Hi co-writers en lieve lezers, 

Zoals beloofd hoofdstuk 11! 

Enjoy!

Veel liefs

Jina

Chapter 11 - Xander de redder

Ongelooflijk. Mijn leven neemt een heel andere wending. Mijn schooldossier is niet perfect meer. Een grote donkere vlek staat er op; nablijven 23 oktober. Ik ben nog altijd wel de topstudent, maar nu ben ik een topstudent die ooit heeft moeten nablijven. Zou dat echt mijn kansen tot Harvard verknoeien? 

Xander Gray! Hoe zou ik hem kunnen helpen? Hij is een apart geval en geeft niets om zijn studies. Ik vraag me zelfs af of hij meer dan drie lessen per dag volgt. Het zou een wonder zijn als ik hem maar de helft van de punten laat behalen. Elk nacht zie ik hem uit zijn raam glippen vanuit mijn kamer. Ik weet niet waar hij naartoe gaat. Het lijkt erop dat zijn ouders geen idee hebben dat hij buiten glipt. En bovendien heb ik geen idee hoe ik eraan moet beginnen. Griffin toch. Misschien is filosofie toch niet altijd goed. Het enige dat mij kan opwekken zijn de biljetten naar Boston en mijn reis met mijn vriendinnen. Nog één week en dan gaan we van ons weekend genieten. Nog één, kleine week. Ik kijk naar de biljetten vanaf mijn zetel, waarop ik ondersteboven lig, met mijn hoofd naar beneden.

"Ik geef toe dat ik niet helemaal tevreden ben dat je zoveel tijd met een jongen moet spenderen," zegt mijn moeder over de opdracht van Griffin terwijl ze de aardappelen schilt in de keuken.

"Ik weet het!" Ik kom overeind, het is vanzelfsprekend dat deze opdracht absurd klinkt.

"Maar hij is een aangename en beleefde jongen."

"Aangenaam en beleefd? Xander is alles behalve aangenaam en beleefd!" Lach ik bespottend. "Hij bedriegt iedereen met zijn rustige persoonlijkheid". Ik schud mijn hoofd neerslachtend, zelfs mijn moeder is er niet tegen.

Ik krijg een groepoproep met Isa en Eve en beslis om even buiten te staan om op te nemen. Ik neem de sproeier mee om de bloemen in het voortuin water te geven. Terwijl dat ik dit doe spreek ik met Isa en Eve over de telefoon, ze vragen om naar de Halloween-Party te gaan van een gemeenschappelijk klasgenoot.

"Je moet meekomen Celeste, wist je dat Betty een gigantisch zwembad heeft in haar tuin? Én een foodtruck?" Evelyne probeert me over te halen, maar zowel het zwembad als de foodtruck kunnen mij niet overtuigen om een dag studeren te missen.

Aan de overkant komt Xander uit zijn huis, richting zijn brommer. Hij draagt de kap van zijn sweatshirt over zijn hoofd. Ik neem meteen de kans om hem aan te spreken en loop met mijn pantoffels op straat. "Ik bel jullie straks terug op," ik leg snel af en steek de straat over,

"èh, Xavier! Jij daar! Wacht eens! Kom terug!" Hij stopt en kijkt me van top tot teen aan. Ik geef toe dat mijn bruine pyjama met schaapjes op mijn trui niet echt helpt.

"Wat wil je Celeste? Het is weekend."

"Ik zag je gisteren weer uit huis glippen." Hij fronst.

"Ik denk niet dat mijn nachtactiviteiten jou iets aangaan." Hij veegt zijn helm en kijkt alsof mijn aanwezigheid en ons gesprek niet heel belangrijk zijn.

"Aangezien ik ook laat in de avond studeer, gaan jouw nachtactiviteiten mij wel aan. Als je goede punten wil, moet je een gezonde levensstijl hebben. Laten wij eerst beginnen met niet meer uit huis te glippen, we zullen later werken aan de joints die je stiekem rookt."

Xander rolt met zijn ogen en legt vervolgens zijn helm op zijn brommer, "Je spreekt te veel."

"Ik spreek feiten." Ik plooi mijn ogen in spleetjes en kruis mijn armen over elkaar, "We beginnen morgen na de lessen dus wees op tijd in de bibliotheek." Roep ik nog snel voor ik de straat oversteek.

Xander staat klaar om op zijn brommer te klimmen wanneer ik een luid motorgeluid dichterbij hoor rijden, maar dit geluid komt niet uit zijn voertuig. Een auto met volle snelheid rijdt op me af. Ik weet dat ik geen tijd heb om hem te vermijden en sluit mijn ogen uit angst.

Ik voel mijn hartslag in mijn oren kloppen. Het gaat maar een paar tellen duren. De auto probeert te remmen maar het is te laat.

Ik word plots naar achter getrokken. Mijn ogen zijn nog steeds dicht terwijl ik twee brede armen rond mij heen voel die me stevig vasthouden. Ik hoor een zware ademhaling en de auto verder rijden. Ik kan al raden wie dat is maar toch doe ik langzaam mijn ogen open om dit te bevestigen.

Xander houdt de voorbijrijdende auto in de gaten en wanneer hij terug zijn aandacht op mij vestigt, zie ik bezorgdheid en onrust in zijn ogen. De seconden duren lang. Langer dan ik had verwacht. Zijn zachtaardige, strenge ogen kijken me aan alsof ik de enige ben die er momenteel aan toe doet. Ik slik en voel mijn hart sneller kloppen.

