Hey lezers en co-writer

Hierbij hoofdstuk 19!

Enjoy!

Chapter 19 - De wedstrijd

De examenperiode staat inmiddels aan de deur. De sfeer in Highbury High is veranderd. De stress en spanning heersen doorheen de gangen van de school. Het gelach voelt nerveus en zelfs Eve heeft geen tijd om te feesten.

De laatste dagen waren intensief. Eve en Xander kwamen dagelijks langs om samen te herhalen. Hij glipte overnacht niet meer uit zijn raam, en als hij dit deed was dat om naar mijn huis te komen. Patricia verwelkomt hem als haar eigen zoon. Mijn relatie met hem is onveranderd. Hij geeft me ruimte, zoals beloofd, om na te denken over mijn gevoelens. Er heerst een strijd tussen mijn hart en mijn reden. Tegen Eve durf ik niets te vertellen en Isabella zit vast tussen haar vriendje en het cheerleaderteam. Steve woont veel te ver weg en mijn moeder...wel, zij houdt van Xander. De enige persoon met wie ik hierover kan spreken, is de persoon die de oorzaak is van alles.

Ik storm het filosofielokaal binnen. Die is leeg. Enkel Mr. Griffin zit achter zijn lessenaar tussen een hoop examens. Hij kijkt op van onderuit zijn zwarte bril terwijl ik heen en weer ijsbeer in de klas. Ik frummel aan mijn vinger en dan aan mijn voorhoofd. Mijn haar zit in een lage dot zoals gewoonlijks en mijn witte uniformblouse is niet gestreken.

"Miss Berrets," stelt hij vast, overheen gebogen het examen die hij verbetert.

"U wist dat dit ging gebeuren." Ik ijsbeer zonder naar hem te kijken, nogal ontrust.

"Ik heb geen idee waarover u het hebt Miss Berrets."

"Die stomme opdracht van u. Die zinloze hulplessen. U wist hoe het zou eindigen."

Hij leunt tegen de rugleuning van zijn stoel en tikt enkele keren met zijn rode pen op de lessenaar.

"Ik was niet zeker dat het zou gebeuren, maar ik mocht hopen van wel."

Ik kijk meteen op.

"Wat voor leerkracht bent u? Hopen dat uw minderjarige studenten een relatie krijgen? Werkelijk?"

"Dat is nooit mijn plan geweest Berrets."

"Wat was dan wel u plan? Xander is niet dom. Hij heeft geen hulplessen of een mentor nodig."

"Heeft hij zijn liefde verklaard?" Griffin doet een poging om mijn agitatie te begrijpen. Ik stop bruusk.

"Nee. Maar hij verwacht dat ik dat wel doe."

"Dan zie ik niet waar het probleem is." Hij leunt terug naar voor met zijn ellebogen op de lessenaar.

"Het probleem is dat ik dit allemaal niet wil. Ik wil geen relatie noch mijn gevoelens toegeven. Wij zijn jong en dit stelt waarschijnlijk niets voor eens wij afstuderen." Ik ratel door, ik maak excuses, ik verzin smoesjes terwijl de ogen van Griffin de waarheid in me boren.

Een lange stilte vult het lokaal.

"Hij is veel te goed voor me, Mr.Griffin." Fluister ik onhoorbaar en twijfelend. Hij wist het. Hij wist het al lang. Griffin kon zich makkelijk inbeelden wat er zou gebeuren tussen Xander en ik. Zo groot is zijn mensenkennis. "Hij is lief, eerlijk, rechtvaardig. Naast hem ben ik vreselijk. Als het ooit misloopt tussen ons zal het grotendeels mijn fout zijn."

Daar.

Ik heb het eindelijk gezegd, die verdomme gedachten die mijn brein bederven. De gedachten die dagen en nachten lang in mijn hoofd hangen. Mijn schouders voelen een stuk lichter aan.

"Eindelijk een beetje eerlijkheid." Hij grijpt een examen op zijn bureau en duwt dat in mijn handen. Het filosofie-examen is van Xander en naast zijn naam staat een gigantische, rode A+. Ik frons en maak het examen open waarna ik de eerste zinnen lees. Het onderwerp gaat over 'winnen'. Ik herken verschillende woorden. Liefde, haat, dagelijks, doel, bescheidenheid, dood en dan opnieuw liefde. Ik sluit het examen gelijk dicht. Het voelt alsof ik stiekem Xander's hart aan het lezen ben zonder zijn toestemming te vragen. Ik leg het examen neer en kijk weg.

