Θεωρία 109: Το παρελθόν και το μέλλον είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθείς και τις δύο συγχρόνως, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο.

~~~

Ωραία. Είναι φυσιολογικό που νιώθω από εχθές το πρωί περίεργα;

Δεν θα κάτσω καν να σκεφτώ τι έγινε προχθές το βράδυ. Έτσι κι αλλιώς ήπια τόσο πολύ, που εχθές ξυπνήσαμε κυριολεκτικά το απόγευμα, μόνο και μόνο για να πάμε σπίτια μας και εγώ απλά ήρθα εδώ είπα ένα "χαίρεται" στην μαμά και στον αδελφό μου και απλά ξεράθηκα για ύπνο.

Πολύ απλά όλη μου η Τετάρτη ήταν μια λέξη: ύπνος.

Δεν πρόλαβα όχι μόνο να ανοίξω το κινητό μου, ούτε καν να το φορτίσω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Βασικά τι λέω; Κάθε φορά που κάνουμε σλίποβερ στην Κέισι, γυρνάω σπίτι είτε πιωμένη, είτε κλαμένη, είτε εκνευρισμένη, είτε... ας μην το πω καλύτερα. Η ανάμνηση από το πάρτυ που ήταν η αφορμή να γίνει αυτό το κάτι-σαν-σχέση με τον Κόλτον, ακόμη με κάνει να θέλω να ξεράσω.

Οπότε; Που βρίσκομαι; Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Και απλά κάθομαι εδώ και μισή ώρα και αντί να σαβουριάζω τα κοκοκοπς μου, κάθομαι και τα κοιτάζω προσπαθώντας να στύψω το μυαλό μου και να θυμηθώ τι στο καλό έγινε εχθές.

Μεταξύ μας, ψιλοφοβάμαι να ανοίξω το κινητό. Με το που ξύπνησα, το έβαλα στην φόρτιση αλλά δεν το έχω αγγίξει σχεδόν καθόλου. 

<<Καλημέρα>> μπαίνει στην κουζίνα η μαμά κάνοντας κοτσίδα τα μαλλιά της. <<Πως και τόσο πρωινή;>>

<<Τι εννοείς; Χθες κοιμήθηκα όλη μέρα. Πόσο ύπνο να ρίξω πια;>> βασικά μπορώ να κοιμηθώ κι άλλο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. 

<<Δεν θα ρωτήσω πως πέρασες στην Κέισι>> με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και μουγκρίζω. <<Αυτό πάει να πει "πέρασα πολύ ωραία;">>

<<Ναι μαμά. Ήταν όντως ωραία>> χαμογελάω και την κοιτάζω όσο βάζει καφέ. <<Εσύ για που ετοιμάστηκες τόσο νωρίς;>>

Γυρνάει και με κοιτάζει. <<Μου αρέσει που σου το είπα και εχθές, αλλά ναι, τι λέω. Εχθές και που βρήκες την σωστή πόρτα για το δωμάτιό σου πολύ ήταν>> λέει και χαμογελάω ειρωνικά. <<Πρέπει να πάω στο σχολείο, έχουν συνέλευση οι καθηγητές με τους γονείς για το αν θα ανοίξουν τα σχολεία ή θα το πάτε μέχρι τις διακοπές>> λέει και γουρλώνω τα μάτια μου. Έχει γούστο να τα ανοίξουν... <<θα πάρω και τον μικρό μαζί>>

Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός έχει φτιάξει. Αλλά τόσο χιόνι είχε να ρίξει αρκετά χρόνια. Μπορεί να έγιναν ζημιές στο αρχαίο κτήριο του σχολείο μου.

Επίσης, νιώθω ότι πρέπει να διαβάσω σιγά σιγά. Αν θέλω να περάσω σε κανένα καλό πανεπιστήμιο.

Και μόνο που το σκέφτηκα κουράστηκα.

