Philippines

Sophia's POV

Its the day, were we going back from our home. Its quite happy that were going back after 2 years. Were continue our study in the Philippines. Cause after several meeting. We decide to face them.

Were now strong, bold and fierce ladies. After what happened in the past two years. We're already learn our lesson. And now were doing to make it right. Hindi pa huli ang lahat. The things is just started at all bitch.

Kaya be ready cause 'Girlfriends are going back' To make battle for our revenge for our love ones. Now were ready. To fly back, with chin up and breast out hahahaha.

Okay enough with the drama. Inaantay na lang namin ang pagtawag sa flight namin. We're now at the airport. Busy making our self busy while waiting to be called our flight.

We're a bit of happy and the same time scared. Na kung anong makikita namin. Kung paano na ang sitwasyon sa kanila. Last updated that we have on them is the last five months after we decide to come back.

"Ang tagal naman ng flight natin!" Reklamo ni Jhenessa habang nakadiquatro.

"Hay nako sino ba kasi ang excited at napakaaga natin dito eh 12 pa ang oras ng flight natin. Eh anong oras pa lang 10. Sinong tanga!" Sakratikong sagot sa kanya ni Charlotte.

Napairap naman lang ako sa kanila. Mas lumala ata ang pagiging mataray ni Charlotte. Habang ang iba naman sa amin ay sinusulit ang oras. Natutulog sila sa kinauupuan nila. Kami lang nila Charlotte, Jhenessa at Charlyn ang gising.

"Nagreply na ba siya?" Tanong sa akin ni Charlyn. Talking about him. Umiling ako sa kanya saka tinignan muli ang phone ko.

"Don't worry, maiintindihan din niya kung bakit tayo uuwe." Malungkot niyang saad. Saka ko naalala ang mukha niya habang sinasabi ko sa kanya ang plano naming umuwe ng pinas.

*

"Phia!!" Sigaw ng isang malakas na boses sa pangalan ko. Pagkalingon ko siya pala. Ano na naman ang gusto nito.

"Oh, bakit?" Maangas na tanong ko sa kanya.

"Ito naman, may itatanong lang!" Biglang seryoso niyang tanong sa akin. Napatingin naman ako sa mata niya. His almond pair of eyes seriously looking at me. Ano na naman bang itatanong ng lalaking ito.

"It is true, your leaving back to Philippines?" Paos niyang tanong sa akin. Napairap naman ako sa kanya. Itong lalaki na ito hindi talaga ako tatantanan eh.

"Yes, I'm going back to my home town. Any wrong about this, Slate?" Bored kung tanong sa kanya. Arghhh, this guys is getting on my nerve. Nagiging makulit na naman siya.

"Nothing, I just can't believe you didn't told me. I'm your friend remember?" May hinanakit niyang tanong sa akin. Aww his drama again.

"Yes, your my friend and I have plan to tell you but someone told you first." Saka siya tinignan. Umiwas naman siya ng tingin sa akin.

"Who told you by the way?" Taas kilay kung tanong sa kanya. Sino naman pakialamerang nanguna sa akin.

"Si Fleeray" Mahina niyang saad. Napabuga ako ng hangin. Aba! ang bwesit na babaeng yun.

"Tsk, kaibigan mo ba talaga ako?" Inis kung tanong sa kanya. Nagulat naman siya sa tanong ko. Kumukulo talaga ang dugo ko sa bobweta na yun, arghhh.

"Oo naman" Kaagad niyang sagot.

"Talaga! lang ha! Tsk" Umiiling kung saad saka siya iniwang litong lito, Nakakabwesit.

"So totoo nga!" Saad ng isang malalim ba boses sa likod ko. Nanlaki ang mata ko ng makilala kung kaninong boses yun.

"Derry!" Gulat kung banggit sa pangalan niya. Seryoso niya akong tinitignan. Bigla akong kinabahan sa paraan ng pagtitig niya.

"Sabihin mo, totoo ba ang narinig ko mula kay Slate?" Malalim pa rin amg boses nito. Napalunok ako sa tanong niya.

"Oo, totoo yun. Balak na namin bumalik sa Pilipinas. Kailangan namin bumalik. Theirs a thing that we need to settle and face." Paliwanag ko sa kanya. Hindi pa rin nagbabago ang reaksyon niya.

"Why?" Makahulugang tanong nito na tuluyang nagpatameme sa akin.

"Tsk, Am I asking obvious question right. It is because of him?" May bahid ng sakit niya tanong sa akin. Napalunok naman ako ng makailang beses. Hindi lingid sa alam ko na may gusto siya sa akin. Pero matagal ko ng pinutol ang pag asa niya sa akin.

"Derry!" Tawag ko sa pangalan niya pero umatras siya ng tangkang hawakan ko.

"Goodbye!" Tangin saad niya saka ako tinalikuran. Natulos lang ako sa kinatatayuan ko. Ni hindi ko man lang siya hinabol. Pinigilan ko din kasi ang sarili ko. Kapag hinabol ko siya ibig sabihin binibigyan ko siya ng pag asa.

Matagal ko ng pinutol iyon. Mas masasaktan ko lang siya kapag ginawa ko pa yun. Kaya imbis na habulin siya. Nagdesisyon na lang ako na umuwe after namin maayos ang lahat ng kailangan.

Pansin nila ang pagiging matamlay ko. Alam na nila agad yun. Sa daldal ba naman ng bunganga ni Slate. Marahil nakwento na niya sa kanila. Sarap tahiin ng bibig non eh, pahamak.

I text him earlier that this day na uuwe na kami pero. Ni anino ng reply niya wala. I guess I hurt him again. Hay, buhay hindi talaga maiiwasan na wala kang masaktan sa bawat desisyon mo sa buhay.

