Hi lezers en co-writers

Liedje van vandaag is Vluchtstrook van Kris Kross Amsterdam, aangeraden door Verhalencarola123. Thanks Carola! (en ja ik vind dat liedje goed hahah)

Geniet van het hoofdstuk!

Jina

Chapter 17 - The walk of Shame

De volgende dag word ik als eerst wakker. Ik lig in de armen van Xander. Hij slaapt, als een baby. Waneer hij slaapt is er geen enkel bezorgdheden te merken op zijn gezicht. Ik peins mijn ogen dicht bij de herinnering van gisteren nacht en probeer me uit zijn greep los te maken. Hij houdt me stevig vast en wanneer ik zijn arm zachtjes van mijn middel afduwt, kreunt hij lichtjes in zijn slaap. Eens ik me uit zijn armen en uit het hemelsbed worstel, grijp ik snel naar mijn kleren die op de bank liggen. Ik probeer de deur zonder geluid te openen om Xander niet wakker te maken maar klap die achter me dicht wanneer ik Eve en Isa uit hun slaapkamer zie lopen.

We staren elkaar een paar tellen aan, de tijd dat ze het beeld van mij in Xander's kleren en kruipend uit zijn kamer innemen. Ik peins opnieuw mijn ogen dicht, waarom moeten we elkaar zonodig hier en op dit moment ontmoeten. Ze grissen aan mijn armen en duwen mij in de slaapkamer. Isabella sluit gelijk de deur op slot en Eve gooit me op het bed waarna ze mij volledig ruikt.

"Geen alcohol." Stelt ze vast.

"Nu moet je ons vertellen wat er gebeurd is." Beveelt Isabella streng.

"Excuseer? Wat er gebeurd is? Er is gebeurd dat jullie gisteren zo gezopen waren dat jullie mij niet aan de deur hoorden bonken. Ik had geen ander keus dan in zijn kamer te overnachten."

"Bullshit." Spits Eve. "Je liep net the-walk-of-shame."

"Er is niets gebeurd met Xander." Informeer ik hen vasbesloten.

"Je liegt!" Roept Isa.

Een stilte vult de ruimte.

"Echt waar?" Vraagt ze verbaasd wanneer ze mijn onveranderde, serieuze blik ziet. "Is er echt niets gebeurd?"

"Nee, niets. Nada. Rien. Njet." Lach ik nerveus. Ik wrijf mijn voorhoofd. "We hielden elkaar vast en het volgend moment vielen we in slaap."

"Ongelooflijk. Is dat zelfs mogelijk?" Isabella ijsbeert heen en weer.

Het gezicht van Eve verlicht, "Misschien is hij niet geïnteresseerd in vrouwen!"

"Hij is definitly wel geïnteresseerd in vrouwen." Verbeter ik. De sfeer en aantrekkingskracht die er tussen ons hing gisteren was veel te sterk. Ik verstop mijn gezicht in mijn handen en kreun luid. Hoe ga ik hem straks in de ogen kunnen aankijken?

-

Isabella, Eve en ik zitten al in het restaurant van het hotel voor de lunch. Wij zouden eten, een uurtje winkelen en vervolgens terug de baan voor Highbury nemen. Xander is er nog niet. Ik heb hem heel de voormiddag niet gezien, of met andere woorden, ik heb hem vermeden. Ik was er niet bij toen hij wakker werd en heb geen idee wat hij van onze nacht denkt. Er is misschien niets lichamelijk gebeurd maar wij hebben zeker iets gevoeld. Ik weet dus ook niet of hij teleurgesteld is dat ik er niet was toen hij wakker werd.

Eerlijk gezegd weet ik zelf niet wat ik van gisteren moet denken! Hoe leg ik uit wat ik voel als ik dat zelf niet weet....of begrijp. En wat zou ik zeggen wanneer ik hem tegenkom, 'oh, hey, super leuk geslapen!,'

bullshit.

Alsof doen dat er niets aan de hand is, dat is ook geen optie.

Opeens herinner ik me alles wat hij me gisteren over zijn broer vertelde en mijn hart krimpt gelijk in elkaar.

Hijzelf, wat ik in mijn hart voel en wat ik gisteren voelde toen we in elkaars armen lagen, dat kan ik niet uitleggen. Niet nu in ieder geval.

Wij bestellen al iets te drinken wanneer Xander aankomt wandelen. Dit keer draagt hij geen zwarte kleren zoals gewoonlijks maar een lichtblauwe trui. "Iemand is goed wakker geworden." Mompelt Eve speels voor dat ze een slok van haar fruitsap neemt. Ik stamp haar onder tafel zodat ze haar mond houdt waarop ze dramatisch reageert. Xander komt naast mij aan tafel zitten. Hij geeft me geen aandacht. Vervolgens wenst hij ons een smakelijk eten en bekijkt het menu in stilte. Zijn haar is nog nat van de douche. Het ongemak neemt het over en we weten allemaal niet echt wat er besproken kan worden tot dat Evelyne met haar mond open valt.

"What the hell doet híj hier?" We richten ons allemaal naar waar Evelyne zo geschrokken wijst, behalve Xander die nog aandachtig de menukaart leest.

Niemand anders dan Joshua McIntosh loopt naar onze tafel toe met een brede grijns op zijn gezicht, een zonnebril op zijn neus en zijn stoere manier van stappen.

Ik kijk meteen naar Isabella die versteld staat van hem hier te zien, en niet aangenaam verrast van zijn komst.

"Dit wordt drama." Mompelt Eve weer terwijl ze teken doet voor een fles wijn aan de ober die een paar tafels verder staat.

"Wat doe jij nou hier?" Vraagt Isabella verbaasd en vooral woedend.

"Wij moeten spreken Isa."