<<Μην χαίρεσαι τόσο>> σχολιάζει και φοράει τα παπούτσια της. <<Άντε να ανοίξουν τα σχολεία. Να φύγετε λιγάκι από το σπίτι και οι δύο σας. Ο μικρός μόνο παίζει στο δωμάτιό του όλη μέρα και εσύ... εντάξει εσύ βγαίνεις έξω με γκόμενους>>

Πνίγομαι με το γάλα. <<Τ-τι λες;>>

<<Άσε μας Έιβερι>> κοιτιέται στον καθρέφτη. <<Σε ποιον τα πουλάς αυτά;>>

Την αγνοώ παντελώς. Εξάλλου μετά το μήνυμα που έστειλα στον Ντομ χθες το βράδυ, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα θέλει όχι να τα φτιάξει μαζί μου, ούτε καν να μου μιλήσει.

ΚΑΤΣΕ. ΤΙ;

Το κουτάλι πέφτει με δύναμη μέσα στο μπολ και εξφενδονίζομαι από την καρέκλα.

Τι φλασιά έφαγα αυτή την στιγμή; 

Έστειλα εγώ εχθές μήνυμα στον Ντομ; Εχθές; Αφού ήπια ό,τι ποτό είχε φέρει ο Μέισον;

Χριστέ μου! ΚΑΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΚΑΜΙΑ ΒΛΑΚΕΙΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

<<Παιδάκι μου γιατί τρέχεις σαν παλαβό;>> περνάω από μπροστά της σαν το ροντ ρανερ και αμέσως αρπάζω το κινητό μου. 76% πρόλαβε να φορτίσει. Χέστηκα, άλλο πράγμα μας καίει τώρα.

Δεν προλαβαίνει καν να ανοίξει το κινητό και έχω ήδη μασουλήσει τα μισά νύχια μου και τρέμω σαν ψάρι έξω από το νερό. 

Μπαίνω αμέσως στην συνομιλία μας. Χριστέ μου! Του έστειλα ηχητικό μήνυμα. Ένας θεός ξέρει τι του είπα.

Κάτσε. Δεν το διάβασε;

Κοιτάζω την ώρα που το έστειλα. 5:27. 5:27, εχθές το ξημέρωμα. Έχουν περάσει 28 ολόκληρες ώρες και ακόμη δεν το έχει ακούσει; Τι στο καλό γίνεται;

Το βάζω να παίξει για να θυμηθώ τι βλακείες του είπα.

<<Εμ γειάαααα. Είμαι στο σπίτι της Κέισι, εκείνης που ήταν μαζί μου όταν σε πέτυχα στην καφετέρια, θυμάσαι; Ναι, λοιπόν, κάνουμε σλιποβερ με όλη την παρέα και είναι και αγόρια εδώ και δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές φίλησα τον έναν από τους κολλητούς μου. Βέβαια δεν ήθελα να φιλήσω εκείνον, αν και μια χαρά φιλάει το παιδί, *γκλουπ* αλλά ήθελα να είναι άλλος στην θέση του. Τέλος πάντων, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, σωστά; Σωστά θα μου πεις. Ελπίζω να περνάς καλά με την ξυνίλω... εμ την Λόρεν εννοώ χεχ. Τα φιλιά μουυυυ>>

Αφήνω το κινητό και χτυπάω το κεφάλι μου πάνω στο γραφείο. Να ο λόγος που συνήθως η Κέισι δεν με αφήνει να πιώ και ο λόγος που ο Μέισον γελάει σαν το χαζοχαρούμενο όταν πίνω.

Κάνω πολλές βλακείες.

Πολλές όμως.

Κοιτάζω το προφίλ του. Λέει ότι ήταν ενεργός πριν 2 ώρες. Δηλαδή... δεν μπήκε καν να ασχοληθεί με το μήνυμα που του έστειλα;

Όντως έκανε κάτι τέτοιο;

Διαγράφω το μήνυμα εκνευρισμένη και αρπάζω το μπουφάν μου. Πάω αμέσως να τον βρω.

[...]

Ανεβαίνω τα σκαλιά για τον πέμπτο και κυριολεκτικά σωριάζομαι στο τελευταίο και παίρνω βαθιές ανάσες.

