Heyhey, 

Geniet van dit hoofdstuk!

Jina

Chapter 25 - Liefde is niet eenvoudig

Xander trok me naar buiten, de gang op en vervolgens het tuintje naast Highbury High in. En hier zit ik dan, op een bank te luisteren naar zijn speech en de regels van zijn stom contract te herhalen.

"Regel 1," Begint hij terwijl hij heen en weer wandelt tussen zijn brommer en de bank.

"Beleefd zijn. Ook met mensen die ik niet aardig vind."

"Goed. Regel 2,"

"Geen wraak nemen, ook niet op Rosalina."

"Perfect. Regel 3,"

"Is er zelfs een regel 3?" Vraag ik geïrriteerd. Hij zucht en laat zijn hoofd naar voor vallen. Hij blijft een paar tellen stil en hurkt voor de bank aan mijn voeten. Zijn lichtbruine ogen kijken op.

"Kijk niet naar me alsof ik een monster ben." Mompel ik zacht.

"Dat doe ik niet en dat ben je niet."

"Toen Clint op het punt stond mij aan te vallen op Betty's en toen je hem recht in het gezicht sloeg, heb ik toch ook niets gezegd."

"Jawel. Je hield me tegen en dat doe ik tussen jou en Rosalina. Wij houden elkaar tegen, Celeste, voor dat het uit de hand loopt. Dat doen we voor elkaar."

Ik staar hem aan en vat wat hij net zei. Ugh, hij is echt goed. Ik beloof dat ik de regels zal respecteren en hij loopt weer naar zijn brommer. Hij haalt een helm uit de bak om die vervolgens op mijn hoofd te schuiven.

"Kom, ik wil je iets tonen," Zegt hij terwijl hij de klep van de helm onder mijn kin sluit.

"Wij hebben les, Gray. Ik ben niet van plan om opnieuw na te blijven door j-" Ik maak mijn zin niet af, hij pakt me op alsof ik minder dan een pluim weeg en legt me vervolgens op de achterkant van zijn brommer.

"En je zou niet zo maar gebruik mogen maken van jouw gespierde armen."

"Je spreekt te veel, Berrets." Mompelt hij lachend wanneer hij zelf op de brommer stapt. Hij geeft me geen tijd om te antwoorden waarna hij meteen de brommer opstart.

Hij stopt na een kwartier rijden in een korte straat gevuld met garagedeuren. Hij helpt me afstappen en loopt naar één van de garagedeuren die hij kort daarna opent. Eerst dacht ik een nieuwe Cabrio te zien, of misschien een garage vol gereedschapsspullen, maar wanneer de deur volledig open staat, val ik met mijn mond groot open. Xander glimlacht breed bij mijn reactie.

"Welkom, milady. U bent thuis." Hij wijst naar de garage en houdt mijn hand vast om me binnen te begeleiden.

Wel, eigenlijk is het geen garage, maar meer een atelier slash salon.

Op de muren werd er met verschillende kleuren verf gegooid. Tegen diezelfde muur staat een lange ladder en op de grond verschillende penselen. Aan de overkant staat een tafel met gereedschapspullen en blokken hout. Iets verder, naast de oude groene sofa, ligt een grote bak met allerlei potten gemaakt van klei.

Mijn hand glijdt over elk klein kunstwerk die er in deze ruimte werd gecreëerd. Elk werk voelt als een magisch stuk met een verhaal en een geschiedenis. Ik draai verwonderd om me heen, terwijl Xander verwonderd naar me kijkt.

"Wat is deze plaats, Xander?" Vraag ik even versteld. Hij schraapt zijn keel en herpakt zich.

"De...Het atelier van mijn broer. Ik heb alles naar hier verhuisd."

"Is dit wat je overnacht doet wanneer je uit je kamerraam glipt." Gok ik.

Hij grinnikt verlegen en krabt zijn achterhoofd. "Eigenlijk wel, ja." Ik kijk weer verbaasd. Hij ging werkelijk niet feesten. Ik schud mijn hoofd, opnieuw beseffend hoe mijn vooroordelen fout waren.

"Het is prachtig." Mompel ik. Xander komt achter mij staan en glijdt zijn armen rond mijn middel, hij trekt me dichter bij zich toe en leunt zijn hoofd op mij schouder.

Hij wijst naar een schilderij dat aan de muur hangt. "Dit," zijn zware stem en warme adem voelen in mijn nek, "is het laatst onafgewerkt schilderij van Dylan. En dat daar," hij wijst naar de boortafel, "Is waar ik meestal werk." Hij keert lichtjes naar de andere kant van de garage en wijst richting de sofa, zijn hoofd plakt inmiddels naast de mijne en zijn lippen raken zachtjes mijn oor, "En als je iets verder kijkt, zie je daar een fantastische, zachte sofa met de meest lekkere drankjes in de koeler." Fluistert hij diep. Ik glimlach en streel zijn arm terwijl ik mijn hartslag in bedwang probeer te houden.