"Gaat het?" Fluistert hij dicht tegen me aan, nog altijd even bezorgd. Ik knik en voel zijn zware adem op mijn gezicht. Zijn armen houden mijn middel vast, nog steviger dan toen hij me naar zich toe trok.

Het wordt ineens veel warmer, er werd nochtans gezegd dat het zou regenen vandaag. Ik slik opnieuw en opnieuw verdwaal ik in zijn lichtkleurige ogen. Zijn lang zwart haar valt lichtjes op zijn ogen. Ik had nooit opgemerkt dat hij er zó goed uitziet. Ik knipper en bevrijd me uit zijn greep, niet echt wetend hoe ik me nu moet gedragen. Hij voelt hetzelfde, ik zie het. Hij schraapt zijn keel en grijpt weer naar zijn helm.

"Ik..." Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik stond veel te dicht bij hem waardoor mijn brein even niet mee willen denken, zijn geur voel ik nog altijd rond me heen hangen.

"Wees niet te laat morgen!" Beveel ik een tweede keer, dit is het enige dat zinnigs klinkt. Ik check nu twee keer na of ik veilig de straat mag oversteken en loop snel naar de voordeur met mijn pantoffels zonder naar achter te kijken terwijl ik zijn doordringende blik in mijn nek voel.

-

Ik heb heel de dag aan hem gedacht. Heel. De. Dag. Zelfs de nieuwe formule die we in wiskunde hebben geleerd heeft mijn aandacht niet kunnen houden. Hoe ga ik een jaar lang met hem samen moeten werken? Ik word uit mijn gedachten gehaald door een luide klank. Dat is het kluisje van Rosalina dat naast de mijne is verhuisd omdat haar vorig kluisje defect was.

"Oh, wat een aangename verrassing Rosalina." Zeg ik sarcastisch. "Hallo mijn lieveling bedreiger." Kaatst ze sarcastisch terug.

We hebben een eindejaarsbal-vergadering en ik vond dat ik Rosé al te vaak op een dag zag. Ik negeer haar en been gewoon verder door de gang richting de vergaderzaal waar zij ook moet zijn.

"Nu dat jij en ik weer op goede voet staan, heb ik een nogal persoonlijke vraag voor je."

"Als je me vraagt om mijn plaats als organisator op te geven, dan is het antwoord een neen."

"Ik weet dat dit jouw grootste nachtmerrie is, maar nee," ze zucht, "dat is mijn vraag niet. Xander is jouw buurjongen heb ik gehoord?"

"Overbuurjongen." Corrigeer ik haar.

"Oh, excuses, ik wist niet dat de term zo belangrijk was."

"Waar wil je naartoe met jouw vraag Rosé?" Zucht ik.

"Geef me zijn nummer." Vraagt ze gelijk. Ik lach zenuwachtig.

"Ik heb zijn nummer niet." We draaien de gang om en lopen de trappen op naar de vergaderzaal die op de tweede verdieping zit. Rosé laat een krijs uit van ongeloof,

"Je hebt zijn nummer niet? Xander Gray woont over je en je hebt nog altijd niet zijn nummer kunnen krijgen?"

"Hij interesseert me niet en bovendien," we draaien nog een gang in, "ik dacht dat je geen tijd had voor vriendjes."

"In tegendeel tot jou kan ik zowel goede punten behalen als een vriendje krijgen, liefste."

"En dat is de reden dat je al jaren lang de tweede topstudent bent en niet de eerste." Verdedig ik mezelf beledigd. Rosé lacht luid op, "Voel je niet aangevallen. Het is niet erg dat je geen vriendje kunt krijgen." Ik rol meteen met mijn ogen, God, bevrijdt me.

"Celeste heeft nooit een vriendje gehad! Hebben jullie dat gehoord?" Roept Clint die net voorbij loopt met zijn groep vrienden die ons gesprek toevallig heeft overhoord. Nu herken ik de slaapkop uit de nablijfklas. Hij lijkt een stuk minder slaperig en veel sportiever dan op onze eerste ontmoeting.

"Hou je mond Clint!" Roep ik naar hem toe wanneer hij voorbij springt.

Wanneer Rosé en ik eindelijk bij de deur van de vergaderzaal aankomen, zie ik twee studenten verder achter de hoek.... heel intiem zijn met elkaar. Ze zitten verdiept in hun gekus, wat mij een beetje ongemakkelijk maakt bij dat zicht, maar een van de twee studenten herken ik duidelijk. Ik knijp mijn ogen in spleetjes en zet langzaam een stap naar voor om duidelijk te zien wie er met zoveel passie een meisje uit het cheerleaderteam kust. Wanneer ik zijn gezicht zie stopt mijn hart heel eventjes met kloppen. Ik krijg meteen een koude rilling in mijn rug. De klootzak.

-

Hi lezers, 

Wat vonden jullie hiervan? Denken jullie dat een vriendschap tussen Rosalina en Celeste mogelijk is? En WIE IS DIE JONGEN? Enig idee? 

Ik hoop dat jullie hiervan hebben genoten, morgen nog een hoofdstuk!

Vergeet zeker niet te liken! 

Liefs 

Jina