Ωραία. Το στόρυ επιστρέφει κανονικά όπως σας είπα και εχθές. Μου φάγατε τα συκώτια με τα δύο σιπ. Οπότε ψηφίστε να δω ποιο σιπ θα κυριαρχίσει (δεν θα επηρεάσει το πλοτ της ιστορίας, αλλά έχω περιέργεια):

Έιβερι+ Ντομ (Ντέιβερι❤️)👉

ή

Έιβερι+ Μέισον (Έιβσον❤️)👉

*Ατσα και το γερμανικό Tannenbaum από πάνω😏*

~~~

<<Πατινάζ είπες;>> ρωτάει για χιλιοστή φορά και σταματάει στην μέση του δρόμου. Τον τραβάω από το μανίκι για να μην τον πατήσει κανένα λεωφορείο.

<<Φυσικά. Τι πιο χριστουγεννιάτικο από το πατινάζ;>> αναφωνώ πραγματικά ενθουσιασμένη. Μια φορά έχω κάνει στην ζωή μου και βέβαια παραλίγο να σπάσω τον ώμο μου, αλλά ήταν ωραία εμπειρία.

Προσπαθώ να αποβάλλω από το μυαλό μου όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες. Μια η κατάσταση με εμένα και τον Ντομ, μια η σκέψη ότι φιλιέμαι με πάθος με τον Μέισον, μια η σχέση του Ντομ με την ξυνίλω... Ε δεν μπορώ. Τέλος. Κουράστηκα πια.

Για αυτό και ξύπνησα με τεράστια όρεξη και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάτσω στο γραφείο, να ανοίξω τις σημειώσεις μου και να παω στην κατηγορία: "Πράγματα που επιβάλλεται να γίνουν για να λατρέψει ο Ντομ τα Χριστούγεννα"

Ναι, έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο.

Μάραθον από ταινίες. Τσεκ.

Χριστουγεννιάτικα γλυκά. Μισό τσεκ. Πρέπει να κάνει και κουραμπιέδες κάποια στιγμή. Χλωμό, αλλά πρέπει.

Χριστουγεννιάτικα ψώνια. Εμ. Ναι. Όχι. Αλλά βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Υποθέτω μέχρι τα Χριστούγεννα να έχει καταλάβει ότι τα ζαχαρωτά και το μαλλί της γριάς δεν συγκαταλέγονται στο "πάρε ό,τι χριστουγεννιάτικο πράγμα θέλεις".

Και ναι. Αυτά ήταν όλα κι όλα. Και όλα στέφθηκαν από απόλυτη καταστροφή.

Ήρθε η ώρα να του δείξω όλα μου τα όπλα. Στρατιώτη Έιβ, είναι καιρός να μαρτυρήσει.

<<ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΑΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ ΑΛΛΆ ΕΓΏ ΦΟΒΆΜΑΙ>> φωνάζει μέσα στο αφτί μου. <<Δεν θέλω να κάνω πατινάζ>>

<<Σταμάτα και προχώρα>> κυριολεκτικά τον τραβάω γιατί δεν κουνιέται μόνος του. Είναι πάρα πολύ πεισματάρης.

<<Ωραία, ωραία. Μισό>> με σταθεροποιεί. <<Εξήγησέ μου γιατί πρέπει να κάνω πατινάζ. Είναι το πατινάζ Χριστουγεννιάτικο;>>

<<Ε όχι αλλά...>>

<<Υπάρχει κάποιο Χριστουγεννιάτικο έθιμο να κάνεις πατινάζ;>> ρωτάει ξανά και γελάω.

<<Όχι όμως...>>

<<Ε τότε πως στο καλό νομίζεις ότι αν κάνω πατινάζ και σπάσω χέρια και πόδια, θα λατρέψω τα Χριστούγεννα;>> σταυρώνει τα χέρια του και ρολάρω τα μάτια μου. Όταν κάνει έτσι μου θυμίζει τόσο πολύ τον Τζέις τη στιγμή που η μαμά του εξηγεί με λογικά επιχειρήματα ότι δεν πρέπει να φάει άλλο παγωτό γιατί θα πονέσει η κοιλιά του και εκείνος απλά κάθεται και την κοιτάζει εκνευρισμένος με σταυρωμένα χέρια.

Μόνο που ο Τζέις είναι 6 χρονών, ενώ αυτός ο γάιδαρος 20!

<<Άσε με να μιλήσω και σταμάτα την γκρίνια>> τον απειλώ και σηκώνει το φρύδι του. <<Επίσης, προχώρα γιατί δεν έχω όλη την μέρα ελεύθερη>> του παίρνω το χέρι και προχωράω προς την κεντρική πλατεία. 