One must intended to hurt for choosing another.

Lumipas pa ang ilang oras pero wala pa rin. Kunti na lang ang iniintay namin bago tawagin ang flight namin.
Nagvibrate ang phone ko. Kaagad kong tinignan pero nanlumo ako ng makitang chat sa GC yun.

"I'm here na sa Airport. Waiting for you guys. Have a safe trip!" Chat ni Maricar sa amin sa GC. Siya lang kasi ang naiwan sa amin sa Pilipinas.

"Yeah, thanks malapit na flight namin. Antayin mo kami dyan ha! Miss ka na namin" Reply ko sa kanya. Tinadtad naman niya ang GC ng heart na emoji.
Napawi naman ang lungkot sa chat ni Maricar. She never change. I hope them to but Am fooling myself about that.

Pagkaraan ng isang oras. Exactly 12 noon, they announce our departure. Ginising na namin ang mga tulog saka nag ayos papunta sa departing area.

I look back If he come to see us but I look around. I don't see him. I guess its the end of us. Total hindi ko rin naman siya binigyan ng pansin pero ang pagiging magkaibigan namin ang magtatapos.

Binalik ko na ang tingin ko sa harap. Binigay na namin ang ticket saka bagahe. Saka pinadaan para makasakay na sa eroplano.

I need to bid a goodbye!

'Goodbye!' I text him before setting my phone in to airplane mood.

Kaagad din nagtake off ang eroplanong sinasakyan namin. Huling sulyap sa airport ang ginawa ko bago pinikit ang mata ko.

I'm too much drained I need a sleep.

*

Nagising na lang ako sa yugyog sa balikat ko. Pagmulat ko nakalanding na pala kami. Nagsisilabasan na ang ilan sa mga sakay ng eroplano. Inayos ko ang sarili ko saka naghandang bumaba.

Mainit na simoy ng hangin ang sumalubong sa amin paglabas ng plane. Were here na, This is it. The real battle is waving at us.

"So ano una nating gagawin?" Tanong kaagad sa akin ni Charlotte habang naglalakad palabas sa arrival area.

"Ano pa nga ba, edi magpahinga sira!" Irap na sagot ko sa kanya. Natigilan naman siya saka ako binatukan.

"Ano ba!" Inis na saad ko sa kanya.

"Bwesit ka!" Gigil niyang saad.

"Tsk, baliw!" Bulong ni Jhenessa sa gilid ko. Kaagad ko naman siyang nilingon. Kung hindi ko lang narinig ang malakas na boses ni Maricar hindi ko pa siya lilingunin eh.

Kita naman namin ang card na bitbit niya. 'Welcome back, bitches!'

Yan ang baliw, tawagin ba naman kaming bitches.

"Oh the angel is here!" Sacratic na saad ni Hershey. Hindi naman natinag ang ngiti ni Maricar. Sanay na sa amin.

"Oo naman, dumating na kasi ang mga Bitch!" May diin niyang punto sa amin.

Sabay-sabay naman kaming napairap sa sinabi niya.

"Hay nako tara na baka gumuho pa ang building na ito sa kakairap natin" Awat ni Lenie sa amin.

"Mabuti pa nga, nararamdaman ko na yung jetlag ko" Sang ayon ni Melea. Sumang ayon naman ang iba. Sumakay na kami sa Van na nirent niya. Patungo sa bahay namin.

Isang bahay lang ang tutuluyan namin ngayon since mag aaral kami sa iisang Exclusive University were their studying.

Kanya-kanya kami ngayon ayos ng gamit namin. Napatingin naman ako sa pinto ng marinig na bumukas ito.

"Busy?" Pagtatanong nito.

"Nope, tapos naman na rin ako. Why?" Balik na tanong ko sa kanya.

"Anong plano mo ngayon na nakabalik na kayo?" Sincern niyang tanong sa akin. Actually, I'm not into revenge anymore. I just need to finish my study so I can do what I want to do.

"Actually I don't know. Maybe focus on study? Or something! I really don't bother about them since iniwan natin sila before. But I that bitchis do something trigger me or us. I swear I don't care if I kill them. But for now, ang naiisip na plano ko ay pumasok sa parehong University kung saan sila nag aaral." Sure kung sagot sa kanya. Kita ko naman ang pag aalala niya sa amin.

"Don't worry about us. Were matured enough to handle things." Kalmado kung saad sa kanya.

"Eh bakit kayo mag aaral kung saan sila" Takang tanong niya. Tinamaan naman ako sa tanong niya. Pero buo na ang desisyon namin sa bagay na iyan.

"To prove that, were over them. That is our biggest revenge from them." Sincern kung sagot sa kanya. Mapait naman siyang napangiti sa akin.

"Wala na ba talaga?" Mahinang tanong niya sa amin. Pinakiramdaman ko ang sarili ko sa kanya.

Umiling ako saka sinabing.

"Yes, surely. After that happened. I seek my self, ask myself if I can still love him. But life thought me what love is it. And love that I felt for him was long overdue. Even theirs a chance, I can't say about it. Maybe its time for me to love myself first." Madamdaming sagot ko sa kanya.

"Ano pa nga ba ang magagawa ko. Desisyon niyo yan. I happy that you all alright. Kuntinto na ako doon. I guess theirs a thing that need to end anyway, right?" Masaya niyang tanong sa akin. Tumango lang naman ako sa kanya.

"Well then, Welcome back to the Philippines. Enjoy and get rest. You look like a zombie" Sabay kindat niya sa akin. Saka umalis sa kwarto ko.

Magaan na ang puso ko sa ngayon. Maybe it getting lighter if I disclose our connection on him. Well then, Welcome back myself to the Philippines. Were my real battle are.