Hey lezers en co-writers,

Zoals beloofd, dit hoofdstuk is op voorhand geschreven.

Let op kleine details! Ik vond het echt leuk om dit hoofdstuk te schrijven omdat dat voor interpretatie vatbaar is.

ENJOY!

Chapter 33 - The Perfect Family (Deel II)

Gedurende het gehele uur met de Grace's, stelde ik mezelf maar één vraag; wat loopt er mis in hun hoofd?

Geen enkel van hen sprak over de laatste zestien jaren waarin ik helemaal genegeerd werd door mijn eigen vader. De hele situatie lijkt normaal in hun ogen. Alsof het allemaal voor zich spreekt. Enkel de kleine Marcus blijkt dit zo ongemakkelijk en belachelijk te vinden als mezelf.

Richard beveelt weer iets aan zijn kind en verloopt het menu verder. "Kijk eens Celeste. Ik zal dat brood met roze en witte hagelslag bestellen die je altijd zo graag eet. Weet je nog? Je sprak daar altijd over aan de telefoon." Hij draait zich om naar Merilyn en bestelt voor iedereen iets. Ik slik weer moeizaam. Hij heeft het waarschijnlijk over die drie keren dat hij ons ooit opbelde. Die drie keren vonden plaats voor mijn vijfde verjaardag, ik herinner mij daar nauwelijks iets van.

Merilyn begrijpt de situatie. Ze weet dat hij mijn vader is en dat we elkaar voor de eerste keer ontmoeten. Ze ziet ook die ongemakkelijke blik in mijn ogen die mijn vader niet erkent.

Verwarring verschijnt op haar gezicht wanneer ze de bestelling hoort.

Merilyn kent mijn haat-liefde relatie voor het brood met roze en witte hagelslag. Ze was er bij toen ik vijf stukken aan één stuk at en toen ik alles weer heb moeten uitkotsen in de toiletten van Bury's. Ik herinner me die dag goed omdat ik de eerste keer mijn maandstonden had. Merilyn is met me op toilet gebleven tot ik me beter voelde en na die dag heb ik nooit meer een brood met roze en witte hagelslag besteld.

Ik knik zachtjes naar de bartender om haar gerust te stellen. Het is ondertussen vijf jaar geleden, hopelijk moet ik niet meer kotsen van dat brood.

"Hoe gaat het op school, Celeste. Zit je in jouw voorlaatst jaar?"

"Laatst jaar." Verbeter ik hem snel.

"Zie je schat. Ik zei toch dat ze bijna ging afstuderen." Zegt zijn vrouw door een hand te leggen op zijn schouder.

"Oh, nee éh? Madelaine, je hebt altijd gelijk." Hij went zich terug naar mij, "Je studeert dit jaar af. Hoe voelt het?"

Ik drink snel van mijn sap vooraleer ik antwoord geef. "Goed. Ik heb goede punten en ben van plan om naar Harvar-"

De man luistert niet. Hij brengt zijn huilende zoon op zijn schoot en strijkt zijn haar plat. "Sorry, Celeste. Wat zei je? Kleine kinderen zijn deugnieten." Lacht hij weer.

Ik teken een beleefde glimlach op mijn gezicht. Deze situatie trekt op niets. Het is gênant, akward en belachelijk. Ik haal diep adem terwijl ik ondertafel weer hard aan mijn vinger frummel. Ik voel een lichte pijn schieten en zie dat ik aan het velletje naast mijn nagel bloed.

Ik vloek in mezelf wanneer ik twee ogen op mijn vinger voel branden. De puber staart naar mijn hand met een frons. Ik grijp snel naar een doek op tafel en wikkel die rond mijn vinger om het bloed te verbergen. De puber verdiept zich weer in zijn mobiel alsof hij niets heeft gezien.

"Geeft mevrouw Gringer nog les op Highbury High?" Vraagt Richard weer geïnteresseerd.

"Ze werkt aan het secretariaat nu. Dit is haar laatst werkjaar."

"Wat een zonde," Snauwt hij wanneer Merilyn terug komt met onze bestellingen, "Ze was een fantastische leerkracht. Lieverd," Hij keert zich om naar zijn jonge vrouw, "Ken je nog Gringer? Ze gaf wiskunde en biologie."

Ik stik over mijn speeksel. Zat Madelaine ook op Highbury High? Maar ze is ongeveer vijftien jaar jonger dan Richard. Hoe hebben ze elkaar leren kennen?

Deze hele situatie geeft me het gevoel dat er zich meer verschuilt achter de echtscheiding van mijn ouders.

Ik staar naar het brood die Marilyn onder mijn neus schuift en voel gelijk mijn maag in elkaar krimpen.

"Ga je niet eten?" Vraagt Madelaine wanneer ze merkt dat ik mijn bord niet aanraak. Ik voel mijn speeksel in mijn mond terugtrekken en herinner me van die dag in de toiletten.

"Jawel." Glimlach ik. Ik snij een stuk brood en haal diep adem. Niemand merkt op hoe slecht ik me voel, ze zijn allemaal druk bezig met de kinderen en met hun eigen. Ik breng een stukje brood in mijn mond en krijg daar gelijk spijt van. Richard glimlacht breed en trots.

Ik ben zo teleurgesteld in vandaag, maar ik mag niets laten merken. Ik wil dit niet verpesten zoals met Steve en Xander.

Merilyn brengt bezorgend een glas water op tafel die ik meteen opdrink om de smaak van het brood in te slikken. Ze drukt een hand op mijn schouder voor dat ze weer achter de bar loopt.

