Hii lezers en co-writers 

De twee komende hoofdstukken vormden oorspronkelijk één groot hoofdstuk, maar ik besloot om daar twee van te maken.

Dus hierbij een veeeeeeeel korter hoofdstuk als aanleiding voor het volgend deeltje, 

ENJOY!

Chapter 32 - Perfect Family (Deel I)

Telkens wanneer de deur van Bury's Bar rinkelt, kijk ik op. Tot nu toe zijn er 10 mannen van middelbare leeftijd binnengestapt, geen enkel van hen was Richard Grace.

Alles lijkt wazig en vreemd, want elke man die mijn kant opstapt, hoop ik dat hij mijn vader is om me vervolgens weer zenuwachtig te voelen.

Voor ik vertrok vroeg ik een foto van Richard aan mijn moeder, dus ik heb een idee van hoe hij er ongeveer uit ziet. Maar de kans is groot dat ik hem niet herken. Twintig jaar verschilt met de foto, hij moet heel erg verouderd zijn, hij is net 50 geworden.

In de brief kreeg ik niet meer informatie dan het adres en het uur van de afspraak. Daarom heb ik geen idee hoe dit gesprek zal aflopen. Ik vraag me af hoe hij gaat reageren. Zou hij mij herkennen?

De man in kwestie kwam een kwartier te laat. Eerst zag ik een hoop mensen Bury's binnen lopen. Om specifieker te zijn zag ik twee kleine kinderen, één puber en een jonge vrouw. Ik slik moeizaam wanneer ik besef dat die drie kinderen bij mijn vader horen.

"Celeste?" De man maakt oogcontact en zijn ogen schitteren. "Wat ben je groot geworden! Laat me eens naar jou kijken." Ik glimlach verlegen, niet wetend hoe ik op zijn compliment moet reageren en ben verbaasd dat hij me meteen herkent. Hij stapt vastberaden naar me toe om mij in zijn armen te nemen, maar ik spring wantrouwig terug. Hij begrijpt mijn reactie meteen en steekt een hand uit om die te schudden.

"Celeste, dit is mijn vrouw. Madelaine, mijn dochter Celeste." Ik huiver bij de woorden 'mijn dochter'. Die klinken zo onbekend en vals.

"Hallo schatje! Ik ben zo blij je te ontmoeten. Jouw vader heeft me veel over jou verteld." Ze kust me en ik frons mijn wenkbrauwen. Wat zou hij te vertellen hebben over die paar maanden toen hij met mijn moeder woonde? Uiteindelijk kent hij mij niet echt.

"Sohya en Saphir, ga van tafel af! Zo, zit nu gewoon eens stil." Beveelt de vader lachend naar zijn twee jongste kinderen. Ze hebben allemaal goudkleurig haar en blonde lokken. Ik besef dat ik mijn bruin haar van mijn moeder houd. Ik onderzoek hem verder en voel een brok in mijn keel wanneer ik de gelijkenissen op merk tussen ons. De ogen, de neus en de mond. Behalve de haarkleur lijk ik helemaal op Richard.

De puber zit al aan tafel te wachten tot dit hele tafereel voorbij is. Hij zit verdiept in zijn mobieltje zonder een woord te zeggen of ook maar op te kijken van zijn videospel.

"Dit is Marcus. Hij is nogal..." De vrouw aarzelt even terwijl ze plaats neemt aan tafel. "Solitair." Zucht ze.

Ik ga naast hem zitten en kijk ongemakkelijk naar de onbekende mensen over me. De man lijkt helemaal niet op de foto die mijn moeder liet zien. Hij heeft grijs haar en veel rimpels. Wat logisch klinkt na twintig jaar. Zijn vrouw in tegendeel is....jong. Ik probeer haar leeftijd in te schatten en bereken de leeftijd van de twee kinderen die tussen hen inzitten.

De jongen en het meisje moeten ongeveer jonger zijn dan zes jaar. De puber moet twaalf zijn. Ik schrik gelijk wanneer ik 30 jaar schat voor de vrouw. Ik observeer haar terwijl ze de menukaart met haar jongste dochter bestudeert. Ze heeft lang zwart haar en een heel bleek huid. Haar lippen zijn rozig en ze draagt haar oogschaduw perfect. Ze is chic aangekleed en ik vraag me af hoe het haar lukt om hoge naaldhakken te dragen in het weekend.

Mijn gedachten verliezen zich bij mijn moeder die heel haar leven hard heeft gewerkt om mij op te voeden. Ik denk aan al die overuren die ze in haar kantoor besteed en aan al die weekends die zij moest opofferen voor haar werk. Al die keren dat ze een sportbroek droeg om vrienden te ontmoeten en ik herinner me hoe zenuwachtig ze was de eerste keer dat ze het vliegtuig nam met collega's.

De vrouw aan de overkant is jong en zonder zorgen ook al heeft ze drie kinderen, want zij heeft de steun van haar man.

"Heb je al iets besteld?" De man stelt de vraag. Hij gedraagt zich alsof de laatste 16 jaren in werkelijk 16 dagen waren.

"Nee, nog niet." Ik schraap mijn keel. De puber naast me kijkt nog altijd niet op van zijn mobieltje.

"Weet je, ik had niet verwacht dat je zou komen. Ik heb ook jouw telefoonnummer niet, dus ik kon je niet bereiken. Daarom heb ik jou een brief gestuurd. Deze plek is niets veranderd," vervolgt hij terwijl zijn ogen rond Bury's Bar glijden, "Hier heb ik jouw moeder de allereerste keer ontmoet."

"Dat wist ik niet." Lieg ik. Ik wou hem niet de indruk geven dat we over hem spraken. Ik wil hem niet de indruk geven dat hij belangrijk is in onze levens, net zoals hij de indruk geeft dat hij de laatste zestien jaren heel gelukkig is. 

Ik pas mijn gedrag aan de situatie en denk aan Steve en Xander. De twee belangrijke mannen in mijn leven.
-

Hiii

Vraag van de dag: 

Wat vinden jullie van het gedrag van Richard (de vader van Celeste) tot nu toe? 

Morgen plaats ik het vervolg! (Hou rekening met kleine details, belang voor de komende delen hahah)

Veel liefs

Jina