Hey lieve lezers en co-writers

Hoe ging jullie eerste schooldag (of werkdag)? Niet te vermoeiend hoop ik? 

Hierbij een leuk hoofdstukje voor wat ontspanning. 

Enjoy!

Chapter 15 - Here we come, Boston

Ik steek de straat over naar Xander's huis, opnieuw in mijn pyjama. Wel, het is niet de eerste keer dat Xander mij in pyjama ziet. Bij het aanbellen hoop ik dat zijn moeder, of in het ergste geval zijn vader, niet de deur zal openen. Ik haal diep adem wanneer ik voetstappen hoor en als Xander de deur opent, adem ik opgelucht uit. Hij kijkt eerst verast, dan in de war dat ik na de chaotische avond van gisteren voor zijn voordeur sta, in pyjama.

"Ik heb je hulp nodig." Zeg ik uiteindelijk, wijzend naar mijn huis waar Isa en Eve ongeduldig en heel erg opvallend aan mijn deur staan te wachten op zijn reactie, "Wíj hebben jouw hulp nodig." Verbeter ik snel. "Rijdt met ons mee naar Boston." Flap ik er uit, als een pleister die we in één keer aftrekken.

"Nee." Hij doet gelijk de deur dicht maar ik hou net mijn voet er tussen. "Het antwoordt is nee Celeste."

"Please. Deze reis is ontzettend belangrijk voor me en we hebben de trein gemist en er komt geen tot over twee uren en wij komen anders veel te laat in Boston, Xander ik smeek het jou!" Hij zucht en knikt nog altijd nee waarna hij de deur nog eens probeert te sluiten. Hij heeft niets te verliezen in deze reis. Hij gaat Harvard mee bezoeken, wat hem weer zin gaat geven om te studeren, en bovendien gaat hij even kunnen luchten van alles wat er in Highbury gebeurd. Zijn moeder denkt zoals mij want zij wandelt sierlijk vanuit de woonkamer naar Xander toe met een geruststellende glimlach.

"Lieverd, maak je geen zorgen om ons. We redden het wel. Jouw vader moet vandaag naar Westwood dus je bent vrij om te gaan." Fluistert ze zacht. Ik kijk hoopvol op naar de reactie van Xander, hij twijfelt en aarzelt maar stemt uiteindelijk mee. Ik spring in de lucht van opluchting en haal mijn duimen uit naar Isabella en Eve die vervolgens een gelukdansje op mijn oprit voeren.

"Neem ook de Cabrio mee." Zegt Liz vooraleer ze weer in haar woonkamer binnentrekt. Wij haasten ons allemaal en maken ons razendsnel klaar. Xander vult de kofferbak met onze koffers en zucht diep vooraleer hij instapt, alsof hij een grote stap in zijn leven neemt. Ik stel mij daar niet direct vragen bij en houd me druk bezig met iedereen te superviseren.

Onderweg hou ik de GPS in het oog om er zeker van te zijn dat we niet de verkeerde weg opgaan. Xander sloot het autodak om geen koud te vatten en Evelyne probeert vanuit de achterbank de radiokanaal te wisselen.

"Oké, iedereen heeft zijn koffer mee, laders, laptops, mobieltjes, bankpasjes, identiteitskaart. Hebben wij alle lichten thuis uitgezet en shit, wij zijn de stekker van de krultang vergeten uit te trekken." Ik rammel snel in mijn handtas om te bevestigen dat ik alles bij heb terwijl mijn andere reisgenoten tesamen zuchten uit irritatie. Xander rolt van onderuit zijn zonnebril met zijn ogen. "Is zij altijd zo tijdens het reizen?" Vraagt Xander aan mijn vriendinnen die van zijn vraag gebruik maken om mijn meest genante vakantieanekdotes te vertellen.

Na een tijdje rijden vallen Eve en Isa in slaap. Ik neem het stuur over zodat Xander even kan rusten. Ik behaalde mijn rijbewijs een jaar geleden, maar aangezien mijn moeder altijd op reis is met de auto rijd ik heel weinig.

"Ze hebben je graag." Vertel ik Xander wanneer we voor een rood licht stoppen, kijkend in de spiegel naar mijn twee slapende vriendinnen.

