Hi liefste lezers en co-writers, 

Alle scènes en verhalen in dit boek zijn door mij verzonnen en uitgeschreven.

Alle rechten voorbehouden na_jina

Happy new year! Ik wens jullie allemaal veel boeken en notitieschriftjes toe (ook veel geluk en gezondheid natuurlijk). Dit jaar ben ik vastbesloten om een paar van mijn verhalen af te maken. Dit verhaal is mijn to go verhaal waarover ik niet veel moet nadenken, ik probeer er gewoon van te genieten. Bovendien had ik zin om een cliché verhaal te schrijven. Niets beters om het Nieuwjaar mee te beginnen. 

Zoals jullie weten is feedback altijd welkom, ik meen het. Laat zeker weten wat je er van vindt, dat is altijd belangrijk. Je mag ook altijd reclame maken in de comments voor jouw eigen boek, ik zal eens een kijkje nemen. Wie weet vinden wij ons lievelingsboek hier!

Per chapter zal ik een liedje plaatsen bovenaan het hoofdstuk. Laat zeker de naam van jouw lievelingsliedje in de comments. Dan zal ik die in het volgend hoofdstukje opzetten. Vandaag kies ik voor Harleys in Hawaii van Katy Perry omdat het een feelgood liedje is en wij houden van feelgoed liedjes, niet waar? 

Liefs

Jina

-

Chapter 1 - De nieuwe buurjongen

"Dames en heren,"

"Eigenlijk is het alleen maar dames,"

"Vandaag spreek ik over de belangrijkste gebeurtenis van het jaar. Eén na belangrijkste na de diploma-uitreiking natuurlijk. Dames en heren,"

"Opnieuw, we zijn hier alleen maar met meisjes." Onderbreekt Evelyne mij opnieuw.

"Evelyne stop, straks wordt ze nog boos." Merkt Isabella op.

"Ik spreek dus over het eindejaarsbal. Hier hebben wij een lijst gemaakt van mogelijke interessante en intellectuele thema's. Ik ben persoonlijk een voorstander van The Great Gatsby," Ik probeer mijn vriendinnen zo goed mogelijk te negeren terwijl ik mijn speech oefent in het midden van mijn kamer, omringd door mijn beste vriendinnen Isabella en Evelyne.

"Kunnen wij niet iets doen rond de Avengers? Ze zijn super populair nu dat de nieuwe film uit is." Zegt Eve.

"Evelyne wilt zich gewoon als Black Widow aankleden. Zo strak mogelijk om zo veel mogelijk aandacht te krijgen." Isabella is bekend voor haar sarcasme.

"Oké, gaan jullie nu naar mij luisteren? Dit is belangrijk als wij deel willen nemen aan de eindejaarsbal-werkgroep en past perfect bij ons dossier voor de universiteit." Ik probeer mijn vriendinnen te overtuigen maar zonder succes.

"Correctie: jij vindt dat belangrijk. Je mag zoveel organiseren als je maar wilt, ik kom gewoon voor de drank en de knappe jongens in strakke pakken."

"Is dat echt het enige dat telt in jouw leven?" Ik gooi een kussen naar het gezicht van Evelyne waardoor ze met haar rug van mijn bed valt. "Isabella, zeg iets." Ik draai mij om naar mijn andere vriendin die onaandachtig uit mijn kamerraam kijkt. Gaat er echt geen enkel vriendin mij hier in steunen? "Ik wist niet dat je nieuwe overburen kreeg." Vraagt Isabella met haar hoofd bijna uit het raam gestoken. "Dat heb ik ook niet." Antwoord ik terwijl ik een belangrijk document zoek tussen mijn papieren op mijn boekenkast. "Dat heb je wel. Er verhuist net iemand aan de overkant. Evelyne kom kijken."

"Ik ben alleen geïnteresseerd als er een jongen van onze leeftijd er bij is." Zegt Evelyne spelend met een haarlok. Ze ligt inmiddels weer op mijn bed met haar hoofd naar achter zodat haar lang, lichtbruin haar de grond raakt. 

"Evelyne, liefste, ik zou je niet naar hier hebben geroepen als ik wist dat er geen jongen bij was." Evelyne spingt van het bed en loopt bliksemsnel naar Isabella toe. De reactie van Evelyne en het sarcasme van Isabella maken mij nieuwsgierig. Ik loop zelf naar het raam en zie daar inderdaad een gezin verhuizen in het huis over ons. Ik wist niet dat het huis te koop stond. Daar heeft nooit een verkooppaneel gestaan. Het gezin bestaat uit een vader, een moeder en.....oh daar is hij, de jongen van ongeveer onze leeftijd. 

