Hi co-writers, 

Hier is hoofdstuk 5. Ik denk wel dat dit mijn lievelingshoofdstuk is van alle. Hopelijk vinden jullie dat ook! Ik ben een grote fan van hun gesprek in dit hoofdstuk, ik moest er zelf om lachen toen ik het schreef. Ik heb er zo erg van genoten dus ik hoop dat jullie dit goed vinden. 

Het liedje van vandaag is Attention van Charlie Puth. Hij kwam toevallig op toen ik mijn tekst verbeterde. Wat is jouw lievelingsliedje van het moment? 

Veel liefs, 

Jina

-

Chapter 5 - De Jerk en ik in de Muizentrap (deel II)

"Hoezo zit de deur vast?" Xander komt aanlopen en probeert die zelf te openen. "Je hebt het blokje er niet tussen gestoken." Stelt hij vast. Ik hoor de paniek in zijn stem opkomen. De deur gaat enkel open van buiten af, vandaar het houten blokje op de grond die de deur eventueel open houdt. "Ik wist niet dat er een blokje tussen de deur moest." Paniekeer ik. Xander kreunt. "Zo slim in de boeken maar zo dom in het leven." Zijn frustratie en paniek nemen het over terwijl hij druk bezig is met een oplossing te vinden. "Heb je me net dom genoemd want dat ben ik helemaal niet, je weet best dat ik het niet kon raden -"

"Wil je daar echt over discussiër-"

"Zeg dan niet dat ik dom ben. Jij had zelf niet door dat de deur dicht ging zonder dat stom blo-"

"Als je mij niet zomaar had gevolgd zou die deur nu nog open staan!"

"Oh, ja natuurlijk. Want dit is allemaal mijn schuld. Als jij niet zo verdacht leek zou ik hier al helemaal niet staan!"

"Raad eens wat, ik heb een oplossing voor je. Bemoei je verdomme met jouw eigen zakens!"

"Makkelijk te zeggen wanneer je altijd binnen mijn gezichtsveld belandt!"

"Kijk dan niet naar me!"

"Oh mijn God Xander, doe die deur gewoon open!"

"Ik ben er al mee bezig!" Roept hij luid terwijl hij in de deur stamp. Ik kijk teleurgesteld. "Zelfs in James bond doen ze niet zoiets onnuttig." Mijn stem klinkt al iets stiller dan daarvoor.

"Dit doen ze sowieso niet in James Bond."

"Dat weet ik niet want in heb er nooit naar gekeken." Spits in geïrriteerd terug, waarna hij mij met onbegrip kijkt en een even geïrriteerde blik geeft.
Hij had ondertussen alles in de opslagruimte uitgeprobeerd als middel om de deur te openen. Een kille stilte neemt plaats. Hij leunt tegen de deur aan en ik begrijp dat wij hier voor goed vast zitten. Ook al zou het team klaar zijn met hun training zouden ze zich in de eerste vestiaire gaan douchen. Wij staan te ver in de gang om gehoord te worden. Xander neemt zijn mobieltje in zijn tas en slaat er een paar keren op, "geen bereik." Vervolgt hij. Hij kijkt me aan, wachtend tot ik mijn mobieltje uit mijn tas haal. "Die ligt in mijn kluisje." Mompel ik schuldig. Hij zucht en gaat tegen de muur, op de grond zitten. Ik volg zijn voorbeeld en zit zelf op de grond, midden de ruimte. Xander zit een paar meters achter mij. "Ik kan niet geloven dat ik op zo'n domme manier voor de eerste keer van mijn leven de les zal missen." Ik adem opnieuw in en uit. "De volgende les is toch niet zo belangrijk," Zegt hij nonchalant, "wacht, is dit de eerste les dat je mist? In jouw hele leven?" Vraagt hij verbaasd, alsof hij verwacht dat iedereen tenminste één keer de les mist. Ik kijk om naar hem en beweeg mijn hoofd teleurstellend. "Niet iedereen is zoals jij Gray. Andere mensen willen namelijk iets doen van hun leven dan de lessen skippen en roken." Ik kijk weer voor me uit en probeer mijn paniek opnieuw te beheersen door de yoga oefeningen die ik ooit op You-Tube heb geleerd.

