Hi lezers en co writer

Geniet van dit hoofdstuk!

Jina

Chapter 18 - De tweede hulples

Wat is liefde?

Wat doet liefde?

Is dit liefde?

Nevermind, dat was een retorische vraag.

Telkens wanneer ik oogcontact maak met Xander, kijk ik weg of kreun ik uit frustratie. Ik zie het in zijn ogen, hij vindt dit leuk. Hij amuseert zich. Hij heeft me sneller leren kennen dan ik mezelf ken. Hij weet wat ik in mijn hart voel en hoe ik het niet ga toegeven, want dat ga ik zeker niet doen.

Heel de namiddag heeft hij oogcontact proberen maken, en ik vermeed ze. Terwijl Isabella, Evelyne en ik druk bezig zijn met kleren uit te kiezen en uiteindelijk neerleggen omdat wij niet overtuigd geraken, staan Xander en Josh met elkaar te spreken, te lachen en elkaar schouderkloppen geven. Ze halen koffie en eten de eerste snacks die ze in foodtrucks tegenkomen zonder zich af te vragen wat er in zit. Ik gluur naar ze van over een klerenrek met een jeansbroek in mijn armen waarvan ik de maat niet eens weet.

"Ik begrijp echt niet hoe die twee bevriend zijn geraakt." Mompel ik.

"Ze lijken harder op elkaar dan ik had verwacht. Kijk naar hun zonnebril. En hun handen in de broekzakken. Beide zwart haar en gespierd. Ze zouden broers kunnen zijn."

"Bullshit. Xander is knapper dan Josh." Ik gooi snel een blik naar Isabella om er zeker van te zijn dat ze mijn commentaar niet hoor.

"Xander is knap. Maar Josh is zeker niet mis. En kijk eens aan, ze gaan weer eten halen. Gross." Evelyne steekt twee vingers in haar mond, duidend dat ze hiervan moet kotsen.

"Te veel testosteron voor de dag." Ik rol met mijn ogen wanneer ik de jongens zie terug wandelen met hun derde hotdog. "Laat me eraan herinneren dat we nooit meer met mannen reizen."

"Ik moet jou laten herinneren dat je al lang niet meer in een maatje 36 past. Wat is dit nou weer?" Ze trekt de jeansbroek uit mijn handen en gooit die op een stapel kleren. Ik zucht.

Ze heeft gelijk,

Ik pas lang niet meer in een 36.

Na onze shoppingsessie, en de eetsessie van de jongens, beslissen wij om eindelijk onze oude en gezonde Highbury weer te bezoeken. Boston was magisch, maar Highbury is voor nu nog de realiteit. Josh en Isa beslissen om nog een paar uurtjes in Boston te blijven en van hun tijd als koppel te genieten waarop ik een waarschuwende blik geef aan Isa. Evelyne en ik vertrekken samen met Xander. Ik ben zo dankbaar dat ze heel de rit lang praat, zo kan ik Xander's ogen ontwijken en hem niet moeten aanspreken over vorige nacht. Maar naar mijn grote opluchting.... of teleurstelling, spreekt hij hier helemaal niet over en doet hij daar zelfs geen poging tot.

Aangekomen in Highbury, helpt Xander ons met de koffers binnen te brengen. Ik was gedurende onze reis naar Boston één klein zeer belangrijk detail vergeten; mijn moeder op de hoogte brengen van Xander.

"Celeste Berrets." Roept Patricia wanneer we de koffers in de woonkamer ploffen. Ze staat op de trappen en wandelt naar ons toe. Ik peins mijn ogen dicht op het geroep van mijn moeder.

"Oh-oh. Wanneer ze haar volledige naam uitspreekt komt het nooit goed." Hoor ik Eve tegen Xander fluisteren.

"Hoe durf je samen met een jongen te reizen?" Ze steekt haar handen in haar zij. "Niets tegen jou, lieverd, ik zeg dit gewoon uit principe." Ze beent naar Xander en klopt een paar keer liefjes op zijn schouder, "Ga maar een stuk cheescake eten."

"Bedankt mevrouw Berrets." Samen met Eve gaan ze aan de keukentafel zitten en kijken toe hoe ik een lange preek van mijn moeder krijg. "Het was in ieder geval een heel aangename reis." Vervolgt Xander tevreden. Fantastisch. Ze kan niet boos worden op Xander. Ze heeft zo'n hoge dunk van hem.

