Heyy lezers en co-writers 

Hierbij een meer rustig en liefdevol hoofdstukje, 

ENJOY!

Chapter 34 - The Aftermath (deel II)

Ik sluit mijn ogen terwijl ik naar de hartslag van Xander luister. Met mijn wijsvinger tik ik zijn borstkas zachtjes op het ritme van zijn ademhaling. De regen druppelt luid op het dak van de garage, maar dat verstoort de stille sfeer tussen ons niet. Xander speelt in mijn haar waarna hij langzaam mijn schouder streelt. Zijn vingertoppen voelen zacht op mijn huid. Zijn armen troosten me en ik ben er van overtuigd dat hij dit ook voelt.

Hij stelt geen vragen, de stilte spreekt voor zich. Wij hadden allebei nood aan rust. Ik bekeek het uur niet, het moet al heel laat zijn in de avond. Ik weet alleen dat Xander een bericht naar mijn moeder stuurde om haar te verwittigen dat ik later thuis zou zijn.

Xander haalt zijn hand op zijn bovenlichaam om mijn hand vast te houden en knijpt daar lichtjes en zachtjes in. Wanneer hij met zijn duim over mijn hand streelt zie ik het wit verband onder zijn zwarte brede T-shirt. Het verband kleurt rood van het bloed dat doordrukt.

"Is jouw wond open gescheurd?" Vraag ik bezorgd terwijl ik zijn arm naar me toe trek. Hij opent zijn ogen en kijkt verbaasd op.

"Waarschijnlijk is die opengescheurd toen ik aan een stuk werkte." Hij knikt naar de boortafel. Ik haal mijn vingers een paar keer over zijn verborgen wond en voel het kippenvel op zijn huid door mijn aanraking.

Ik sta grinnikend op en loop naar de kast onder de kraan waar hij een eerstehulpdoos verstopt. De doos is niet gevuld. Er blijft een halve pleister en een bijna leeg flesje met ontsmettingsmiddel over.

Laat me eraan herinneren dat ik die doos moet vullen.

Ik loop terug naar de zetel en ga naast hem zitten. Hij laat zich doen en staart me rustig aan terwijl ik zijn verband ververst. Ik haal een doekje met ontsmettingsmiddel aan zijn open wondje waardoor hij gelijk van de pijn huivert.

"Sorry." Lach ik. Hij steunt zijn hoofd op de zetelleuning en blijft me speels aanstaren waardoor mijn wangen rood kleuren.

"Staar me niet zo aan."

"Wil je erover spreken?" Vraagt hij over mijn lange en vermoeide dag.

Ik zucht. "Zou jij ooit trouwen met een vrouw die vijftien jaar jonger is?" Xander fronst zijn voorhoofd.

"Is zijn vrouw vijftien jaar jonger?"

"Zo lijkt het. Ze hebben drie kinderen samen."

"Wow." Fluistert Xander verbaasd. "Vind je dat raar?" Vervolgt hij.

"Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik daarvan moet denken. Ik heb niets tegen een leeftijdsverschil in een relatie, maar-" Ik slik.

"Maar?" Xander haalt een plukje haar van mijn ogen.

"Ik bedoel." Ik frummel aan het doekje dat ik rond zijn arm wikkelde, "Zij leken me allemaal zo onbekend en hij had totaal geen interesse in me. Eerst voelde ik me teleurgesteld maar nu,"

"Voel je niets meer." Xander maakt mijn zin af. Ik grinnik.

"Ik ben blij dat ik hem ontmoet heb. Eigenlijk heb ik hem niet nodig. Hij is niet echt mijn vader, hij is gewoon...... mijn verwekker."

Xander moet luid lachen na mijn redenering. "Jouw verwekker?"

"Ja, mijn verwekker." Ik geef hem een duwtje, "Hij heeft me verwekt en een X-chromosoom aan mijn moeder gegeven, vervolgens heeft zij al het werk gevoerd. Eerlijk gezegd is er geen enkel reden waarom ik me teleurgesteld moet voelen. Ik verwachtte niet dat hij zich zou verontschuldigen of verantwoorden voor de laatste zestien jaren."

"Wat had je dan verwacht?"

Ik blaas op zijn wondje. "Niks. Ik was gewoon benieuwd."

Hij blijft even stil en staart recht in mijn ogen. "Patricia maakte zich zorgen. Ze voelde zich schuldig dat ze jou alleen liet gaan."

"Heb je met mijn moeder gesproken?"

"Toen ik jou zocht en dat je niet opnam." Hij drukt mijn voorhoofd speels naar achter met zijn wijsvinger, "Je neemt nooit jouw mobieltje op."

Ik onderdruk een giechel onder mijn adem, "Ik wou gewoon niemand spreken."