"Hoe kan jij weten dat ik de lessen skip of rook? Dit is mijn eerste schooldag."

"Gokje." Antwoord ik.

"Je oordeelt te snel." Concludeert hij.

"Ik oordeel niet. Ik redeneer en geef feiten. Je wallen zien er donker uit en je draagt altijd zwarte kleren zodat de gele kleur van de sigaret niet op je kleren plakt. Bovendien doet het jou niets dat we straks de les zullen moeten missen. Wat bewijst dat je er aan gewend bent om lessen te skippen."

Hij grinnikt bespottend alsof mijn redenering langs geen kant klopt. "Ik begrijp nog altijd niet hoe je de topstudent bent." Mompelt hij. Hij kijkt me niet meer aan maar staart naar een leeg punt.

"Door hard te werken." Zeg ik van vanzelfsprekend....en gekwetst, "als ik zo fout ben volgens jou, dan moet je me eens zeggen waar ik fout ben." Ik schuif rond om beter zicht van hem te krijgen waarna hij weer in mijn ogen kijkt. Zijn blik is intens. Het blijft even stil. "Het heeft geen zin. Je hebt niet genoeg empathie en je staat niet bereid om te luisteren."

Ik lach sarcastisch. "Jij bent nu diegene die oordeelt. Ik? Geen empathie? Niet bereid om te luisteren? Je kent me duidelijk niet." Zijn woorden kwetsen me, maar ik laat geen blijk tonen. Bovendien vind ik het interessant om te weten wat er in zijn hoofd rond gaat.

"Ik hoef je ook niet te kennen. Daar heb ik niets aan."

"Jerk." Mompel ik. Hij vindt altijd wel iets te zeggen om het laatste woord te hebben. Hij trekt een wenkbrauw op. Er verschijnt een kleine glimlach om zijn mondhoek. Hij is echt knap. Nee Celeste. Niet beginnen, het is niet het moment.

Ik ga op mijn rug liggen en ik weet niet of het bloed dat mijn hersenen bereikt hier een rol in speelt, maar ik herinner me ineens van iets heel, heel, heel belangrijk. "De eindejaarsbal-vergadering begint vandaag!" Ik sta meteen op, verschrikt dat ik die ben vergeten. Xander kijkt me onbegrijpelijk aan met een pijnlijk blik op zijn gezicht, hopend dat ik wat stiller zou zijn.

"Shit. Die begint om twee uur. Ik ben gedoemd!" Ik loop heen en weer en roep een paar keer luid dat wij vast zitten, in de hoop dat iemand ons van buitenaf hoort.
"Het is maar de eerste vergadering. Veel ga je niet missen." Zegt Xander zeurend.

"Niet veel missen? Ik ben de organisator van de vergadering, zonder mij is er geen vergadering," En op dat moment valt mijn frank. Ik hou mijn hand voor mijn mond om te voorkomen dat ik zou schreeuwen. "Rosalina is ook de organisator. Ze gaat de meeting helemaal alleen voorzitten. Zij gaat haar zin doen." Fluister ik van de schok terwijl dat Xander mij nog even onbegrijpelijk en geïrriteerd aan staart. Ik zak weerloos op de grond neer en raap gelijk mijn tas. Ik plak die aan mijn gezicht en schreeuw er met al mijn kracht in om mijn frustratie uit mijn lichaam te halen. Het is een lange schreeuw want geloof me, ik voel enorm veel frustratie. "Als ze jou nu nog altijd niet hebben gehoord met dat geschreeuw, dan weet ik het ook niet." Hij haalt nonchalant een boek uit zijn tas, het lijkt wel dat het hem ineens niet stoort om hier vast te zitten met mij. Oh, hij geniet hier zo erg veel van.

