{Èèn Maand Later.}
Cloe.
Ik loop door Anne's hol. Anne loopt naast me en de rouwdienst die eeuwen duurde om te organiseren, is net geweest. 'Gaat het wel een beetje?' Vraag ik en Anne zucht. We staan beide even stil. 'Het is nooit leuk om leden van je roedel te verliezen. Ze zijn als familie voor me. Ik heb nog nooit een echte familie gehad. Niet zoals jouw moeder.' Antwoord Anne en ik heb het gevoel alsof er weer tranen in mijn ogen zitten.

'Mijn moeder.... Ja daar heb ik slecht nieuws over. Het blijkt dat ze onder een trein is gekomen net zoals m'n vader. Ze haatte het gevoel dat ik weg was.' Zeg ik en Anne kijkt me geschokt aan. 'Waarom heb je niks gezegd?' Vraagt Anne. 'Dus dat is de rede waarom je er soms tussenuit glipte. Je was bij een andere rouwdienst vorige week.'

'Ja klopt. Ik was bij mijn moeders rouwdienst. Normale kinderen horen te huilen maar.... Er kwam niks. Zou het liggen aan mijn soort? Begin ik langzaam ego te worden net zoals Kéziah?' Vraag ik.

'Ik heb geen idee. Hopelijk word je niet net zoals hem. Hij is een zak. Hij heeft Gabriel mee genomen.' Snauwt Anne. 'Maar hij heeft mijn leven gered. Hij heeft ons leven gered met de perfecte afleiding. Zonder Kéziah's hulp was ik dood.' Zeg ik. 'Siropen zijn fast healers. Die raken niet snel gewond.' Zegt Anne en nu zucht ik even.

Het idee is raar dat Roy hier ergens streng bewaakt opgesloten zit. Ik heb hem èèn keer gezien door een raam toen hij mij niet zag en hij zag er slecht uit. Alsof hij stervende was. Rick heeft èèn keer met hem gepraat en daarna reageerde Rick niet echt lekker die twee dagen na dat gesprek. Hij was lichtgevoelig als ik wat aan hem vroeg. Nu is het èèn maand later en er zijn veel mensen dood. Mijn moeder, roedel leden en ik weet niet eens zeker of Gabriel nog leeft.

Anne loopt weer verder en ik loop achter haar aan. De andere Badboy's zijn trouwens ontsnapt. Ze zullen ook zeker proberen om hun leider te bevrijden. Er zitten hier zeker 25 weerwolven. Ik wens ze veel succes.

Ik heb ook een paar keer met Russel gesproken maar hij was...... Kapot. Ik sprak en at bijna niet en slapen deed hij al helemaal niet. Hij zij dat hij de hele wereld zou plat branden om Gabriel te vinden maar toen huilde hij in mijn armen omdat dat juist het gene was wat Gabriel van plan was toen hij nog een slechte jongen was.

Anne loopt naar de buitendeur en samen lopen we het tankstation uit, de stralende zon in. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om aan het licht te wennen en dan lopen we verder.

Iedere keer als ik naar de buitenlucht kijk denk ik aan Rick. Zou hij echt in vlammen op gaan als hij hier nu zou lopen?

Wanneer we bij het park zijn ga ik samen met Anne op het gras zitten. 'Je hebt een mooie speech gehouden tijdens de rouwdienst trouwens.' Zeg ik en Anne kijkt me aan met een glimlach. 'Bedankt.' Antwoord ze.

Ik herinner me de speech nog woord voor woord.

'Vandaag zijn we bij èèn om vijf geweldige weerwolven te herdenken. Wij mogen dan wel onderwerelders zijn, maar onze mensen laten we nooit stikken. Ik herinner me nog toen Joe naar me toe kwam en om hulp vroeg. Hij was nog niet sterk genoeg om op een jacht te gaan dus ik trainde hem tot dat hij er klaar voor was. Nu is hij gestorven in een strijd waar hij niet eens in hoefde te sterven. Joe, we houden van je. Toen kwam Thomas. Hij was dapper en hij hield van avontuur en hij was goed in strategieën bedenken. Hij ging vaak mee op jacht en hij diende me goed. Thomas, we zullen je nooit vergeten. Toen kwam Josh. Hij was nog niet zo lang in het roedel toen ik net Alpha was. Hij was jong en behulpzaam en hij wist goed om te gaan met wapens terwijl weerwolven meestal klauwen gebruikte maar dat is niet hoe hij vijanden aan z'n eind bracht. Josh, je was een goede soldaat. Toen kwam Rob. Hij was de komediant. Hij wist vele weerwolven te vermaken als we ons verveelde en hij wist ook goede omeletten te maken voor het ontbijt. Rob, we zullen je kookkunsten en grappen missen. Als laatste was er Medias. Hij wist niet veel van vechten maar hij wist wel hoe je mensen moest verzorgen. Hij was degenen die veel mensen verzorgde in de ziekenzaal om ze beter te laten helen als ze gezond waren. Medias, we zullen je zorg nooit vergeten. Bedankt voor uw komst.'