"Je bent een kunstenaar." Stel ik grinnikend vast. Hij kust mijn wang en ik doe niets anders dan van het moment genieten, tot dat zijn mobieltje rinkelt.

Hij zucht en grijpt die snel om het uit te zetten, maar wanneer hij zijn scherm ontgrendelt, verstijft hij.

"Wat is er?" Ik draai mijn hoofd lichtjes om en wacht op zijn antwoord. Zijn mobiel rinkelt weer dat hij meerdere berichtjes krijgt.

"Niets." Hij steekt die snel in zijn broekzak, en trekt me weer naar zich toe. "Alles is perfect." Mompelt hij kort, om zichzelf gerust te stellen.

-

Eve en ik zitten naast elkaar in Bury's Bar, en we wachten zenuwachig op Isabella. De laatste dagen vermeed ze ons. We weten niet hoe dit gesprek zal eindigen. We weten niet of ze überhaupt naar ons gaat luisteren. Eve beweegt haar voet heen en weer en ik frummel aan mijn vinger, wachtend tot Isa Bury's binnenloopt.

"Volgens de dokters heeft ze een trauma ervaren vanwege de val. Ze heeft ook de twee laatste afspraken bij de kinesist gemist."

"En elke middag probeert ze mee te cheerleaden." Vervolg ik snel haar uitleg. "Ze wilt niet onder ogen zien dat haar val fataal was."

"Dit is ingewikkelder dan ik dacht." Eve drinkt van haar warme chocolademelk en stikt wanneer Isabella aan tafel komt zitten.

"Dames." Isabella groet ons kort.

Ze ziet er slecht uit. Haar tint is bleek en haar wallen zijn diep en donker.

"Jouw berichtje klonk dringend, Eve, is er iets?" Vervolgt ze.

"We moeten spreken." Onderbreek ik haar gelijk. Eve gooit me een snelle blik dat ik het gesprek rustiger en voorzichtig moet aanpakken, maar ik negeer haar.

"Zo kun je niet verder gaan, Isa."

Ze perst haar lippen op elkaar en leunt met haar rug tegen de bankleuning. Ze kijkt me vurig aan maar ik kan de blik in haar ogen niet begrijpen.

"Er is niets aan de hand." Isabella spreekt elk woord traag en duidelijk uit en ze trekt een wenkbrauw op terwijl ze het oogcontact verbreekt.

"Je vermijdt ons. Dagen lang. En we weten niet eens waarom."

Ze grinnikt maar zegt verder niets.

Eve leunt naar voor en probeert de sfeer te koelen. "We weten dat het moeilijk –"

"Wat weten jullie?" Sist Isa meteen tegen Eve aan. Eve deinst gelijk naar achter.

"Jullie weten helemaal niets. Jij behandelt mij als een klein kind en jij," ze wijst naar mij, "jij hebt een nieuw vriendje. Ik ben dit gedoe beu." Ze haalt even adem, haar ogen vullen zich met tranen en haar stem breekt, "Ik zag hoe fijn jullie met elkaar omgingen zonder mij. Jullie lachen, vertellen elkaar alles en...." Haar stem breekt weer, ze zucht en probeert haar tranen in te houden maar die stromen al vurig op haar wangen.

"Alles loopt mis. Ik mag nooit meer cheerleaden door mijn knie. Ik heb het gevoel dat mijn twee enige vriendinnen mij de rug toekeren en mijn vriendje...mijn vriendje houdt niet van me." Ze ademt zwaar in en uit.

"Ik vond rare berichten tussen hem met Kamila....." Dat laatste spreekt ze onhoorbaar uit.

Eve en ik happen naar adem en Isa barst in tranen uit.

"De vuile klootzak." Roept Evelyne luid wanneer ze opstaat.

Ik spring gelijk over tafel en druk Isabella tegen me aan. Mijn schouder voelt nat aan door haar tranen.

"Wij keren jou de rug niet toe! Jij bent onze beste vriendin en wij zouden je nooit in de steek laten." Snauwt Evelyne. Ze gaat naast Isa zitten en drukt een hand tegen haar schouder.

"Sorry als wij jou dat gevoel gaven. Dat was niet de bedoeling." Fluister ik. Het schuldgevoel vormt zich in mijn maag terwijl ik mijn best doe om mijn vriendin te troosten. Ik denk meteen aan Xander en hoe hij zich schuldig zou voelen dat hij Joshua naar Boston bracht. Isa trekt zich langzaam terug.

"Ik weet het." Ze veegt de tranen met haar mouw af, "maar jullie kunnen het goed maken." Snikt ze.

"We doen alles voor je." Verklaart Evelyne.

Isabella kijkt ons een paar tellen aan. Haar ogen zien er nog rood uit.

"Wij zorgen ervoor dat Joshua en Kamila spijt krijgen van hun bestaan."

Ik slik moeizaam.

Wel, als mijn beste vriendin dit vraagt, heb ik geen ander keus dan haar te helpen. 

-

Here we are! 

Hopelijk was dit hoofdstuk interessant!

Vraag van de dag: 

Hoe verliep jullie zaterdag? 

Veel liefs 

Jina