<<Μπα; Γιατί; Έχεις κανονίσει;>> ρωτάει φουλ ειρωνικά αλλά δεν του απαντάω.

Ναι. Φυσικά και κανόνισα με τα παιδιά. Με ΟΛΑ τα παιδιά. Και ΟΧΙ δεν θα είναι ο Μέισον. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Δύο μέρες στην σειρά είναι πάρα πολύ. Ιδίως μετά από αυτά που σκεφτόμουν χθες. Αν τον έβλεπα και σήμερα μπορεί να έπιανα τον εαυτό μου να φαντασιώνεται εμένα και τον Μέισον να κάνουμε σεξ.

Ήμαρτον.

<<Όπως ίσως δεν ξέρεις, κάθε χρόνο διοργανώνεται κάτι σαν event σε όλη την πόλη. Στην πλατεία στήνονται μικρά ξύλινα σπιτάκια όπου το κάθε σπιτάκι έχει και ένα θέμα. Πχ σε αυτό εκεί>> του δείχνω ένα μικρό χαριτωμένο σπιτάκι έξω από το οποίο περιμένει μια τεράστια ουρά παιδιών <<πηγαίνουν τα παιδάκια και τους κάνουν face painting. Τους ζωγραφίζουν δεντράκια, γκι, γλυφιτζούρια και ό,τι άλλο θέλουν στο πρόσωπο. Εκείνο εκεί <<του δείχνω ένα κόκκινο σπιτάκι κυριολεκτικά άδειο <<είναι το σπιτάκι που γράφεις ένα γράμμα και το στέλνουν υποτίθεται στον Άγιο Βασίλη. Το ακριβώς απέναντι είναι σπιτάκι γλυπτικής. Πάνε παιδάκια και πλάθουν με πηλό ή πλαστελίνες ό,τι θέλουν>>

<<Πωπω, φοβερό>> λέει και γυρνάω για να αντικρίσω την ξυνισμένη μούρη του. Αντί αυτού, όντως φαίνεται ότι ενθουσιάστηκε. Ουάου. Αυτό δεν το περίμενα. <<Και... τι άλλο; Μόνο αυτά τα σπιτάκια υπάρχουν;>>

<<Όχι βέβαια. Πέρα από τα σπιτάκια υπάρχουν και παιχνίδια. Να δες>> τον τραβάω από το χέρι και περνάμε ανάμεσα από κάτι σπιτάκι με γλυκά. <<Έχει αρκετά παιχνίδια. Συγκρουόμενα, μπαλαρίνα, σφυρί, ταψί>> του τα δείχνω και όντως έχει μείνει άφωνος. <<Και επίσης κάθε χρόνο γίνονται και πολλές συναυλίες στην κεντρική σκηνή που στήνεται στην πλατεία δίπλα. Έρχονται μπάντες, τραγουδιστές, χορωδίες, χορευτικά γκρουπάκια. Πανικός γίνεται>>

<<Ουάου. Αυτό δεν το ήξερα>> παραδέχεται και χαμογελάω.

<<Ξεκίνησε εχθές όλο αυτό αλλά είχε πάρα πολύ κόσμο και προτίμησα να έρθουμε σήμερα για να είμαστε πιο άνετα>> ναι, σιγά μην του πω ότι εχθές είχα κανονίσει με τον Μέισον. Καλύτερα να το ξεχάσω και εγώ αυτό βασικά.

<<Και για πόσες μέρες θα είναι αυτό εδώ;>>

<<Για έναν μήνα ακριβώς. 11 Ιανουαρίου θα γίνει η τελετή λήξης>> τον βλέπω που εντοπίζει το σπιτάκι με τα ζαχαρωτά και ξερογλύφεται. <<Έτσι λοιπόν>> συνεχίζω και τον τραβάω προς την αντίθετη κατεύθυνση <<μπαίνοντας στα παιχνίδια, ακούγοντας μουσική και αγοράζοντας μπιχλιμπίδια μπαίνεις περισσότερο στο κλίμα των γιορτών. Εγώ τουλάχιστον, πέρυσι, κάθε μέρα εδώ ερχόμουν με...>> γυρίζει και με κοιτάζει. Με τον Μέισον ερχόμουν βασικά. Αμαν. <<...με τα παιδιά>>

<<Πωπω, ομολογώ ότι είναι ωραία ιδέα>> μουρμουρίζει και κοιτάζει τριγύρω.

ΧΑ. Να θυμηθώ να γράψω στις σημειώσεις αυτή την φανταστική ιδέα.

Φτάνουμε στο πατινάζ και του το δείχνω. <<Τατααααμ>>

<<Είναι ανάγκη να κάνουμε πατινάζ;;;>> 

<<Μα βρε χαζούλη, πως αλλιώς θα μπεις στο πνεύμα των Χριστουγέννων αν δεν παίξεις;>>

<<Σκόπευα να μπω στο τηγάνι>>

<<Ταψί λέγεται!!!!>>

