-het volgende hoofdstuk wat je gaat lezen is langer dan een normaal hoofdstuk. Misschien 1 van de langste hoofdstukken van het boek. Het kan ook zijn dat hij wat later is gekomen vanwege de hoeveelheid werk. Ik geef een kleine beschrijving van het hoofdstuk. Het word emotioneel en heartbreaking. Enjoy.-

POV Cloe.
Natte wind blaast door m'n gezicht en haren. Er staat een kleine storm die me nog net niet weg laat waaien. De zon zit achter de wolken en de straten zijn leeg. Geen auto's te bekennen omdat de storm van gisteren nog erger was.

Het regende en het waaide en daarom is de wind van nu nog nat. Overal liggen plassen en het is glad op de weg. Jaydens lichaam is opgeslagen in de kelder van ons huis.

We wilde zijn ouders vertellen dat hij dood is maar op de meest zachte manier. Het is hun taak om hun zoons lichaam te begraven... niet de onze, ook al voel ik me er verantwoordlijk voor. Jayden is juist degene die het niet verdiende om hier in deze wereld te zijn.

In het weekend keek hij altijd Narnia met z'n vader en las hij boeken van Harry Potter. Henderson is de afgelopen dagen weg geweest. Kéziah heeft hem gister avond dronken naar z'n huis gesleept omdat hij in Hunters Moon zichzelf lam zat te zuipen.

Ik weet dat hij spijt heeft dat hij Jayden zo heeft afgewezen. Ik had Kéziah nog aan de telefoon en die vertelde me dat als hij een naald in Henderson zou steken... al de drank er zo uit kwam lopen.

Ik ben onderweg naar Jayden z'n huis en ik zit enorm te brainstormen over wat ik wel niet tegen z'n ouders moet zeggen. Ik kan ze niet zomaar vertellen dat Jayden boven aan een brandtrap hing met een stang door z'n borstkast.

Geloof me... als ik Marcel in mijn handen krijg, wenst hij snel dat hij niet geboren was. Toch ben ik wel benieuwd hoe Sirius zou zijn... zou hij slechter zijn als Marcel? Wat is er door Kéziah heen gegaan toen hij Sirius vermoorde?

Wanneer ik bij Jaydens huis ben, klop ik op de deur en niet veel later komt er een vrouw in een blauwe elegante jurk naar buiten. Ik wist al dat z'n moeder best netjes kon zijn. Ze heeft donkere ogen en zwart haar. Ik heb gehoord dat Jayden veel op z'n vader lijkt.

"Hey.. Cloe was het toch? Jayden had het wel eens over je." Zegt ze en ik moet mezelf in m'n huid prikken zodat ik niet in tranen uit zou barsten op deze stoeprand.

"Ja inderdaad... Euhm...." begin ik en ik merk dat mijn luchtwegen dichtknijpen. Man waarom is dit zo moeilijk!? "Er is iets wat u moet weten over Jayden... zou ik u binnen mogen spreken?" Vraag ik en ze knikt meteen met alle bezorgdheid in haar ogen.

Ik loop langs haar heen en ik zie dat het huis een blauw thema heeft. Jaydens vader is volgens mij aan het werk want hij zit tot 's avonds laat in de bouw.

Ze gebaart dat ik moet gaan zitten op de bank. "Mijn naam is trouwens Nina.. wil je wat thee?" Vraagt ze en ik knik. Een kopje thee kan ik nu wel gebruiken. Wanneer ze verdwijnt in de keuken pak ik mijn telefoon en zie ik een bericht van Rick.

"Ben je er al?" Staat er en ik stuur terug dat ik binnen zit. Wanneer Nina eindelijk terug is met thee, neem ik een slok en ze gaat tegenover me zitten.

"Wat moet ik weten over mijn zoon?" Vraagt ze bezorgd en ik zet de thee neer. "Nou..." begin ik en ik merk dat ik het benauwt krijg.

"Ik en een paar vrienden vonden Jayden...." begin ik en ze knikt kort. Zo laat ze weten dat ik snel verder moet gaan. "Hij is dood." Voeg ik toe en wat ik dan zie in Nina's ogen doet me pijn.

Het is alsof glas breekt dat om haar ogen zat. Het is alsof hoop verloren is en alsof ze ter plekken in een shock kan vallen.

"Niet mijn jongen." Mompelt ze en ik knik met tranen over m'n wangen. "Ik heb het lichaam bij mij thuis hoe raar het ook klinkt. Een paar oudere vrienden hebben het schoon gemaakt en we willen het aan u en uw man overhandigen om het te kunnen begraven." Zeg ik op een zakelijke manier en ze schut alleen maar met haar hoofd.

"Hoe dan?!" Schreeuwt ze huilend en ik bijt op mijn onderlip. "Hij is mogelijk blijven hangen aan een brandtrap. Ik kwam erachter toen ik aan het wandelen was." Antwoord ik.

