Hey lieve lezers en co-writers 

Vandaag heb ik wat tijd om een hoofdstuk te plaatsen, 

Enjoy!

Chapter 21 - Beatrice Cottage 

In de verte, tussen een hoop andere mensen, zie ik een koppel staan. De man draagt een zonnebril op zijn neus ook al sneeuwt het buiten. De vrouw is onder een brede paarse jurk en een lange beige jas verstopt. Haar buik is lichtjes afgerond. Ik grijns breed.

"Wat zie je er mooi uit." Ik hels Gabriella stevig om, haar klein buikje zit tussen ons in.

"Dat weet ik, darling, dat hoor ik elke dag."

"Ik had het niet over jou Steve." Snauw ik terwijl ik hem aan de kant duw.

"Hoe is het zelfs mogelijk dat ik geen enkel aandacht krijg sinds ze zwanger is?"

"Had je maar zelf een kind moeten baren, troublemaker!" Kaatst mijn moeder sarcastisch op haar beurt.

"Wel, zie je, daar heb ik dus totaal niet aangedacht." Steve lacht en haalt een arm over mijn schouders. "Ik ben zo blij jullie hier te zien." Vervolgt hij. Mijn moeder overhandigt hem de kar met onze bagages.

"Canadezen zijn zo ontzettend aardig. Dat heb je me nooit verteld, Steve."

"Ook al had ik jou dat verteld, zou je jouw geliefde Highbury nooit verlaten."

"Hé, ik heb ook geen keus gekregen toen ik naar hier moest verhuizen." Baalt Gabriella met een veelbetekende blik naar haar man.

"Oké, ik voel dat ik weer een preek ga krijgen. Celeste, liefste, wij stappen al vooruit." Steve duwt me snel naar voor om mijn moeder en Gabriella te wijken. Hij rolt met zijn ogen en amuseert zich door heel de weg lang grapjes met me uit te halen.

Wij zouden in hun vakantiehuis verblijven buiten Toronto. En geloof me of niet, maar Steve heeft zijn vakantiehuis een naam gegeven; Beatrice Cottage.

"Soms vraag ik me echt af wie die Beatrice is." Mompelt Gabriella nieuwsgierig wanneer wij de auto uitstappen.

"Beatrice is onze toekomstige dochter, lieverd!" Roept hij vanaf de voordeur. 

"Ik noem mijn dochter echt nìet Beatrice!" Roept ze op haar beurt. 

Het huis is...immens. De buitenkant is wit en bruinkleurig en omringd door velden met gras die gedekt zijn door een hoge laag sneeuw, struiken en bomen. Verder op het veld galopperen paarden. Een waakhond rent naar Steve toe. Hij aait die lief en maakt vervolgens de deur open. De binnenkant ziet er helemaal antiek uit, alsof het huis volledig vanuit een Jane Austen boek werd gehaald. Hoge schilderijen hangen aan de muur, portretten van mensen ik niet ken maar wel enorm belangrijk lijken. Een biljarttafel staat naast een minibar en de meubels zijn van oud hout gemaakt. Steve geeft me grijnzend een duwtje in mijn zij. Mijn ogen spreken voor zich, ze schitteren, ik vind het huis geweldig.

Gabriella wijst mijn kamer aan op de tweede verdieping. Alles is al opgemaakt. Het bed en zelfs het bureau staan klaar voor gebruik. Op een papiertje lees ik "Welcome Home". Ik moet meteen glimlachen. De kasten zijn breed en oud, stinken naar hout maar de charme van het huis neemt het over. Plots beeld ik me samen met Xander in dit huis. Ik zie me later een soortgelijke cottage met hem kopen en ons persoonlijk museum van maken. 

Cringe, ieuw!

Oh, God. Celeste waar denk je toch aan. Wij hebben niet eens verkering. Herpak je. 

Ik geef mezelf een klapje op mij voorhoofd dat me weer naar de realiteit brengt.

"Fijn om te weten dat mijn nichtje gek is geworden." Ik schrik en draai me meteen om naar mijn oom die inmiddels op het bed zit. "Giechelen is niets voor jou, Celeste."

"Heb ik gegiecheld?"

"Zojuist, ja. Voordat je jezelf begon te slaan." Oké. Hij heeft een punt, ik ben officieel helemaal doorgedraaid.

"Ik giechel niet, ik...waarom zou ik," Stotter ik. Ik ga naast hem op het bed zitten en plof naar achter. Steve lacht.

"Jij bent veranderd. Toch niet verliefd éh?" Hij lacht weer luid, alsof het idee dat ik ooit verliefd zou worden onmogelijk is.

"Toch?" Hij aarzelt wanneer hij mijn serieuze blik ziet. "Heb je een vriendje!" Zijn stem klinkt luid en weerkaats doorheen het oud huis. Ik sis meteen dat hij moet fluisteren. Vanaf het uiteinde van mijn bed duw ik de deur dicht met mijn voet zodat niemand ons hoort.

