Hi lezers en co-writers

Na het chaotisch hoofdstuk van gisteren, publiceer ik hierbij een wat rustig hoofdstuk. 

ENJOY!

Chapter 31 - The Aftermath (Deel I)

"Celeste."

"Celeste?"

"Celeste!"

Evelyne haalt me uit mijn gedachten terwijl ik mijn uniformrokje, dat ineens veel te groot lijkt op mijn lichaam, probeer te sluiten.

"Ben je alweer vermagerd?"

"Het lijkt er op." Antwoord ik kort. Ik vul mijn schooltas weer in, na dat ik die volledig leeg gooide op zoek naar een veiligheidspeld. Ik trek mijn witte bloesje weer recht en strijk mijn rok plat.

"Is er iets met Xander gebeurd?" Isa wandelt uit de toiletten en laat het water stromen om haar handen te wassen.

"Nee, waarom zou er iets gebeuren." Hoe ironisch klinkt dit. Ik heb altijd aan Xander verwijt dat hij me niets vertelde en nu betrap ik me hetzelfde te doen met mijn vriendinnen.

Xander verdween van planeet aarde. Ik kreeg niets meer van hem te horen en ik ben niet eens zeker of hij nog leeft. Die avond bleef ik voor zijn deur  wachten, maar niemand kwam het huis uit. Net zoals de dag erna en de dag erna. Gedurende een volledige week heb ik hem niet gezien en is hij niet op school komen opdagen. Zelfs Liz en Mr. Gray kwam ik niet tegen. Alsof het volledig gezin Gray zich in hun huis opsloten.

Xander was niet de enige man aan wie ik deze laatste dagen dacht. Mijn vader was de tweede grootste reden van mijn gewichtverlies. Onze afspraak vindt morgen plaats en ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Ik begrijp zelf niet waarom ik me zo voel, uiteindelijk is hij onbelangrijk in mijn leven, maar dit is de eerste keer dat ik hem zal ontmoeten en ik heb geen idee wat hij van mij gaat vinden.

"Zijn jullie al begonnen met de universiteitinschrijvingen?" Vraagt Isabella. Ze stijlt haar kapsel mooi op haar schouders en brengt poeder op haar wangen.

"Ugh. Spreek niet over de universiteit. Daar krijg ik alleen maar stress van. Als ik niet in NYU geraak, word ik letterlijk door mijn vader vermoord." Kreunt Evelyne op haar beurt wanneer ze op de verwarming springt. "En jij Celeste?"

"Het spreekt voor zich dat Celeste al lang begonnen is met haar aanvraag aan Harvard." Rosalina stapt uit een toilet en wandelt op haar beurt naar de spiegel waarin ze speels grinnikt. Ik ontwijk haar blik en slik moeizaam.

"Inderdaad." Mompel ik zelfverzekerd.

Dat was een leugen.

Om eerlijk te zijn had ik nog niets doorgestuurd naar Harvard. In feite had ik nog niets opgeschreven.

"Wat een zonde als je niet in Harvard geraakt." Lacht ze.

"Hou je mond, Rosalina." Snauwt Isabella.

"Dat zeg ik zomaar." Ze droogt haar handen af, brengt lipgloss op haar onderste lip en huppelt tevreden naar buiten.

"Luister niet naar wat ze zegt." Evelyne komt achter me staan maar ik rits snel naar mijn schooltas. "Het is in orde." Fluister ik tussendoor.

Ik loop naar de vergaderzaal. De periode van meetings is officieel begonnen. Rosalina en ik moeten over vijf maanden alles georganiseerd krijgen voor het eindejaarbal. Decoratie, drankjes, hapjes, dj, verlichting, fotograaf, enzovoort. Het wordt een lange nacht, want in de ochtend na het eindejaarsbal moeten wij ook alles opruimen en af kuisen.

Ik gooi mijn hoofd naar achter en kreun luid wanneer het geratel van Rosalina niet wil ophouden.

"Er is geen enkel logica in jouw redenering."

"Ons thema is Gemaskerde Great Gatsby. Niet Jane Austen in een Télénovela!"

