POV Kéziah.
Ik ben zo hard als ik kan achter Gabriel aangerend. Ik volg hem al de hele tijd en ik merk zelfs dat Russel hem ook volgt vanaf de andere kant van de straat.

Ik moet me nu goed bedenken of ik dit alleen ga doen of dat ik de andere bel. Nee... ik denk dat ik dit zelf moet doen.

Ik zie Gabriel een brandtrap van een groot gebouw beklimmen en ik klim achter hem aan zonder dat hij het door heeft. Beneden aan de trap zie ik dat Russel me op de hielen zit.

Wanneer Gabriel boven is, grijpt Russel me bij m'n enkel en ik zie dat hij z'n groene ogen aan heeft. "Je hebt het hem verteld!" Roept hij en ik knik.

"Ja! En als ik nu niet snel achter hem aan ren... red hij het niet." Antwoord ik waarop Russel raar kijkt. "Ik haal de anderen wel, red jij hem maar dit keer." Zegt hij, alsof hij helemaal geen aandacht in Gabe wil steken.

Echt hoor... deze jongen.

Hij springt naar beneden en rent weg. Ik wil helemaal niet dat de andere erbij komen en daarom moet ik snel handelen.

Ik ren naar boven en wanneer ik boven ben zie ik Gabriel aan de rand van het gebouw staan.

"Gabriel!" Roep ik en hij draait zich naar me om, nog steeds met zijn voeten op de rand. Hij is aan het huilen en hij is duidelijk in de war.

"Ga weg!" Roept hij en ik schut met m'n hoofd. "Denk je nou echt dat ik je achterlaat?" Vraag ik en hij kijkt boos.

"Ga gewoon weg en laat mij alleen." Antwoord hij en ik schut weer met m'n hoofd.

"Ken je het gezegde niet? De mensen die voor elkaar voorbestemd zijn, komen altijd weer bij elkaar." Zeg ik en hij rolt met z'n ogen.

"Ach rot toch op man. Je doet dit alleen maar om mijn leven te verpesten!" Roept hij boos.

Ik moet hem van de rand af krijgen. Hij laat zichzelf achterover vallen en ik begin te schreeuwen en ik ren snel naar de rand en ik schiet een magnetische bal naar hem toe.

Ik probeer hem vast te houden met de magie en ik trek hem naar boven. Als ik naar beneden kijk, realiseer ik me pas nu hoe gigantisch dit gebouw eigenlijk is.

Wanneer hij bijna boven is voel ik dat ik het niet red en pak ik z'n handen vast. Ik trek hem dicht tegen me aan en hij kijkt nog steeds boos.

"Waarom deed je dat?" Vraagt hij boos en ik zucht. "Als jij gaat, ga ik ook." Mompel ik en hij schut met z'n hoofd.

"Nee, jij blijft hier om voor Cloe te zorgen." Antwoord hij. Ik voel zijn adem tegen mijn gezicht omdat we maar enkele centimeters van elkaar vandaan zijn.

"Al spring je weer, ik hou je tegen... en als het je vaste besluit is, spring ik mee." Zeg ik en hij rolt met z'n ogen.

"Dit was mijn vaste besluit... waarom sprong je dan niet lekker mee?" Vraagt hij en ik zucht en ik hou hem dichter tegen me aan om zeker te weten dat hij luistert.

"Vanwege twee redenen. Reden èèn: ik weet zeker dat je hier spijt van zal krijgen." Zeg ik en Gabriel z'n lip gaat een beetje omhoog. Hij denkt dat dit maar een grap is.

"En wat is rede twee toverbal?" Vraagt hij. Ik herinner me dat woord. Cloe noemde me zo toen we elkaar voor de aller eerste keer ontmoette. Het maakte me van binnen aan het lachen maar nu doet het me totaal niet goed voelen.

"Omdat ik van je hou." Fluister ik en ik kus hem.

-Dikke cliffhanger!!! XD-