"Kun je me naar hem toe brengen?" Vraagt ze en ik schut met mijn hoofd. Dan weet ze te veel. "Ik zorg ervoor dat twee van mijn vrienden... Jayden naar u brengen zodat u afscheid kan nemen." Zeg ik en ze begint hard te huilen.

Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan dus ik sta op en ik loop naar de deur. "Het spijt me." Fluister ik en dan verlaat ik het huis.

POV Rick.
"Misschien had iemand met haar mee moeten gaan." Zegt Henderson die nog een laatste doek over de wond heen haalt. "Ze kan dit niet alleen."

"Geloof me... dat kan ze." Antwoord Kéziah en ik hoor Henderson zuchten. "Wat als we die Marcel nou niet vinden? Erger nog... wat als we niet van hem winnen?" Vraagt hij en ik haal m'n schouders op. "Eerst wil ik graag Wills raad hebben." Voegt Kéziah toe en achter ons klinkt gekraak.

"Hey jongens." Zegt een onschuldig stemmetje en we zien meteen dat het Henry is. "Gaat het?" Vraagt hij en iedereen knikt.

"Luister misschien is het slim als ik me hier buiten hou." Stelt hij voor en Kéziah geeft snel antwoord. "Beste idee van de dag."

"Luister Kéziah we moeten redelijk blijven. We kunnen iedere mankracht gebruiken nu. Marcel heeft een hele onderwereld aangezien jij geen koning meer bent." Zeg ik en Henry laat een zucht horen.

"Koning? Was jij de koning van de onderwereld?" Vraagt Henry verbaast, wijzend naar Kéziah. "Ja.. maar ik ging dood en de krachten zijn vernietigt." Antwoord hij en Henry zet een denk houding op.

"Ik heb er wel eens over gelezen. Weet je honderd procent zeker dat die krachten zijn vernietigt?" Vraagt hij en Kéziah haalt z'n schouders op. "Voor zo ver ik weet wel."

"Maar wat als ze zijn terug te halen? Zoiets gaat niet zomaar weg. Misschien verstopt het zich ergens in je maar weet je dat niet. En misschien kan het alleen naar buiten komen met pure oerkracht." Zegt Henry.

"Dit is waardeloos." Mompelt Henderson en Kéziah steekt een vinger in de lucht. "Wat voor boeken lees jij precies?" Vraagt hij en Henry haalt z'n schouders op. "Ik kan ze wel voor jullie halen." Antwoord hij.

POV Anne.
"Waarom is er geen nieuws?" Vraag ik en Nick haalt z'n schouders op. "De laatste keer dat ik iets vreemds op de radar zag was dagen geleden." Antwoord hij en ik sla met een vuist op de tafel.

"Roep het roedel terug. Jullie verdienen wel wat rust nu." Zeg ik en Nick knikt. Vervolgens loopt hij de kamer uit en laat ik mezelf in m'n bureau stoel vallen.

De laatste dagen komen we geen zak verder en er is niemand die er iets aan kan doen. Waarom zijn er geen aanwijzingen of sporen? Ik weet gewoon dat Marcel ergens verstopt zit en een plan zit te maken. Het enige wat wij doen is stil zitten en afwachten totdat er weer een dooie valt.

Toen ik hoorde van Jayden was ik kapot. Natuurlijk mocht ik hem niet zo erg maar Cloe was nogal gehecht aan hem. Hij is een mens die net kanker overwonnen heeft en dan moet hij meteen dood.

-sorry btw als dit gevoelig licht mocht je zelf iemand aan kanker hebben verloren. Mijn oprechte excuses.-

Waarom moet Jayden dit überhaupt overkomen. Hij is gewoon een nerd die te veel tv kijkt. Ik weet gewoon dat iedere dag, ieder uur, iedere seconde.. een wolf binnen kan lopen met het nieuws dat er bloed gevonden is.

We hadden Gideon beter in de gaten moeten houden. Dan hoefde we de onderwereld niet in en dan was dit alles alleen maar bij Roy gebleven. Man wat wil ik graag een box bal van die gozer maken. Daar blijft enkel een stofje van over.

Dit doet me denken aan vroeger toen ik nog op de lagere school zat. Ik had een andere beste vriendin... niet zo goed als Cloe maar het kan ermee door. Ik kende Cloe al die tijd maar ik was nog erg gehecht aan Sophia.

Sophia vertelde me ooit dat haar ouders depressief waren en zelfmoord hadden gepleegd. Toen ze weg moest naar een ander land omdat daar familie woonde sprong ze van een flat gebouw af.

Ik weet nog hoe ze voor me stond en mijn arm vast greep. Ze zij: "Red ze... help ze." En vlak daarna beet ze me met haar fel groene ogen. Ik had daarna niemand meer en ik moest de onderwereld helemaal op mezelf uit zoeken.

Maanden later wist ik wat ze bedoelde... red ze... help ze... dit roedel is al heel lang voor bestemd voor mij. Toen ik de vorige Alpha versloeg wist ik dat ik meer aan kon.

Waarom ik hier aan moet denken? Omdat dit verhaal me bang maakt... en angst is het gene wat ons allemaal in leven houd.

