Kéziah.
Aangezien niemand van ons hier niet tegen licht kan, besloten we naar buiten te gaan. De frisse lucht doet me goed na die dagen en de zon is fijn om te zien schijnen. Het enige nadeel is dat Cloe steeds op mij let en ze staat op dit moment pal naast me. Weet je hoe irritant dat is?

'Hey Cloe.' Begin ik en ik kijk haar aan waarop ze met volle aandacht terug kijkt. 'Wil jij mijn zonnetje zijn?' Vraag ik in de hoop dat ze ja zegt. 'Ja.' Zegt ze op een manier alsof ze dit heel gênant vind en wil weten waarom ik dat vraag. 'Mooi, blijf dan een miljoen kilometer van me vandaan.' Kaats ik terug waardoor ze me aankijkt met een serieus gezicht.

Het heeft wel gewerkt wand ze neemt afstand. 'Dus wat is het plan?' Vraagt Gideon en ik ben de eerste die mijn schouders ophaalt. Waarom hebben we dan ook in het park afgesproken? Ik krijg de kriebels van deze plek vanwege mijn visioen. Het nadeel is dat ik niet weet of het waar is, daarom heb ik niks tegen de andere verteld.

'Ik denk dat we Marcel moeten proberen te bereiken. Hij kan hier meer van weten.' Zegt Anne terwijl ze met een vuist op haar andere hand slaat. 'Anne ik weet niet of Marcel het heeft gedaan, we hebben geen enkel bewijs. Alles wat we hebben is een klein sms'je van Rick.' Zegt Cloe en Anne duwt haar handen in haar zakken terwijl ze met haar ogen rolt.

'Even naast dit sprankelende gesprek, wilde ik vragen waarom we dit niet bij mij thuis konden doen, daar hebben we tenminste wodka en whiskey.' Stel ik voor met mijn handen in elkaar gevouwen. 'Het is nog vroeg.' Zegt Gabriel en ik knik. 'Het is ergens happy hour lieverd, dus als jullie me nu willen excuseren ga ik weg.' Antwoord ik en Russel duwt een hand tegen mijn schouder en hij duwt me zachtjes terug.

'Jij bent de koning van de onderwereld, doe er iets mee. Je kan dingen doen die niemand anders kan en daarom hebben we je nodig. Het is een beetje raar dat zelfs ik dat zeg.' Zegt Russel en ik kijk om me heen naar de groep.

'Jullie zijn allemaal niet zo stoer dan jullie denken. Vanaf het eerste moment dat ik Cloe zag, wist ik al dat er iets goed mis zou gaan. Mijn leven is verpest! Ik ben iets dat ik niet wil zijn en dat is jullie schuld!' Roep ik en Cloe is de eerste die een beetje omlaag kijkt. Ik kan niet geloven dat ik dat zojuist gezegd heb.

Vervolgens verschijnt er een paars portaal en er komt een jongen doorheen. Het is Marcel en hij kijkt om zich heen en hij bestudeerd de groep. 'Kom ik ongelegen?' Vraagt Marcel op een ongemakkelijke toon. 'Nee, je komt eigenlijk precies op het goede moment.' Antwoord Cloe en Marcel kijkt haar aan.

Hier is iets niet pluis.

De enige die hier slim kijkt is Anne. Zou ze denken dat Cloe en Marcel deze ontmoeting hadden afgesproken?

'Ik wist niet dat hij hier zou zijn.' Zegt Anne uiteindelijk op een boze toon en dit doet me meteen denken aan het begin van mijn visioen.

Ownee, dit is helemaal niet goed.

Cloe kijkt haar met een neutraal gezicht aan. 'Hij was aardig in de onderwereld en ik weet niet hoe hij hier is gekomen. Ik snap het niet.' Antwoord Cloe op Anne alsof ze wel iets weet maar het niet laat blijken.

Dit gaat echt stap voor stap zoals in mijn visioen, maar wat kan ik er aan doen? De reddertjes na doen?

Anne raakt Cloe's schouder aan.

'Geen zorgen, ik zal snel zorgen dat Anne hier niks meer mee te maken heeft.' Zegt Marcel en dit geeft mij genoeg redenen om actie te ondernemen.

Marcel wil het zwaard vooruit steken maar ik ren naar Anne toe. 'Anne kijk uit!' Schreeuw ik.

Een pijnscheut flitst door me heen als het zwaard de plek van mijn hart raakt, de zwakke plek van iedere onderwerelder.

Ik hoor een gil.

Was dit mijn visioen? Zag ik niet Anne maar mezelf dood gaan? Was het Anne die gilde om mij? Zoveel vragen waar ik de antwoorden niet van zeker weet.

De pijn word erger en het zwaard word uit me getrokken. Een wezen zoals mij geneest snel, maar omdat het mijn hart heeft geraakt, voel ik me verloren, vooral als het een zwaard van het beest is.

Verslagen door mijn vijand.

Als mijn ogen verder open gaan, is Marcel in een paarse flits verdwenen en zak ik door mijn knieën heen op de grond. Vlak daarna val ik op de grond met los hangende slappe armen.

Wanneer mijn hoofd de grond raakt, zie ik allemaal hoofden van mijn vrienden boven me hangen. Ik hoor stemmen, maar het is een dempend geluid. Mijn verleden flitst aan me voorbij.

'Je weet toch dat wij siropen veel kunnen zien.'
'Weet ik Will, en ik zal enorm veel zien als ik ouder word.'
'Ik moet je alleen wel waarschuwen, het enige wat we niet snel zien is de rand van de dood. Als je alles al heb gezien, is die rand best verleidelijk.'

Will had gelijk, omdat ik alles al heb gezien, is dit compleet nieuw voor me en is het verleidelijk om het te betreden.

Maar ik wil het niet betreden.

En toch voel ik niks meer.

--------------------------

Sorry dat het zo lang duurde voordat de finale kwam! Ik had een toetsweek en alles was enorm druk.

Het is moeilijk om een dierbaar karakter te verliezen maar onthou dat hij deels hellehond is.

Als jullie Kéziah's visioen willen terug lezen kan dat, ik weet alleen niet meer welk hoofdstuk het ongeveer was. Maar ik denk niet dat jullie dat willen.

Ik ben btw teleurgesteld in Amerika. Donald Trump?! Serieus mensen?! :| Nouwja, wat gebeurd is is gebeurd.

Ik zie jullie in deel 4 mensen! Doedels!