I was always a healthy kid.

Minsan lang ako magkasakit kaya naman kung may mali sa akin, sa katawan ko, ay nalalalaman ko agad iyon. Masyado rin akong maingat sa lahat nang kinakain at ginagawa ko kaya naman ay bihira lang talaga akong magkasakit.

I can endure pain, too. Siguro dahil sa nangyari kay mommy, mas naging manhid ako sa kahit anong sakit. Wala na kasing mas masakit pa sa pagkamatay ng aking ina. But... but not this time. Not the kind of pain I'm feeling right now. Physical pain. Ni minsan ay hindi ko naisip na mababaril ako. Palagi kasi akong may mga kasamang bodyguard noon at alam kong mahigpit ang pagbabantay at pagprotekta nila sa akin. This is all new to me! This pain... hindi ko alam kung hanggang kailan ko ito kayang tiisin.

Gusto kong magmura at sumigaw dahil sa tindi ng sakit na nanunuot ngayon sa buong katawan ko. Gusto kong gumalaw ngunit mukhang paghinga na lamang ang kaya kong gawin ngayon. Nanatili akong tahimik at nakapikit habang pinapakiramdaman ang paligid.

I remembered what happen to me before I passed out. Nasa safehouse ako ng pamilya ni Lorenzo. Mag-isa lang ako at umalis ang magkaibigan. Then... Samiel came. Tumakas ako mula sa kanya at bago pa ako tuluyang makalayo sa safehouse nila Lorenzo, nabaril ako.

Eleanor.

Siya ang huling nakita ko bago ako mawalan ng malay. Siya ang bumaril sa akin. Siya rin ang may pakana nitong lahat. Itong gulong ito... siya ang puno't-dulo nito.

"Wala pa rin bang malay ang batang iyan?" Napamura na lamang ako sa isipan noong marinig ang boses ni Samiel. Oh my God! They really got me! "Aalis na lang muna ako. Call me when she's awake. Hinihintay na rin kasi ni Eleanor na magkamalay ang anak-anakan niya."

"Yes, sir."

Damn you both!

Ano pa ba ang nais nila sa akin? Papakasalan naman ni daddy ang babaeng iyon kahit na anong sabihin ko! Kahit na siraan ko pa ito nang paulit-ulit, still, my father will marry that woman! He loves her blindly na kahit ako ay hindi niya magawang paniwalaan! Kaya naman bakit kailangang gawin pa nila ito sa akin?

Sobrang tahimik ng paligid. Hindi ko alam kung nasaan ako at dahil siguro sa hindi maganda ang pakiramdam ko, nakatulog akong muli. Hinayaan ko na lamang ang sakit sa katawan. Wala na rin naman akong magagawa. I can't move an inch. Pahihirapan ko lang ang sarili ko kung susubukan kong gumalaw. Mas mabuti na siguro ito. I need to rest my body. At kapag kaya ko na, tsaka na lamang siguro ako susubok na bumangon at umalis sa kung saan ako dinala nila Eleanor at Samiel.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. It was a peaceful sleep for me. Walang ingay ang bumalabog sa akin ngunit naalimpungatan ako mula sa mapayapang pagkakatulog noong tila may bumuhat sa akin mula sa matigas na bagay na kanina ko pa hinihigaan. Naalarma bigla ako sa mga nangyayari.

What the hell is happening? Damn!

Nanatili akong nakapikit at nagpanggap na tulog pa rin. Ilang minuto pa ang lumipas ay tumigil na sa paglalakad ang kung sinong bumubuhat sa akin at dahan-dahang inilapag sa isang malambot na higaan. Gusto kong imulat ang mga mata ko. Gusto kong malaman kung ano ang nangyayari pero dahil sa takot, mas minabuti kong magpanggap na lamang na walang malay. Siguro naman ay aalis na rin itong taong ito. I stayed silent. Ngunit hindi iyon nagtagal.