Τι το ήθελα να πάω με τα πόδια; Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; 5 ολόκληροι όροφοι είναι. Είχα ξεχάσει ότι είναι τόσοι πολλοί. Ασανσέρ. Και πάλι ασανσέρ.

Δεν προλαβαίνω να σηκωθώ και ανοίγει μια πόρτα.

Ας είναι η πόρτα του απέναντι. Ας είναι η πόρτα του απέναντι.

<<Τι κάνεις εδώ κάτω;>> ρωτάει ο Ντομ και κρατιέμαι να μην χτυπήσω το κεφάλι μου στο σκαλοπάτι. Αυτή η κωλοφαρδία μου πια...

Σηκώνομαι χαμογελαστή και τινάζω την σκόνη και την βρωμιά από το τζιν μου. <<Απλά ανέβηκα με τα σκαλιά και ξεθεώθηκα>> λέω εξακολουθώντας να είμαι λαχανιασμένη. Ωραία, θα νομίζει τώρα ότι είμαι και ηλίθια, εξαιρετικά.

<<Γιατί δεν πήρες το-;>>

<<Απλά μπήκα στην πολυκατοικία με μεγάλη φορά και είπα "σιγά μην περιμένω το ασανσέρ θα το πάρω ποδαράτο". Ναι, πριν προλάβεις να το πεις, το ξέρω είμαι χαζή...>> ξεκουμπώνω το μπουφάν μου.

Αρχίζει και κάνει ζέστη ή εγώ ζεστάθηκα και μόνο που τον είδα;

Όχι ηλίθια, ανέβηκες πέντε ορόφους χωρίς λόγο. Προφανώς και έχεις σκυλοιδρώσει.

Ναι. Είναι και αυτό.

Κλείνει πίσω του την πόρτα και κλειδώνει. <<Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;>> ρωτάει απλά και κουμπώνει το μπουφάν του.

Κάτσε. Ούτε λέξη για το μήνυμα; Ούτε καν να με ρωτήσει πως πέρασα στο σλιπόβερ; Τίποτα;

<<Εμ ήθελα να σε δω>> απαντάω μπερδεμένη και γνέφει θετικά. <<Όλα καλά;>> ρωτάω. Όκευ, είναι πολύ κρύος απέναντί μου ή έτσι νομίζω;

<<Όλα κομπλε. Εσύ;>> με προσπερνάει και πατάει το κουμπί του ασανσέρ επίμονα.

<<Μου φαίνεσαι λίγο κάπως...>> τολμώ να πω και επιτέλους γυρνάει να με κοιτάξει. Φαίνεται κουρασμένος. Γιατί δεν χαμογελάει; Γιατί δεν με κοροιδεύει που ανέβηκα τόσα σκαλιά χωρίς λόγο;

Τι έχει γίνει;

<<Γιατί το λες αυτό;>>

Γιατί με το ζόρι με κοιτάς, Ντομ. Γιατί όχι απλά δεν με κοιτάς, μου μιλάς με το ζόρι. Τι στο καλό παίχτηκε χθες που κοιμόμουν όλη μέρα;

Φτάνει το ασανσέρ και εκείνος ανοίγει την πόρτα. Το σχέδιο μου ήταν να του κλείσω την πόρτα δυνατά πριν προλάβει να μπει, αντί αυτού μπαίνω και εγώ μαζί του μέσα. Πατάω το κουμπί του ισογείου και τον κοιτάζω. <<Που θα πας;>> 

Βάζει τα χέρια του στις τσέπες του μπουφάν. <<Με την Λόρεν για brunch>> εξηγεί και γνέφω.

<<Η Λόρεν δεν υποτίθεται ότι θα έφευγε πριν κάτι μέρες;>> το λέω με λίγη περισσότερη ειρωνία στην φωνή μου.

Με κοιτάει ψυχρά και τραβιέμαι λιγάκι. <<Δεν νομίζω ότι σε αφορά>> λέει απότομα και γουρλώνω τα μάτια μου.

Δεν προλαβαίνει το ασανσέρ να φτάσει στο ισόγειο και με το χέρι μου πατάω το κουμπί που το σταματάει. Με κοιτάζει ξαφνιασμένος. <<Τι κάνεις;>>

<<Είμαι πολύ καλά, εσύ;>> ρωτάω ειρωνικά και ξεφυσάει.