<<Έστω>> κοιτάζει κάτι παιδάκια που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και γελάνε. <<Εκεί μέσα φοβάμαι>>

<<Δεν έχεις ξανακάνει πατινάζ;>> τον τραβάω για να πάμε στο σπιτάκι και να πάρουμε τα παγοπέδιλα και τον εξοπλισμό.

Με σταματάει απότομα και με γυρνάει προς το μέρος του. <<Έιβερι φοβάμαι>> μου ψιθυρίζει και δείχνει μέσα στην πίστα εκείνα τα παιδάκια που γελούσαν. Το ένα τώρα κλαίει γιατί μάλλον χτύπησε άσχημα. Χεχ.

<<Λοιπόν. Άκουσέ με προσεκτικά. Θα μπούμε. Και οι δύο. Ούτε εγώ ξέρω, μια φορά είχα κάνει. Αλλά δεν πειράζει. Για αυτό έχει εκπαιδευτές μέσα για να βοηθάνε τα παιδάκια>> του δείχνω δύο κοπέλες που παλεύουν να σώσουν τα μικρά από το να φάνε τούμπα <<και στην τελική αν δεν μπορέσουμε να σταθούμε, θα πηγαίνουμε τοίχο τοίχο>> του δείχνω μια παρέα κοριτσιών που δεν αφήνουν τα χέρια τους από την μπάρα. <<Έλα, πάμεεε>>

<<Θα μου υποσχεθείς κάτι;>> με ξανασταματάει και ξεφυσάω.

<<Τι;>>

<<Αν, λέω, ΑΝ βγώ από εκεί μέσα ζωντανός...>> λέει και βλέπω τον τρόμο στα μάτια του <<ΘΑΠΑΜΕΝΑΠΑΡΟΥΜΕΓΛΥΚΑ;>>

Γελάω. <<Εντάξει, έλα>>

[...]

<<ΑΟΥΥΥΥΤΣΣΣΣΣ>> κλαψουρίζει ένα παιδάκι που καταλάθος σπρώχνω με τον πισινό μου και πέφτει κάτω στον πάγο. 

<<Ομιτζι, σορυυυ>> φωνάζω ντροπιασμένη και νιώθω ότι όλοι με κοιτάζουν. Για ποιον ηλίθιο λόγο πρότεινα να μπούμε σε αυτό το σκασμένο παιχνίδι; <<Ντομ>> μουρμουρίζω και κοιτάζω πίσω μου. <<Ντομ, θέλω να βγούμε. Τώρα όμως. Ντομ->> ωχ. Τον έχασα. Ω σκατά.

Γυρίζω με τα χίλια ζόρια από την άλλη και αναγκάζομαι να ανοιγοκλείσω αρκετές φορές τα μάτια μου γιατί

Ο ΝΤΟΜ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΓΟΔΡΟΜΙΟΥ;

Βλέπω καλά;

<<ΈΙΒΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΟΟΟ>> φωνάζει και κάνει σβούρες μαζί με ένα κοριτσάκι μικρό. <<ΓΙΕΙΙΙΙ>>

<<ΝΤΟΜ ΕΛΑ ΕΔΩ ΤΩΡΑ!>> τσιρίζω για να ακουστώ πάνω από την δυνατή μουσική. 

Αφήνει το μικρό κοριτσάκι και έρχεται με χάρη προς το μέρος μου. Όλες οι κοπέλες τον κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. Α τέλεια! Αυτό μου έλειπε μόνο.

<<Τι κάνεις;>> τον ρωτάω εκνευρισμένη και στηρίζομαι με όλη μου την δύναμη από το κάγκελο.

<<Μια χαρά εσύ;>> φωνάζει χαμογελαστός. Η μύτη και τα μάγουλά του είναι κατακόκκινα.

<<Πλάκα μου κάνεις; Εσύ υποτίθεται δεν φοβόσουν;>>

<<Έτσι νόμιζα. Αλλά μάλλον το έχω με το ice skating>> λέει ενθουσιασμένος και κάνει μια σβούρα. <<Το παγοδρόμιο με αγαπάει τελικά>>

Ναι, μόνο το παγοδρόμιο...

<<Θα κάτσεις κι άλλο μέσα; Εγώ θέλω αγκχ θέλω να βγω>> πλησιάζω αργά και σταθερά προς την έξοδο.

<<Περίμενέ με. Σε 5 λεπτά βγαίνω και εγώ>>

[...]

Μισή ώρα αργότερα και ναι, κάθομαι σε ένα παγκάκι και χλαπακιάζω μαρσμέλοους όσο εκείνος εξακολουθεί να κάνει πατινάζ κυριλεκτικά ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ενώ όλοι τον χαζεύουν και τους τρέχουν τα σάλια.

Κάτι κοριτσάκια κάθονται στην γωνία και χαζογελάνε. Ει, αυτές είναι συμμαθήτριές μου; Α ΤΕΛΕΙΑ.

