Ik word naar buiten mee gesleurd en een strakke greep om mijn pols doet me gehoorzamen.

Austin zet me in de auto en hij stapt compleet van slag naast me in de auto.
Zijn vuisten balt hij om het stuur en zijn knokkels zien wit.

Ik pak zacht mijn pijnlijke pols vast en ik kijk hem aan.

"Gaat het met je?" Vraag ik voorzichtig.

Hij klemt zijn kaken en hij slaat op het stuur.
"Wat dacht hij wel niet?!" Sist hij kwaad.

Ik bijt op mijn lip en ik leg voorzichtig mijn hand op Austin's arm. Al zijn spieren zijn gespannen en ik moet eerlijk toegeven dat hij me erg bang maakt nu.
Ik heb niet een erg lekker verleden met jongens die de controle verliezen.

"Het is oké Austin. Wil je dat ik ga rijden?" Vraag ik voorzichtig.

Hij stapt een beetje oververhit uit en we wisselen van plek. Ik ben nog nuchter. Het is namelijk erg vroeg op de avond en voor ik een drankje kon bestellen, ging het al mis.

Wat ging er dan mis vraag je je waarschijnlijk af?

Nou dat zal ik je vertellen.

Vlak nadat Dave van mij en Austin wist, haalde hij er dus enkele andere neven erbij. Ze begonnen Austin te treiteren en ze zeiden beledigende dingen over ons beide. Ze noemde mij dik en lelijk, wat me ondanks mijn poker face erg kwetste, en ze maakte hem uit voor verschillende dingen.

Austin wist dat hij een gevecht nooit zou winnen tegen al zijn neven, dus besloot hij dat we weg gingen uit de club. Hij sleurde me mee, totaal onbewust van mijn angst.

De herinneringen en trauma's die het naar boven bracht toen ik hem zo zag, zelfs Hailey weet daar niks van.
Dat heb ik altijd voor mezelf gehouden. Ik wil absoluut niet dat iemand dat weet.

Ik start de auto en met de hulp van Austin rij ik naar zijn huis. Eenmaal daar parkeer ik de auto en stappen we uit.

"Ik kan wel naar huis lopen." Stel ik stilletjes voor.

De hele weg waren we stil. Gedachten razen in top tempo door mijn hoofd. Waarschijnlijk gebeurd hetzelfde bij Austin.

"Blijf nog even, als je wilt. Ik kan je zo wel brengen." Zegt hij.

We kijken elkaar een beetje ongemakkelijk aan en ik knik klein.
Vanavond heeft me niet veel goeds gedaan.

Zo sterk als ik de avond begon, zo zwak voel ik me nu.

Austin loopt voor me uit het huis in en hij laat me mee lopen naar de keuken.
Zonder te vragen schenkt hij me een glas water in en hij pakt er zelf ook een.

We staan een tijdje stil voor ons uit te staren, leunend tegen het aanrecht. Ik wil net iets zeggen als Austin me voor is.

"Rose het spijt me ontzettend voor hun gedrag. Ze hadden al die dingen niet over jou mogen zeggen." Zegt hij zacht.

Hij lijkt het te menen.
Maar mijn hoofd blijft de kwetsende woorden herhalen die zijn neven zeiden.
Over en over hoor ik dat ik dik en lelijk ben.

Ik sluit mijn ogen in de hoop dat het enige verschil maakt maar het helpt niet.
Het is net of ik gek aan het worden ben.

Het galmt zo luid door mijn hoofd heen. Samen met Austin die mijn pols pijn deed. Zijn witte knokkels, zijn geklemde kaken.
Voor ik het weet komen al de herinneringen van vroeger naar boven.

Diegene die ik zo hard probeerde te onderdrukken.
Ik lijk weer vast te zitten in mijn herinneringen. Ik voel de klap in mijn gezicht, de pijn in mijn armen en benen. Ik voel de schaamte en vernedering van toen weer.

Ik heb het niet door wanneer er zacht een traan over mijn wang rolt.
Wanneer Austin het ziet, pakt hij het glas uit mijn trillende hand en zet hij het op het aanrecht neer.

Hij legt zijn hand op mijn schouder maar uit reflex wil ik weg duiken.
Gosh, ik haat mezelf.

Ik kan er niks aan doen. Dit heeft mij zo beschadigd. Ik dacht dat ik er overheen was, dat ik hier nooit meer last van zou hebben.
Ik had het mis...

Eén verkeerde beweging en alles komt terug.

"Rose, kom even zitten." Zegt hij zacht en hij begeleid me naar de bank.

We gaan zitten en we kijken elkaar aan.
Ik herpak mezelf, beetje bij beetje. Ik voel mezelf weer rustig worden als ik naar hem kijk.

"Gaat het weer?" Vraagt hij na een paar minuten.

Ik knik.
"Sorry, een beetje gevoelig." Probeer ik luchtig te laten klinken.

Hij gelooft het niet maar hij laat het voor wat het is omdat hij blijkbaar snapt dat ik er niet over wil praten.

"Het spijt me van vanavond. Ik had echt geen idee. Als ik dit had geweten dan was ik er nooit heen gegaan." Zegt hij.

"Waarom deden ze zo?" Vraag ik.

Hij lijkt even te twijfelen.
Toch besluit hij een antwoord te geven.

"Van kind af aan val ik al buiten de familie. Ze hadden het altijd op mij gemunt. Ze konden het niet hebben dat ik niemand nodig had.
En nu kunnen ze het niet aanzien wat ik bereikt heb in mijn eentje. Ik dacht dat ze oud genoeg waren om eroverheen te zijn, maar blijkbaar niet." Zegt hij.

"Ze zouden juist trots moeten zijn. Je hebt een huis, een baan, een leven." Zeg ik onbegrijpend.

"Dankje Rose. Zo is mijn familie helaas niet. Hoe meer je hebt, hoe meer ze kapot willen maken. Ik had moeten weten dat ze jou erbij zouden betrekken, het spijt me zo." Zegt hij.

Ik glimlach klein.
"Maak je om mij geen zorgen, ik red me prima." Zeg ik om hem gerust te stellen.

Het is duidelijk dat hij mijn mooie woorden niet gelooft na mijn breakdown van net. Toch laat hij het gaan.
Daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn.

"Je mag blijven slapen als je wilt. Ik heb nog een logeerkamer vrij." Zegt hij.

Ik kijk naar de tijd. Hailey heeft Kevin waarschijnlijk weer op bezoek, dus ik besluit dat het geen kwaad kan als ik vannacht hier slaap.

"Oké." Stem ik in.

"Oké, tijd voor alcohol want dit was echt een klote avond." Zegt Austin als hij op staat.

Ik grinnik zacht.

Hij pakt een fles wodka en een fles cola en hij neemt het mee naar de woonkamer waar hij voor ons beide wat inschenkt.

Als je mij de eerste avond dat ik hem zag, had verteld dat ik bij hem zou blijven slapen, had ik je naar een gekkenhuis laten sturen.
En nu, vind ik hem stiekem wel een beetje aardig geworden.