"Dat zei ik gewoon om te lachen." Mompelt hij kort daarna. Hij houdt zijn hand op zijn hart en haalt dramatisch adem.

"Wij zijn nog niet...volledig samen." Informeer ik hem twijfelend. 

"Oh fijn. Bedankt om mij gerust te stellen." Snauwt hij. Hij staat gelijk op en loopt heen en weer in de slaapkamer. De vloer kraakt bij elke stap die hij zet.

"Is dat die jongen aan de overkant met de motorfiets?"

"Brommer," corrigeer ik, "En hoe weet jij dat?" Vraag ik verbaasd terwijl ik weer normaal op het bed zit.

"Gokje. De manier hoe hij naar jou keek toen ik je op school afzette." Een verlegen glimlach verschijnt op mijn gezicht. Was Xander toen al in mij geïnteresseerd? "Niet glimlachen!" Beveelt hij. Steve gooit een kussen naar mijn hoofd die ik net vang. "Ik heb me hier niet op voorbereid. Dit is veel te vroeg." Hij zucht diep uit.

"Ik ben níet verliefd en bovendien ben ik 17, Steve. Nee, eigenlijk word ik over twee maanden 18."

"Dat stelt niets voor! Mannen zijn vieze, afschuwelijke wezens. Je wilt niets met hen te maken hebben." Snauwt hij, hij veegt aan zijn gezicht en vermijdt mijn ogen.

"Je bent belachelijk. Kijk naar Gab en jij. Jullie zijn schattig samen."

"Ja, maar ik ben Steve Berrets." Zegt hij vanzelfsprekend. 

Ik rol gelijk met mijn ogen. "Xander is ontzettend lief. Hij is schattig en bedachtzaam en ook heel slim. Je vindt hem vast leuk." Mompel ik terwijl ik mijn schouders op haal. 

"Ieuw. Oké. Celeste. Luister goed." Hij beent terug naar het bed en komt dichter bij me zitten. "Wanneer een jongen een ander meisje leert kennen," hij aarzelt weer, "dan denkt hij maar aan één ding."

Ik knijp mijn ogen in spleten terwijl ik het nut van ons gesprek probeer te begrijpen. Eens dat ik de boodschap begrijp, deins ik gelijk het bed af. 

"No way dat ik dit gesprek met jou voer."

"Als je echt verliefd bent, moet je de gevolgen kennen. Wij zijn niet klaar met spreken, nichtje!" Hij loopt achter me aan maar wanneer ik de deur open sla zie ik Gabriella met een frons verschijnen. Wij stoppen beide bruusk. 

"Steve Berrets, laat dat arm meid met rust!" Ik verberg me achter zijn vrouw en trek mijn tong naar Steve uit.

-

Toronto is magisch. Of tenminste het dorp waarin we verblijven buiten Toronto is magisch. Ik wandel elke dag met Gabriella en mijn moeder de velden op en het bos in. We hebben kennis gemaakt met de buren van Beatrice Cottage en Steve heeft zich een paar dagen vrij kunnen maken van zijn werk om tijd met ons te spenderen. Hij vertelt verhalen en grappige anekdotes over zijn werk en leert ons ook paardrijden. Tussen twee potjes biljart vraagt hij naar Isabella en probeert hij weer dat 'mannelijke wezens zijn afschuwelijke wezens' gesprek te voeren.

Gedurende mijn verblijf in Beatrice Cottage las ik meerdere boeken uit Gabriella's bibliotheek en heb a Portrait of a Lady volledig uitgelezen. Xander heeft me dit boek aangeraden toen we in Boston verbleven. Nu pas zie ik het natuurtalent in hem waar Griffin het over had, want ik begreep helemaal niets van het boek. Hoe kan Xander überhaupt zo'n soort verhaal appreciëren?

Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn trillend mobieltje. Berichten van Eve verschijnen op mijn scherm. Het lijkt dringend. Ze stuurt meerdere berichtjes achter elkaar. Ik denk meteen aan Isabella. Zou er iets gebeurd zijn? Mijn hart slaat sneller en ik krijg het plots warm.

Ik maak de berichten open en staar een paar tellen lang naar mijn mobiel, in de war. Ik hoor het getik van het horloge boven de haard slaan. En ondanks dat het vuur warmte geeft, krijg ik een koude rilling door mijn rug. De woorden op mijn scherm weerklinken in mijn hoofd. Ik beeld me alle mogelijke scènes in.

Eve stuurt een foto. Een foto van Rosalina in het huis van de Gray's. Ze zit aan het bureau van Xander en glimlacht breed. Op de selfie wijst ze naar hem, hij staat aan de deuropening. De foto is wazig en het beeld is slecht maar duidelijk genoeg om hun twee gezichten op mijn scherm te zien.

Ik slik moeizaam in en haal diep adem. 

-

Heyyy,

Weer een chill hoofdstuk, (of toch niet...)

Vergeet zeker niet te vertellen wat je van het verhaal tot nu toe vindt!

Hopelijk kan ik hoofdstuk 22 morgen publiceren, anders is het zeker voor donderdag!

Tot dan, 

Jina