Hi lezers en co-writers

Ik heb een heel serieuze vraag voor jullie:

Zoals ik al gemeld heb zitten we ondertussen aan hoofdstuk 22. In her verhaal zijn we net aan Nieuwjaar. Vinden jullie dat ik het verhaal te traag vertel?

In gedachten wou ik voor dit boek 30 hoofdstukken schrijven, maar ik zal waarschijnlijk veel meer moeten schrijven.

Wat vinden jullie hiervan?

Chapter 22 - Nieuwjaar (deel I)

Xander stuurt me berichtjes, hij vraagt wanneer we in Highbury landden. Ik gooi mijn mobiel in mijn tas bij het lezen van het bericht en grijp vurig de bagagekar. Ik voel mijn moeder met haar ogen rollen. Ze heeft geen idee wat ik doorsta, maar meestal zegt ze dat ik overdrijf. We nemen gewoon een taxi naar huis. Highbury is in één week niets veranderd. De straten zijn gewoon gladder vanwege de sneeuw. Wanneer we de woonkamer binnen lopen, springt Evelyne vanuit een hoek naar ons toe.

"Home sweet home!" Een paar ballonnen vliegen rond haar heen. Ik geef in één van de ballonnen een stoot en negeer mijn beste vriendin. "Dat heeft dus ook niet gewerkt." Mompelt ze stilletjes. Ze volgt me naar mijn kamer en glip snel binnen vooraleer ik de deur dicht sla. Over 10 uur is het Nieuwjaar. Twee dagen geleden kon ik er niet op wachten om dit met Xander te vieren, nu wil ik niets meer van hem weten.

Evelyne kijkt me in stilte aan terwijl ik overal aan mijn kamer frummel om van gedachten te veranderen.

"Weet je wat. Ik ben een volwassen jonge vrouw en ik ga hem gewoon vragen wat die foto betekent."

Ik graai naar de overkant. Liz is, alweer, verbaasd mij te zien.

"Wat fijn dat je hier zo vaak langs komt Celeste. Wat kan ik voor jou doen?" Vraagt ze lief wanneer ik mijn sjaal uit trek. Haar zachtaardigheid brengt me gelijk tot rust.

"Mevrouw Gray. Ik kom met Xander spreken. Is hij in zijn kamer?" Voor dat ze op mijn vraag kan antwoorden, hoor ik een hoge stem over mijn schouder.

"Celeste. Wat toevallig jou hier te zien."

Ik draai me om en stik in mijn speeksel als ik Rosé onderaan de trap zie staan. Mijn ogen worden groot, ik spurt naar Xander's kamer en laat zijn moeder en Rosé achter me. Xander staat in de gang, hij trekt net een trui over zijn hoofd en zijn zwart haar zit in de war. Ik stop gelijk. Hij kijkt op en is aangenaam verrast. Zijn gezicht verlicht van geluk en een grote glimlach verschijnt. Hij wil naar me toe lopen maar ik deins naar achter.

"Ik dacht al dat ik je stem hoorde," Zegt hij, "Is er iets?" Vraagt hij wanneer ik een stap naar achter zet en bijna over de eerste trede struikel. Ik knik traag, niet wetend hoe ik dit moet aanpakken. Ik weet überhaupt niet wat ik hiervan moet denken.

Hij grijpt net mijn arm vooraleer ik de trap af loop.

"Wat was dat?" Vraagt hij weer.

Ik haal mijn mobieltje uit mijn jaszak en toon hem de foto die ik van Evelyne toegestuurd kreeg. Hij hapt naar adem en zucht.

"Dat kan ik uitleggen." Verdedigt hij zich. Ik knik hevig.

"Ja. Dat kon je zeker uitleggen. Tot ik haar net tegenkwam in jouw inkomhal." Sis ik. Ik grinnik weer sarcastisch zonder werkelijk te beseffen wat er aan het gebeuren is. Ik steek het mobieltje terug in mijn jaszak en trek me uit zijn greep.

"Al een geluk ontdek ik dit niet na Nieuwjaar." Ik loop naar huis en sla de voordeur achter me dicht zonder hem tijd te geven om zich te verantwoorden.

-

Evelyne heeft heel de namiddag zitten smeken om mee naar het vuurwerk te kijken om middernacht. Daar had ik eigenlijk helemaal geen zin in. De vuurwerken van Highbury kan ik gewoon vanuit mijn raam zien, en bovendien doet mijn hart veel te pijn om te gaan feesten.

Ze vindt dat ik veel te streng ben met Xander want volgens haar was hij; 'heel de vakantie met mij om op Isa te letten, ik weet ook niet vanwaar Rosé die foto haalt'.

Iets in mij wilt hem vertrouwen, maar er is zoveel gebeurd tot nu toe, en we zijn nog niet eens samen! Ik grijp weer naar de kom ijs met te veel slagroom die Eve voor me heeft gemaakt en neem daar een grote lepel van. Evelyne draait rond mij heen. Ze hoest, schraapt haar keel en zucht.

"Celeste Berrets!" Roept ze luid. Ik schrik.

"Ga je je echt laten doen door die trut? Sinds wanneer maak jij je druk om Rosalina?"

"Ik ga echt niet om een jongen vechten, ook al is dat met mijn vijand." Mompel ik.

"Oh, oké. Dus je gaat hier gewoon blijven liggen als een oud zak? Waar blijft de Celeste die ik ken? Die wraak neemt op mensen die in haar weg staan. Die altijd de eerste en beste is in alles wat ze doet? Die niet bang is -"

"Ik snap het Eve, dankjewel." Ik sta meteen op de zetel na de aanmoedigingen van mijn vriendin.

"Ik ben Celeste Berrets. Ik ben slim. Ik neem wraak,"

"Yeah." Eve komt naast me springen.

"En ik ga Rosalie en Xander tonen wat ik waard ben."

"Yes, you will!" We geven elkaar een high-five en Evelyne maakt me volledig op en stijlt mijn haar in een mooie staart. Ik schrik wanneer ik de vele lage mascara op mijn wimpers zie.

"Ben je zeker dat mijn wimpers niet zwaar lijken?" Vraag ik bezorgd.

"Neen. Vertrouw me. Zo ga je Xander herveroveren. Nu nog een jurk." Eve haalt uit haar tas een veel te korte jurk die bijna op een T-shirt lijkt. Wij discussiëren en beargumenteren de keuze van mijn jurk en maken uiteindelijk een compromis. De zwarte, zeer korte, jurk met een dikke kousenbroek. Perfect. Wij wachten 11PM om naar het water te lopen, waar het vuurwerk en de fanfare plaats zullen vinden. Dat is dicht bij het centrum van Highbury.

Pratend maken Eve en ik zich klaar om te vertrekken. Wanneer ze de voordeur van mijn huis opent zien we een gedaante die op het punt staat aan te bellen.

"Mevrouw Gray." Zegt Eve verbaasd. Ik kijk op terwijl ik mijn schoen aantrek en er bijna overeen struikel. De moeder van Xander kijkt bezorgd en gehaast. Ik denk meteen aan Xander.

Wat nu weer?

-

Hey Hey,

Wat is er met Mevrouw Gray volgens jullie?

Morgen of vrijdag plaats ik hoofdstuk 23 en jullie gaan het hee-rlijk vinden haha,

Dit hoofdstukje heeft niets speciaals (ik weet het) maar ik moest het oorspronkelijk hoofdstuk in twee delen anders was die te lang.

Veel liefs

Jina