POV Kéziah.
"Tim en Silvia Siroop, geliefde ouders van Kéziah Siroop. Inmiddels vermoord." Lees ik fluistert voor en ik ga met twee vingers over de foto die erbij staat. Ik blader wat door het oude siropen boek, wachtend tot Gabriel wakker word.

Op de foto ben ik te zien met een hoge hoed en een klein wandel stokje. Ik was nog maar een klein kind. Mijn ouders staan ernaast. Ze hebben beide handen op mijn schouders en ze lachen.

M'n moeder draagt een prachtige lange jurk met bloemetjes en kleine witte handschoentjes. Mijn vader draagt een mooi pak met een zwarte das.

Mijn kleine blauwe ogen vallen echt op en hier was mijn haar nog donkerbruin. Ik mis vroeger....

De Siropen en de Herondales samen als vrienden. Onze familie's waren èèn totdat alles anders werd. Iedereen was dood na een tijd. Ik heb Will en Eva gezien... ik heb ze vastgehouden.... maar toch moet ik me echt realiseren dat ze dood zijn.

Ineens schiet me te binnen dat ik Cloe nog moet bellen. Ik weet natuurlijk niet hoe het is gegaan met haar en Rick. Twee van onze mensen slapen en hopelijk rusten ze.

Ik leg het boek plat neer op mijn schoot en ik ga met een vlakke hand over Gabriel z'n voorhoofd. Hij voelt normaal aan. Ik heb in het begin toen Gabriel weg ging de neiging gehad om Russel te vermoorden.... ik weet het, het is slecht maar ik was zo jaloers op hem.

Maar ik wist dat als ik het zou doen... Gabriel me voor eeuwig zou haten en dat wilde ik niet. Ik wil dat hij gelukkig is. Stiekem ben ik benieuwd hoeveel aandacht Russel aan Gabriel geeft... of hij hem meer te bieden heeft.

Ik weet ook wel dat Gabriel en ik niet eeuwig bij elkaar kunnen zijn wand hij is een mens die zwarte magie gebruikt. Ik ben onsterfelijk... maar wat zou er gebeuren als een siroop een mens met zwarte magie in een siroop veranderd?

Voor zover ik weet kunnen siropen zich niet zelf voortplanten met de beet of een krap. Ze moeten gebeten worden door een weerwolf en gekrabd door een vampier. Dat is wat er met Cloe is gebeurd en het is moeilijk.

Rick en Anne zien me al aankomen. Ja wil je Gabriel in een siroop veranderen... wat een humor. Gabriel haat het om een onderwerelder te zijn. Hij wil het absoluut niet.

Maar wat als ik nog voor èèn keer zijn leeftijd zou kunnen bevriezen? Dan heb ik meer tijd. Maar als Gabriel daar achter komt haat hij me ook. Moet ik het risico nemen?

Ik hoor ineens een zware adem en Gabriel's bovenlichaam schiet overeind. "Nee!" Schreeuwt hij en ik raak z'n schouders aan.

"Wow Wow! Rustig rustig! Hey Gabriel!" Roep ik maar hij slaat mijn handen weg. "Nee nee nee nee nee!" Blijft hij maar herhalen en ik hou hem beter vast bij z'n polsen maar hij blijft zich losrukken.

"Hey ik ben het! Kéziah!" Roep ik maar hij blijft z'n woorden volhouden. Ik hou hem stevig vast en daarna houd ik mijn handen tegen z'n wangen.

"Kijk me aan!" Roep ik en hij kijkt me bangig aan met vochtige ogen. Hij is helemaal stil. "Nee." Mompelt hij en ik trek mijn wenkbrauwen samen. "Het is oké, je bent veilig hier." Fluister ik maar hij slaat m'n handen weer weg.

"Nee!" Schreeuwt hij weer en Gabriel staat op uit bed en hij wil naar de deur rennen maar met mijn snelheidsniveau ben ik sneller bij hem en duw ik hem tegen de muur.

Ik gebruik dezelfde spreuk als die ik eerst gebruikte om Gabriel aan de muur vast te pinnen toen hij zich probeerde te vermommen.

"Nee! Laat me los!!" Roept hij en ik kom dichterbij hem. Ik hou een hand tegen z'n hart en ik voel geen drukke hartslag. Sterker nog.. ik voel helemaal niks.

Ik leg een paar vingers op z'n pols die aan de muur zit en daar voel ik niks. "Waar is jouw hartslag gebleven?" Vraag ik op een zachte manier en hij kijkt me nijdig aan.

"Gabriel weet je nog wie ik ben?" Vraag ik en hij begint ineens akelig met z'n nek te draaien. Z'n oogkassen worden donkerder waardoor de kleur van z'n ogen meer naar voren springt. Er komen rode aderen in z'n oogwit en hij laat z'n witte tanden zien die er gewoon normaal uit zien.

"Je hebt verloren." Snauwt hij en dan draait hij z'n nek weer. Het is niet het soort draaien alsof z'n nek helemaal een rondje draait maar dat soort draaien wat ze tijdens yoga gebruiken om je nekspieren te ontspannen. Ik heb er niet veel verstand van.

Hij kijkt naar beneden en hij ademt zwaar. Ik knip in m'n vingers en hij valt van de muur weg. Ik vang hem op met beide handen. "Wow." Fluister ik en ik draag hem naar het bed.

Ik zorg ervoor dat hij gaat zitten en hij kijkt me bang aan. "Hij zit in m'n hoofd... wat als hij..." mompelt Gabriel en z'n nek draait weer. Die donkere ogen komen weer tevoorschijn en hij grijnst naar me.

"Marcel... ga weg!" Snauw ik en hij lacht. "Je wilde altijd al dat hij van je hielt... wat als er nou chaos bij komt?" Vraagt hij met een zware stem.

Ik trek een wenkbrauw omhoog en hij pakt m'n kraag vast. Vervolgens geeft hij er een ruk aan en lig ik boven op hem op bed en kust hij me....

-Foei Marcel!! Dat mag niet! XD-