Isang mainit na palad ang dumapo sa may tiyan ko. Agad kong iminulat ang mga mata at galit na tiningnan ang humawak sa akin. Gamit ang lakas na mayroon ako, agad kong inalis ang kamay nito sa tiyan ko at mabilis na naupo mula sa pagkakahiga.

"Get away from me," mariing sambit ko habang masamang nakatingin sa lalaki. Tahimik lang itong nakatingin sa akin at mayamaya lang ay umayos ito nang pagkakatayo. He looked at me like a hawk. Hindi ito nagsalita at matamang tiningnan lamang ako. "Who are you?" He stayed silent. Namulsa lang ito habang walang buhay na tinitigan ako. "Answer me!" sigaw ko sa harapan niya.

"I'm just here for the job," anito at humakbang ng isang beses papalapit sa kamang kinauupuan ko. Naalarma ako sa ginawa niya kaya naman ay wala sa sarili akong kumilos at sinubukan makatayo sa kamang kinauupuan. But the moment I tried to move my upper body; a familiar pain started to consume me. Napamura na lamang ako at wala sa sariling napahawak sa tagiliran ko. Damn! I almost forgot about this! May tama pala ako sa parteng ito! "Huwag mo nang aksayahin pa ang lakas po. Mahiga ka na lang muli, Aurora."

"Damn you!" mura ko at humugot ng isang malalim na hininga. "Si Eleanor ba ang nag-utos sa'yo? Ano? Gagahasain mo ako? May sisikmura mo bang galawin ang isang minor na kagaya ko?"

"Minor? You're a minor?" nakakunot-noong tanong nito sa akin.

Hilaw akong natawa at napairap na lamang sa lalaki. He doesn't know me. Saang lupalop ba ito nakuha ni Eleanor? "I'm Aurora Sarmiento, fifteen years old, daughter of Stefan Sarmiento," pagpapakilala ko sa kanya. "Please, don't do this. Kung nandito ka para sa trabahong ibinigay ni Eleanor sa'yo, then, I'll give a job too. I'll pay double... no." Umiling ako sa kanya at matapang na sinalubong ang mga titig. "Name your price. I can give you everything you need. Name it. Just please, help me. Kailangang kong makaalis sa lugar na ito."

"You're wounded. Hindi ka basta-bastang makakaalis sa lugar na ito." Bigla akong nagkaroon nang pag-asa dahil sa sinabi niya. Napalunok ako at umayos nang pagkakaupo. "It's true. I'm just here for the job. I'm just here to scare you." Napakunot ang noo sa tinuran niya. "Sarmiento... I will not dare to mess with your family." He said, almost a whisper.

"So, tutulungan mo ako? Itatakas mo ako?"

Umiling ito sa akin at naupo sa gilid ng kamang kinauupuan ko. "I can't do that. Kapag ginawa ko iyon, buhay ko at ng pamilya ko ang mapapahamak," mahinang turan pa rin nito sa akin.

"But-"

"I'm sorry," mas mahinang sambit niya at hinawakan ang kamay ko.

Dahil sa gulat ay hindi na ako nakapag-react pa. The next thing I know, he was on top of me, kissing my neck while pinning both of my hands. "Please! Stop!" sigaw ko habang pilit na nanlalaban sa kanya.

I tried so hard. Ngunit dahil nga may sugat ako sa may tagiliran, kaunting galaw ko lang ay sobrang sakit ang balik nito sa akin. He's strong. Ni hindi ito natitinag kahit na nanlalaban ako sa kanya. Gamit ang isang kamay niya, sabay niyang hinawakan ang magkabilang kamay ko at inilagay iyon sa may uluhan ko. Nasa may leeg ko pa rin ang labi niya at noong marinig ko ang pagkapunit ng suot kong damit, napapikit na lamang.

Damn it!

Mayamaya pa'y naglakbay na rin ang isang kamay niya. From my right breast, dahan-dahan itong bumaba hanggang sa may bewang ko. Napasinghap na lang ako dahil sa kinalabot at muling nagmakaawa sa kanya.

"Please, don't do this. Please." I said to him, almost a whisper.

