Και επίσημα η φίλη σας η Ρίρι θα βγάλει τα γυαλιά της κατά τον Μάρτιο.

Αν βέβαια δεν λιποθυμήσω 45 φορές πριν μου κάνουν το λέιζερ.

#saveblindRia

~~~

<<Μαμά τι στο καλό κάνεις στο δωμάτιό μου;>>ρωτάω με το που πέφτω πάνω της. Δεν μπορώ να βγω για λίγο από το σπίτι, κατευθείαν εκεί θα μπει. <<Ψάχνεις τα πράγματά μου;>>

Με κοιτάζει με το ένα φρύδι σηκωμένο. <<Ναι, Έιβερι, άλλη όρεξη δεν είχα να ψάξω τα πράγματά σου>> παίρνει το τζιν που είναι πεταμένο στο πάτωμα και κάτι κάλτσες χνουδωτές που είχα ξεχάσει δίπλα στο φωτιστικό. <<Αν δεν τα μαζέψω εγώ αυτά, ποιος θα τα μαζέψει;>> 

Χαμογελάω. Πολύ τεμπέλα έχω γίνει τελευταία. 

Τι τελευταία βασικά; Πάντα έτσι ήμουν.

Με την νέα χρονιά θα βάλω στόχο να μην τεμπελιάζω τόσο πολύ.

Της σκάω ένα σβουριχτό φιλί. <<Σ'αγαπώ πολύ>> την αγκαλιάζω και με κοιτάζει περίεργα.

<<Οκευ, εσύ δεν είσαι η κόρη μου>> λέει και γελάω. <<Την μια σηκώνεσαι πολύ νωρίς, την άλλη πας βόλτα με τον μικρό, τώρα μου λες ότι με αγαπάς... Ει, θέλω την παλιά Έιβερι πίσω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό>>

Την αφήνω και κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου. Ξέρω ότι μάλλον η συμπεριφορά μου απέναντί της έχει αλλάξει αρκετά τον τελευταίο καιρό. Βασικά, αν σκεφτώ ότι τις περισσότερες φορές που βλεπόμασταν, συνέχεια μαλώναμε, τότε ναι, λογικό είναι να ψάχνει την παλιά Έιβερι.

Γενικά ούτε εγώ, ούτε η μητέρα μου είμαστε άτομα που θα συμφωνήσουμε εύκολα σε κάτι. Πάντα τσακωνόμαστε. Για το παραμικρό. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό πάντως και είμαστε μες τα μέλια.

<<Έτσι κάνουν οι έρωτες όμως...>> λέει τραγουδιστά και την κοιτάζω αυστηρά.

<<Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς>> ξεροβήχω και παίρνω μια καραμέλα από εκείνες που μου είχε φέρει ο Ντομ. Προφανώς και τις έχω δίπλα από το κρεβάτι μου. Και τις καραμέλες και τα dvd με το fast and the furious. 

Και το if it bleeds, βασικά.

Τι σκατά! Με πόσους είμαι τέτοιο πια; Ναι. Σιγά μην πω την λέξη.

Στέκεται στην πόρτα και με κοιτάζει χαμογελαστή. <<Ξέρεις ότι από την αρχή είχα αδυναμία στον Μέισον>> ανακοινώνει και την κοιτάζω μπερδεμένη.

<<Αυτό τώρα που κολλάει;>>

<<Απλά το λεω!>> σηκώνει ψηλά τα χέρια της και με ένα νεύμα του χεριού μου κλείνει την πόρτα μου πίσω της.

Ξεφυσάω απελπισμένη. Κοιτάζω το βιβλίο που μου πήρε ο Μέισον και σχεδόν αμέσως μου έρχεται στο μυαλό το φιλί που ανταλλάξαμε χθες. Ή βασικά... τα φιλιά. Τα πολλά φιλιά που ανταλλάξαμε χθες.

ΑΓΚΧ. ΤΙ ΚΑΝΩ;

Κόβω με αποφασιστικές κινήσεις ένα φύλλο από το τετράδιό μου και αρπάζω το στυλό με το διαμαντάκι στην κορυφή.

Σήμερα θα κάνω την λίστα με τους στόχους μου για το 2021.

