Chapter 45 - Beyond repair

De sportzaal werd volledig omgetoverd in een balzaal. Alles staat op zijn plaats en het moment van genieten moet gewoon nog aanbreken. Nog een paar inspanningen en dan kan ik volledig genieten van de vakantie met mijn familie, vrienden en vriendje. De examens braken wel aan en net zoals in december viel Highbury High in somberheid, vooral de seniors voor wie deze laatste weken misschien wel hun hele leven bepalen. Ik sla mijn hoofd een paar keer op de tafel van de bibliotheek. Ik heb weer nood aan koffie, en op dat gedachte sta ik op om frisse lucht te nemen en om een ijskoude koffie te halen. Iedereen is de laatste weken druk bezig geweest met studeren en herhalen. Zelfs Xander heb ik niet vaak gezien. We kwamen elkaar snel tegen in de gang of tijdens leswisselingen. Verder sturen we elkaar de nodige berichtjes om er zeker van te zijn dat de ander nog leeft.

Ik heb altijd al geweten dat de examenperiode stress en angst in me opwekte, nooit had ik geweten dat ik er een paar keer van flauw kon vallen. Meestal had ik het zelf niet door. Ik studeerde rustig in mijn kamer en in een ogenblik werd ik op de grond wakker, met hoofdpijn, alsof ik even in slaap viel. Dit is meerdere keren gebeurd sinds de examenperiode begon. Is dat vermoeidheid, stress, zenuwen? Ik weet het niet. Maar van één ding ben ik zeker; die verdomme brief van Harvard die over een paar weken in mijn brievenbus zal liggen met een antwoord op mijn inschrijving.

-

"Celeste, waar ben je nu? Iedereen staat op jou te wachten!"

Ik druk mijn hand in mijn nek wanneer ik de stem van mijn vriendje hoor aan de andere kant van de lijn. De pijnscheuten in mijn hoofd worden alleen maar pijnlijker en ik weet dat ik een lange nacht slaap nodig heb om dit te repareren. Ook al is de examenperiode voorbij, voelt mijn lichaam nog steeds even zwak aan.

"Sorry, Xander. Ik weet niet of ik het op tijd bij het feestje zal maken. Ik kom wel zijn geschenkje persoonlijk geven wanneer ik thuis ben."

"Celeste, je hebt het hem beloofd." Zegt hij, ik weet niet of hij het over zichzelf heeft of over de zoon van zijn nicht.

"Ik kom vanavond langs, beloofd." Ik peins mijn ogen dicht en slik snel een pijnstiller in terwijl ik hem hoor zuchten in mijn mobieltje.

"Hij gaat teleurgesteld zijn maar ik leg het hem wel uit."

"Bedankt Xander en-" Voor ik me opnieuw kan verontschuldigen legt hij af. Ik kijk een paar tellen naar mijn scherm voor ik die weer in mijn broekzak stop en terug de balzaal binnen loop om de laatste veranderingen te brengen voor het feest van vrijdag.

Het was al zo laat dat de horizon donker kleurt. Ik zucht wanneer ik bij de Gray's aanbel. Waarschijnlijk is Nathan al in slaap gevallen. In de ene hand houd ik zijn geschenkje vast en aan de andere kant een groot bos bloemen dat ik snel ben gaan kopen om mij te verontschuldigen.

Xander doet de deur open en kijkt me een paar tellen ernstig aan. Ik glimlach verlegen en druk de bosbloemen naar hem uit. "Voor mijn moeder, veronderstel ik." Zucht hij.

"Nee. Voor jou."

"Eerste keer dat ik bloemen krijg." Hij neemt ze aan en weet niet echt wat hij er mee moet doen, toch lijkt hij dankbaar.

"Wel, er is een eerste keer voor alles." Mompel ik. Zijn ogen glijden naar het pakje in mijn ander hand. "Je hebt geluk, hij wou niet slapen zonder jou te zien. En door al die taart die hij op at is hij zeker niet in staat te slapen." Zucht hij wanneer hij de deur verder opentrekt om me binnen te laten.

Nathan kijkt van op de zetel naar de deur en springt overeind wanneer hij me aan de ingang ziet.

"Cefeste!" Roept hij uit wanneer hij naar me toe rent. Ik moet gelijk glimlachen ondanks de vermoeidheid. Hij spreekt mijn naam nog altijd niet juist uit, maar 'Cefeste' doet het ook.

"Oh, pas op anders ga je vallen." Lach ik wanneer ik hem met één arm rond draai.

"Is dat voor mij?" Hij wijst naar het pakje met kleine dinosaurussen die ik nog stevig vasthoud.

"Inderdaad. Je stond erop te wachten, éh?" Hij knikt enthousiast en neemt het pakje over. Hij loopt terug naar de woonkamer waar hij op het tapijt gaat zitten en het geschenkje openscheurt.

Ik kijk even rond me heen, het huis van de Gray's is een stuk veranderd sinds dat ze hier zijn komen wonen. Vroeger voelde het huis koud en koel aan, zonder decoratie of teken van menselijk leven. Ondertussen heeft Liz nieuwe behangpapier en de meubels verandert in warmere kleuren die perfect bij de schilderijen van Dylan passen.

Xander grijpt mijn arm en trekt me naar zich toe. Zijn ogen zoeken de mijne, niet op de romantische manier, maar op de bezorgde manier. "Gaat het?" Vraagt hij wanneer hij mijn bleke huid en mijn vermoeide wallen ziet.

"Ja. Waarom zou het niet gaan?" Ik trek me terug en gooi weer een snelle blik naar de woonkamer. "Waar zijn Liz en Linda?"

"Naar Bury's met Patricia." Antwoord hij even bezorgt. Ik knik.

"Je ziet er niet goed uit, Celeste." Mompelt hij, vastberaden om dit gesprek af te maken. Ik word gered door Nathan die met zijn geschenkje naar Xander loopt.

"Kijk een echte dinosaurus." Hij drukt met zijn rubber speelgoed op Xander's gezicht waardoor ik gelijk moet lachen. Nathan springt van zijn armen naar de mijne om mij te bedanken. Ik laat hem weer op de grond zakken en slenter zelf naar de woonkamer waar ik gelijk in slaap val op de zachte zetel van Liz.