Cloe.
Er is weer een nieuwe dag gestart. Vanmorgen had ik aan Rick's deur geklopt om te vragen of hij mee wilde lopen naar school maar niemand deed open. Het is zulk zonnig weer. Dan zouden mensen uit Arizona toch juist naar buiten willen komen? Ik loop naar Rick's kluisje maar er is niemand te zien behalve Roy. Anne is er nog niet dus ik zal het met hem moeten doen. En daar bedoel ik dus mee: hopen dat hij niks zegt als ik langs hem loop.

Ik begin mijn pas te versnellen en ik glip langs hem heen. Hij heeft niks in de gaten. Ik ren snel naar mijn kluis en ik draai hem open. Mijn oren knijpen samen als er weer een geweldig grote piep uit komt. Ik probeer mijn neus dicht te knijpen vanwege de stank en ik pak snel mijn boeken.

Dan zie ik een briefje liggen op mijn boeken. Hij zit vast geplakt dus ik moet moeite doen om hem te pakken en tegelijkertijd mijn neus dicht te knijpen. Ik pak hem snel en ik gooi mijn kluis dicht waardoor ik weer normaal kan ademhalen. Ik kijk om me heen en de gang is leeg. Ik ben alleen. Dat komt omdat de meeste kinderen buiten zitten met dit mooie weer. Misschien is Anne buiten. Ik kijk naar het briefje en ik lees wat er op staat. Het is een telefoonnummer. Rick z'n naam staat er onder. Is dit echt zijn telefoonnummer? Hoe komt het hier terecht? Alleen ik en de conciërge hebben toegang tot mijn kluisje. Hij zou niemand toegang geven tot andermans privacy als diegene daar niet om gevraagd heeft. Zou Rick dan zelf bij mij ingebroken hebben?

Ik bekijk het briefje nog eens. Er zit een duidelijke vingerafdruk op de onderkant van het briefje. Die zal dan vast van Rick zijn. Anne komt aangelopen en ik steek het briefje snel in mijn broekzak.

"Hey Cloe, kom je mee naar buiten?" Vraagt ze gehaast. Anne is niet te missen. Ze draagt een blauw t-shirt met een spijkerbroek en ze heeft haar haar in een knot zitten vanwege de warmte. Ik knik en ik loop achter haar aan naar buiten. "Heb jij Rick toevallig ergens gezien?" Vraag ik nieuwsgierig maar het was eigenlijk helemaal niet handig om te vragen. Meestal vraagt Anne door. Ze wilt altijd weten wat ik weet en dat kan soms erg op je zenuwen werken. "Nee. Hoezo?" Vraagt ze. Dit is nu precies wat ik bedoel. Ik moet of een goede smoes verzinnen binnen 2 seconde of gewoon de waarheid vertellen. "Nee laat maar." Antwoord ik. Als ik dat zeg, zegt ze meestal niks terug.

Anne gooit de deur open en ik knipper een paar keer met mijn ogen om aan het zonlicht te wennen. Ik hou mijn hand voor mijn ogen omdat het heel erg vel is. Wanneer ik er aan gewend ben, laat ik mijn hand zakken en ik kijk naar Anne die helemaal enthousiast is over het weer van vandaag.