De tijd lijkt enorm traag te gaan en het lijkt wel uren lang dat we hier vast zitten. Wij liggen ondertussen beiden op onze rug, kijkend naar het plafond. Mijn frustratie en irritatie zijn gedaald en Xander is al goed voorop in zijn boek. Ik kijk even naar hem, naar zijn profiel. Hij ziet er goed uit, ook in deze situatie. Wij liggen hier alleen en niemand ziet ons. Ik zou eventueel wel iets meer kennis kunnen maken. Ik word nieuwsgierig. "Waarom blijf je altijd op je laptop?" Hij kijkt me nu ook aan, diep in mijn ogen. Ik voel dat hij zich weer wil afsluiten, maar hij slikt, "Ik kijk naar foto's." Zegt hij en draait zijn hoofd weer naar het plafond. Ik trek een grijns en dat ziet hij wel. "Geen pornografische-fotos," zegt hij peinzend. Ik lach. Ik begin hem te geloven. Misschien was hij echt niet naar porno aan het kijken toen ik zijn kamer binnen kwam.

"Weet je nog dat je het over James Bond had?" Vraagt hij zacht. Ik draai mijn hoofd om, wachtend op het vervolg van zijn vraag. "Misschien kunnen wij wel proberen om langs de luchtpijp hieruit te komen." Zijn woorden hebben tijd nodig om bij me in te zinken. Ik staar naar het plafond en besef dat we eigenlijk niets te verliezen hebben. Dit is ons enige optie. Ik sta gelijk op. Dat is de oplossing die wij nodig hebben! "En daar kom je nu pas op?" Roep ik enthousiast. "My bad. Jij bent zogezegd de slimmerik." Grapt hij, en dit keer, raar genoeg, vind ik het niet erg dat hij een sarcastische jerk is. Ik rol met mijn ogen en pak een kruk die ik in een hoekje van de ruimte zie staan. "Ben je zeker dat je eerst wilt gaan? Wil je dat ik eerst kijk of het wel veilig is?" Vraagt hij wanneer hij me op de kruk ziet klimmen onder de luchtpijp. Ik merk dat ik te klein ben om tot aan het plafond te geraken, "nee, ik ga wel eerst. Pak mij eens op. Ik geraak er niet aan." En gelijk voel ik zijn twee gespierde armen rond mij heen die mij een stuk hoger duwen. Ik trek aan de rooster en laat die op de grond vallen, dit maakt heel veel geluid maar wij trekken daar geen aandacht aan. Ik grijp de randen van de luchtpijp en probeer mezelf met alle kracht boven te duwen. Had ik maar meer mijn best gedaan tijdens de sportles. Dit voelt zo zwak aan. Ik probeer nog eens te trekken maar ik geraak niet verder dan wat Xander duwt. "Ben je er bijna?" Vraagt hij vermoeid van mijn gewicht. "Bijna!" Lieg ik. Ik probeer nog een laatste keer te trekken maar mijn armspieren willen niet mee werken. Ik laat de luchtpijp los en verlies met evenwicht, evenwel als Xander die ondertussen enkel mijn knieën vasthield. Wij vallen beide op de grond, ik boven hem op wat mijn landing zachter heeft gemaakt. Hij houdt mij vast aan mijn heupen om er zeker van te zijn dat ik niet hard op de grond zou vallen, maar ik hoor Xander kreunen van de pijn. Zijn gezicht trekt samen en hij haalt diep adem. Ik onderzoek hem om er zeker van te zijn dat hij nergens bloed heeft. "Xander! Gaat het? Je bloedt toch nergens, hoop ik?" Roep ik. Ik draai zijn hoofd alle kanten op waarna hij mijn handen uit zijn gezicht haal. Op dat zelfde moment gaat de deur van de opslagruimte open en aan de ingang staat de secretariaatvrouw, Miss Granger, samen met Evelyne, Isabella en Joshua die ons allemaal met grote, verbaasde gezichten aankijken. Wel, eigenlijk is Evelyne de enige met een brede glimlach op haar gezicht.

Hi lovely lezers!

Hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Vonden jullie die ook zo goed en leuk als mij? Man ik heb er echt van genoten om die te schrijven!

Vergeet zeker niet te liken, follow, share en comment!

Groetjes

Jina