Ναι ξέρω. Είναι υπερβολικά νωρίς για να το κάνω. Κάθε χρόνο, 31 Δεκεμβρίου βάζω την μαμά και τον Τζέις να κάτσουν μαζί μου και να γράψουμε τι περιμένουμε από την νέα χρονιά.

Ας το κάνω πιο νωρίς φέτος. Όσο κάθομαι και σκέφτομαι τον Ντομ και τον Μέισον, τόσο χειρότερα αισθάνομαι.

Παίρνω άλλο ένα ζαχαρωτό, κλείνω την σακούλα, παίρνω το βιβλίο του Stephen King και τα dvd και τα χώνω μέσα στο συρτάρι. Όσο τα βλέπω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο.

Λοιπόν. Στόχοι για το 2021, σωστά;

Έχουμε και λέμε.

Θέλω να:

-είμαστε όλοι μας υγιείς για ακόμη μια χρονιά

-καταφέρω να πάω ένα ταξίδι το καλοκαίρι με τα παιδιά. Και τον Μέισον, γιατί όχι; Μπορεί να την πέσει σε καμία τουρίστρια και να με ξεχάσει. Who knows?

-χάσω πέντε κιλά. Ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω αυτό.

-ξεκινήσω γυμναστικΧΑΧΑΧΧΑΧ. Πολύ καλό. Μπράβο μου.

Ελπίζω να:

-περάσω στο πανεπιστήμιο που θέλω.

-μην διαλυθεί η παρέα μετά τα αποτελέσματα.

-τσεπώσω λεφτουδάκια για τα γενέθλιά μου τον Ιούλιο μπας και πάω το ταξιδάκι που προανέφερα. Μαμά, ξυλώσου.

Επιβάλλεται να:

-ΜΟΥ ΚΑΤΣΕΙ Ο ΝΤΟΜ. Ή Ο ΜΕΙΣΟΝ. Ή ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. ΑΑΑΑΑΑΑΑ

Όκευ. Έχω τρελαθεί εντελώς όμως. Τι παλαβομάρες γράφω η δύσμοιρη; Πέρυσι στο "επιβάλλεται να" έγραψα "να είναι η καλύτερη χρονιά μέχρι τώρα".

Που αν το καλοσκεφτώ... Μιεχ. 

Αφήνω το χαρτί στην άκρη και ρίχνω το κεφάλι μου πάνω στο γραφείο.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είσαι τέτοιο με δύο άτομα ταυτόχρονα; Αγκχ. Πάντα μου άρεσαν τα ερωτικά τρίγωνα στα βιβλία. ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΟΜΩΣ. Για ποιον λόγο να μου συμβεί εμένα αυτό;

Σκατά. Η λίστα με τους στόχους όχι μόνο δεν βοήθησε, θα με αναγκάσει σε λίγο να τους πάρω και τους δύο τηλέφωνο και να εξομολογηθώ τα συναισθήματά μου.

Πρέπει να κάνω κάτι άλλο.

[...]

<<Τουλάχιστον μπορείς να χαμηλώσεις λίγο την μουσική; Τα αφτιά μου πόνεσαν>> φωνάζει η μαμά από το σαλόνι και χαμηλώνω ελάχιστα τον ήχο. 

Ξέχασα το πιο βασικό. Είναι Χριστούγεννα. Η αγαπημένη μου γιορτή όλου του χρόνου. Μπορώ να κάνω άπειρα πράγματα για να σταματήσω να σκέφτομαι αυτούς τους δύο.

Κοντεύει σχεδόν 3 το μεσημέρι και ήδη η δεύτερη παρτίδα με μελομακάρονα είναι στον φούρνο. Έχω φορέσει κάτι ταρανδίσια αφτιά του αδελφού μου, έχω βάλει τέρμα δυνατά το Jingle bell rocks και χορεύω μόνη μου χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ.

<<Τι σε έπιασε και κάνεις πάλι μελομακάρονα; Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τα άλλα>> μου δείχνει την μισογεμάτη πιατέλα. 

<<Θα τα φάω εγώ, εσένα τι σε πειράζει;>> σκουπίζομαι πάνω στην ποδιά με τον άγιο βασίλη και πλένω τα πιάτα που λέρωσα. <<Αν θέλετε να φάτε, σε 10 λεπτά έχω τελειώσει>> Παίρνει το τηλεχειριστήριο και χαμηλώνει την ένταση. <<Ει>> γυρίζω να την κοιτάξω. <<Είπες να την χαμηλώσω, όχι να την κλείσω>>