Daar zit hij, genietend van de cheescake van míjn moeder met míjn beste vriendin aan míjn keukentafel.

Gosh, hij is het perfecte vriendje. Ik loop snel naar mijn kamer en schreeuw luid in mijn kussen om mijn hart te luchten zonder veel rekening te houden met mijn moeder, Eve of zelfs Xander.

"En als je iets op te merken hebt, doe je dat beneden!" Roept mijn moeder in de gang na dat ze mijn geschreeuw hoort, "Wat een kindje toch. Soms is ze onbegrijpelijk." Hoor ik haar vervolgens aan Xander vertellen voor de deur. Hij grinnikt, mompelt iets op zijn beurt en neemt afscheid van Patricia zonder mij gedag te zeggen.

-

Over de middag zitten we samen met Evelyne in de cafetaria. Ze is druk aan het studeren. Haar vader bedreigde dat hij haar bankpasje zou blokkeren als ze een slechte punt op de examens behaald. Dit is de eerste keer van mijn leven dat ik Eve een boek zie lezen.

Isabella is nergens te vinden. Waarschijnlijk is ze met haar vriendje aan het oefenen voor de grote voetbalwedstrijd. De captain van het voetbalteam en zijn cheerleader. Hoe romantisch.

Rosalina wandelt de cafetaria sierlijk binnen met een veel te kort shortje. Shit. Ze komt naar ons toe en ik doe alsof ik haar niet zie. Ze grijnst breed en gooit haar plateau op tafel.

"Liefste vijand."

"Niet vandaag Rosé."

"Wat heeft zij nou weer?" Snauwt ze naar Evelyne die met haar neus in de boeken ligt.

"Celeste heeft gelijk Rosalina. Niet vandaag. Anders maak ik graag ruzie met jou."

"Oh, jullie zijn allemaal zo druk bezig en zo belangrijk." Zegt ze sarcastisch. Ze gaat eindelijk zitten waarop ik gelijk zucht.

"Laatst voerden we een belangrijk gesprek," Begint ze, "Je weet wel, wanneer ik jou het nummer van Xander Gray vroeg."

"Ah ja." Herinner ik me speels, "Toen je me vertelde dat je liever de tweede beste topstudent blijft zodat je tijd over hebt om te daten."

Ze lacht overdreven en speelt gevaarlijk met haar vork. "Ik heb gehoord dat jullie samen naar Boston zijn gegaan." Ik kijk even weg en houd het stil, de geruchten doen hier snel de ronde. "Dit betekent dat je op één of andere manier wel zijn nummer hebt."

"Ze heeft niet alleen maar zijn nummer. Ze hebben ook samen geslapen." Ineens klinkt Eve heel geïnteresseerd in het gesprek. Ik knijp in haar been om haar te bedanken voor het onnuttig commentaar. Rosalina reageert geschrokken, en nog wel overdreven ook.

"Jij kleine little bitch. Je houdt Xander voor je eigen." Ze staat op, geschrokken van wat ze te horen kreeg en voor de eerste keer vind ik het grappig om haar zo te zien.

"Als je zo graag Gray wilt, waarom zorg je daar zelf niet voor? Speel met je haar, gooi het speels in zijn gezicht en wie weet gaat hij jou ook leuk vinden." Ik leun naar achter op mijn stoel en lach. Ze zakt langzaam weer op de bank.

"Wat een fantastisch idee heb je daar." Het sarcasme springt van haar gezicht af, "Dat techniekje heb ik al eerder geprobeerd. Hij toont geen enkel interesse."

Nu barsten Evelyne en ik uit lachen, schatterlachen zelfs. Typisch Xander. Zo herkenbaar.

"Wel, je moet toe geven, het is een gewoonte voor jou om op de tweede plaats te staan." Ik kom trots overeind en knipoog terwijl Rosalina geïrriteerd met haar vork speelt.

"Volgende keer beter Rosé." Vervolg ik als laatst.

"Ik ga hem krijgen Celeste. Hou dat in gedachten!" Roept ze vol deceptie naar me uit.

De lesdag verliep snel en de tweede hulples van Xander nadert bij. In de bibliotheek merk ik op dat hij in stilte doorwerkt. Hij kijkt me niet, noch spreekt me aan. Zo is het prima, denk ik bij mezelf. Wij hoeven enkel te werken en niets te zeggen over dit weekend. Wat er in Boston is gebeurd, blijft in Boston, maar de laatste minuten van onze studeersessie, beslist hij om dat toch anders aan te pakken. Ik sta nerveus op om de boeken van de schoolbibliotheek terug op hun plaats te zetten.