"Ze zei dat je nooit echt geïnteresseerd was in jouw 'verwekker'." Hij legt de nadruk op het laatst woord.

"Dat is ook zo. Weet je, iedereen maakt van alles mee in het leven. Ook al heb ik gescheiden ouders en ken ik mijn vader niet, er gebeurt zoveel meer in de wereld. Mijn problemen stellen niets voor tegenover al de rest." Ik blaas nog een laatste keer op zijn wond. "Hoe gaat het met Liz?" Snel verander ik van gespreksonderwerp. Xander knikt traag, verloren in zijn gedachten.

"Het lukt haar wel." Fluistert hij. Ik zie zijn ogen weer glinsteren. Plots krijg ik de neiging om iets te doen dat ik nog nooit heb gedaan. Ik breng zijn wondje aan mijn lippen en plaats een tedere kus op zijn huid. Wanneer ik weer overeind kom en een plakker op zijn wondje druk, wordt ik onderbroken door zijn hand op mijn wang.

Ik krijg rillingen over mijn hele lichaam.

"Ik wou ook zeggen dat-" ik aarzel even, door zijn aanraking verlies ik al mijn reden, "dat ik begrijp waarom je me niets wilt vertellen over jouw familie. Ik ben veel te opdringerig geweest en-"

"Nee, je was niet opdringerig." Onderbreekt hij me gelijk.

"Jawel. Ik had je tijd en ruimte moeten geven. Maar beloof me iets,"

"Wat?" Fluistert hij. Zijn gezicht staat ondertussen enkele centimeters van de mijne. Ik probeer mijn hartslag te beheersen wanneer ik zijn warm adem over mijn gezicht voel.

"Beloof me dat je me vertelt hoe ik jou kan helpen. Ook al is dat met een handkneep of een schouderklop."

Xander geeft me en brede grijns. Hij drukt een liefdevolle en lange kus op mijn voorhoofd waarna hij snel naar de boortafel loopt en een hout doosje grist.

"Weet je waarom ik je leuk vind?" Hij ploft weer op de zetel neer.

"Dat had je al beantwoord, dacht ik?"

"Ja, maar ik vind dat ik mezelf moet verantwoorden." 

"Wacht. Dus je gaat nu jouw liefde verklaren zonder dat ik daar om vraag?" Ik giechel en Xander trekt me naar zich toe. Met zijn rechterhand sluit hij zachtjes mijn ogen dicht en langzaam glijdt hij iets koud aan mijn vinger.

"Ik vind jou leuk omdat je zoveel liefde geeft aan jouw familie en vrienden en dat geeft me het warm gevoel dat je altijd van mij zal blijven houden. Je vecht voor de mensen van wie je houdt en dat is de mooiste eigenschap die ik ooit tegenkwam."

Ik maak mijn ogen langzaam open en zoek naar het klein metalen stuk die hij rond mijn vinger gleed. Vebaasd kijk ik naar de fijne ring. Op het eerste zicht ziet de ring er normaal uit, tot Xander de steen omkantelt en die voorzichtig rond het metalen stuk draait.

"Wanneer je de drang voelt om aan je vinger te frummelen, kan je met dat steentje spelen."

Ik hoor hem nauwelijks spreken omdat ik verbluft naar het ringetje staart. De ring die hij helemaal zelf heeft gemaakt met zijn eigen handen. Ik voel mijn hart sneller kloppen en kan een glimlach niet onderdrukken.

"Hij is prachtig." Mompel ik terwijl Xander tromfantelijk grijnst, tevreden dat ik zijn geschenkje mooi vind. 

"Gelukkige verjaardag." Zijn zware en zachte stem geeft me kippenvel. 

En wat als mijn vader mijn verjaardag vergat? In de plaats kreeg ik de meest geweldige persoon, mijn nieuwe buurjongen Xander Gray.

"Wil je dat aan Steve herhalen?" Vraag ik hoopvol naar zijn liefdesverklaring, ook omdat ik die zelf nog eens wil horen. 

Xander moet gelijk schaterlachen.

"Hij mag me niet, éh?"

"Hij mag jou wel! Ik ben gewoon overbeschermd." Mompel ik vervelend.

Xander zoekt mijn ogen weer en versterkt het oogcontact. Zijn ogen kijken diep doorheen mijn ziel en onze korte ademhaling is het enige dat we horen onder de regen van Highbury.

"Ik hou van je, Celeste Berrets." En op die woorden drukt hij zijn lippen op de mijne. 

-

Hiii

Hopelijk was dit hoofdstuk goed beschreven! Ik vond dat het tijd werd voor meer liefde hahah. 

Ik weet nog niet of ik morgen een hoofdstuk zal plaatsen, maar ik doe mijn best!

Tot dan, 

Jina