"Hij ziet er goed uit." Bemerkt Evelyne. 

"We zien hem niet eens zo goed vanaf hier." Antwoordt Isabella. "Ik heb een talent om mooie mannen te herkennen."

"Je zou talent moeten hebben voor studies." Ik loop naar mijn bureau om mijn schooltas klaar te zetten voor morgen. "Pretbederver." Mompelt Evelyne terwijl ze nog altijd uit het raam kijkt. Ik rol met mijn ogen en ga weer bij mijn vriendinnen staan. De jongen is nu alleen de kofferbak aan het leegmaken. 

"Je hebt echt geluk om een knappe buur te hebben Celeste." Zegt ze alsof dit gevoel vanzelfsprekend is. 

"Wil je dat ik voor jou met hem ga spreken?" Stel ik Evelyne voor. Ze blijft mijn beste vriendin. Ik zou haar moeten helpen wanneer ik kan. 

"Zou je dat voor me doen?" Ze kijkt me met een pruillip aan. 

"Natuurlijk liefste."

"Evelyne, je mag haar niet vertrouw-" waarschuwt Isabella en voor ze haar zin kan afmaken roep ik luid uit het raam, 

"Hallo, er is hier iemand die je wil spre-," Isa en Eve trekken beide aan mijn armen om mij onder het raam te verbergen. "Ben je gek?" Vraagt Evelyne geïrriteerd. Gedurende een moment dacht ik dat ze echt boos was, maar na een paar tellen kunnen wij onze lach niet inhouden gevolgd door een heerlijke slappe lach.

De volgende dag is de lucht grijs. De wolken verbergen de zon die maar weinig stralen op Highbury High. Maar dat vind ik niet erg, want het slecht weer zal mij niet tegenhouden om mijn speech te doen. Het schooljaar is maar net begonnen maar het grootst gesproken onderwerp is het eindejaarsbal. Het bal zelf interesseert mij natuurlijk niet. Daar heb ik niets aan. Maar het eindejaarsbal organiseren is mijn topic.

Dit jaar ben ik de voorzitter van de studentenraad, zoals de vier vorige jaren. Oude high school senioren zullen vandaag deelnemen en een keuze maken tussen de verschillende thema's voor het eindejaarsbal. Als mijn thema gekozen wordt, dan ben ik de uitgesproken organisator van het bal. Mijn doel vandaag is om met Emma Marine te spreken. Zij was vorig jaar een high school senior en is de enige van Highbury High die een plaats kreeg in Harvard. Ik sluit mijn kluisje nadat ik mijn map voor de studentenraad heb uitgehaald, dit moet gewoon een succes worden.

"Boo" roept Evelyne die zich achter de deur van mijn kluisje verstopt. Isabella komt achter mij staan en rolt haar ogen bij de grap van Evelyne. 

"Geen tijd voor grapjes. Isa, je kent toch goed jouw tekst, eh?" 

"Ja, ja, ja. Ik heb heel de nacht lang zitten oefenen." Antwoordt ze, waarschijnlijk sarcastisch bedoeld maar Isa is een professioneel in improviseren, dus ik maak me geen zorgen. 

"Waarom kreeg ik geen tekst?" Evelyne weet zelf heel goed waarom zij geen tekst kreeg, zij kan gewoon niet spreken in groep. Het eindigt altijd in drama. 

"Want jij was gisteren te druk bezig met Mr. Nieuwe Buurjongen van Celeste."

"Ooh, ja, heb je nog iets nieuws over hem?" 

"Nee, daar heb ik ook geen tijd voor. Eve, jij blijft stil tijdens de meeting. Iedereen doet volgens plan en alles zal goed komen." Laat ik hen een laatste keer herinneren. We stappen de vergaderzaal van Highbury High binnen en nemen plaats aan de lange ronde tafel. De vergaderzaal is het oudst lokaal in de school, dat zien wij aan de hoge zuilen en de oude meubels. Wanneer de andere studenten van de raad en de oude high school seniors aankomen, mag de meeting eindelijk beginnen. Ik stel mezelf voor en laat vervolgens iedereen zich voorstellen. 