<<Τι σε έχει πιάσει;>> ρωτάει και στηρίζεται δίπλα μου στον πάγκο.

<<Τι εννοείς;>> 

Έχει γούστο τώρα να κατάλαβε και η μαμά μου ότι είμαι τέτοιο. Είναι ατσίδα σε αυτά τα πράγματα βέβαια. Όταν είχα αυτό το κάτι-σαν-σχέση με τον Κόλτον πριν ενάμιση χρόνο, δεν είχα καν προλάβει να αποφασίσω εγώ αν είμαι τέτοιο μαζί του, που ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν ήμουν, ήμαρτον, και εκείνη το είχε πάρει πρέφα.

Ακόμη κάποιες φορές με κοροιδεύει που ο Κόλτον τον ελάχιστο καιρό που βγαίναμε, με έφερνε μέχρι το σπίτι μετά το φροντιστήριο με τα πόδια.

(αυτό όντως έχει γίνει σε εμένα. Η μαμά μου ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια ακόμη μου το κοπανάει και λέει ότι είμαι τέτοιο με εκείνο το παιδί. Αν τύχει και το διαβάσεις ποτέ αυτό, Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΣΥΜΠΕΘΕΡΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΑΥΤΌ. ΣΟΡΥ)

<<Μην μου το παίζεις εμένα ανήξερη>> κλείνει την βρύση. <<Ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα, σωστά; Δεν χρειάζεται να σε πιέζω>> λέει και γνέφω.

<<Μαμά το ξέρω>> βγάζω την ποδιά μου. <<Δεν συμβαίνει κάτι για να σου πω όμως>> σηκώνει το φρύδι της. <<Αν, λέω ΑΝ συμβεί κάτι, θα το μάθεις>>

<<Μου λες αλήθεια;>>

Όχι, αλλά δεν έχει σημασία.

<<Ναι μαμά>> χτυπάει το κινητό μου από ένα μήνυμα που μόλις έσκασε. Απλώνομαι για να το πιάσω. <<Επίσης, το γεγονός ότι ακόμη μου χτυπάς αυτό με τον Κόλτον, δεν με βοηθάει ιδιαίτερα στο να σου μιλήσω>>

Ντομ: σε 10 φτάνω. Θες να περάσεις να τα πούμε αργότερα;

ΠΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΈΓΙΝΕ.

Μαρέσει που έλεγες ότι θα τους ξεχάσεις για λίγο...

<<Τώρα που το είπες, αυτό το παιδί τι κάνει;>> ρωτάει η μητέρα μου τη στιγμή που βγάζω την ποδιά και την εξφενδονίζω στο κεφάλι της. <<Τι έγινε; Μύγα σε τσίμπησε;>>

<<ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩΩΩ>> τσιρίζω και αρπάζω μπουφάν και παπούτσια. Ντύνομαι φουλ γρήγορα χωρίς καν να δέσω τα κορδόνια από τα παπούτσια μου.

Στον δρόμο σχεδόν τρέχω μέχρι που λαχανιάζω και σταματάω.

Για ποιον λόγο τρέχω σαν την τρελή; Έχουμε και μια αυτο...τέτοια. Σιγά μην πάω να τον περιμένω κιόλας. Μην σου πω θα γυρίσω πίσω και θα ξαναξεκινήσω.

ΑΧ ΤΙ ΛΕΩ. ΑΠΛΑ ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ.

Σχεδόν φτάνω έξω από την πολυκατοικία του όταν βλέπω το ταξί να σταματάει. Α οκευ είναι σίγουρα αυτός.

Θα με πειράξει σίγουρα που έφτασα πιο γρήγορα και από εκείνον, αλλά δεν με νοιάζει. Έχω να τον δω τρεις μέρες. Μου έλειψε. Λίγο. Πολύ λίγο.

Περνάω βιαστικά τον δρόμο πέφτοντας παραλίγο πάνω σε ένα παιδάκι με ποδήλατο και ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο χαρωπή.