"Niemand heeft je hier uitgenodigd." Antwoord ik gelijk.

"Ìk heb hem uitgenodigd." Reageert Xander traag, nog altijd met zijn neus in de menukaart.

"Wat?" Ik kijk hem meteen aan zonder aandacht terug te krijgen. 

Waarom zou hij zoiets doms doen?

"Fantastisch." Deugd Eve alsof ze van een comedyfilm geniet.

"Ik heb je niets te zeggen Josh. Niet na wat je me hebt aangedaan." Kaatst Isa naar haar ex-vriendje, ze frummelt aan een zakdoek op tafel.

"Ik ben tot in Boston gekomen om het goed te maken." Hij negeert iedereen en spreekt enkel Isa aan. 

"Ongelooflijk," zucht ik. "Hij liegt. Isa. Geloof hem niet."

"Geloof hem wel." Xander klapt de menukaart op tafel en lijkt eindelijk geïnteresseerd te zijn in het gesprek.

"Jij hebt daar niets in te zeggen." Informeer ik hem sissend.

"En jij ook niet." Hij wendt zich terug naar Isa. "Luister naar wat hij te zeggen heeft. Het is belangrijk." Zegt hij tegen haar op een zachtere toon.

"Nee, dat doe je niet. Het is toch duidelijk dat hij haar bedrogen heeft." Ik verdedig mijn vriendin. Waar is hij eigenlijk mee bezig? Hij staat op en knikt naar Evelyne dat ze hen privacy moet geven, waarna ze van tafel springt en met de fles wijn huppelt. Xander gooit me een snelle blik vooraleer hij me naar de inkomhal sleurt.

"Waar ben je mee bezig? Hem hier uitnodigen? Ben je soms gek geworden?" Ik trek mezelf uit zijn greep.

"Waarom doe je zo moeilijk om hem?"

"Hij, Joshua, heeft mijn vriendin bedrogen!"

"Zij waren niet eens in een relatie op dat moment!" Zegt hij luid uit frustratie. Ik sluit mijn ogen om mezelf te beheersen want ik weet dat hij gelijk heeft.

"Waarom heb je me niet gewaarschuwd dat hij zou komen? En sinds wanneer ben je zo goed bevriend met hem?" Vraag ik een stuk stiller zodat de bezoekers in de hal mij niet horen.

"Wij hebben elkaar een paar keer in de vestiaires ontmoet." Hij ijsbeert enkele korte stappen heen en weer. Mijn ogen volgen hem bij elke stap die hij zet terwijl ik met gekruiste armen wacht.

"Natuurlijk." Mompel ik. "Ik heb zelf gezien hoe hij dat cheerleader-meisje kuste nadat hij Isa hoop gaf."

"Hij houdt van Isabella. Hij geeft oprecht om haar." Hij stopt bruusk met ijsberen.

"Hoe kan jij dat nou weten?"

"Omdat ik een man ben," zegt hij bijna sissend, "En mannen spreken met elkaar en weten wanneer een andere man echt van een meisje houdt." Ik rasp naar adem bij zijn woorden, niet meer zeker of wij nog altijd over Isabella en Joshua spreken. Hij maakt gedurende een paar tellen oogcontact waarin hij zelf zijn gedachten laat bezinken.

Zijn brede handen houden mijn schouders vast terwijl hij naar de grond staart en terug opkijkt. "Vertrouw me." Fluistert hij. Ik verbreek het oogcontact niet en probeer in zijn ogen alle eerlijkheid te vinden waarvan hij zo zeker is. Elk klein detail in zijn ogen wijst naar die eerlijkheid en rechtvaardigheid. Ik zucht.

"Ik hoop voor jou dat je gelijk hebt en dat hij mijn vriendin geen pijn doet." Fluister ik terug, "Anders neem jij de verantwoordelijkheid op en zal ik daar persoonlijk voor zorgen." Zeg ik bedreigend zonder enkel emotie te tonen. Hij grinnikt tevreden van mijn bedreiging.

Wij lopen terug naar het restaurant en hoewel we daar geen tijd voor hadden voel ik me opgelucht dat hij niets heeft gezegd over vorige nacht. We gaan aan tafel zitten waar Isa en Josh elkaars handen vast houden en breed grijnzen. Ze hebben elk misverstand uitgepraat en Isabella lijkt hem te hebben vergeven.

"Ik heb besloten," Begin ik.

"Jij hebt niks te besluiten," Valt Joshua meteen aan.

"Luister goed," Kaats ik gelijk terug, "Want het kan wel waar zijn dat mijn vriendin van je houdt maar ik vergeet niet wat je hebt gedaan en ik hou je in het oog." Hij slikt en ik keer me weer naar Isabella toe.

"Ik vertrouw je en ik hou van je en ik wil alleen maar dat je gelukkig bent. Als hij," Ik gooi vanuit mijn ooghoek een blik vol afschuw naar Josh, "Als hij degene is die jou gelukkig maakt. Heb ik daar niets op te zeggen." Een grijns van oor tot oor verschijnt op haar gezicht en ze knikt goedkeurend terwijl Xander's hand de mijne reikt onder tafel.

-

Hey hi

Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk oké! Wordt het verhaal saai? Ik stel me echt de vraag hahah.

Vraag van de dag:

Wat vinden jullie van de gesprekken over het algemeen in dit verhaal? Zijn ze beeldend genoeg? Zijn ze interessant genoeg? Zijn ze realistisch en/of grappig? (oke dat waren meerdere vragen)

Ben benieuwd!

Ik zal proberen om nog altijd dagelijks te publiceren maar ik voel dat het wat zwaar wordt, ik schakel anders over naar 1 keer publiceren om de twee dagen.

Succes aan diegene die examens hebben deze week,

Veel liefs

Jina