"Je begrijpt niets van literatuur."

Ik huiver bij haar opmerking. Xander heeft me dit ook ooit gezegd.

"Dat betekent niet dat we een Pinata aan de ingang van de bal gaan hangen."

"Maar een Pinata past bij het chaotische kenmerk van The Great Gatsby en eerlijk gezegd heb ik gewoon zin in snoep."

Ik rol met mijn ogen en gooi mijn pakje kauwgom die ze net grijpt na een korte, dramatische schreeuw.

"Het bal moet onvergetelijk zijn. Denk er eens aan," Ze komt achter mij staan en legt haar handen op mijn schouders terwijl ze een ideale wereld uitbeeld. "Rosalina en Celeste. De twee topstudenten van Highbury High hebben het beste en indrukwekkend bal georganiseerd van alle tijden. Iedereen vond het fantastisch en beeldig en-"

"Celeste en Rosalina." Verbeter ik haar.

"Wat?"

"Mijn naam moet als eerst staan omdat ík de eerste topstudent ben."

Ze zucht en laat mijn schouders bruusk los.

"Wat heb je deze laatste weken?"

Ik zucht geërgerd. Waarom blijft iedereen deze vraag stellen.

"Waarom ben je zo irritant?" Kaats ik sarcastisch terug. Ze schudt haar hoofd uit medelijden en krabt iets in haar roos notitieboekje.

"Goed. Geen pinata."

"Halleluja."

"Maar wij houden de tweede-hand-zetels in een hoekje van de zaal. De drankjestafel zal daar niet ver vandaan staan."

Ik denk even na. "Daar heb ik niets tegen."

Na de vergadering, houdt Rosé me net tegen. Ze spits haar lippen op elkaar en kijkt me van top tot teen aan. "Ik weet niet wat er met Xander gebeurd maar-"

"Ik wil het niet horen Rosé." Ik peins mijn ogen pijnlijk dicht want ik weet dat ze toch verder zal praten.

"Zorg voor je eigen."

Ik doe langzaam mijn ogen weer open, deze keer met een frons. Maakt ze zich nu zorgen om mij?"

"Ik maak liever oorlog met je dan dat ik medelijden voor je voel." Ze grijnst cynisch en duwt me weg om naar buiten te wandelen. Een kleine, minuscule glimlach breekt op mijn gezicht. Typisch Rosé.

-

Ik sta in mijn kamer voor mijn bureau, de brief van mijn vader in één hand en mijn mobieltje in een ander. Ik druk het nummer van Xander in, maar hij neemt niet op, alweer. Ik kijk uit mijn kamerraam, zijn huis ziet er na één week nog altijd zo somber uit.

Een hand glijdt liefdevol over mijn rug naar mijn nek. "Wil je dat ik mee kom?" Vraagt mijn moeder terwijl ze zelf naar de brief staart. Ik zucht en gooi het stuk papier weer in mijn la.

"Nee." Ik glimlach geruststellend, "Maak je geen zorgen. Ik kan dit wel alleen doen." Ze geeft me een tedere kus boven mijn oor. "Wat een fantastische manier om mijn verjaardag te vieren." Vervolg ik mompelend.

"Geloof me, je gaat zeker nog van jouw verjaardag genieten." Ze steekt een lok haar achter mijn oor.

"Heb je nieuws van Liz?"

"Spijtig genoeg niet." Mijn moeder zucht bezorgend. We kijken beide uit het raam, zoekend naar een glimp van leven.

Ik kijk weer naar mijn spiegelbeeld. Waarom voelt deze hele situatie zo fout aan? Eerst Steve, dan Xander en nu mijn vader. Ik heb het gevoel dat ik elke man in mijn leven verlies vanwege mijn stom en vooroordelend gedrag.

Ik draai me bruusk om, omdat het beeld dat ik in de spiegel zie me niet meer aanstaat. 

-

Hi hi, 

Hopelijk hebben jullie hiervan genoten!

Ik sta altijd open voor feedback!

Veel liefs 

Jina