"Een belangrijk punt van deze meeting is het thema van het eindejaarsbal. Ik ben deze voormiddag de lijst gaan halen op het schoolsecretariaat. Hierop hebben de  studenten hun ideeën genoteerd over mogelijke thema's." Ik geef de lijst door.

"Voor dat je begint, liefste klasgenoot, zou ik mijn thema willen voorstellen. Een gemaskerd bal. Ik denk dat dit beter past met de visie van onze school." Dit is Rosalina, of Rosé. Zij is de tweede topstudent op Highbury en mijn grootste vijand.

De andere studenten schudden hun hoofd, het thema van vorig jaar was een Gemaskerd Bal. 

"Ik heb misschien een idee. Wat vinden jullie van The Great Gatsby?" Stel ik snel voor terwijl ik een competitieve blik gooi naar Rosé. 

Rosé, dit eindejaarsbal is van mij. 

"The Great Gatsby is so basic." Snauwt Rosé.

"Oh want een gemaskerd bal is heel origineel." Ik kijk naar Isabella en knik kort om haar te bedanken. Haar sarcasme kan toch zo goed van pas komen. "The Great Gatsby is classic en geeft ruimte aan studenten om zich zowel simpel als indrukwekkend aan te kleden. Bovendien heeft Highbury High nog nooit een klassiek boek uit de literatuur als thema gekozen. Hiermee kunnen wij reclame maken voor onze school." 

"Maar een gemaskerd bal past perfect bij de doelen die de school streven. Met dit thema kunnen studenten zich aankleden zonder bang te zijn om veroordeeld te worden, dankzij hun anonimiteit." Shit. Haar argumenten zijn goed.

"Ze heeft een punt." Zegt een van de oude seniors.

"Waarom doen wij dan niet beiden?" Stelt Emma voor. "Jullie organiseren een gemaskerd Great Gatsby bal." 

"Wie organiseert het bal dan?" vraag ik nerveus, afwachtend voor een antwoord. De keuze ligt nu bij de raad. Het speelt tussen Rosé en mij. 

"Jullie twee." Emma is hier te enthousiast voor. Niet te geloven dat ze met zo'n soortgelijke ideeën student is op Harvard. Dit mag niet gebeuren. Echt niet. Tegenspreken zou niets opbrengen, iedereen lijkt dit een mooi alternatief te vinden. Alleen Rosé en ik zijn hier niet echt tevreden mee.

-

Onderweg naar huis denk ik na over hoe ik samen met Rosé het bal ga organiseren. Zij gaat alles anders willen aanpakken dan wat ik van plan was. Ik heb geen ander keus, dan kan ik maar het beste hieruit halen; 'Samen gewerkt met het ergste meisje van school, Rosé' past perfect in mijn studentendossier. 

Druk bezig in mijn gedachten bots ik tegen iemand aan. Ik kijk op en zie mijn nieuwe buurjongen. Zijn haar is lang en donker. Hij heeft immens diepe wallen, alsof hij meerdere dagen aan een stuk niet sliep. Hij staat bij een auto, een cabrio, waarschijnlijk die van zijn vader. Zijn witte t-shirt zit vol met zwarte olievlekken. Evelyne heeft inderdaad een talent om knappe jongens te herkennen want ze had gelijk, de nieuwe buur is beeldig. Zijn kaaklijn lijkt op de minimeter gemeten. Zijn goed gevulde, donkere wenkbrauwen en lichtbruine ogen stralen. Zijn ogen is het enige aan zijn gezicht dat hem zachtaardig maakt. 

"Jij bent dat meisje van aan het raam, veronderstel ik." Concludeert hij. Oke, dit is gênant. "Ik denk het niet. Waar heb je het over? Ik heb je nog nooit gezien." Ik vermijd oogcontact en ontkent wat hij zegt. Misschien had ik gisteren wat beter moeten nadenken vooraleer ik zo luid uit het raam ging roepen. Hij grinnikt en steekt zijn handen in zijn broekzakken. "Volgende keer dat je iemand welkom wenst, doe dat op een andere manier dan via het raam. Ik hoop dat je beseft dat het heel...lastig was." Zoals ik al zei, zijn ogen is het enige zachtaardig aan hem. Zijn manier van praten is koud en droog. Lastig? Ik lastig? Hij kon dat grapje van gisteren ook weglachen, maar hij beslist om mij meer voor schut te zetten.

Fijn, mijn nieuwe buurjongen is een jerk.