol met koekjes. Ik geef hem een glas water en dan ruim ik de boodschappen op.

"Als je wilt kan je blijven eten. Ik weet niet wat je plannen vandaag verder zijn." Zeg ik.

"Ik zou vanavond naar de club gaan maar ik denk dat ik liever hier blijf." Zegt hij met zijn mond vol.

Ik kijk hem aan. Hij haalt onschuldig zijn schouders op.
"Gratis eten." Mompelt hij met volle mond.

Ik schud lachend mijn hoofd.
Ik steel een koekje uit zijn hand en ik loop naar de woonkamer. Ik plof neer op de bank en ik laat een diepe zucht horen.

Ik voel me veilig als Austin er is. Hij is groot en sterk en tot nu toe heeft hij niks anders gedaan dan me beschermen.

Zou dat iets betekenen?