"Het is oké. Als je er niet over wilt vertellen dan zal ik je niet dwingen."

"Bedankt."

"Is dit ook waarom je Hailey de kleren terug liet brengen?" Vraagt hij.

"Ik was gewoon geschrokken. En daarna voelde ik me heel raar en de sfeer was niet goed tussen ons. Dus ik dacht dat het beter was om geen contact te zoeken." Zeg ik.

"Ik begrijp het. Het spijt me zo Rose." Zegt hij.

"Het is oké. Ik overleef het wel." Zeg ik geruststellend.

"Weet je, ik heb de reputatie die ik heb opgebouwd zodat ik geen band zou krijgen met iemand. Door het gebeuren met mijn familie ben ik bang geworden om mensen dichtbij te laten en ze te vertrouwen." Zegt hij.

Ik kijk hem aan.

"En toch lukt het jou om steeds een stukje dichterbij te komen Rose. Ik weet niet waarom ik het toe laat." Zegt hij.

We kijken elkaar aan. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.
Telkens als ik in zijn mooie ogen kijk, raak ik al mijn woorden kwijt.

"Misschien omdat je me niet goed kent? Vaak is het makkelijker voor iemand om bij een vreemde zijn hart te luchten dan bij een bekende." Zeg ik.

Hij lijkt even na te denken.

"Zullen we contact blijven houden? Als je wilt hoor. Ik heb gewoon het idee dat we beide wel iemand kunnen gebruiken die overal een beetje buiten staat." Zegt hij.

Het is nieuw voor mij dat een man zo open over zijn gevoel durft te praten. Ik vind zijn gezelschap wel fijn. Een stuk fijner dan in mijn eentje hier zitten terwijl ik weet dat Ilias mijn adres heeft gevonden.

Ik vraag me af hoe hij eraan komt...

"Wil je blijven slapen? Ik voel me veiliger als er vannacht iemand bij me is. Ik heb geen logeer bed maar je kan eventueel wel naast me liggen?" Vraag ik voorzichtig.

Hij kijkt me aan. Zijn hersens zoeken naar het gepaste antwoord hier op.

"Het hoeft niet, ik red me ook wel als ik alleen ben."
Zeg ik en ik bijt op mijn lip.

Ging ik te ver door hem te vragen om te blijven slapen? Was dat voor hem te snel? Ik bedoel het niet op een verkeerde manier. Ik ben gewoon liever niet alleen vannacht.

"Ik kan wel blijven." Zegt hij uiteindelijk.

"Kan ik je wat eten aanbieden? Ik heb nog chips in huis." Zeg ik.

Hij knikt.
Ik sta op en ik loop naar de keuken waar ik een zak paprika chips pak.
Eet hij uit een bakje of uit de zak?

Ik mag hopen dat hij gewoon uit de zak eet, ik heb geen zin in extra afwas...

Ik plof naast hem neer op de bank en ik maak de zak open.
"Wil je tv kijken?" Vraag ik met volle mond.

Hij kijkt me aan en hij grijnst.
"Heerlijk hoe je zo comfortabel bent met zo'n vreemde dude in je huis." Zegt hij.

"Jij bent geen vreemde meer." Zeg ik.

Hij schud lachend zijn hoofd.
Ik pak de afstandsbediening en ik trek mijn benen op. Ik scrol door de Netflix lijst heen tot ik een leuke actie film heb gevonden.

Austin lijkt er vrede mee te hebben en samen kijken we naar de film terwijl we chips eten.

Ik moet zeggen dat Ilias zijn bezoek me behoorlijk heeft uitgeput. Na een kwartier val ik al in slaap en door de zwaartekracht val ik tegen Austin aan.

Zwaartekracht.

Jaja Rose.
Geef maar toe dat je expres zijn kant op leunde.

Oké vooruit.
Ik leunde expres een beetje zijn kant op zodat ik tegen hem aan kon liggen.

Who cares?

Rond middernacht word ik wakker en merk ik dat ik in mijn bed lig. Naast me ligt Austin. We zijn beide nog volledig aangekleed, op onze schoenen na.
Hij moet me naar bed getild hebben na de film.

Ik kruip als een ninja over hem heen, want een uitgang van mijn bed word geblokkeerd door een muur. Alleen op deze manier kon ik een twee persoons bed kwijt in deze kamer.

Ik slaap absoluut niet lekker met al die kleding aan. Plus ik word gek als ik voel dat mijn tanden vies zijn.

Dus ik poets mijn tanden en ik kleed me uit tot mijn ondergoed. Dit alles doe ik in het donker en zo zacht mogelijk.
Daarna kruip ik weer over Austin heen en ga ik naast hem liggen. Ik kruip onder de deken en ik laat een tevreden zucht horen.

Lig ik toch met hem in een bed...

"Ik beloof dat ik niet heb gekeken." Hoor ik hem zacht fluisteren.

Ik draai me op mijn zij en ik zie zijn open ogen naar mij kijken in het licht van de maan.
"Oh sorry, heb ik je wakker gemaakt? Ik dacht dat je nog sliep." Zeg ik zacht.

Ik zie een kleine glimlach op zijn mond.
"Ik kan niet zo goed slapen." Zegt hij.

"Waarom?" Vraag ik hem.

"De kleren, een meisje naast me, vreemd huis." Zegt hij.

"De kleren mag je gewoon uit doen. Ik beloof dat ik niet kijk." Grap ik.

"Vind je dat oké? Ik wilde niks doen zonder jouw toestemming." Zegt hij.

"Nee joh! Als je daardoor wat beter slaapt! Al ga je naakt, ik zal de laatste zijn die daar een probleem van maakt. Ik heb heus wel meer piemels gezien." Lach ik.

Hij lacht en stapt uit bed en begint zich uit te kleden. Ik had beloofd niet te kijken dus ik draai me om zodat hij een beetje privacy heeft.

Ik voel een korte tijd later dat de dekens omhoog en omlaag gaan en ik voel het matras naast me indeuken.
Mijn ondeugende kant wilt dat hij me vastpakt en me verleid. Maar mijn gezonde verstand herinnert me eraan dat zulk soort dingen alleen in films gebeuren.

Ik draai me om en ik lach.
"Beter?"

Hij glimlacht.
"Een stuk beter. Dankjewel."

"Slaap lekker Austin."

"Slaap lekker Rose."

Hij lijkt zo breekbaar en zacht vanavond.
Hij was heel open en eerlijk.

Deze kant van hem maakt me bang om iets verkeerd te doen. Maar tegelijk laat het me heel veilig en comfortabel voelen.

De manier waarop hij me steeds meer over zichzelf verteld, brengt heftige gevoelens omhoog.

Voel ik iets voor hem? Is dat vriendschap of is het meer? Voelt hij hetzelfde?
Ik wil de kleine band die we hebben opgebouwd absoluut niet verpesten...