POV Anne.
Ken je dat neuriën van moeders die een slaapliedje voor je proberen te zingen? Je gaat 's avonds naar bed en je moeder probeert je in slaap de wiegen als kind.

Iedere avond hoor ik mijn moeder neuriën en ik slaap niet eens. Ik ga gewoon achterover leunen in mijn stoel en ik wacht tot de ochtend komt.

"Het is midden in de nacht waarom ben ik hier?" Vraagt Henry die aan de andere kant van de tafel zit. "Ik heb de rest van het roedel naar huis gestuurd zodat ze bij hun ouders kunnen zijn en bij de rest van hun familie." Antwoord ik en Henry lacht en kijkt om zich heen.

"Het lijkt wel alsof je hier leeft." Zegt hij en ik knik. "Ik ben ook altijd hier als ik niet bij Cloe ben." Antwoord ik en hij blijft om zich heen kijken.

"Waar slaap je dan?" Vraagt hij lachend en ik kijk even omlaag. "Ik slaap niet." Zeg ik glimlachend terug en zijn lach gaat een beetje weg. "Voel je je niet eenzaam 's nachts?" Vraagt hij en mijn lach verdwijnt volledig.

Hij schraapt z'n keel en bied meteen z'n excuus aan. "Ik heb nog èèn vraag... kan je als Alpha lief hebben?" Vraagt hij en ik knik.

"Ik heb ooit van iemand gehouden." Antwoord ik en Henry buigt zich meteen voorover. Henry en ik komen de laatste tijd meer naar elkaar toe. Ook omdat ik hem help met z'n soort en controle en hij mag hier wonen.

Z'n ouders hebben een aantal vermist posters rond gebracht en toch leek het ons beter als Henry hier bleef bij ons voordat hij z'n ouders weer onder ogen kon zien.

"Wat gebeurde er?" Vraagt hij en ik kijk naar mijn hand die op tafel licht. Er komt een klein traantje uit m'n oog. "Ik verloor de controle." Antwoord ik en Henry's mond valt langzaam open.

"Anne... het spijt me." Zegt hij en hij staat vervolgens op. Hij loopt naar me toe en trekt me uit m'n bureau stoel en omhelst me.

Het boeit me niet dat het beest hem gecreëerd heeft. Ik geloof dat het in de toekomst wel goed komt met Henry. Hij is gewoon een jongen die zich niet snel zorgen maakt maar wel snel geïnteresseerd is in mensen.

Toen hij hier de eerste paar dagen rond hing, kon hij niks anders dan alleen maar vragen stellen.

"Anne... hoe ga ik mijn ouders later uit leggen dat ik niet ouder word?" Vraagt hij terwijl hij me los laat en me in mijn ogen aan kijkt.

"Ik weet het niet. Wij hebben allemaal niet in zo'n situatie gezeten omdat onze ouders dood gingen of omdat ze al bovennatuurlijk waren." Antwoord ik en hij trekt een wenkbrauw omhoog.

"Hoe zit het met Cloe?" Vraagt hij en ik kijk even van beneden naar boven. "Haar vader was al dood toen ze nog jong was. Hij kwam voor een trein. Haar moeder pleegde zelfmoord omdat ze niet kon hendelen dat haar dochter weg was." Leg ik uit.

"Dus haar moeder wist het?" Vraagt hij en ik schut met mijn hoofd. "Nee... maar ik denk ook dat iemand het heeft doen lijken alsof het zelfmoord was. Ik denk dat Linda helemaal geen zelfmoord heeft gepleegd." Antwoord ik.