Chapter 41 - Verbeelding van C 

Zijn lichaam zo dicht bij de mijne voelen, zijn adem, zijn armen, zijn handen. Ik haat mezelf om zo zwak te zijn voor hem.

"Hoe gaat het?" Vraag ik fluisterend.

"Kan beter." Mompelt hij terug. Ik denk weer aan die vrouw met kopergekleurd haar en dat kind die ontzettend hard op Xander leek.

"Hoe gaat het met Liz?"

"Ze gaat scheiden, en bizar genoeg heb ik haar nooit zo gelukkig gezien als deze laatste twee dagen."

Mijn hand rust op zijn arm. Ik voel zijn aders lichtjes uit drukken en streel met mijn vingertoppen over de blauwe lijntjes. Hij ligt nog steeds achter me terwijl ik uit het raam kijk.

"Hoe voel je je?" Vraag ik uiteindelijk. Ik herinner mij niets meer van de echtscheiding van mijn ouders, maar ik kan wel geloven dat het pijnlijk is om jouw ouders uit elkaar te zien gaan.

"Ik weet het eerlijk gezegd niet. Wat moet ik voelen? Dat is het logisch gevolg van het gedrag van mijn vader. Hij kon ons niet eeuwig zo behandelen." Zucht hij in mijn nek, "Dat verdient hij." Mompelt hij uiteindelijk. Ik wil hem zo graag vragen stellen over dat kind en die vrouw, maar hij maakt al zoveel mee. Is dit wel het juist moment? Ik klink zo egoïstisch. 

Ik haal diep adem.

Oké, Celeste, here we go.

"Xander, ik moet jou iets zeggen." Ik bijt op mijn lip. "Ik weet dat je het moeilijk hebt en dat ik je niet zou moeten storen met wat ik jou nu ga vertellen, maar ik vind het echt oneerlijk dat je me niet de waarheid zegt. Een kind Xander? Dat is niet nìets, éh! En ik zou niet boos worden. Ik houd van je. En als het moet ben ik klaar om nu al stiefmoeder te worden." Ik cringe bij mijn eigen woorden, het klonk beter in mijn hoofd, "En die vrouw. God, die vrouw is beeldschoon. Ik zou ook een kind met haar krijgen. En bovendien was je nog zo jong, iedereen maakt van die domme fouten. Niet dat jouw kind een domme fout is natuurlijk maar je begrijpt me wel. Waar dacht je eigenlijk aan Xander? Dat ik het uit zou maken stel ik te weten kwam dat je vader was? Natuurlijk doe ik niet zoiets stom! Ik weet dat ik veel vooroordelen heb maar ik ben geen vreselijk mens. Denk ik. Maar ik wist niet dat je aangetrokken was tot oudere vrouwen. Niet dat de moeder van jouw kind oud is, in tegen deel, maar ze is een stuk ouder dan ons. God, wat is dat met mannen en leeftijdsverschillen." Xander onderbreekt mijn geratel niet, wat bewijst dat ik gelijk had. Hij probeert zich niet te verantwoorden dus ja, het kind is van hem. Ik voel weer een steek in mijn hart terwijl ik nog steeds naar de rooskleurige lucht kijk uit mijn slaapkamerraam. Xander laat me langzaam los, alsof het allemaal in hem bezinkt, alsof hij elk woord dat ik uitsprak beseft en in zich opneemt. Ik laat hem doen terwijl hij zwaar zucht en zijn gezicht in zijn handen wrijft, liggend op zijn rug.

"Mijn God, Celeste." Mompelt hij. Ik sta langzaam op en ga voor mijn bed staan met een hand op mijn voorhoofd. Ik kijk weer voor het eerst in enkele dagen naar mijn vriendje die er echt helemaal niet uitziet.

"Ja, mijn God, inderdaad. Xander, je kunt me echt wel vertrouwen!"

Hij moet plots luid lachen. "Dus je vindt haar knap, éh."

"Dit is serieus, Xander. Maak daar geen grapjes over. Ik doe mijn best om mij aan de situatie te passen. Weet je hoe zwaar ik het deze laatste dagen had? Vooral toen ik ze tegenkwam." Hij brengt een arm achter zijn hoofd en zo staart hij me een tijdje aan. Ik krijg het warm wanneer zijn ogen over me heen glijden en een grijns op zijn gezicht verschijnt. "Het kindje was echt schattig." Zeg ik verlegen terwijl ik zijn blik vermijd en mijn wangen probeer af te koelen.