"Je kunt me niet voor eeuwig ontwijken, Berrets." Hij volgt me na en leunt naast me tegen de rek waarin ik de geschiedenisboeken over de Franse Revolutie juist plaats.

"Ik ontwijk je niet." Antwoord ik droog.

"Je kunt ook niet alsof doen dat er niets is gebeurd tussen ons."

"Waar heb je het over?" Vraag ik zo onschuldig mogelijk terwijl ik van rek verander. De volgende boeken moeten op de hoogste plank staan maar ik geraak er niet aan, Xander neemt ze over en legt ze zelf op hun plaats.

"De aantrekkingskracht Celeste. Sinds de eerste dag van onze ontmoeting,"

Nee, nee, nee. Zeg die woorden niet luid op. Ik krijg daar meteen kippenvel van als ik eraan moet denken. Ik verander gelijk van rek maar hij is vastberaden om mij overal achter na te volgen, "die nacht op het hotel. Vertel me niet dat het jou niets heeft gedaan. Dat je niets hebt gevoeld."

"Shhht!" Ik sis dat hij minder luid moet spreken. Een paar studenten kijken om bij het horen van zijn zware stem. Hoe kan hij die woorden zo makkelijk uitspreken? Alsof hij dagelijks de gewoonte heeft om zijn liefde te verklaren.

"Wij hebben een contract waarin er duidelijk gestipuleerd staat dat wij géen relatie met elkaar zullen hebben." Ik haal het contract uit mijn schooltas en duw het in zijn handen. Hij kijkt verbaasd dat ik het blad overal mee sleur.

"Dat contract gaat niet over ons, dat is het stomste excuus. Wat maakt jou eigenlijk bang in het toegeven dat je me leuk vindt."

Ik sis weer dat hij stiller moet spreken.

"Ik ben niet bang," Verduidelijk ik. "Maar ik heb geen nood aan een relatie. Mijn schooljaar is veel te belangrijk om dat te verspelen aan iets zoals liefde. Geef het toe. Wij zullen een paar maanden verliefd zijn en dan wat? We worden elkaar beu en breken elkaars hart?"

"Je hebt schrik dat ik jouw hart breek?"

"Dat heb ik niet gezegd." Waarschuw ik hem kort.

"Ik ga je niet kwetsen, Celeste, dat weet je."

"Ik weet het niet. En jij hebt ook geen idee wat dat allemaal betekent om een relatie te hebben." Ik draai om mijn hielen om beter zicht van hem te krijgen, "Ik ben maar 17, Xander." Zucht ik. Hij knikt kort en teleurgesteld. Plots ploft hij op de bank neer en grijpt hij een pen en papier. Hij krabbelt iets en schuift het stuk papier onder mijn ogen.

"Nieuwe regels."

Ik neem het blad vast.

Regel 1: Celeste krijgt tijd tot Nieuwjaar om haar gevoelens toe te geven aan Xander.

Ik lach bespottend. Nu besef ik hoe hij mijn vier regels ook belachelijk vond.

"Dat is belachelijk! Ga je mij na Nieuwjaar niet meer leuk vinden dan?"

"Jawel, maar ik geef je gewoon tijd om eerlijk te zijn met jezelf."

Ik staar naar het stuk papier waar de regel op staat en dan weer naar hem. Ik wil het hem zeggen. Ik wil toegeven dat ik hem leuk vind en dat ik elke dag aan hem denk. Dat ik bezorgd ben wanneer hij laat thuis komt. Ik zou hem willen vertellen dat ik me goed voel bij hem en dat die nacht in het hotel ook veel voor me betekent. Maar iets houdt me tegen. De woorden geraken niet uit mijn mond. Ze wegen zwaar op mijn schouders en ondanks zijn lieve ogen voel ik dat dit niet het juist moment is. Ik voel me nog niet klaar om mijn hart te openen.

"Ik doe het. Tot Nieuwjaar. En als ik niet heb toegegeven, wil ik nooit meer over ons horen."

-

Hello

Ik hoop dat ik er niet te snel ben over gegaan in dit hoofdstuk en dat het aangenaam te lezen was,

Vraag van de dag:

Waarom denken jullie dat Celeste nog niet haar liefde wilt verklaren?

Als ik tijd over heb vandaag zal ik hoofdstuk 19 ook nog plaatsen.

Tot dan!

Jina