"Smaakt het nog steeds lekker?" Richard's ogen schitteren. Ik knik. Hij wijst weer naar mijn bord zodat ik die volledig opeet. Mijn handen trillen maar ik gehoorzaam en kauw er moeizaam op.

Plots huivert de puber enthousiast en gooit hij zijn glas met sinaasappelsap omver waardoor die volledig over mijn bord stroomt.

"Marcus! Let toch op wat je doet. Altijd spelletjes aan het spelen op die telefoon van je. Alles ligt over tafel! Celeste, het spijt me zo erg, kijk eens naar jouw brood. Dat valt niet meer op te eten. Marcus toch!" Madelaine drukt een doek op tafel om het sap op te kuisen. Hij negeert zijn moeder en trekt zijn oortjes terug in nadat hij triomfantelijk naar me knikt.

Ik moet glimlachen, bijna lachen uit opluchting dat ik dat voedsel niet meer moet eten.

Na een uurtje aan tafel te zitten, sluit Richard alle gordels van zijn kinderen in de hoge familieauto.

"Ben je zeker dat ik je niet thuis moet afzetten?" Vraagt hij wanneer hij zich weer naar me toe richt en de achterdeur dicht slaat.

"Nee, bedankt. Ik moet nog langs een vriendin." Lieg ik. Ik wil gewoon van deze genante situatie af zijn. Hij knikt en perst zijn lippen op elkaar waarna hij weer zijn hand uitstrekt.

"Het was heel fijn om je vandaag weer eens te zien, Celeste. Je bent een heel verstandige jonge vrouw geworden." Ik druk zijn hand onzeker in de mijne. "Oh, ik heb iets voor je."

Ik kijk benieuwd op. Misschien is hij mijn verjaardag toch niet vergeten. Hij zoekt moeizaam in zijn broekzak en drukt een stuk papier in mijn handen. "Mijn telefoonnummer. Voel je vrij om mij te bellen. Wij hebben een logeerkamer. Je gaat het warm weer van Phoenix geweldig vinden."

Ik aarzel eerst want ik weet dat ik hem nooit zal bezoeken, ook al neem ik dat stuk papier aan. En ik begrijp ook niet wat hem bezielt om na zestien jaar terug op te dagen. Ik knik teleurgesteld maar probeer dit zo goed mogelijk te verbergen.

Ik kijk hoe hij in zijn auto opstapt, een laatste keer zwaait en met zijn gezin weer naar de andere kant van de Verenigde Staten vertrekt.

Wanneer ik er zeker van ben dat zijn auto de straat uit is, grijp ik meteen naar mijn mond. Ik voel de nasmaak van het brood in mijn keel en mijn mond waterig worden. Uit automatisme probeer ik het braaksel tegen te houden, mijn ogen glijden over de straat en stoppen bij de eerste ijzeren vuilbak aan een bushalte. Ik reik naar de vuilbak en kots al het brood uit en een glimp van mijn ontbijt.

De mensen aan de bushalte bekijken me vreemd aan. Het braaksel wil maar niet stoppen.

"Gaat het wel juffrouw?" Vraagt een oude man. Ik knik en trek me terug vanuit de vuilbak. Ik veeg mijn mond af en probeer steun te vinden tegen mijn duizeligheid.

De maan schijnt al hoog in de donkere lucht en ik besef nu pas dat Highbury de kerstverlichting nog niet heeft weggehaald. Ik wankel van een been naar een ander en haal de diepe frisse lucht in. Mijn warme adem blaast in de koude winter en ik probeer een weg te banen door de straten van mijn oud dorp.

Ik laat mijn benen zelf rond zwerven. Mijn brein is te druk bezig met heel de ontmoeting af te spelen.

Marcus, Madelaine, Richard, Sophya en Saphir.

Het perfect gezin. Ik beeld me in wat voor discussies ze voeren in de keuken van hun gigantisch huis in Phoenix. Hoe Richard zijn kinderen in het weekend wakker maakt en hoe ze in de avond samen het eten klaar maken.

Niet huilen, Celeste.

Niet Huilen.

Ik loop langs het water heen. Het koud water zou mij nu goed doen. Ik frummel weer aan mijn vinger en voel die weer lichtjes bloeden. Ik zoek naar een oude zakdoek in mijn jaszak en druk die zonder te kijken op mijn duim.

De nacht wordt donkerder en sommige straten herken ik niet. Wanneer ik mijn weg terug vind naar mijn bekende straat, word ik verblind door een fel geel licht. Ik bescherm mijn ogen met mijn hand en probeer door het licht heen te kijken.

Ik herken meteen de silhouet van de persoon die de zaklantaarn vasthoudt. De tranen springen meteen in mijn ogen, ook al verbied ik mezelf te huilen. De silhouet mompelt iets en ik voel mijn hele lichaam huiveren. Mijn benen stappen vanzelf voort en voor ik het besef ren ik naar Xander toe. Net wanneer ik mezelf tegen zijn warm lichaam gooi, voel ik alle tranen die ik inhield op mijn wangen stromen.

-

Hiii

Xander is er altijd op het juist moment en op de juiste plaats hahah.

Ik vind dit hoofdstuk super belangrijk omdat het aantoont hoe 'onbelangrijk' Richard Celeste werkelijk vindt. Hij voelde zich gewoon verplicht haar te bezoeken omdat hij in de buurt was.

Hopelijk is dit wat duidelijker,

Volgend hoofdstuk krijgen we veeeeel meer Xander en Celeste!

Veel liefs

Jina