<<Ξεκίνα πάλι το ασανσέρ>>

<<Όχι>>

<<Ξεκίνα το Έιβερι, βιάζομαι>>

<<Ντομ, μπορείς να μου εξηγήσεις τι έπαθες;>> του φωνάζω έξαλλη. <<Τι στο καλό πάει στραβά μαζί σου; Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι;>> 

Προσπαθεί να πιάσει το χέρι μου και να το βγάλει από εκεί, αλλά πηγαίνω όλο το σώμα μου και τον κοιτάζω κατάματα. <<Δεν σε καταλαβαίνω, αλήθεια>> λέει και τον κοιτάζω ειρωνικά.

<<Δεν με καταλαβαίνεις>> επαναλαμβάνω και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. <<Σου έστειλα ένα μήνυμα προχθές>> μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. <<Το είδες;>>

Κοιτάζει αλλού. Δεν απαντάει. Το είδε. Το ήξερα.

<<Μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις να φύγω;>> ξαναρωτάει.

<<Άκουσες τι έλεγα στο φωνητικό, Ντομ;>> 

<<Ναι, Έιβερι, άκουσα. Και; Τι με αυτό;>>

Ψάχνω την σωστή απάντηση. Όντως όμως. Δεν είπα κάτι για αυτόν. Δεν του εξομολογήθηκα τον έρωτά μου όπως φοβόμουν ότι έκανα. Ίσα ίσα απλά είπα ότι φίλησα τον Μέισον και ότι-

Κάτσε.

<<Ενοχλήθηκες που είπα την Λόρεν... ξινύλω;>> τον ρωτάω και εξακολουθεί να έχει το βλέμμα του στραμμένο αλλού. <<Πες μου Ντομ>>

<<Ναι, Έιβ, ενοχλήθηκα>> παραδέχεται και ξεφυσάω. Ε πες το επιτέλους άνθρωπέ μου. <<Ξέρω ότι δεν την συμπαθείς και ότι μάλλον ούτε εκείνη σε πήρε με καλό μάτι, αλλά...>> προσπαθεί να χαμογελάσει <<είναι η κοπέλα μου. Και εσύ καλή μου φίλη>> αουτς ξανά <<και θέλω να γνωριστείτε και ξέρεις... είναι άβολο για μένα...>>

<<Νταξ, το έπιασα>> τον σκουντάω στο μπράτσο. <<Συγγνώμη για αυτό>> πατάω το κουμπί για να συνεχίσει το ασανσέρ. <<Δεν νόμιζα ότι θα σε ενοχλούσε τόσο>> φτάνουμε και ανοίγουν οι πόρτες. Βγαίνω πρώτη έξω και τον κοιτάζω σαν κουτάβι. <<Αλήθεια συγγνώμη>>

<<Το άκουσα και την πρώτη φορά Έιβ>> μου μπερδεύει τα μαλλιά και χαμογελάει. Ωραία, αληθινά όπως κάνει πάντα. <<Πρέπει όντως να φύγω>> μου υπενθυμίζει και γνέφω.

<<Θα μιλήσουμε μετά;>> τον ρωτάω πριν προλάβει να βγει από την πολυκατοικία.

<<Αμε. Έχεις να μου πεις και πως πέρασες στην Κέισι, σωστά;>> μου στέλνει φιλάκια και κάνω ακριβώς την ίδια κίνηση.

Αναστενάζω. Γιατί είναι τόσο γλυκούλης;

~~~

ΝΑ ΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΟΥΛΗΣΣ;;

νταξ δεν λεω.

Βασικά θα έβαζα  ποβ ντομ σήμερα αλλά ξεχάστηκα χεχ.

Επίσης μου έχετε δώσει πάρα πολλές ιδέες για την όλη φάση με τον Μέισον και ω ναι, η ιστορια αλλάζει από αύριο κιολας μουαχαχαχαχα

Πλάκα κάνω. Αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας και το σιπ μου (Έιβσον) χιχιχιχι

Τα λέμε αύριο πουλάκια μουυυ

Πολλά πολλά χριστουγεννιάτικα φιλάκιαα♥

Ρίρι♥

•15 DAYS LEFT🎄🎁🎇•