"Hij is heel schattig," Knikt hij vastbesloten, "En zo koppig als zijn vader."

Ik voel weer een steek in mijn hart bij het horen van die woorden. Zijn vader.

"Maar je bent niet koppig." Kaats ik terug. Het blijft weer even stil en Xander's grijns wordt alleen maar groter en groter.

"Dat is waar," knikt hij weer, "want ik ben de vader niet."

"Ik wist het! Zie je. Eerst dacht ik dat hij misschien het kind van jouw vader of jouw broer was, maar alles komt weer op zijn plaats. Het kan alleen maar jouw eigen kind zijn. En..........wacht wat?" Ik stop bruusk wanneer zijn woorden eindelijk in me doordringen.

"Hij is mijn kind niet, jij gestoorde psychopaat." Hij barst uiteindelijk het lachen uit en veegt weer zijn vermoeid gezicht in zijn handen, "Ongelooflijk. Ik houd van je maar je zult me altijd blijven verrassen Celeste Berrets."

Ik voel zowel schaamte als geluk, verdriet en opluchting in me opkomen. Ik voel elk gevoel borrelen en stijgen tot mijn gezicht volledig rood kleurt.

"Linda. Weet je nog?" Herinnert hij me.

Linda.

Linda.

Linda.

Oh, God. Linda! Zijn nicht!

Xander ziet hoe ik kwijt en in de war ben, hoe ik mezelf uit het raam wil gooien van schaamte en domheid en absurditeit. Hij gooit een kussen naar me wanneer hij mijn frustratie merkt die ik vang en gelijk op mijn gezicht druk om een luide gefrustreerde schreeuw te uiten.

Ik leg het kussen dan weer formeel op het bed neer.

"Wel. Ik ben zeer gelukkig dat ik fout zat." Ik slik weer en probeer onverschillig op het randje van mijn bed te zitten.

"Jij bent volledig gestoord, weet je dat? Wat bracht je zelf op dat idee?"

Ik kijk gelijk om. "Hij wees naar jouw foto en riep 'papa' uit. Iedereen zou denken dat hij jouw kind is, met dat mooi zwart haar."

Xander moet weer lachen. "Hij is verdomme drie! Hij noemt letterlijk iedereen papa."

"Oh, ja, want dat klinkt zeer logisch, Gray."

"Ik neem terug wat ik zei over jouw oordeelvermogen."

"Dat neem je niet terug!" Ik spring overeind en kijk hem schrap aan.

"Jawel! Want geloof me, Celeste, je komt altijd af met de meest waanzinnige ideeën dat je me altijd verbluft houdt." Hij komt voor me staan en laat zijn tong speels over zijn tanden glijden.

"En jij bent degene die altijd zo mysterieus is, dus mijn excuses als mijn verbeelding de volle loop gaat."

"Jij bent verdomme goed in excuses vinden." Hij snift en glimlacht arrogant.

"Waw. Jij bent echt een fantastisch vriendje. Weet je dat?" Zeg ik sarcastisch.

"Fantastisch ben ik zeker, aangezien ik geen vrouw zwanger heb gemaakt." Hij laat een duivels lachje uit en knijpt speels in mijn zij waardoor ik huiver.

"Weet je wat, ik haat je Mr. Gra-" Voor ik zijn naam volledig uitspreek drukt hij zijn lippen op de mijne.

Zijn hand schuift zachtjes naar mijn onderrug en zijn ander hand op mijn wang. "Ik heb je gemist, Celeste Berrets." Ik bijt op mijn lip, mezelf afvragend hoe ik iemand zoals hem heb verdient. Ik knijp mijn ogen in spleetjes en kijk hem verdacht aan. Hij kan hier zo goed onderuit komen met zijn lippen en zijn lieve woorden. 

"Ik heb jou ook gemist." Mompel ik verlegen terwijl ik duidelijk, en lachend, toont dat ik hem nog verdacht. "Wil je haar ontmoeten?" 

"Wie? Jouw nicht? Nee," Ik frummel aan zijn kraag, "Zij intimideerdt mij." Zucht ik denkend aan de beeldschone vrouw. 

"Wen er maar aan. Zij zou de wereldmachten kunnen intimideren met haar Gray ogen."