POV Kéziah.
Ik neem een slok van m'n whiskey. Vervolgens plof ik neer op de bank en kreun ik het uit van de pijn. Geestelijke pijn om precies te zijn. Ik zal voor altijd alleen zijn...

-Flashback-
"Misschien moet je dit eens bekijken." Zegt Eva en ik kijk naar het oude boek dat ze voor haar neus heeft. "Er bestaan geen snorks." Antwoord ik lachend en Eva klapt haar boek dicht. "Wat het zou toch kunnen? Kleine irritante beesten die in je oren kruipen." Zegt ze en ik krijg een rilling over m'n rug.

"Gadver stop daarmee." Antwoord ik lachend en ze glimlacht naar me. "Jij bent een siroop... zoek het uit." Zegt ze en ik trek een wenkbrauw omhoog. "Ho eens even ik mag dan wel een siroop zijn maar ik ga zeker niet uitzoeken of er... whatever die wezens zijn.... bestaan. Zeker niet voor mensen." Zeg ik en ik breng mijn gezicht dichter naar haar gezicht en ik knijp mijn ogen een beetje dicht om lekker irritant te doen.

Ze geeft me een duwtje tegen m'n schouders en ik schiet in de lach.

Wanneer we uitgelachen zijn... zie ik Eva serieus kijken. "Slapen siropen 's nachts?" Vraagt ze en ik sla nu mijn boek dicht. "Daar kunnen ze voor kiezen... maar ik slaap nooit 's nachts. Je kent me al 3 jaar Eva... ik word bijna 91 en jij word bijna 17, je kent me inmiddels wel." Zeg ik lachend en Eva kijkt nog steeds serieus.

"Voel je je dan niet eenzaam 's nachts?" Vraagt ze en ik kijk met m'n mond een beetje open naar m'n boek. Ze heeft gelijk... ik ben eenzaam.

Ik sta op en ik loop naar het raam toe en Eva komt achter me aan. "Sorry Kéziah... dat was niet de bedoeling." Mompelt ze en ik schut met m'n hoofd. Ik draai me naar haar om en ik leg mijn handen op haar armen.

"Ja... ik voel me eenzaam." Antwoord ik en Eva omhelst me. Wanneer ze me los laat zijn we maar centimeters van elkaar vandaan. Ik vind Eva al een tijdje leuk en ik ben niet gek... zij vind mij ook leuk. Maar Eva zal sterven... ik zal doorleven.

Ik kijk haar diep in haar ogen aan en onze lippen zijn nog maar een centimeter van elkaar vandaan. "Kéziah..." fluistert ze en ik antwoord niet. "Mijn ouders hebben me uitgehuwelijkt... ik moet trouwen op m'n 17e." Fluistert ze en ik neem afstand.

"Ze mogen je niet zo jong laten trouwen." Mompel ik en ze kijkt omlaag. "Ik heb geen keuze... hij is rijk en het moet van mijn ouders." Antwoord ze en ik trek haar naar me toe bij haar middel.

Ik kus haar snel omdat ik het èèn keer gedaan moet hebben. Ik moet haar gekust hebben en laten zien dat ik om haar geef. Dat ik verliefd op haar ben. Ze proeft naar vers fruit van de markt en haar lippen zijn zacht.

Ik breek de kus af en ik kijk haar weer diep in haar ogen aan. "Ik wil dat je gelukkig word... dat je iemand krijgt die echt van je houd. Die ook echt van je kan houden." Fluister ik.

-Einde Flashback.-

Ik neem nog een slok van m'n whiskey en ik leg een hand onder mijn hoofd. "Mijn leven zuigt." Mompel ik in mezelf. Nadat ik Gabriel gekust had liep hij boos weg. Op dat moment boeide het me niks. Wanneer hij zo ver mogelijk van de rand vandaan was... was ik tevreden.

Ik hoor geklop op mijn deur en ik kreun weer. Ik zet m'n glas op tafel en ik spring zowat van de bank af naar de deur. Ik begin een beetje te wankelen want hoeveel whiskey flessen heb ik leeg gedronken?

Ja... ik ben heel erg dronken. Ik gooi de deur open en terwijl ik de deur open gooi roep ik: "Welkom bij de therapie voor eenzame mensen... kom vooral binnen!"

Ik kijk goed uit mijn ogen en ik zie Gabriel voor de deur staan die langs me heen naar binnen loopt. Ik gooi de deur dicht en wankel naar de dichtstbijzijnde stoel en val er in.

"Kéziah ben je dronken?" Vraagt hij en ik kijk op. "Nee... ik heb net 80 rondjes gedraaid en ik heb m'n hoofd 20 keer tegen de muur aan geslagen. Ik heb een top leven!" Roep ik terwijl ik een duim omhoog steek.

Gabriel kijkt om zich heen en ziet de whiskey glazen bij de glasbak naast m'n deur staan en daarna ziet hij het glas op tafel. "Je bent dronken." Maakt hij duidelijk en ik kreun.

"Wat wil jeeeeee!" Roep ik en hij gaat op m'n bank zitten. Pas nu zie ik de enorme tas achter op z'n rug en nu kijk ik best serieus omhoog. "Russel heeft toegegeven dat hij vreemd gaat... je had gelijk... ik weet niet waar ik anders heen moet gaan." Zegt hij en mijn mond valt open.