"Hebben ze jou dat vertelt?" Vraagt hij grinnikend.

"Nee, maar ik ken ze goed genoeg. Ze hoeven dit soort dingen niet luid op te zeggen." Ik glimlach breed en rijd door bij groen licht. Het blijft even stil, ik hoest uit angst dat hij mijn snelle hartslag hoort.

"En wij haten elkaar, niet waar?" Mompelt hij speels. Hij draait zich lichtjes naar me toe. Ik blijf naar de baan kijken.

"Wel, haten is een heel specifiek...term, niet echt toepasselijk-"

"Niet echt toepasselijk op ons na die kus van gisteren." Ik draai me meteen om en sist dat hij zijn mond moet houden. In de achteruitkijkspiegel zie ik Eve in haar slaap glimlachen. Shit. Zij is wakker en heeft alles gehoord. Ik gooi een dodelijke blik naar Xander die zijn lach moet inhouden. Ik voel mijn wangen weer rood worden. Waarom wil hij dit hier bespreken? Ik wist wel dat ik hem niet moest kussen. En ik kuste enkel zijn wang! Nee. Celeste. Schaam je niet. Iedereen kust elkaar als troost...toch?

Wij komen eindelijk aan in Boston. Isabella en Eve zoeken mee naar het hotel dat Steve voor ons heeft gereserveerd en we staan verbluft wanneer we de inkomhal binnen lopen.

"Had Steve ons niet kunnen waarschuwen dat hij een luxehotel heeft geboekt?" Fluistert Isabella in mijn oor. Ik frons omdat dit surrealistisch lijkt en vraag aan de balie of wij effectief ingeschreven zijn voor dit weekend. Ik glimlach triomfantelijk wanneer hij dit bevestigt. Een portier toont onze kamers. Er werden twee kamers geboekt, eentje van drie en een kamer voor één persoon. Steve had dit zo geregeld zodat ik eigenlijk samen met Isa en Eve zou slapen en mijn moeder alleen. Dit kwam goed van pas, want Xander neemt die kamer.

Wij beginnen meteen aan onze dag en sleuren Xander overal met ons mee. Meestal slentert hij achter ons aan met zijn zonnebril laag op zijn neus en zijn handen in zijn zwarte broekzakken. Ik heb meer dan één keer aan zijn arm moeten trekken zodat hij geïnteresseerd zou lijken. We bezoeken verschillende standjes, klerenwinkels waarin Xander urenlang op ons heeft moeten wachten, monumenten en uiteindelijk.....Harvard. Mijn grootste doel. Alles waarvoor ik heb gewerkt. De campus is, hoe moet ik dat in woorden uitdrukken, fantastisch. Prachtig. Exact zoals ik me het had ingebeeld. De oude bibliotheek. De antiekheid. Hier is waar ik wil zijn. Hier is mijn plaats. Steve had gelijk, deze reis heeft me gemotiveerd om nog harder te werken. In mijn ooghoek zie ik dat zelfs Xander van het moment geniet. Hij trekt zijn zonnebril uit en kijkt verwonderd rond zich heen. Misschien gaat dit hem ook motiveren om betere punten te behalen. Vandaag hebben wij ook ontdekt dat Xander en ik een gemeenschappelijke passie hebben, museums. Wij konden uren lang discussiëren over schilderijen als Isabella ons niet aan het tijdstekort had herinnerd.

Het voelt goed aan om zich dicht bij hem te voelen. Om dezelfde interesse te hebben. Na een lange dag nemen we afscheid in de gang van onze kamers. Eve en Isa zetten zich meteen in pyjama en Eve haalt een fles Champagne vanachter haar rug.

"Evelyne Torrence, waar haal je dat vandaan?" Isabella loopt naar haar toe en trekt de fles uit haar handen. "Ik hoefde alleen maar Steve's naam uit te spreken beneden aan de bar en ze gaven me heel de fles, ik moest niet eens mijn ID tonen." Zegt ze enthousiast. Het verbaasd me niet dat Steve op voorhand wist wat Evelyne zou doen. Even dacht ik dat Isabella de fles weg zou gooien maar ze trekt de kurk eruit en neemt een lange slok, gevolgd door een bevredigende zucht.