Umiling ito at nagpatuloy sa ginagawa niya. "Scream, Sarmiento," mahinang sambit ng lalaki sa akin habang hinahalikan na nito ang dibdib ko. Damn it! "Iyon ang gusto nilang marinig mula sa'yo. Just fucking scream para matapos na ito."

Ikinuyom ko nang mariin ang mga kamao at ginawa ang sinambit niya sa akin. Sumigaw akong muli at pilit na nanlaban. Mayamaya lang ay naramdaman kong lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko kaya naman ay mabilis akong kumilos. Hindi ko na binigyan pansin pa ang sugat ko sa may tagiliran at mabilis ko itong itinulak palayo sa akin.

Gamit ang natitirang lakas, buong puwersa ko itong sinipa hanggang sa tumayo ito at lumayo sa kamang kinahihigaan ko.

"Fuck you!" malakas na sigaw ko at inilagay ang mga kamay sa dibdib ko. Inayos ko ang napunit na damit habang masamang tinitingnan ito.

What is this? Nagpapanggap lang ba ito ngayon? What? Pinapanuod ba nila Eleanor ang ginawa nito sa silid na pinagdalhan niya sa akin? Iyon ba?

Akmang magsasalita na sana akong muli noong biglang bumukas ang pinto ng silid. Halos sabay kaming bumaling doon at tiningnan ang bagong dating. It was Samiel! "You're done here, Callahan. Makakaalis ka na."

Tumango lang ang lalaki at hindi nagsalita. Kumilos na ito at bago pa man siyang tuluyang makalabas sa silid, bumaling itong muli sa akin. Hindi naman nawala ang masamang tingin ko sa kanya hanggang sa muli na itong kumilos at tuluyan nang nawala sa paningin ko.

"You're really a fighter, little princess," ani Samiel at isinarang muli ang pinto. Masama kong tiningnan ang lalaki habang unti-unting humakbang ito papalapit sa kamang kinauupuan ko. "Your scream... it's like a music to my ears."

"Fuck you!" mariing sambit ko na siyang ikinatawa ni Samiel.

"Fuck me," anito at mabilis na hinawakan ang paa ko at hinila palapit sa kanya. Napasigaw ako at mabilis na sinipa ito. Muling tumawa si Samiel at binitawan na ang paa ko. "Feisty," muling sambit nito at nginisihan ako. "Babalik mamaya si Eleanor dito. She will check on you first before announcing to the public that you're died."

What?

"This is the end of your life, Aurora Sarmiento. Pagkatapos nang gagawin ni Eleanor, wala nang mag-aaksaya pang hanapin ka. You're good as dead anyway. Wala na rin namang magagawa pa ang walang kuwenta mong ama. Sayang lang talaga ang apelyidong mayroon siya. Hindi niya alam kung paano gamitin ito ng tama. Sarmiento... he's so funny and useless. Kaya siya ang nilapitan ni Eleanor, e. Mas mapapadali ang lahat para sa kanya kung ang Sarmiento na iyon ang tinarget niya."

"Don't you dare hurt my father!" sigaw ko at ibinato sa kanya ang unan sa tabi ko.

Tumawa muling si Samiel at hinawakan ang unan na ibinato ko sa gawi niya. "Don't worry about him, Aurora. Hindi ka pa naipapanganak sa mundo, iyon na ang kapalaran niya. You can't do anything for him. He's going to die soon, little princess. Pero siyempre mas mauunang malaman ng lahat ang tungkol sa pagkamatay mo." Nagkibit-balikat ito sa akin at muling tumawa. Mayamaya lang ay tinalikuran na niya ako at lumabas na sa silid.

Nanghihina akong napayuko at sa pagkakataong ito, hindi ko na napigilan pa ang mga luha ko.

No. Not my father. Hindi dapat ito mapahamak dahil lang sa babaeng akala niya'y mahal siya! Please, no. He's a good man. Hindi deserve ni daddy ang mamatay dahil lang kay Eleanor!

Somebody, please. Help him!

Help us... please!