"Xander is een verstandige en volwassen jongeman. Hij is waarschijnlijk meer volwassen dan de gemiddelde jongeren van zijn leeftijd. En hij is een natuurtalent. Je hebt gelijk. Hij heeft geen extra lessen nodig. Wat hij wel nodig heeft is-"

"Is een doel om voort te leven." Fluister ik. Ik denk terug aan zijn overleden broer en zijn dronken vader en aan alles wat hij de voorbij jaar heeft moeten meemaken.

"Dus heel die tijd was ik een middel, een pion in uw plan om hem een doel te geven in het leven?"

"Jullie hebben elkaar nodig. Hij brengt het goede uit jou en jij brengt het talent uit hem, daarom gaf ik deze opdracht."

"En wat dan? Eens dat we onze taken hebben vervuld zullen we elkaar niet meer nodig hebben. Misschien ook niet meer van elkaar houden!"

De kille stilte vult opnieuw de ruimte. Griffin zucht.

"Weet je wat hij in zijn examen schreef? Liefde overwint alles en geloof me Miss Berrets, hij had het niet over zijn familie." Griffin komt dichterbij me staan. Ik kijk weg, mijn armen gekruist terwijl ik de tranen in mijn ogen probeer in te houden. "Mr. Gray heeft genoeg inzicht om in te zien wie je werkelijk bent. Ook al zou je jouw meest donkere kant verbergen, de kans is groot dat hij die donkere kant al kent. Als hij je werkelijk een vreselijke persoon vond, zou hij jou nooit hebben aangesproken. Niemand is perfect Celeste. Zelfs Xander Gray niet."

De zachte stem van Mr. Griffin stelt me gerust. Zijn woorden geven me hoop dat Xander en ik samen kunnen zijn en elke seconde die voorbij tikt wil ik naar hem toe lopen. Griffin moedigt me aan. Hij knikt en geeft me een zacht schouderklopje vooraleer hij het klaslokaal verlaat, waar hij me opnieuw laat verzinken in mijn gedachten. Ik krijg genoeg tijd om ze op orde te brengen en ik neem gelijk een radicale beslissing; na de examenperiode verklaar ik mijn liefde aan Xander.

-

Mijn moeder kookt. Ik hoor het journaal op de televisie vanuit mijn kamer en het geluid van de borden die mijn moeder uit de kast haalt. Het regent. Opnieuw. Het heeft heel de examenperiode geregend. Ik richt me weer naar mijn cursus op mijn bureau. Morgen is het laatst examen en meteen ook de voetbalwedstrijd. Ik hoop dat Isabella genoeg tijd heeft om uit te rusten. Ik weet dat ze ontzettend druk traint als cheerleader voor de wedstrijd.

Mijn moeder rent de trappen op en stormt mijn kamer binnen. Ze trekt haar gilet goed op en kijkt me ontrustend aan. "Ik heb slecht en goed nieuws." Zegt ze snel, "Wat wil je eerst horen?"

"Eerst het slecht nieuws, moeder. Altijd het slechte eerst." Ze knikt en reikt haar hand met een envelop naar me uit. "Een brief van je vader. Hij wil je ontmoeten."

Ik staar het stuk papier aan en trek het twijfelend uit haar hand. Mijn naam staat sierlijk geschreven op de voorkant van de envelop.

"Wat ontzettend ouderwets om een brief te sturen. Waarom zou hij me na 16 jaar willen zien?" Ik lees de brief snel door waarin hij kort uitlegt dat hij over twee maanden toevallig in Highbury zal zijn en dat hij me graag nog eens wil ontmoeten. Een datum, een uur en een plaats van ontmoeting staan vermeld. Ik plooi gelijk weer de brief in twee en leg die op mijn bureau, ik weet niet wat ik hiervan moet denken.

"Wat is het goed nieuws?"

"Steve en Gabriella verwachten een kindje!" Ik spring meteen van mijn stoel en blijf aarzelend staan.

"Is dat echt? Je haalt toch geen grap uit, éh?" Mijn moeder schudt haar hoofd en helst me stevig om. We weten beide hoe Steve graag vader wil worden, vooral na het ongelukje met zijn ex.

"Wij vertrekken tijdens de vakantie naar Toronto. Pak je maar warm aan want het is daar -10° graden." Zegt mijn moeder enthousiast. Ze gooit een snelle blik naar de brief en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Mijn moeder heeft zich altijd afgevraagd waarom ik nooit interesse toonde in mijn vader. Ik stelde geen vragen over hem en wou ook niet weten hoe hij eruit zag. De reden is dat ik daar geen nood aan heb omdat mijn moeder genoeg is. Ze voedt me alleen op en ze maakt me gelukkig. Ik verstop de brief in de la van mijn bureau en studeer verder. De ontmoeting met mijn vader kan tot later wel wachten.