"Isa!"

"Ik heb een gebroken hart dus ik heb recht op champagne." Ze haalt nog eens de fles achterover vooraleer Eve die terug over neemt. Ze springt op het bed en wijst me aan, ik besef dat ze al een stuk dronken is. "Jij. Ik heb het gehoord. Jij en Xander," Eve verliest even haar evenwicht, "jullie hebben gekust."

"Niet waar!" Roept Isa versteld.

"Jawel. Ik heb het zelf gehoord." Herhaalt ze. Ik rol met mijn ogen en plof op het bed neer met een luide kreun. Isa ploft ook naast me neer en houdt mijn hand vast. We kijken elkaar in de ogen en ze lacht trots. "Hij is goed." Fluistert ze. En ik vertouw Isa. Ze weet veel van liefde.

"Ik weet het." Fluister ik terug.

-

Ik sluit de deur zachtjes achter me dicht. Het is al laat en Isa en Eve hebben te veel gedronken. De geur van de champagne hangt in de kamer en ik heb nood aan frisse lucht. Aan het uiteinde van de gang staat Xander in de lift. De deur sluit bijna dicht maar hij houdt ze tegen met zijn arm en door op het knopje te drukken. Ik ren snel naar de lift toe om hem te bevrijden van de sluitende liftdeuren.

"Wat doe je hier?"

"Ik kreeg honger." Antwoordt hij wanneer ik de lift in spring, "Ik dacht dat je al in slaap was gevallen."

"Het werd daar te benauwd." Geef ik toe. Hij knikt zachtjes, tevreden om mij hier te zien.

"Gaan we," hij aarzelt, "zou je mee willen wandelen?" Vraagt hij verlegen terwijl hij zijn achterhoofd krabt. Hij draagt een strakke zwarte trui waarin zijn spieren in goed te zien zijn. De bovenkant van zijn haar zit mooi in een dot en de paar plukjes haar die overbleven vallen lichtjes voor zijn ogen. Ik knik traag, vastbesloten dat dit een goed idee is en doodgelukkig dat hij dit voorstelt.

Boston overnacht is prachtig. Xander en ik lopen enthousiast rond in de oude straten van de stad. De verlichting geeft iets nostalgisch aan. Het lijkt wel of wij op dit specifiek moment de enige wezens op aarde zijn. Nu is het zijn beurt om me overal naartoe te trekken en we proeven van alles dat we in Highbury niet vinden. Ik heb een paar keer moeten schaterlachen, vooral wanneer Xander bijna in een gigantische waterplas viel en wanneer ik die kinderattractie niet durfde in te stappen. De tijd vliegt en voor wij het door hebben is het al voorbij middernacht. We wandelen tevreden en lachend terug naar het hotel waar wij opnieuw afscheid nemen.

"Bedankt voor vandaag." Zeg ik zacht.

"Je bent uiteindelijk niet zo saai als ik dacht Berrets." Ik glimlach en bedank hem opnieuw voor het compliment. Hij grinnikt geamuseerd en wacht tot ik mijn kamer intreed. Ik draai me zenuwachtig naar mijn deur en zoek onhandig naar de sleutel van mijn kamer.

De sleutel. Ik zoek nog eens in mijn tas en mijn jaszakken maar die is nergens tevinden. Ik probeer niet te stressen en klop een paar keer op de deur, hopend dat Xander al in zijn kamer is. Ik bonk iets harder maar Isa en Eve vielen waarschijnlijk in slaap en zijn te dronken om mij te horen schreeuwen vanuit de andere kant van de deur. Ik verlies hoop en zucht teleurgesteld, maar durf Xander niet aan te kijken. Dit is zo belachelijk, en het schaamtegevoel neemt het over. Isabella en Evelyne. Jullie gaan eraan. Ik draai me verlegen om, Xander kijkt met een victorieuze en spottend blik, hij staat aan zijn kamer met de deur groot open.

-

Hey Hey

Hoe vonden jullie dit hoofdstuk? 

Vraag van de dag: 

Merken jullie al een verandering in het gedrag van Celeste? 

Stay tuned voor een nieuw hoofdstuk!

Vergeet zeker niet te liken!

Liefs

Jina