POV Gabriel.
Ik zet een glas water op tafel en ik kijk naar Gideons trillende handen. Ik zit in zijn appartement na te denken over wat er is gebeurd. Ik had niet het snelheidslimiet van de anderen dus ik kon niet zien wat er gaande was.

"Gaat het?" Vraag ik en Gideon schut met z'n hoofd. "Ik heb het idee dat we ieder moment uit elkaar kunnen vallen." Antwoord hij en ik trek een wenkbrauw omhoog. "Kwa broers of de hele groep?" Vraag ik en hij reageert snel. "De hele groep."

"Waarom denk je dat?" Vraag ik en hij haalt z'n schouders op. "Iedereen word langzamerhand bang om dood te gaan. Als we Cloe overhandigen zijn we er vanaf." Antwoord hij en mijn ogen worden een slag groter.

"No way Gideon! Ze is m'n beste vriendin en ik lever haar niet zomaar bij de dood in. Denk je nou echt dat we na haar dood veilig zullen zijn? Hij zal ons allemaal uitmoorden als we niks doen." Zeg ik nijdig en Gideon zucht.

"Ik mis ma en pa." Mompel ik na een tijdje en ik laat mezelf in de leunstoel vallen. "Ja maar die zijn er niet meer. Ze hebben ons achtergelaten en dat vergeef ik ze nooit." Antwoord Gideon en ik kijk naar beneden.

"Ik wou dat ma en pa geen onderwerelders waren. Dan hadden ze onze afkomst kunnen accepteren." Zeg ik en Gideon kijkt me aan.

"Hun stammen af van pure onderwerelders. Wij stammen af van de zwarte magiërs. Ik wou dat ik gewoon de kans had genomen om een siroop te kunnen worden toen ik jullie hielp." Zegt Gideon en ik sta weer op.

"En zeker het risico nemen dat jij ook dood gaat? Mooi niet, ik kan niet meer mensen verliezen. Ma en pa gaven het al op maar wij kunnen beter."

POV Nupas.
"Denk je nou echt dat ik jou zou helpen?" Vraag ik en Marcel grinnikt. "Kom op... je hebt jaren bij mijn broer gezeten. Je bent geen klein joch. Voeg je bij mij." Antwoord hij en ik kijk naar beneden met m'n handen in m'n zakken.

"Ik kan mijn broer en soortgenoot niet achterlaten." Zeg ik en Marcel lacht. "Ik doe een voorstel kleine siroop." Begint Marcel en hij komt van de brandtrap af en land recht voor m'n neus. Hij kijkt me diep in m'n ogen aan alsof hij er zelf in zit.

"Jij levert Cloe bij mij in en ik geef jou en je broer en de rest van je vrienden al hun vrijheid. Dan kun je lekker je leven leiden en niemand hoeft er iets van te weten." Zegt hij en ik zucht.

"Ik vertrouw je niet." Antwoord ik en hij zet een big smile op. "Ik hou me altijd aan m'n woord." Fluistert hij en ik knik. "Deal."

POV Cloe.
Ik loop over straat terug naar huis. Het begint donkerder te worden en de wind is minder geworden. Er komen langzamerhand sterren aan de hemel en iedereen gaat van hun werk terug naar huis.

Ineens rent er iemand in vampier snelheid tegen me aan en even dacht ik dat het Rick was maar die is er niet. Het is Nupas die voor me staat en hij kijkt bezorgd.

"Sorry." Zegt hij snel en ik glimlach. "Wat is er Nupas?" Vraag ik en ik zie dat hij heel erg aarzelt. Zou er iets gebeurd zijn?

"Er is niks bijzonders... soort van." Mompelt hij en ik trek een wenkbrauw omhoog. "Vertel nou even wat er is en blijf rustig." Zeg ik grinnikend omdat ik best moet lachen van Nupas z'n gezicht.

"Zou je even met me mee willen komen?" Vraagt hij en ik knik. "Ja tuurlijk." Antwoord ik en hij ademt uit. Ik wist niet eens dat hij z'n adem zo inhield.

Ik begin met hem over straat te lopen en hij steekt z'n trillende handen in z'n zakken. Ik volg hem naar een hele andere weg dan de weg terug naar huis. "Waar breng je me naartoe?" Vraag ik en Nupas kijkt me snel en onrustig aan.

"Cloe." Mompelt hij en hij brengt me even tot stilstand. "Wat is er?" Vraag ik en hij kijkt naar links en rechts om te kijken of er iemand in de buurt is. "Het spijt me zo." Zegt hij met een kleine traan over z'n wangen en ik trek weer een wenkbrauw omhoog.

"Voor wat?" Vraag ik en vervolgens voel ik een klap op m'n achterhoofd. Dan word alles zwart.

-nog zo'n elf hoofdstukken en dan is het klaar. Ik laat het lekker lang door gaan aangezien dit het laatste boek is. Willen jullie meer van dit soort hoofdstukken? Laat het dan effe weten. Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk leuk. Tot het volgende hoofdstuk!-