Δεν προλαβαίνω να φωνάξω το όνομά του, όταν ανοίγουν δύο πόρτες. Έι. Από πόσες πόρτες θα βγει αυτός ο άνθρωπος;

Από την μια όντως βγαίνει ο Ντομ και από την άλλη...

ΣΚΑΤΑ.

ΣΚΑΤΑΣΚΑΤΑΣΚΑΤΑΣΚΑΤΑΣΚΑΤΑ.

Γιατί βγαίνει η Λόρεν από την άλλη πλευρά;

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΞΑΝΑΚΟΥΒΑΛΗΘΗΚΕ ΑΥΤΗ ΕΔΩ; ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ;

Κυριολεκτικά κάνω ένα σάλτο και κρύβομαι πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών.

Για ποιόν λόγο μου ζήτησε να πάω να τα πούμε, αφού είναι μαζί του αυτή η ξινύλω; Γκρ αυτός ο άνθρωπος θέλει τόσο πολύ να τα βρω μαζί της.

Τους κοιτάζω χωρίς να με καταλάβουν. Βγάζουν δύο βαλίτσες -με δύο βαλίτσες έφυγε ο Ντομ ή η δεύτερη είναι δική της; ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ-, βγάζει ο Ντομ τα κλειδιά από την τσέπη του, ανοίγει την πόρτα και μπαίνουν μέσα. Και δεν βλέπω κάτι άλλο.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΣΙΡΊΞΩ.

Κάθομαι στο πεζοδρόμιο και παρόλο που παγώνει ο κώλος μου, δεν σηκώνομαι.

Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και ξανακοιτάζω το μήνυμα του Ντομ.

Δύο παιδάκια περνάνε τρέχοντας από μπροστά μου κρατώντας κάτι χριστουγεννιάτικα μπαλόνια και οι γονείς τους από πίσω τα φωνάζουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Με κοιτάζουν λίγο περίεργα όταν με βλέπουν να κάθομαι εκεί και πάω στοίχημα ότι θα έβγαζαν κανένα ευρώ να μου δώσουν αν δεν παρατηρούσαν ότι έχω κινητό στα χέρια μου.

Είμαι όντως αξιοθρήνητη έτσι;

Σηκώνομαι όρθια και διορθώνω το μπουφάν μου. Όσο και να το προσπαθώ μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει.

Εγώ: μπα, σήμερα θα βγω με τα παιδιά. Μιλάμε αύριο.

στέλνω και ξεκινάω ξανά για το σπίτι μου.

Ίσως τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων να μην ισχύει για όσους δεν πιστεύουν στα Χριστούγεννα.

Ίσως τελικά αυτός που αξίζει είναι αυτός που μένει κοντά σου. Αυτός που τόσο καιρό δεν υπολόγιζες. 

~~~

Τι εννοεί ο ποιητής;

Αχ μωρή Έιβερι με γρίφους μιλάς και κουράζεις τις αναγνώστριές μου. Ντροπή σου παλιοκόριτσο.

Ντισκλέιμερ: επέζησα μετά την επίσκεψή μου στην οφθαλμίατρο. Μου έβαλε κάτι σταγόνες στα μάτια (αναισθητικές) και σιγά σιγά θόλωσα λίγο γιατί ήθελε να μου βάλει ένα σκατοπραγματάκι μέσα στο μάτι ΝΑ ΤΟ ΧΩΣΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ και απλά από την στιγμή που γύρισα σπίτι είμαι σαν ζαβλακωμένο γατί και νιώθω τα μάτια μου πολύ βαριά.

Γιει.

Τουλάχιστον κεφάλαιο ανέβασα, αν και δεν το περίμενα.

Ελπίζω να σας άρεσε

Τα λέμε αύριο♥

(ομαγκαντ λίγες μέρες έμειναν πρέπει να αποφασίσω το τέλος ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ)

Πολλά πολλά χριστουγεννιάτικα φιλάκια♥

Ριρι♥

•7 DAYS LEFT🎄🎁🎇•