-

Eve en ik gaan op de tribune zitten, hoog genoeg om heel de wedstrijd goed te zien. Ze zucht opgelucht dat de examenperiode voorbij is en maakt al opgewonden plannen voor de vakantie. Iedereen is luidruchtig en verkleed in de kleuren van Highbury, donkerrood en geel. Eve koopt nog snel drankjes en snacks van een medestudent wanneer we luid gejuich horen. Het cheerleaderteam komt huppelend binnen. Één van de leden maakt een salto en het gejuich wordt luider.

"Isabella ziet er moe uit." Fluistert Eve in mijn oor. We maken oogcontact met Isa, haar teint ziet er minder gezond uit dan normaal. Toch lijkt ze enthousiast en zwaait ze hevig naar ons toe. We staan meteen op en roepen haar naam uit steun. Vervolgens komt het voetbalteam en het tegenstrijdig team binnen lopen op een rock-muziek. Joshua rent voorop en gooit vliegende kusjes naar Isa waarop Eve en ik met onze ogen rollen. Als ze maar gelukkig zijn, dat is het belangrijkste.

In mijn ooghoek zoek ik Xander. Ik was niet zeker of hij vandaag zou komen, maar ik grijns wanneer ik hem een paar stoelen verder op de tribune zie zitten. Hij knipoogt naar me met een speelse glimlach. Na de wedstrijd ga ik vertellen dat ik hem leuk vind. Ik voel me eindelijk klaar en dit is het perfect moment.

Eve en ik juichen weer luid wanneer het cheerleaderteam in de lucht springt. De match begint en het spel wordt al meteen intens. Na dertig minuten staan de twee ploegen met gelijke scoren en over dertig andere minuten zou het spel gedaan zijn. Ik kijk weer naar Xander en besef dat ik me zenuwachtig voel.

Isabella springt weer in de lucht. Ze maakt een paar salto's en trucjes met haar team. Ze straalt en geniet van het moment. Ik weet hoe belangrijk cheerleaden voor haar is en hoe graag ze dat doet. Dat is altijd al haar hobby en passie geweest.

Ze klimt vervolgens op de rug van haar ploeggenoten die een piramide vormen, ze gooien haar in de lucht maar ze maakt een foute beweging en vangen haar net niet op. Iedereen schrikt en het rumoer wordt luider. Enkele leden van het voetbalteam aarzelen of ze verder moeten spelen. Isabella ligt op de grond. Vanaf mijn plaats zie ik weinig maar genoeg om te weten dat ze onbewust is. Ik ren meteen naar beneden en duw iedereen die in mijn weg sta. Eve loopt achter me aan en we maken een weg tussen de groep mensen die rond Isabella verzamelt staat.

Ik adem zwaar in en uit wanneer ik haar koude pols voel. Ze ademt nog, een heel klein beetje. Xander volgt. Hij voelt aan haar borstkas en haar neus. De leerkrachten bellen een ambulance op. Eén van de toezichthouders roept tegen me maar er dringt niets door me heen. Ik hoor geen klank meer. Ik hoor alleen mijn eigen geschreeuw die de naam van Isabella roept. Xander helpt me overeind komen wanneer de ambulanciers Isa opnemen. Ik blijf nog even staan, op zoek naar lucht. Eve volgt de brancard waarin onze onbewuste vriendin ligt met een aantal anderen leerkrachten. Iedereen herneemt weer hun plaats in de tribune en in enkele tellen lijkt alles weer in orde. Joshua staat in het midden van het veld, zijn ogen volgen Isabella maar zelf doet hij niets. Hij staat vast genaaid aan de grond, alsof hij niet beseft wat er net gebeurde. Zijn teamgenoten roepen hem wakker, hij vangt de bal en speelt verder. De woede stijgt in me op maar ik voel de kracht niet om dit uit te vechten. Xander legt een hand onderaan mijn rug, zachtjes duwt hij me richting de uitgang. Hij legt zijn jas over mijn schouders vooraleer wij zijn brommer opstappen en naar het ziekenhuis rijden.

-

Hey Hey

Hopelijk hebben jullie hiervan genoten.
Laat me zeker weten wat je van het hoofdstuk vond!

Één van de belangrijkste gesprekken staan in dit hoofdstuk en ook de belangrijke rol van Griffin.

Meer in het volgend deeltje...

Veel liefs

Jina