Σηκώνομαι εκνευρισμένη όρθια. <<ΝΤΟΜ;>> ουρλιάζω και γυρνάνε όλοι να με κοιτάξουν. Εκτός του Ντομ, φυσικά. <<ΝΤΟΟΟΜΜΜΜ>>

<<ΕΛΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;>>

<<ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ>> εξακολουθώ να φωνάζω αν και έχει έρθει κοντά μου. <<Εμ, εννοώ... βαρέθηκα να σε περιμένω. Μου είπες 5 λεπτά και έχουν περάσει 35 λεπτά>> του λέω εκνευρισμένη και κοιτάζω από πίσω του όλες τις λυσσάρες.

<<Ω μην έχεις τέτοιο ύφος>> απλώνει τα χέρια του και μου σχηματίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. <<Ήρθαμε για να περάσουμε καλά>>

<<Εγώ βαριέμαι. Αν θες κάτσε κι άλλο, εγώ πάω σπίτι>> μουρμουρίζω.

<<Ει Ντομ>> φωνάζει μια κουκουμάφκα από πίσω. <<Έλα να δείξεις στα παιδάκια πως γίνεται η πιρουέτα>>

<<Ναι μισό>> της φωνάζει και ξαναγυρνάει σε εμένα. <<Όντως τώρα; Θέλεις να φύγεις; Εσύ με κουβάλησες εδώ, το ξέχασες;>>

<<Εσυ μάλλον το ξέχασες. Τόση ώρα ούτε καν μιλάς μαζί μου. Όλες αυτές οι... ας μην τις χαρακτηρίσω κάθονται μαζί σου και μιλάτε και γελάτε και...>> και ζηλεύω; ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ. <<Εννοώ ότι...>>

Χαμογελάει πλατιά και σουφρώνω τα φρύδια μου. Το διασκεδάζει ο βλαμμένος.<<Όχι, έχεις δίκιο>> περνάει μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί μου <<Συγνώμη Έιβερι. Σε άφησα μόνη σου και δεν έπρεπε. Σε 2 λεπτά επιστρέφω>> μου αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο και γυρνάει. 

Κάθομαι και χαμογελάω μόνη μου σαν χαζό και δεν παρατηρώ καν πότε έρχεται μια από τις κοπελίτσες δίπλα μου. <<Είσαι πολύ τυχερή>> μου λέει και πετάγομαι μέχρι πάνω.

<<Ορίστε;>>

<<Λέω, είσαι πολύ τυχερή>> επαναλαμβάνει και κοιτάζει προς την κατεύθυνση του Ντομ που προσπαθεί να ξεφύγει από έναν κύριο που του ζητάει να του κάνει ιδιαίτερα πατινάζ στο σπίτι του.

<<Σε ποιο πράγμα; Δεν σε καταλαβαίνω>>

Ξεφυσάει ενοχλημένη. <<Έχεις έναν τέτοιο παίδαρο και δεν σε νοιάζει καν αν μιλάει με άλλες. Πρέπει να του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη>>

Γελάω. <<Εμ όχι. Δεν τα έχουμε>> με κοιτάζει ξαφνιασμένη και μια ελπίδα γεννιέται στο βλέμμα της. <<Είμαστε φίλοι>>

<<Φίλοι;>> ρωτάει ξανά και γνέφω. <<Ναι καλά. Αυτός σε κοιτάζει όλη την ώρα κούκλα μου>>

<<Τ-τι εννοείς;>>

<<Πλάκα μου κάνεις; Όλες εμείς κωλοχτυπιόμαστε δίπλα του>> ναι. Το παρατήρησα. <<Και αυτός ούτε ένα βλέμμα δεν μας έριξε>>

<<Γιατί;>>

<<Γιατί κοιτούσε όλη την ώρα εσένα, καλό μου. Δεν το κατάλαβες;>>

Wait. WHAT?

~~~

Η ριρι επέστρεψε δυναμικά στο κανονικό στόρυ χιχιχι.

Φανφακτ: Εδώ στην πόλη που μένω, έχουμε ένα τέτοιο ιβεντ Χριστουγέννων κάθε χρόνο από 4 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Ιανουρίου και γίνεται ό,τι έγραψα μέσα στο κεφάλαιο. Μπορείτε να πατήσετε στο google Ονειρούπολη και θα σας βγάλει λεπτομέρειες.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Μην ξεχάσετε να μου γράψετε πάνω πάνω ποιο σιπ προτιμάτε.

Τα λέμε αύριοοοοο

Πολλά πολλά χριστουγεννιάτικα φιλάκια♥

Ριρι♥

•13 DAYS LEFT🎄🎁🎇•