POV Rick.
Ik word langzaam wakker met het gevoel alsof ik dronken ben. Ik voel geen pijn... dat is onmogelijk natuurlijk, ik kan helemaal geen pijn voelen. Toch vraag ik me af hoe het is om op de menselijke manier te genezen van wonden... hoe klein of groot ze ook zijn.

Weet je hoe het is om zo te zijn zoals ik ben? Nee... het voelt alsof je iedere dag weer hetzelfde meemaakt omdat je niet ouder kan worden. Natuurlijk hebben we al zo veel doorgemaakt en alles is verschillend, maar ik word niet ouder.

Ik zie soms stelletjes over straat lopen die eruit zien alsof ze al 50 jaar getrouwd zijn. Wat als Cloe en ik nou menselijk waren? Dat ik Cloe als een mens had leren kennen. Dan konden we samen oud worden inplaats van samen blijven in het lichaam van 16 jarige tieners.

Ik merk dat ik in een zittende houding zit en wanneer ik mijn ogen open doe, zit ik met handen en voeten vastgebonden aan een stoel. En stevig ook.

Ik ben niet meer in dezelfde zwarte ruimte maar in een ruimte met gordijnen. Ik krijg de kriebels van het onderbuik gevoel dat ik nu krijg. Ga ik definitief dood vandaag?

Marcel komt van achteren aangelopen en hij kijkt me streng aan. Wat zou ik die jongen uit willen schelden op dit moment.

"Kijk nou... je bent zo zielig dat je niet eens je ogen open kan houden." Snauwt hij en ik kijk hem van onder mijn loshangende haar aan. "Jouw moeder is zo vet dat dora er zelfs geen rondrijs omheen kan maken." Snauw ik terug en ik krijg meteen een dreun in mijn gezicht.

"Jij hebt niet het recht om over iemand te praten die niet eens bestaat." Zegt hij en ik lach een klein beetje. "Iedereen komt ergens vandaan." Antwoord ik en Marcel knijpt z'n ogen een beetje dicht.

Vervolgens loopt hij richting het gesloten gordijn en ik weet gewoon dat er straks een hoop zonlicht over me heen komt. Zo werden vampiers gemarteld in mijn tijd. Dit is wel èèn van de oudste trucs die ik ken in de vampieren wereld.

"Het zit zo Rick.... ik wil Cloe niet alleen vermoorden... ik wil haar ook kapot maken wand dat is gewoon mijn hobby. Ik kies iemand uit en er is geen weg meer terug. Eerst breek ik haar hart... ik wacht net zo lang totdat ze smekend op haar knieën bij me komt om te vragen voor de dood. Dus.... wat is Cloe d'r zwakke plek?" Vraagt Marcel en ik spuug z'n kant op.

"Je bent een monster." Mompel ik en hij lacht gemeen. Daarna trekt hij een klein beetje van het gordijn opzij waardoor er een kleine zonneschijn lijn naar me toe komt kruipen.

Precies voordat het mijn benen raakt, stopt Marcel en ik begin een klein sis geluidje te maken. Alles leuk en aardig maar ik wil niet verbranden. "Ga je me niks vertellen?" Vraagt Marcel en ik kijk hem aan.

"Vergeet het maar." Snauw ik en Marcel lacht. "Jouw keuze." Mompelt hij als antwoord en hij trekt het gordijn een stukje verder waardoor het over mijn benen heen stroomt.

Ik schreeuw het uit van de pijn. Maar jammer genoeg word het nooit menselijke pijn wand geen mens verbrand op deze manier van de zon.